ร้อยรักสลักใจ (ศศิภา)

อริสรา เสทฐานันท์บรรจงสวมรองเท้าส้นสูงราคาแพงสีแดงเข้มด้วย ท่วงท่าราวกับนางแบบ ครั นยืดตัว เธอก็เชิดหน้านิดๆ เอี ยวตัวหน่อยๆ ดวงตาซึ ง แต่งแต้มด้วยมาสคาร่าสีดําชัดเจนจ้องมองภาพตัวเองในกระจกตั งพื นทรงสูง ภายในร้านขายรองเท้าซึ งเป็นร้านประจําของเธอ หญิงสาวขยับปลายเท้าไปมา ชื น ชมความงามของมันอีกครู่หนึ ง จึงพยักหน้าให้กับพนักงาน ยื นบัตรเครดิตพร้อม กับบอกให้อีกฝ่ายเก็บรองเท้าคู่เก่าที สวมมาใส่ไว้ในถุงแทน ใช้เวลาไม่นาน อริสราก็เดินนวยนาดออกจากร้านแห่งนั นพร้อมกับ รองเท้าราคาหลายหมื นที คนทั วไปคงไม่กล้าแม้แต่จะเฉียดใกล้ หากสําหรับหญิง สาวแล้ว เงินเพียงแค่นี ถือว่าน้อยนิดเมื อเทียบกับเงินมากมายมหาศาลของตระกูล เสทฐานันท์ซึ งถือว่าเป็นตระกูลเก่าแก่ บรรพบุรุษทําการค้าขาย สั งสมชื อเสียงใน แวดวงธุรกิจมาโดยตลอด อติศักดิ'...บิดาของอริสรานั นเคยเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเมื อสมัยที ก้าว เข้ามารับตําแหน่งประธานกรรมการบริหารบริษัทเสทฐาเทรดดิ งจํากัด...บริษัท ผลิต นําเข้า-ส่งออกอัญมณีและเครื องประดับต่างๆมาเป็นเวลาช้านาน ชื อเสียง ๔ : ศศิภา ของบริษัทแห่งนี ใช่แค่โด่งดังในประเทศ แต่ยังไปไกลถึงต่างแดน จึงไม่แปลกทีเขาจะมีชื อติดสิบอันดับแรกของคนที รํ ารวยที สุดในประเทศไทย คุณอติศักดิ'มีลูกสามคน คนโตเป็ นลูกบุญธรรมชื ออังคณา... วัยสามสิบปี คนกลางเป็นชายหนุ่มวัยยี สิบแปดนามว่าอติเทพ ส่วนคนเล็กก็คือ อริสรา...สาวน้อยวัยยี สิบหกที เพิ งจบการศึกษาจากสหรัฐอเมริกาเมื อไม่กี เดือน ก่อนหน้านี หญิงสาวไปเรียนต่อด้านบริหาร พร้อมกับเข้าเรียนหลักสูตรออกแบบ เครื องประดับโดยตรงและพ่วงท้ายด้วยประกาศนียบัตรนักอัญมณีศาสตร์มาอีก หนึ งใบเฉกเช่นผู้เป็นพี สาว อังคณาเป็นพี สาวแสนดีที อริสรามอบความรักและความเชื อใจให้ มากกว่าพี ชายเสียอีก เรียกได้ว่าทั งสองสนิทสนมรู้ใจกันเป็นอย่างดี แม้วัยจะ ต่างกันถึงห้าปีแต่ก็ไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั ง ตรงกันข้ามกับอติเทพ...รายนี เป็นไม้เบื อไม้เมากับเธอมาตั งแต่เล็กๆ ทะเลาะกันถึงขั นลงไม้ลงมือเลยก็มี แต่ก็ นั นแหละ ทะเลาะกันได้ไม่นานก็ต้องกลับมาคืนดีกันเหมือนเคย เพราะถึงอย่างไร สายใยความเป็นพี น้องย่อมตัดกันไม่ขาด อริสราเดินตัวปลิวออกจากร้าน กวาดตามองซ้ายขวาหาข้าวของที ถูกใจ ขณะที ชายร่างสูงผิวขาวจัดจนเรียกได้ว่าซีดรีบรุดตามหลังมา มือสองข้างหิ วของ พะรุงพะรังอย่างน่าขัน หญิงสาวเดินมาถึงหน้าร้านเบเกอรี แห่งหนึ งจึงหยุดมอง ในตู้กระจกหน้า ร้านมีเค้กหลากสีวางเรียงรายอยู่อย่างละลานตา “อยากกินเหรอครับ เอย” คนที ถูกเรียกว่าเอยสั นศีรษะจนผมดัดเป็น ลอนสีนํ าตาลเข้มปลิวสะบัด “ไม่ได้หรอกค่ะเชน เอยกําลังลดความอ้วน” อริสราระบายลมหายใจยาว ตัดใจโดยการสะบัดหน้าหนีแล้วเดินดุ่มจากมาโดยไม่เหลียวหลัง “กลับบ้านเถอะค่ะ” หญิงสาวจํ าอ้าวอย่างรวดเร็วจนมาถึงลานจอดรถเพียงลําพัง เธอหันไป มองข้างหลังแล้วก็ต้องพ่นลมหายใจแรงเมื อไม่เห็นแม้แต่เงาของคนรัก เจ้าตัวยืน กอดอกรีๆรอๆอยู่ครู่หนึ งจึงตัดสินใจเดินกวาดตามองหารถของเขา เมื อพบแล้ว จึงสาวเท้าตรงดิ งไปยังทิศทางนั น หากเป็นความรีบเร่งบวกกับความหงุดหงิด ทําให้เธอไม่ได้สนใจสิ งรอบกาย ร่างโปร่งระหงในชุดเสื อสายเดี ยวสีขาวและ กระโปรงรัดรูปสีเทาจึงเดินชนเข้ากับอะไรบางอย่างที กว้างและแข็งราวกับกําแพง จนตัวเธอแทบกระเด็นหงายหลังล้มลงบนพื นอย่างไม่เป็นท่า ยังดีที เขาเอื อมมือ ใหญ่หยาบกร้านมาคว้าตัวเธอไว้ได้ทัน ใครคนนั นรวบเอวของเธอไว้มั น ออกแรงกระชากเพียงครั ง สาวเจ้าก็ ปลิดปลิวเข้าหา ปลายจมูกเล็กเชิดรั นจึงแทบจะชนกับปลายคางที รกเรื อด้วย หนวดเครา อริสราร้องอุทานกับสภาพของตนเอง ในอ้อมกอดร้อนผะผ่าวจนแทบ เผาไหม้ผิวกายเธอ ร่างสูงใหญ่ราวยักษ์ปักหลั นบดบังทัศนียภาพอื นใด หล่อนจึง เห็นเพียงใบหน้ากระด้างกระเดื องราวกับโจรผู้ร้ายเท่านั น อะไรก็ไม่ร้ายเท่า...ใบหน้าของคนผู้นี ถูกปกปิดด้วยหนวดเคราเสียเกือบ ครึ ง! คําขอบคุณที เขาช่วยดึงตัวเธอไว้จึงกลืนหายลงไปในลําคอ กลายเป็นคํา ตวาดแทน “ปล่อย!” อริสราใช้สองมือยันอกกว้าง ใจเต้นระทึก นึกหวาดกลัวขึ นมา อย่างไม่รู้เหตุผล “ผมช่วยคุณไว้ ไม่คิดจะขอบคุณกันสักคําเลยหรือ...” สุ้มเสียงของเขาห้าวกระด้าง ห้วนสั น และเมื อเขาเรียกขานชื อเธอได้ อย่างชัดถ้อยชัดคํา ทําให้เธอถึงกับหายใจติดขัด“...อริสรา” “คุณ...คุณรู้ชื อฉันได้ยังไง”จริงอยู่ที บิดาของเธอมีชื อเสียง พลอยทําให้เธอเคยได้ถ่ายภาพลง นิตยสารบางฉบับสองสามครั ง ถึงกระนั นคนที ไม่ได้อยู่ในแวดวงธุรกิจก็ไม่น่าจะ จดจําได้ ยิ งเป็นคนที แต่งตัวซอมซ่อเสื อยืดราคาถูก กับกางเกงยีนขาดๆ เช่นนี ด้วยแล้ว...เขาไม่น่าจะรู้จักเธอได้เลย! ยิ งไปกว่านั นภาพที เธอถ่ายก็นานมากแล้ว...สมัยที เธอยังเป็นเด็ก ตัวเล็กๆ ด้วยซํ าไป นั นย่อมเป็นสิ งแปลกประหลาดที ทําให้ชายแปลกหน้าคนนี สามารถเรียกชื อเธอได้อย่างถูกต้อง ชัดถ้อยชัดคําราวกับสนิทสนมกันมาแรมปี! คนหน้าตาราวมหาโจรเผยอริมฝีปากหยักลึก กําลังจะเปล่งเสียงตอบ หากชรินทร์ก็ปรากฏกายขึ นมาเสียก่อน “เอย! เกิดอะไรขึ นหรือครับ!” “เชน! เชนคะ” อริสราร้องเรียกเขา พร้อมกับฉวยโอกาสที เขาคลาย อ้อมกอดสะบัดตัวออกมาแล้วรีบโผเข้าหาคนรักในทันที “มีปัญหาอะไรรึเปล่า” ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับจ้องหน้าหนุ่ม แปลกหน้าอย่างระแวง “ไม่มีอะไรค่ะ รีบไปกันดีกว่า” เธอไม่เปิดโอกาสให้เขาซักถาม รีบดึงให้ อีกฝ่ายไปยังรถสปอร์ตคันหรูที จอดห่างออกไปเพียงสามสี ก้าวเท่านั น รอกระทั ง ชรินทร์ปลดล็อกเธอจึงก้าวเข้าไปนั ง แต่ก็ยังไม่วายเหลียวมองชายหนุ่มแปลก หน้าที มีท่าทางที แสนประหลาดคนนั น หัวใจของเธอยังเต้นกระหนํ าด้วยความ หวาดกลัว หันไปสบตาเพียงแวบเดียวก็ถึงกับสะดุ้ง รีบเบือนสายตาหลบในทันใด “นายนั นมันเป็นใคร เอยรู้จักด้วยหรือ” “ไม่รู้จักหรอกค่ะ” ตอบรัวเร็ว ก่อนรบเร้า “รีบกลับกันเถอะเชน” ความร้อนรนของอริสราทําให้เขาขมวดคิ วด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ ซักถามอะไรไปมากกว่านั น เพราะรู้ดีว่าถ้าทําเช่นนั นเธออาจจะโมโหขึ นมาได้ เขาไม่อยากทําให้เธอกรุ่นโกรธ ไม่ใช่เพียงเพราะเธอเป็นคนรักของเขาแต่เธอยังเป็นบ่อเงินบ่อทองของเขาอีกด้วย มารดาของเขามักพูดกรอกหูเขาอยู่เป็นประจําว่า‘แกต้องแต่งงานกับยัยเอยให้ได้นะตาเชน บ้านเรากําลังยํ าแย่ แม่ไม่ อยากต้องขายบ้าน ขายรถแล้วย้ายไปอยู่กระท่อมซอมซ่อหรอกนะ แม่ทําใจไม่ได้ จริงๆ’ มารดาของชรินทร์หวังเอาไว้มากว่าจะได้ร่วมหอลงโรงกับคนในตระกูล เสทฐานันท์ หวังให้ความรํ ารวยอันมหาศาลของตระกูลดังกล่าวมาช่วยเหลือจุน เจือครอบครัวของเขาที กําลัง...ถังแตก เพราะเหตุนี ชรินทร์จึงตามอกตามใจอริสราทุกอย่าง ไม่ว่าเธอต้องการ อะไร เขาต้องหามาให้จนได้ หรือเธออยากทําอะไรเขาก็ตามใจสุดฤทธิ'...ถึงขนาด นี แล้วไม่หลงรักเขาจนหัวปักหัวปําก็ให้มันรู้ไป รถสปอร์ตของชรินทร์แล่นฉิวออกสู่ถนนใหญ่ ผ่านการจราจรอันติดขัด สู่ถนนสายเล็กที เป็นทางไปยังบ้านเสทฐานันท์ คุณอติศักดิ'สร้างบ้านไว้ห่างจากตัว เมืองเนื องจากไม่ชอบความวุ่นวายและเสียงจ้อกแจ้กจอแจ ท่านชอบความเป็น ส่วนตัวและความสงบ สําหรับคุณอติศักดิ' เขาเองก็ไม่ได้คุยกับท่านบ่อยนัก ที เขาสนิทสนม ที สุดเห็นจะเป็นอติเทพ...พี ชายของอริสราที คอยเชียร์เขาให้จีบเธออย่างออกหน้า ออกตา ส่วนมารดาของเธอนั นไม่ต้องพูดถึง เพราะท่านเสียชีวิตไปแล้วเมื อสิบปี ก่อน ชรินทร์นึกถึงคําพูดของมารดาอีกครั ง แล้วก็อมยิ ม ...อีกไม่นานหรอก รอให้เขามั นใจเสียก่อนว่าอริสราหลงเขาหัวปักหัวปํา เมื อนั นแหละเขาจะบอกให้บิดามารดาของเขามาขอเธอโดยเร็ว “ไม่ไปไหนต่อหรือครับเอย” ชรินทร์เอ่ยทําลายความเงียบขึ นมา เบือนสายตาไปมองสาวน้อยข้างกาย ใบหน้าของเธอสวยเก๋หากก็แฝงไว้ด้วยความงามสง่าแบบไทย เขาภูมิใจทุกครั ง เวลาที ได้ควงเธอไปไหนต่อไหน “ไม่ละค่ะ เอยเหนื อย”“โอเคครับ ถ้าไปถึงที บ้านแล้ว เอยเมื อยตรงไหนก็บอกผมนะครับ ผม จะนวดให้” “ขอบคุณค่ะเชน” อริสราเบือนสายตาจากทิวทัศน์ข้างทางเพื อมอง คนรักของตนเอง หากก็ต้องกรีดร้องเมื อจู่ๆสุนัขตัวหนึ งก็วิ งตัดหน้าอย่างไม่มีปี มีขลุ่ย “ระวัง!!” “เฮ้ย!” ชรินทร์เหยียบเบรกจนมิด รถหรูราคาแพงหมุนคว้างหลายตลบ ก่อนจะพุ่งเข้าชนต้นไม้ใหญ่ข้างทางเข้าอย่างจัง โครม! เสียงของมันสะท้อนก้อง พร้อมกับที ร่างเล็กหน้าคะมํา หน้าผากชนเข้า กับคอนโซลหน้ารถอย่างแรง ก่อนจะกระเด็นไปชนเข้ากับกระจกข้างตัวรถจน แตกเป็นเสี ยงๆ เลือดสีแดงสดซึมออกมาตามไรผมแล้วไหลลงมาจากศีรษะทาง ด้านขวา ลงไปยังลําคอระหง และเปรอะเปื อนเสื อผ้าจนบดบังราคาอันแพงลิบลิ ว ของมันไปเสียสิ น อริสรายังพอมีสติ หญิงสาวผงกศีรษะขึ นมา มือข้างหนึ งก็พยายามปลด เข็มขัดนิรภัย เมื อปลดสําเร็จดันประตูให้เปิดออก ยังดีที ประตูยังใช้การได้ ร่างเล็กพาร่างอันบอบชํ าออกจากตัวรถ คลานออกไปให้ห่างจากตัวรถ มากที สุด หากเพียงแค่สามก้าวเธอก็หมดแรง ล้มฟุบลงบนพื นที เปียกแฉะ ความเจ็บปวดกระชากเธอให้จมดิ งสู่หุบเหวอันมืดมิดจนในที สุดเธอก็ไม่ สามารถรับรู้สิ งใดได้อีก ...ไม่รู้แม้กระทั งว่ามีใครคนหนึ งนํารถเข้ามาจอดใกล้ๆมองร่างที นอน แน่นิ งบนพื นด้วยสายตาครุ่นคิด เพียงอึดใจจึงปรากฏรอยสว่างวาบ เขาย่อตัวลงอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอด พามาวางในรถของเขา จากนั นจึง เดินอ้อมไปฝั งคนขับ หยิบโทรศัพท์ขึ นมากดโทร.ออกเพื อแจ้งอุบัติเหตุ เสร็จ เรียบร้อยแล้วจึงก้าวเข้าไปนั งหลังพวงมาลัย พารถของตนทะยานไปเบื องหน้า ด้วยความเร็วประหนึ งพายุหากพายุนี ยังรุนแรงน้อยกว่าพายุในใจเขาที มันอัดแน่นและโหมกระพือ มาเกือบห้าหกปี ...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตา หรือฟ้ากลั นแกล้ง อริสราจําต้องตกอยู่ใน อุ้งมือของบุรุษผู้มีเพลิงแค้นสุมแน่นในอกอย่างหลีกเลี ยงไม่ได้ ชีวิตของเธอนับจากนี ...ไม่อาจเหมือนเดิมอีกต่อไป หากจะหวานปานนํ าผึ ง หรือขมดั งบอระเพ็ด...ขึ นอยู่กับชายแปลกหน้า ผู้นี เพียงผู้เดียว!