เจ้าหัวใจจอมเถื่อน (ดากานดา)

“ไอ้กอล์ฟ! พาน้องมาเล่นนํ้าอีกแล้วนะมึง ขึ้นมาเลย เดี๋ยวน้องจมนํ้าจมท่าไป เรื่องใหญ่หรอก”

เสียงตะโกนมาพร้อมกับการบ่นอีกยาวเหยียดทำให้เด็กชายกอล์ฟวัยเก้าขวบส่งเสียงโอดครวญตอบ หันหน้าไปทางริมฝั่ง คนเรียกยืนเท้าสะเอว หน้าดุเอาจริง

“โธ่... เฮียดิน นังขวัญมันไม่จมนํ้าหรอกน่า ฉันดูอยู่...”

“ดูห่าอะไรของมึงวะ ดูสิ นังขวัญมันคลุกโคลนไปทั้งตัว ถ้าพ่อมึงมาเจอนะ ถูกตีก้นลาย ขึ้นมาเลยเดี๋ยวนี้ ในนํ้ามีปลิงรึเปล่าไม่รู้ มึงไม่กลัวมันไชเข้าไอ้จ้อนมึงรึไงหา! ขึ้นมาๆ”

คนถูกเรียกว่าเฮียส่งเสียงดุอีกรอบ กวักมือไหวๆ เขาเป็นหนุ่มน้อยวัยสิบแปด มีเชื้อสายจีนนิดๆ ด้วยว่าเป็นลูกเสี้ยว พ่อเป็นลูกชายของสาวจีนในตลาดที่แต่งงานกับหนุ่มชาวไทย เด็กๆ ที่อายุน้อยกว่า จึงมักเรียกเขาว่าเฮีย ซึ่งหมายถึงลูกพี่ก็ได้ หมายถึงนับถือเป็นพี่ชายก็ได้

สำหรับไอ้กอล์ฟหรือพงษ์พัฒน์ มันเรียกเพราะรักและเทิดทูนอีกฝ่ายเป็นพี่ชาย

ธรา หรือที่มันชอบเรียกว่า ‘เฮียดิน’ คือสุดยอดผู้นำของเด็กในละแวกนี้แล้ว เรียนเก่ง กิจกรรมเลิศ กีฬาเยี่ยม กิจกรรมนอกเวลาตามประสาลูกชายชาวสวนชาวนาคือ จับปู จับปลา ยิงนก ยิงหนู เฮียดินคือมือฉมัง

ธราทำหน้าบึ้ง นั่นเพราะห่วงเด็กน้อยทั้งสองที่แอบมาเล่นนํ้าในบ่อ

 

กันตามลำพัง เด็กจมนํ้าเสียชีวิตมีให้เห็นกันทุกปี เขาเองคุ้นเคยกับครอบครัวนี้ ไม่ต้องการเห็นเรื่องเศร้าแบบนั้นเกิดขึ้น จึงดุไว้ก่อน

“ปลิงเปลิงอะไรไม่รู้ ไม่มีหรอก เฮียหลอกเด็ก” เด็กชายพงษ์พัฒน์เดินไปสะกิดน้องให้ขึ้นจากนํ้า แต่เจ้าตัวเล็กวัยห้าขวบเศษงอแง

“จะเล่นนํ้า นํ้าเย็นดี ขวัญอยากเล่นนํ้า”

“ไม่ได้! ต้องขึ้นแล้ว เดี๋ยวเฮียดินดุอีก”

“ไม่ต้องอิดออดขึ้นมา นั่งแช่แบบนั้น เดี๋ยวปลิงเข็มชอนไชเข้าไปในน้องมีนานะขวัญ”

ธรารีบขู่ เดินลงมาริมตลิ่งเพื่อจะดึงตัวเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นจากนํ้า

เด็กน้อยที่กำลังอยู่ในวัยเรียนรู้ ทำหน้างง...

“ปลิงคืออะไรคะเฮีย”

“ฮ่าๆๆๆ” พงษ์พัฒน์ขำก๊าก ขณะที่พี่ชายบ้านใกล้เรือนเคียงทำหน้ายุ่ง จะอธิบายยังไงดี

“ปลิงก็เหมือนหนอนเหมือนบุ้งไง ขวัญเคยเห็นหนอนมั้ย” ธราพูดเนิบๆ ดึงแขนเล็กๆ รั้งร่างน้อยให้ขึ้นมาบนฝั่ง บ่อแห่งนี้เป็นบ่อนํ้าในเขตพื้นที่ของครอบครัวเขาเอง เรื่องปลิงที่จริงไม่มีหรอก แต่อยากขู่เด็กไปงั้น จะได้ไม่แอบมาเล่นอีก เพราะบ่อกว้าง มีส่วนที่ตื้นริมๆ ฝั่ง แต่ไกลฝั่งออกไปก็ลึกขึ้นเรื่อยๆ เด็กอายุขนาดสองคนนี้ไม่มีทางช่วยเหลือตัวเองได้ แม้ว่าพงษ์พัฒน์จะว่ายนํ้าเป็น แต่การดูแลน้องตัวเล็ก คงเหนือกำลังแน่นอน ดีไม่ดี จะพากันจมนํ้าไปทั้งสองคนหากโชคร้าย

เด็กหญิงขวัญข้าวทำหน้าคิดแป๊บหนึ่งก่อนจะยิ้ม ชี้มือมาทางพี่ชาย

“เคยเห็น นั่นไง”

พงษ์พัฒน์ที่กำลังสวมกางเกงยิ่งหัวเราะ ก้มลงมองหนอนของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

“หนอนอะไรใหญ่เบอร์นี้”

 

ธราฟังแล้วหมั่นไส้ เอื้อมมือไปประเคนมะเหงกกลางกระหม่อมของเด็กชายเป็นการให้พร

“โอ๊ย เจ็บนะเฮีย ไปดีกว่า ไปเล่นเป่ากบกับพวกไอ้โก๊ะดีกว่า” (เป่ากบ คือการเล่นอย่างหนึ่งของเด็ก เล่นกันทั้งเด็กชายและหญิง ผู้เล่นมีจานวน ๒ คน ผู้เล่นแต่ละฝ่ายจะมีหนังยางของตนเอง การเล่น ให้วางหนังยางคนละเส้นบนโต๊ะ พื้นไม้กระดาน หรือพื้นที่มีความเรียบ จากนั้นให้ผลัดกันเป่าคนละครั้ง จนยางขยับเข้าไปใกล้กัน ใครเป่ายางของตนเองไปทับอีกฝ่ายหนึ่งจะเป็นฝ่ายชนะ รางวัลที่ได้คือ ได้หนังยางเส้นนั้นๆ ไปครอบครอง)

คนโดนมะเหงกหน้ามุ่ย วิ่งหนีจากไปทิ้งน้องสาวไว้ไม่สนใจอีก นั่นเพราะรู้ดีว่า ธราจะช่วยดูแลน้องสาวของตนอย่างดี

เด็กหญิงตัวน้อยหัวเราะที่พี่ชายได้รางวัลเป็นมะเหงกลูกโต ทำแลบลิ้นปลิ้นตาเยาะเย้ยกระทั่งผู้เป็นพี่วิ่งจากไป เธอจึงก้มมองตัวเอง เนื้อตัวยังเลอะโคลนดินดำๆ เป็นหย่อมๆ

“ขวัญตัวเปื้อนอยู่เลย”

ธรามองตามเนื้อตัวไร้เสื้อผ้าของเด็กน้อยแล้วส่ายหน้า แก้ผ้าเล่นนํ้า ไม่ได้กลัวอะไรกันเลย เฮ้อ... เด็กไม่ประสา คำพูดต่อมาของเด็กไร้เดียงสาทำให้หนุ่มสิบแปดหัวเราะในลำคอเบาๆ

“หนอนตัวใหญ่แบบพี่กอล์ฟเข้าน้องมีนาไม่ได้หรอก”

เด็กน้อยไม่พูดเปล่า แต่ลูบมือตรงน้องมีนาของตนเอง ซึ่งก็คือบริเวณอวัยวะเพศ ศัพท์แสงแสลงหลากหลายที่ผู้ใหญ่สรรหามาเรียกเปรียบเปรยเพื่อไม่ให้การกล่าวขานถึงพื้นที่เล็กๆ ตรงซอกขานั้น ไม่ต้องเอ่ยคำดิบหยาบน่าเกลียดนั่นเอง

“วันหนึ่งขวัญจะรู้เองแหละ ใหญ่แค่ไหนมันก็เข้าได้หมดแหละ ไปๆ เดี๋ยวเฮียตักนํ้าใส่กะละมังให้ล้างตัว”

ร่างสูงผอมเก้งก้างนั่งลงสวมเสื้อและกางเกงให้เด็กหญิง

 

“เล่นนํ้าในกะละมังได้ไหม ขวัญอยากเล่น มันร้อน”

“ได้ เดี๋ยวเฮียตักให้เล่น”

“เย้ๆ ขี่หลังด้วยนะ ขวัญไม่อยากเดิน”

“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดขี้เกียจนะเราน่ะ”

เด็กน้อยอ้อนยิ้มๆ คนแกล้งดุแอบยิ้ม ยอมหันหลังให้ มือน้อยๆ ก็โอบมารอบลำคอเขา สองขาถูกสองมือใหญ่รัดไว้ ก่อนจะยกร่างเล็กลอยขึ้น

“ขี่ม้า ฮี้กับๆ ฮี้กับๆ อิอิ”

ธรายิ้มขำ เบี่ยงหน้ามามองใบหน้าสดใสเพราะเจ้าตัวได้เล่นถูกใจ

“เกาะดีๆ ม้าจะพาวิ่งแล้ว”

“วิ่งๆ”

สองเสียงหัวเราะประสานกัน ขณะที่ม้าหนุ่มวิ่งห้อผ่านทุ่งนาข้าวสีเขียวขจีไปทางบ้านพัก ถึงบ้านธราจัดการลากอ่างผสมปูนเก่าของพ่อที่ไม่ใช้แล้วมาวางใต้ต้นไม้ ลากสายยางมาเปิดนํ้า เด็กน้อยถอดเสื้อผ้ารอ เขาดึงตัวเธอไปหา ใช้สายยางฉีดนํ้าล้างโคลนออกให้จนหมด ขวัญข้าวจึงได้ลงไปนั่งแช่ นอนแช่ คลานวนลอยตัวในอ่างกว้างอย่างสนุกสมใจ

“เล่นด้วยกันไหมคะ”

“เล่นไม่ได้ เฮียต้องทำการบ้าน”

“การบ้านคืออะไรคะ”

“การบ้านคืองานที่คุณครูที่โรงเรียนมอบมาให้ทำไง ถ้าไม่ทำ พอไปโรงเรียนครูจะตี ขวัญกลัวโดนครูตีไหม”

เด็กน้อยรู้จักคำว่าคุณครูแล้วเพราะกำลังเรียนอยู่ในชั้นอนุบาล

“กลัวค่ะ งั้นขวัญก็มีการบ้าน วันนี้คุณครูให้เขียนพอพานวางตั้ง”

“ดีแล้ว ถ้ากลัวก็ต้องไม่ดื้อ ไม่แอบไปเล่นนํ้ากับพี่กอล์ฟสองคน รู้ไหม”

“รู้ค่า”