เสน่หานวลนาง (เจี่ยเจีย)

    ใต้หล้านี้มีคำกล่าวว่า ‘ความแข็งแกร่งครอบครองทุกสิ่งอย่าง ความอ่อนแอล้วนถูกข่มเหง’ แต่  หม่าโหลวเหว่ย  กลับไม่รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อน แม้จะถูกเรียกขานว่าหมอนปักลายดอกไม้เดินได้ มีดีเพียงเปลือกนอก สวยงามเพียงรูปโฉม บื้อใบ้ไร้พลังยุทธ์ ก็หาได้สะท้านสะเทือนถึงนางไม่!

          กระทั่งฟ้าดินเล่นตลก ให้นางได้รับความช่วยเหลือจาก เฮ่อเหลียนเฟยหยิน  บุญคุณนี้นางต้องตอบแทนเขาในวันหน้า นางเชื่อว่าวาสนาทำให้ได้พานพบกับเขาถึงสามครั้ง และโชคชะตาก็จะเป็นฝ่ายนำพาบทสรุปในอดีตให้หวนคืน

          “ข้าซื้อให้พี่ชาย”

          “ในเมื่อซื้อมาแล้ว เจ้าก็ช่วยสวมให้ข้าที” เฮ่อเหลียนเฟยหยินโน้มศีรษะลง ดวงตาคมกริบสบประสานดวงตากลมโตสุกใส รอคอยเมล็ดถั่วสวมหมวกใบนั้นให้แก่ตน

          พวงแก้มเห่อร้อนขึ้นสีจัดลามไปถึงกกหู นางเขย่งปลายเท้ารีบสวมหมวกให้อีกฝ่าย ดวงตาที่เคยทอดมองอย่างตรงไปตรงมาบัดนี้กลับหลุบหลบแทบไม่ทัน พี่ชายรูปโฉมสง่างามข้อนี้นางทราบดี ยิ่งเขายื่นใบหน้าเข้ามาชิดใกล้ ก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกประหม่า

          “พี่ชาย ท่านมิรู้หรือว่าตนเองมีใบหน้าเป็นอาวุธ รอยยิ้มท่านมิต่างจากลูกศรปักกลางใจสตรี หนึ่งยิ้มสามารถล่มเมืองได้เชียวนะ”

          “เช่นนั้นข้ายิ้มให้เจ้าหนึ่งครา เจ้าจะยอมจ่ายให้ข้าพันตำลึงทองหรือไม่เล่า”

          “ราคาค่ารอยยิ้มท่านนั้นแพงนัก เหวยเหว่ยมิอาจหาญ เกรงว่าคงต้องเขียนสัญญาชำระหนี้สักหลายแผ่นเผื่ออีกสิบปีข้างหน้า”