ไฟรักคมพิศวาส (กัลวาร์)

“ไม่แต่ง!”

“แต่แกต้องแต่ง!”

เสียงที่ดังออกมาจากห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์แสงจันทร์ ทำให้แม่บ้านและคนรับใช้ที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องเจ้านายถึงกับผวาไปตามๆ กัน เมื่อเจ้านายใหญ่อย่างนายศิวัช อัศวมหาไพศาล ตะเบ็งเสียงแข่งกับบุตรสาวเพียงคนเดียวอย่างไม่มีใครยอมใคร

 “เป็นตายร้ายดียังไงจันทน์ก็ไม่แต่งเด็ดขาด พ่อบังคับจันทน์ไม่ได้หรอกค่ะ” บุตรสาวยืนกรานหนักแน่น สาวสวยอย่างเธอแค่กระดิกนิ้วก็มีผู้ชายเรียงคิวเข้ามาให้เลือกมากมาย ทำไมเธอต้องยอมแต่งงานกับผู้ชายที่บิดาหาให้ด้วย

“แต่ฉันเป็นพ่อของแก พ่อสั่งอะไรลูกที่ดีต้องทำตาม!” บิดาตวาดกลับเสียงห้วนจัด นัยน์ตาคมกล้าจ้องหน้าบุตรสาวอย่างไม่มีเลี่ยงหลบ หลังจากได้ตกลงกับผู้ใหญ่ทางฝ่ายชายเอาไว้แล้วว่าจะรวมอัศวมหาไพศาลกับธรรมธัชให้เป็นทองแผ่นเดียวกัน

“พ่อไม่รักจันทน์แล้วใช่ไหมคะ ถึงได้บังคับจิตใจจันทน์แบบนี้ อย่าลืมสิว่าพ่อสัญญาอะไรไว้กับแม่” ไม่มีทางออกก็รีบอ้างถึงมารดาที่เสียชีวิตไปแล้วทันที

“ฉันไม่เคยลืม แต่สิ่งที่ฉันทำวันนี้ก็เพื่อความสุขของแก วาดจันทน์ก็ต้องเข้าใจฉันอยู่แล้ว”

“ด้วยการบังคับให้จันทน์แต่งงานกับพี่นัยงั้นเหรอคะ”เสมือนจันทน์ยิ้มเยาะกับความคิดอันล้าสมัยของบิดาและเธอก็เชื่อว่ามารดาไม่มีทางเห็นด้วยเด็ดขาด

“แต่งงานกับพ่อนัยมันไม่ดีตรงไหน แกถึงไม่อยากแต่งกับเขา ทั้งที่เขาก็มีเพียบพร้อมทุกอย่าง และเหมาะสมกับแกมากที่สุด”

“ไม่ดีตรงที่จันทน์ไม่อยากแต่งนี่แหละค่ะ จันทน์ไม่ได้รักเขา ไม่ได้รู้สึกพิศวาสเขาแม้แต่นิดเดียว” บุตรสาวยืนกรานคำตอบเดิม เธอโตแล้วไม่ใช่เด็กห้าขวบที่จะคอยฟังคำสั่งของบิดา

“แกไม่ใช่อายุน้อยๆ แล้วนะจันทน์หอม จะเก็บตัวเอาไว้ให้ใครอีก พ่อเองก็แก่ตัวลงทุกวัน ถ้าได้คนเก่งอย่างตานัยมาร่วมบริหารงาน รับรองว่าอัศวมหาไพศาลกับธรรมธัชจะต้องก้าวไกลไปมากกว่านี้แน่นอน”

เมื่อไม้แข็งใช้ไม่ได้ผล ศิวัชก็หาเหตุผลต่างๆ นานามาพูดหว่านล้อม แต่บุตรสาวก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะยอมใจอ่อนสักที

“แค่จันทน์กับธารณ์สองคนก็สามารถสร้างความก้าวหน้าให้บริษัทได้ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาสมองคนอื่นหรอกค่ะ” หญิงสาวอ้างถึงชายหนุ่มคู่ใจ ซึ่งเป็นบุตรชายของศิวพรน้องสาวคนเดียวของบิดานั่นเอง

“แต่ฉันกับคุณหญิงดรุณีตกลงกันเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว ถ้าแกไม่แต่งเขาต้องมาถอนหงอกฉันแน่”

“ถ้าพ่อกลัวก็แต่งเองสิคะ จันทน์ยืนยันคำเดิมว่าไม่แต่งก็คือไม่แต่ง ไม่ว่าใครหน้าไหนก็บังคับจันทน์ไม่ได้ แม้แต่พ่อ!”

“จันทน์หอม!” บิดาตะเบ็งเสียงดังลั่น ก่อนยื่นคำขาดเป็นครั้งสุดท้าย “ถ้าแกไม่ยอมแต่งงานกับพ่อนัย ฉันจะงดจ่ายเงินเดือน ริบคอนโดฯ รถยนต์ และเอาทุกอย่างคืนกลับมาให้หมด คิดให้ดีก็แล้วกันว่าชีวิตแบบไหนที่แกต้องการ” 

หญิงสาวผู้มีความมั่นอกมั่นใจสูงถึงกับอ้าปากค้าง แต่คนอย่างเธอไม่มีทางยอมให้บิดาบังคับง่ายๆ แน่ ต่อให้เหลือแต่ตัวเธอก็ไม่มีวันยอม!

“แต่ของทุกอย่างจันทน์ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงทั้งนั้น พ่อไม่มีสิทธิ์ยึดของจันทน์ไปนะคะ”

“ฉันไม่สนหรอกว่ามันจะมาจากไหน ถ้าแกไม่ยอมแต่งก็เตรียมกลายสภาพจากคุณจันทน์เป็นยาจกได้เลย ฉันให้เวลาแกสามเดือนในการเตรียมตัวเป็นเจ้าสาว สามเดือนเท่านั้น!”

“พ่อคะ!” เธอพยายามจะอ้าปากอ้อนวอนอีกครั้ง แต่บิดาก็ชิงเดินหนีไปต่อหน้าต่อตา สุดท้ายก็ได้แต่กรีดร้องออกมาด้วยความคับแค้นใจ

เสมือนจันทน์ อัศวมหาไพศาล หรือ จันทน์หอม เป็นหญิงสาวรูปร่างสูงสง่า หน้าตาสวยชนิดที่หาตัวจับได้ยาก คิ้วโก่งงาม ดวงตาคมเรียวยาวรับกับจมูกโด่งและริมฝีปากอิ่ม เธอเป็นบุตรสาวคนเดียวของศิวัช เจ้าของบริษัทผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้าชั้นนำของเมืองไทย นอกจากนั้นยังประกอบธุรกิจทางด้านซื้อขายที่ดินอีกด้วย หญิงสาวเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง กล้าคิดกล้าทำ กล้าได้กล้าเสีย ปราดเปรียวเฉลียวฉลาด และเกลียดที่สุดคือการถูกบังคับ แต่ผู้หญิงประเภทนี้ก็มักตกม้าตายเรื่องความรัก

เสมือนจันทน์ไม่ได้มีแค่หน้าตาสวย รูปร่างสง่างามเท่านั้น แต่เธอยังเก่งเรื่องการบริหารงานและสามารถทำได้ดีจนเกินคาด ตั้งแต่เรียนจบปริญญาโทกลับมาจากเมืองนอก เธอก็เข้ามาช่วยงานบิดา ทั้งฝ่ายผลิตในโรงงานอุตสาหกรรมหรืองานในสำนักงานใหญ่ โดยมีธารณ์คอยประสานงานด้วยดีเสมอมา ไม่ใช่สิ…ต้องบอกว่าทำงานเข้าขากันได้ดีต่างหาก เธอไม่ค่อยให้ความสนใจผู้ชายที่พยายามพาตัวเองเข้ามาพัวพัน ทำให้บิดาชอบมองว่าเป็นสาวแก่ทึนทึก เนื่องจากอายุของเธอนั้นย่างเข้าปีที่ยี่สิบแปดแล้ว

ถ้าวันไหนทำงานมาเหนื่อยๆ เธอมักชวนธารณ์ไปเที่ยวและเดินชอปปิงตามแหล่งต่างๆ แต่พักหลังเขาไม่ค่อยมีเวลาให้เธอสักเท่าไร ทำให้ต้องฉายเดี่ยวเป็นประจำ แม้ว่าจะมีผู้ชายเข้ามาให้เลือกมากมายทั้งหนุ่มใหญ่ หนุ่มน้อย แม้แต่พ่อม่ายเธอก็ไม่เคยให้ความสนใจใครเป็นพิเศษ เพราะรักแรกสมัยเรียนมหาวิทยาลัยยังฝังลึกในหัวใจตลอดสิบปีที่ผ่านมา

ร่างเพรียวสวยเดินวนไปวนมาด้วยความกลัดกลุ้มเมื่อไม่สามารถหาทางออกให้กับตัวเองได้ ไม่ใช่ว่าดนุนัยเป็นคนไม่ดี แต่เธอกับเขารู้จักกันมานาน ความรู้สึกที่มีต่อเขาจึงเป็นเหมือนพี่ชายมากกว่าคนรัก เมื่อหาทางออกไม่ได้สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็คือไปตกลงกับเขาให้เข้าใจไปในทางเดียวกัน มือเรียวยาวรีบคว้ากระเป๋าสะพายก้าวไปยังรถยนต์สปอร์ตคันเล็กแล้วขับออกไปจากบ้านทันที

 

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังเหยียบคันเร่งรถยนต์ฝ่าการจราจรค่อนข้างติดขัดบนถนนของเมืองหลวงไปยังจุดมุ่งหมายคือคอนโดฯ ส่วนตัวของว่าที่เจ้าบ่าว แต่ทว่าภายในคฤหาสน์ธรรมธัช คุณดรุณี ธรรมธัช เจ้าของบริษัทก่อสร้างรายใหญ่ของเมืองไทยก็กำลังประจันหน้ากับบุตรชายเพียงคนเดียวอย่างไม่มีใครยอมใครเช่นกัน

“ผมไม่แต่งครับแม่ ถ้าต้องแต่งงานกับจันทน์หอม ผมขอตายเสียกว่า” ดนุนัยยื่นคำขาดกับมารดา

“แต่งงานกับหนูจันทน์หอมมันเสียหายตรงไหน ในเมื่อน้องก็เหมาะสมกับนัยทุกด้าน ไม่ว่าหน้าตาทางสังคม ฐานะ การศึกษา ผู้ชายทุกคนก็อยากเป็นเจ้าบ่าวของเธอทั้งนั้น”

“แต่ไม่ใช่ผมครับแม่ ผมกับจันทน์หอมไม่ได้รักกัน แล้วจะแต่งงานกันได้ยังไงครับ” คนถูกบังคับแย้งเสียงหนักแน่น ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายเขาก็ไม่มีวันแต่งงานกับผู้หญิงที่มารดาเลือกให้เด็ดขาด

“นัยกับหนูจันทน์หอมรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกมีมากกว่าคำว่ารักอยู่แล้ว เพียงแค่ลูกสองคนยังไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้นเอง” ดรุณีพยายามหว่านล้อมบุตรชายให้ยอมใจอ่อน

“ผมกับจันทน์หอมเป็นแค่พี่น้องกัน ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้แน่นอนครับ และผมก็ขอยืนยันคำตอบเดิม ผมไม่แต่ง!”

“แต่นี่เป็นคำสั่งของแม่ถ้านัยไม่ยอมแต่งก็ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่อีก แล้วทรัพย์สินส่วนตัวของนัยที่มีอยู่รวมถึงเงินฝากในบัญชีของนัย แม่ก็จะริบมันกลับมาให้หมด”

“แม่ครับ!” ดนุนัยอุทานเสียงหลงที่ได้ยินอย่างนั้น เพราะไม่คิดว่ามาก่อนว่าจะมารดาจะยกเรื่องมรดกมาบังคับให้เขาทำตามคำสั่ง

เขากับเธอรู้จักคุ้นเคยกันมานานทำให้ความผูกพันเหมือนเพื่อนหรือพี่น้องกันมากกว่าความรัก เธอเป็นคนสวย เก่ง ฉลาด มีภาวะความเป็นผู้นำสูง ทำให้เขาไม่อยากกลายเป็นช้างเท้าหลังหลังแต่งงานกันไปแล้ว แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เพราะเขามีคนที่ต้องการแต่งงานด้วยอยู่แล้ว

“แต่ผมมีคนรักแล้วนะครับ ผมทิ้งเธอไปแต่งงานกับคนอื่นไม่ได้”

“อย่าบอกนะว่านัยไปคว้าผู้หญิงบ้านนอกมาเป็นเมีย แม่ไม่ยอมรับเด็ดขาด”มาดรดาดักคออย่างรู้ทัน

“ทำไมครับแม่ คนเราถ้าเลือกเกิดได้ก็คงเลือกเกิดบนกองเงินกองทอง ไม่มีใครอย่างเกิดมาลำบากหรอกครับ ถึงคนรักของผมจะเป็นคนบ้านนอก แต่เธอก็เป็นคนดี เป็นผู้หญิงที่ผมรัก”

“แม่ไม่สนใจว่าหล่อนจะเป็นคนดีหรือไม่ดี แม่จะให้เวลาสามเดือนในการเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าว ถ้านัยไม่แต่งเราสองคนก็จบกัน!”

“ถ้าแม่บังคับผมแบบนี้ ผมก็ยอมหมดตัว ทรัพย์สมบัติของแม่ผมไม่ขอรับแม้แต่บาทเดียว ขอตัวก่อนนะครับ” กล่าวจบดนุนัยก็สาวเท้าออกไปทันที ปล่อยให้มารดายืนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยว เมื่อถูกบุตรชายเพียงคนเดียวปฏิเสธอย่างไม่ไยดี

 

ดนุนัย ธรรมธัช ชายหนุ่มรูปร่างสูงได้สัดส่วนอย่างผู้ชายไทยวัยสามสิบเอ็ดปีถอนใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย ขณะขับรถยนต์คันหรูราคาเหยียบสามสิบล้านไปยังคอนโดฯ ส่วนตัว ใบหน้าคมขาวเครียดจัดเมื่อโดนมารดาจับให้แต่งงานกับเสมือนจันทน์ ซึ่งรักและเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวมากกว่าจะให้เป็นแม่ของลูก เขาไม่ได้หวงทรัพย์สินเงินทองเพราะเป็นแค่ของนอกกาย แต่ไม่ชอบวิธีการของมารดา เรื่องอื่นเขายอมได้ แต่เรื่องหัวใจ...ยอมไม่ได้เด็ดขาด

ร่างสูงกำยำเปิดประตูเข้ามาในห้องพักส่วนตัวด้วยอารมณ์เคืองขุ่นไม่น้อย ก่อนจะไปหยิบไวน์ในตู้เย็นมานั่งจิบอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ เพื่อดับความร้อนรุ่มในใจ ทำให้คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวเล็กๆ มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ดวงตาคมเหลือบไปเห็นก็รีบยื่นมือออกไปรับร่างอวบอิ่มเข้ามาสู่อ้อมกอดพร้อมฝังจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่มอย่างแสนรัก

“ท่าทางคุณนัยไม่ค่อยสบายใจเลยนะคะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“แม่บังคับให้ผมแต่งงานกับจันทน์หอม เราก็เลยมีปากเสียงกันนิดหน่อยครับ ถ้าผมไม่ยอมท่านจะริบทรัพย์สินของผมกลับคืนให้หมด”

ดนุนัยบอกกับคนรักเสียงเครียด ก่อนเสียงถอนใจจะตามมายาวเหยียด ทำให้คนในอ้อมกอดเริ่มคิดว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงชีวิตของเขา ถ้าหากไม่มีเธอดนุนัยคงไม่ต้องลำบากใจและมีปากเสียงกับมารดาเช่นนี้

“มนขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้คุณนัยกับท่านทะเลาะกัน คุณนัยตามใจท่านเถอะค่ะ มนอยู่ของมนได้ ขอแค่ให้ได้รักคุณนัยอย่างนี้ก็พอแล้ว” ได้ยินดังนั้นชายหนุ่มก็หน้าบึ้งขึ้นมาทันที

“ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพูดแบบนี้อีก หนูมนเป็นเมียผม แล้วจะให้ผมทิ้งได้ยังไง”

“แต่มนรู้สึกไม่ค่อยดีเลยค่ะ บอกตามตรงว่ามนไม่อยากดึงคุณลงมาลำบากด้วย ทั้งที่คุณกำลังมีอนาคตที่ดี”คนตัวเล็กบอกเสียงสั่นเครือ ห่วงอนาคตของเขาก็ห่วง กลัวว่าเขาจะลำบากเพราะเลือกเธอ

“คุณแม่ท่านก็ขู่ไปอย่างนั้นแหละครับ ไม่กล้าตัดผมจริงๆ หรอก แต่ถ้าทำจริงผมก็ไม่สนใจ เพราะคนอย่างดนุนัยมีสมอง มีสองมือ ไม่มีวันยอมอดตายแน่นอน”

“แต่มนไม่อยากให้คุณมีปัญหากับท่านนี่คะ มน...”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ต่อให้ผมไม่เหลืออะไรในชีวิต ผมก็จะอยู่กับมน ไม่ทิ้งมนไปไหน เราสองคนจะสร้างครอบครัวด้วยกันอยู่ด้วยกันจนวันตายนะครับ” คนตัวโตกระชับอ้อมกอดพร้อมกดจูบขมับหญิงสาวอย่างแสนรัก

 “คุณนัย...” มนสิชากอดตอบหยาดน้ำตาไหลคลอเต็มสองตา ไม่คิดว่าผู้หญิงบ้านนอกอย่างจะได้รับความรักจากเขามากมายถึงเพียงนี้

“ทรัพย์สินเงินทองก็แค่ของนอกกาย ผมไม่เสียดายหรอกครับ แล้วมนพร้อมจะเดินไปกับผมไหม?” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างใบหูเล็ก

“ไม่ว่าคุณจะรวยหรือจน มนก็พร้อมจะเดินไปกับคุณค่ะ” เอ่ยเพียงเท่านั้นน้ำตาที่เก็บกักเอาไว้ก็ไหลทะลักออกมา เธอซบหน้ากับแผงบอกกว้างหวังจะให้เสื้อราคาแพงช่วยซับน้ำตา

 “ผมสัญญาว่าจะดูแลมนอย่างดี เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำเพื่อมนได้ ผมรักมนมากรู้ไหม...และคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมนอยู่ข้างกายของผม”

ดวงตาคู่งามค่อยๆ ปิดเปลือกลง เมื่อริมฝีปากสีสดประทับลงบนเรียวปากอวบอิ่มของเธอ จุมพิตของเขายังเหมือนเดิม อบอุ่น อ่อนโยน และหวานล้ำ ก่อนจะค่อยๆ ทวีความเร่าร้อนขึ้นทีละนิด จนเธอแทบหายใจหายคอไม่ทัน

“ยอดรักของผม...” ดนุนัยครางเสียงกระเส่า ก่อนจะปิดปากเธออีกครั้งด้วยความเสน่หาและปรารถนาสุดหัวใจ ทำให้อีกฝ่ายตวัดลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดรึงตอบสนองกลับมาอย่างเร่าร้อนตามแรงอารมณ์