กังหันรักกรงพิศวาส (กัสวาร์)

 

 

 

 

 

 

 

 

๑

 

เมืองรอตเตอร์ดัม (Rotterdam) เนเธอร์แลนด์ (Netherlands)

ปลายฤดูใบไม้ผลิบนแผ่นดินที่ต่ำกว่าระดับน้ำทะเลถูกปกคลุมไปด้วยดอกไม้หลากสีนานาพันธุ์เรียงสลับเหมือนสายรุ้งเหมือนพรมหลากสีผืนใหญ่หลายผืนปูทาบทั่วท้องทุ่ง กิ่งใบชูช่อล้อสายลมสุดท้ายแห่งฤดูใบไม้ผลิต้อนรับการมาเยือนของสายลมฤดูร้อน เนเธอร์แลนด์จึงกลายเป็นดินแดนที่ผู้คนเกือบทั้งโลกใฝ่ฝันอยากมาเที่ยวชมความงดงามของดอกไม้ และกังหันลม ซึ่งเต็มไปด้วยเสน่ห์มนต์ขลังแห่งนี้สักครั้งในชีวิต

ร่างสูงใหญ่เดินออกจากสุสานของโบสถ์เก่าแก่ชานเมืองแห่งหนึ่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียดพร้อมชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำสนิทนับสิบคน เมื่อพิธีฝังศพของ ราฟาเอล ฟานเด้ กัปตันหนุ่มที่ทำงานรับใช้ตระกูล        ครูซเลอร์มานานเสร็จสิ้นลง นัยน์ตาคมกริบหันไปมองมารดาและน้องสาวของกัปตันหนุ่มที่กำลังหลั่งน้ำตา เมื่อต้องสูญเสียบุคคลที่รักไปอย่างกะทันหันด้วยความไม่สบายใจนัก หลังจากเรือขนส่งสินค้าถูกกลุ่มโจรสลัดเข้าปล้นสินค้า และเกิดปะทะกันอย่างรุนแรง

“ไอ้อีริคมันปล้นเรือสินค้าไม่พอ ยังฆ่ากัปตันราฟาเอลอย่างเลือดเย็น” ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงใหญ่และใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรเอ่ยเสียงราบเรียบหากเต็มไปด้วยความคั่งแค้น

“เสียดายคนดีๆ อย่างกัปตันนะครับ ไม่น่าเสียท่าให้พวกเศษมนุษย์นั่นเลย แถมมูลค่าเสียหายคราวนี้เกือบสองล้านยูโร”

เวสลี่ ฟานวินการ์ มือขวาคนสนิทรายงานถึงความเสียหาย พร้อมส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้ผู้เป็นเจ้านาย

“อะไรเวสลี่”

“ผมเก็บได้ตอนรับศพกัปตันขึ้นมาจากเรือครับ”

“ระยำ!” เขาสบถเสียงดังเมื่ออ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้นจบ มือใหญ่ขยำมันทิ้งด้วยความโมโห กรามบึกบึนขบกันแน่นจนเส้นเอ็นบริเวณลำคอปูดโปน เมื่ออีริคกำลังท้าทายอำนาจของเขา

“แล้วเราจะทำยังไงดีกับครอบครัวกัปตันราฟาเอลดีครับ” ฌอร์น ไรวินท์ ลูกน้องคนสนิทอีกคนเอ่ยถามเมื่อเหลือบไปเห็นสองแม่ลูกกำลังเดินร้องไห้ออกมาขึ้นรถ

“พวกเขาอยากได้อะไรบ้าง บอกเจฟจัดการอย่าให้ขาดตกบกพร่อง เราจะดูแลพวกเขาอย่างดีเหมือนคนในครอบครัว แล้วอย่าลืมเรียกประชุมทุกฝ่ายในบริษัทอย่างเร่งด่วน เราจำเป็นต้องเพิ่มระบบการป้องกันขึ้นอีกหลายเท่า”

“ครับ แล้ววันนี้คุณจะเข้าบริษัทไหม”

“ฉันจะไปอัมสเตอร์ดัมสักสองสามวัน และต้องการความเป็นส่วนตัวที่สุด”

“รับทราบครับ” สองหนุ่มรับคำเสียงหนักแน่น พร้อมหันไปมองด้านหลัง เมื่อได้ยินเสียงหวานดังแว่วมาแต่ไกล

“รอนขา มาอยู่นี่เอง ฉันตามหาคุณตั้งนานกว่าจะเจอ” อลิเซีย อดีตนางงามเนเธอร์แลนด์ถลาเข้ามากอดลำแขนแข็งแรงไว้แน่นพลางยื่นริมฝีปากไปจูบตามคางบึกบึนที่มีเคราเขียวครึ้มอย่างเอาใจ

“คุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า” ไรอันเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ฉันคิดถึงคุณค่ะ ทำไมไม่ยอมโทรหาฉันบ้างเลยคะ” หญิงสาวตัดพ้ออย่างน้อยใจ เพราะนานร่วมเดือนเลยทีเดียวที่ไรอันพยายามหลบหน้าเธอและขาดการติดต่อโดยสิ้นเชิง

“คุณก็รู้ว่างานผมยุ่ง ต้องดูแลบริษัทเองทั้งหมด คุณกลับไปก่อนนะ วันนี้ผมมีงานต้องทำอีกเยอะ” น้ำเสียงของเขาเย็นชา แต่เธอก็มีวิธีทำให้มันเดือดขึ้นมาได้ไม่ยาก

“รอนขา ไปทบทวนบทรักของเราที่โรงแรมดีไหม ฉันอยากรักคุณจนจะคลั่งตายอยู่แล้วนะคะ”

หญิงสาวพยายามเบียดกายถูไถกับเรือนร่างใหญ่กำยำ หมายจะปลุกไฟพิศวาสในกายหนุ่มให้ลุกโชน ริมฝีปากสีสดกดจูบลงบนริมฝีปากสีเข้มได้รูปอย่างแนบแน่น พุ่งปลายลิ้นเข้าไประรัวในปากเขาด้วยความหิวกระหาย

คาสโนวาหนุ่มเกือบจะเผลอไผลกับสัมผัสรัญจวน ถ้าไม่มีธุระที่อัมสเตอร์ดัม เขาคงจับเธอโยนขึ้นรถแล้วตอบสนองให้เธอจนหนำใจ แต่วันนี้เขามีงานต้องทำ มือใหญ่ดันร่างหญิงสาวออกจนเซถอยหลัง แล้วรีบก้าวขึ้นรถยนต์คู่ใจ ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ของบรรดาคนสนิทและบอดี้การ์ด เพราะปกติแล้วคาสโนวาหนุ่มจะไม่ค่อยปฏิเสธและทำให้สาวๆ ต้องผิดหวังสักครั้ง

เวสลี่เห็นสีหน้าของเจ้าหล่อนก็หัวเราะด้วยความขบขันและก็ต้องยกมือปิดหูแทบไม่ทัน เมื่ออดีตนางงามกรีดร้องสุด

“กรี๊ด!”

ไรอัน เบนจามิน ครูซเลอร์ หรือ รอน คาสโนวาหนุ่มหน้าหยกวัยสามสิบสอง เจ้าของธุรกิจเดินเรือขนส่งสินค้าแบบครบวงจรยักษ์ใหญ่แห่งเมืองรอตเตอร์ดัม นอกจากกิจการเดินเรือแล้วยังมีเรือสำราญ กาสิโน และโรงแรมในเครืออีกหลายแห่งอยู่เกือบทุกมุมโลก ซึ่งก่อตั้งโดย ร็อบสัน ครูซเลอร์ นักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีทั้งในเนเธอร์แลนด์และประเทศเพื่อนบ้าน

อดีตนั้นไรอันเป็นกัปตันคุมเรือสินค้าโดยมีคู่หูอย่างราฟาเอล เขาชอบชีวิตอิสระมากกว่านั่งจมปลักอยู่กับที่ ในการเดินเรือส่งสินค้าไปยังประเทศต่างๆ ทั่วทุกมุมโลก ก็มีความเสี่ยงในการปะทะกับกลุ่มโจรสลัด ครั้งหนึ่งกลุ่มโจรสลัด อีริค โดโนกี ต้องการจมเรือสินค้าครูซเลอร์ ทำให้สงครามกลางมหาสมุทรครานั้น อีริคต้องสูญเสียน้องชายสุดที่รักด้วยลูกปืนไรเฟิล มันก็เลยผูกใจเจ็บมาถึงทุกวันนี้

ไรอันก็เข้ามานั่งบริหารงานในตำแหน่งสูงสุดของบริษัทเมื่อบิดาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุอย่างกะทันหัน จากกัปตันผู้ยิ่งใหญ่กลายเป็น     คาสโนวาหนุ่มหน้าหยกผู้เย็นชาต่อความรัก เขาผ่านผู้หญิงมามากมายทั้งระดับนางงาม ดารา นางแบบ หากความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงเหล่านั้นเป็นเพียงแค่ความต้องการทางร่างกาย ไม่มีข้อผูกมัด

ไม่มีการแต่งงาน และไม่มีคำว่ารัก นอกจากบทพิศวาสอันเร่าร้อนบนเตียงเท่านั้น จำนวนตัวเลขในเช็คเงินสดก็เป็นแรงจูงใจอย่างหนึ่ง แม้รู้ดีว่าต้องถูกเขี่ยทิ้งในชั่วโมงถัดมา เมื่อภารกิจบนเตียงจบลงก็ยังมีผู้หญิงมากมายเรียงแถวเข้ามาให้เชือดไม่ว่างเว้น เขาจึงตกเป็นข่าวหน้าหนึ่งให้ผู้คนซุบซิบแทบทุกวัน จนได้รับตำแหน่ง ‘คาสโนวาหน้าหยก’ จากนิตยสารชื่อดังแห่งหนึ่งของเนเธอร์แลนด์ถึงสามปีซ้อน

ถึงไรอันจะเป็นวายร้ายสำหรับผู้หญิง แต่ก็ไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับเรื่องงาน เขาบริหารงานด้วยความยุติธรรม ไม่เอารัดเอาเปรียบ ไม่มีการแบ่งชนชั้น ไม่มีนายหรือบ่าว พนักงานทุกคนคือพี่น้อง คือสมาชิกของครอบครัวครูซเลอร์ ฉะนั้น จึงไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าไรอัน  ครูซเลอร์ จะเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ของทุกคน ด้วยอำนาจยิ่งใหญ่ที่แผ่ขยายทั่วแผ่นดินไม่เคยมีใครกล้ากระตุกหนวดพญาราชสีห์แห่งรอตเตอร์ดัม ยกเว้นเพียงคนเดียวเท่านั้นอีริค โดโนกี!

 

“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานเอ่ยทักทายเป็นภาษาดัตช์ดังกังวานใส เมื่อกระดิ่งแขวนอยู่หน้าประตูดังขึ้น หญิงสาวหันมาส่งยิ้มให้แขกด้วยความยินดี แต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มแทบไม่ทัน

“สวัสดีจ้ะ น้องกระต่ายน้อยจ๋า...” ชายหนุ่มลากเสียงยาว พร้อมดึงแว่นตากันแดดสีดำออกจากใบหน้า เผยให้เห็นดวงตาหวานฉ่ำเปล่งประกายปรารถนาอย่างไม่คิดปิดบัง

“พี่อาจกลับมาทำไมอีกคะ” แสนรักถามกลับอย่างไม่ชอบใจนักเมื่อเจอกับสายตากะลิ้มกะเหลี่ยของอาจอง ชายหนุ่มชาวไทยเจ้าของร้านอาหารไทยแห่งนี้

“กว่างานเลี้ยงจะเริ่มก็ตั้งหกโมงเย็น พี่ก็เลยกลับมาช่วยงานน้องกระต่ายจ้ะ” มืออวบขาวยื่นมาลูบต้นแขนกลมกลึงของอีกฝ่ายแผ่วเบาเป็นเชิงหยอกล้อ

แสนรักสะดุ้งสุดตัวราวกับถูกไฟช็อต ก่อนตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจ “อย่าทำรุ่มร่ามนะคะ ต่ายไม่อยากมีปัญหากับพี่งาม”

“ถ้าน้องต่ายไม่อยากให้งามตามาเห็นภาพสวีทหวานของเรา จะหาโรงแรมแถวนี้คุยกันก็ได้ พี่รับรองว่าจะทำให้น้องกระต่ายมีแต่ความสุข และจ่ายค่าเหนื่อยให้คุ้มค่าทีเดียว น้องกระต่ายเองก็จะได้ไม่ต้องอดหลับอดนอนเสิร์ฟลูกค้าตอนกลางคืนด้วย”

อาจองยื่นมือมาอีกครั้งหมายจะดึงร่างเล็กสมส่วนอรชรเข้ามากอด แต่หญิงสาวก็สะบัดตัวสุดแรงแล้วขยับกายสั่นเทามาหลบหลังเคาน์เตอร์

“เลิกวุ่นวายกับต่ายสักที จะให้บอกกี่ครั้งว่าต่ายไม่เคยคิดขายตัวให้ใคร” แสนรักขืนยันเจตนาของตน

ชายหนุ่มมองซ้ายขวาไม่เห็นใครเข้ามาก็สาวเท้าเข้าประชิดร่างเล็กทันที แสนรักพยายามดิ้นรนต่อสู้เมื่อลำแขนอันน่าขยะแขยงโอบกอดเธอ แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเปิดโอกาสให้ไอ้บ้าตัณหากลับกอดรัดเธอแน่น

“ดิ้นแบบนี้ แล้วพี่จะหอมแก้มต่ายได้ยังไง”

“เจคอบช่วยฉันด้วย เจคอบ!” หญิงสาวเรียกหาพ่อครัวหนุ่มชาวดัตช์ให้มาช่วย แต่ก็ไร้เสียงตอบรับกลับมา ทำเอาหัวใจของกระต่ายตัวน้อยหล่นวูบลงไปกองบนพื้น

“ไอ้เจคอบมันไม่อยู่หรอกจ้ะ มีแต่พี่กับน้องกระต่ายเท่านั้น มาเถอะ พี่อยากกินเนื้อกระต่ายใจจะขาดอยู่แล้ว”

โอกาสทองมาถึงอาจองก็ไม่รอช้า เขารีบลากร่างเล็กเย้ายวนใจหลบเข้าไปหลังม่านที่กั้นไว้เป็นห้องสำหรับพักผ่อนทันที

“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!” ร่างเล็กพยายามดิ้นรนทั้งทุบทั้งเตะตามลำตัวชายหนุ่ม แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล เมื่อมือหนาดึงสาบเสื้อเชิ้ตของเธอออกสุดแรง

“โอว...เห็นตัวเล็กๆ อย่างนี้ อกขาวอวบน่ากินจังเลย” อาจองหัวเราะชอบใจเมื่อทรวงอกขนาดกะทัดรัดใต้เสื้อยกทรงลายลูกไม้สีหวานปรากฏต่อสายตา

“กรี๊ด! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!” แสนรักร้องเสียงหลงทันทีที่มือหยาบตะปบลงบนสองเต้าเต่งตึง สองมือน้อยๆ พยายามดึงมือเขาออก แต่มันก็เหนียวยิ่งกว่ากาวตราช้าง

อาจองบีบเค้นอกนุ่มขนาดพอเหมาะอย่างเมามัน ปากก็ร้องครางราวกับสัตว์ร้ายบาดเจ็บ เหยื่อสาวฉวยโอกาสที่ชายหนุ่มกำลังเคลิ้มใช้เท้าเล็กของเธอกระทืบลงบนหลังเท้าหนา แล้วผลักร่างท้วมจนล้มไปกองบนพื้นแข็งๆ เธอคว้าเอาขวดเบียร์ฟาดลงบนศีรษะคนบ้ากามจนเลือดสีแดงสดไหลอาบใบหน้าหื่น

“โอ้ย! อีบ้า มึงกล้าทำกับกูขนาดนี้เชียวหรือ” อาจองคำรามลั่นพลางยกมือกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด

เลือดที่ยังไหลซึมออกมาไม่หยุดทำเอาแสนรักหน้าซีดเผือด    ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว แล้วก็เหมือนสวรรค์ทรงโปรด เมื่อเสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ประตูทางเข้าดังขึ้นขัดจังหวะ

“เกิดอะไรขึ้นเลลี่ ใครทำอะไรเธอ” แค่เห็นร่างเล็กวิ่งล้มลุกคลุกคลานอย่างคนขวัญเสียกับเสื้อผ้าที่สวมใส่ขาดวิ่นยับเยิน หญิงสาวผู้มาเยือนก็พอเดาได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อหนุ่มใหญ่เจ้าของร้านเดินกุมศีรษะออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดโลหิต

“ช่วยฉันด้วยยูมิ พี่อาจจะข่มขืนฉัน” แสนรักร้องเรียกพร้อมวิ่งมาหลบด้านหลังเพื่อนสาว มายูมิรีบยกเก้าอี้ตัวใกล้มือที่สุดขึ้นเป็นเกราะป้องกันทันที

“หลีกไปอีหมวย ไม่ใช่เรื่องของมึง อย่ามาเสือก!” อาจองชี้หน้าด่าพร้อมย่างสามขุมเข้าหาทั้งคู่ แต่ก็ต้องเบี่ยงตัวหลบแทบไม่ทันเมื่อเก้าอี้ตัวนั้นถูกเหวี่ยงลงบนพื้นตรงหน้าเขาดังโครม!

“ถ้าก้าวมาอีกก้าวเดียว กูก็ไม่เอามึงไว้เหมือนกัน” มายูมิถือเก้าอี้ตัวที่สองเตรียมพร้อม แต่ยังไม่มีใครได้ทำอะไร เสียงแหลมเล็กของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากประตู

“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมร้านฉันถึงเป็นแบบนี้ได้” งามตา หญิงวัยทองรูปร่างสูงโปร่ง ผิวสองสียืนเท้าสะเอวกวาดตามองกราดรอบห้องนั้นอย่างตกใจ

“ก็ไอ้สามีจอมหื่นของคุณน่ะสิ คิดจะข่มขืนเลลี่”

“ข่มขืน?” งามตาหรี่ตาเล็กมองใบหน้าหวานของอีกฝ่าย แล้วมองสามี “ไหนว่าจะไปงานเลี้ยงวันเกิดท่านเลขานุการเอก แล้วคุณกลับมาร้านทำไมอีกหรือว่าคิดจะขมขืนกระต่ายจริงๆ”

อาจองรีบส่ายหน้าปฏิเสธถลาเข้าออดอ้อนภรรยาทันที “โธ่งามจ๋า คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้น ผมแค่กลับมาเอามือถือ พอดีเห็นเด็กกระต่ายกำลังจะยักยอกเงินของคุณ”

แสนรักมองเจ้านายหนุ่มตาค้างอย่างตกตะลึง ไม่คิดว่าเขาจะปั้นเรื่องเป็นตุเป็นตะได้ถึงขนาดนี้

“ไม่จริงนะคะพี่งาม ต่ายไม่เคยคิดขโมยเงินของพี่ ต่ายกำลังเช็ดโต๊ะอยู่ดีๆ พี่อาจก็เข้ามาลวนลามต่าย มาจับหน้าอกต่าย”

“จับหน้าอก!” งามตาแทบกรีดร้องออกมา ก่อนตวัดมองสามีตาเขียวอย่างเอาเรื่อง อาจองเห็นท่าไม่ดีก็รีบคิดหาคำโกหก

“โกหก ผมเห็นกับตาว่ามันกำลังหยิบเงินยัดใส่กางเกง พอผมเรียกตักเตือน มันก็ฉีกเสื้ออ่อยบอกว่าจะยอมนอนกับผม เพื่อไม่ให้ผมฟ้องคุณ พอผมไม่ยอมมันก็เอาขวดตีหัวผมเต็มแรง สภาพของผมเลยออกมาอย่างที่เห็นนี่แหละ”

“พี่อาจต่างหากที่โกหก”

“ผมเจ็บตัวขนาดนี้ คุณยังจะเชื่อมันอีกเหรองาม อูย...”

อาจองแสร้งโอดครวญ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

“แกกล้าหักหลังฉันเหรอนังต่าย หน็อย! นึกว่าเลี้ยงคนดีเอาไว้ที่แท้แกมันก็พวกงูเห่า ไสหัวไปจากร้านฉันเดี๋ยวนี้!”

“ต่ายไม่ได้ขโมยเงินและไม่เคยคิดจะอ่อยพี่อาจด้วย พี่งามอย่าไล่ต่ายออกเลยนะคะ” หญิงสาวพยายามอ้อนวอนเจ้าของร้าน เพราะงานในอัมสเตอร์ดัมช่วงนี้หายากเหลือเกิน

“อย่ามาอ้อนวอนให้เสียเวลาเลย เก็บข้าวของแกออกไปได้แล้ว ส่วนเงินเดือนที่ฉันค้างแกอยู่สองเดือนก็ถือว่าเป็นค่าเสียหายในร้านกับค่าทำแผลผัวฉันก็แล้วกัน”

แสนรักแทบล้มทั้งยืน เงินสี่ร้อยกว่าเหรียญที่งามตาค้างอยู่นั้นเปรียบเสมือนลมหายใจของเธอ ดวงตากลมโตหันมองอาจองก็เห็นรอยยิ้มเยาะผุดตรงมุมปากอย่างผู้ชนะ

“โธ่เอ้ย! นึกว่าอยากอยู่นักหรือไงไอ้ร้านเฮงซวยนี่ ทำงานงกๆ ทั้งวัน ตั้งแต่เสิร์ฟ เก็บโต๊ะ ล้างจาน ทำอาหาร แต่ได้เงินเดือนนิดเดียว” มายูมิโพล่งออกมาอย่างหมดความอดทน

“ไม่อยากอยู่ แล้วจะมายืนเซ่ออยู่ทำไม ออกไป!” งามตาชี้หน้าไล่ด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

แสนรักส่ายหน้าอย่างหมดหวัง ไม่คิดว่างามตาจะหลับหูหลับตาเชื่อคำพูดของอาจอง เพราะเรื่องที่เขาลวนลามเธอนั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก แต่เธอก็ยอมอดทนมาตลอดเพราะอยากทำงาน

“ไปกันเถอะเลลี่ อย่ามาทนกับสองผัวเมียนี่เลย ฉันจะหางานที่ใหม่ให้เอง” มายูมิดึงแขนเพื่อน แต่แสนรักก็ยังอิดออด ถ้าเธอก้าวออกไปก็แสดงว่าเธอยอมรับทุกข้อกล่าวหา จึงเอ่ยปากขอร้องอีกครั้ง

“พี่งามคะ ต่ายอยากจะ...”

“ออกไปได้แล้วนังขี้ขโมย ไป!”

เมื่อเห็นอาจองทำหน้าตายตะโกนไล่ อารมณ์ของมายูมิก็พุ่งจี๊ดขึ้นทันที เธอรีบย่ำเท้าเข้าไปเอากระเป๋าสะพายและเสื้อโค้ทของแสนรัก ก่อนจะหยิบเงินในลิ้นชักเคาน์เตอร์ออกมาถือไว้

“นั่นแกคิดจะทำอะไรนังหมวย” งามตาถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบเงินออกมาเป็นฟ่อน

“พวกมันค้างเงินเธอเท่าไหร่”

“ยูมิ!” แสนรักมองหน้าเพื่อนก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “สี่ร้อยยี่สิบเหรียญ”

“อีเด็กบ้า! วางเงินลงเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจจับแกสองคนเข้าคุก” เจ้าของร้านขู่เสียงดังลั่น แต่สาวน้อยแดนปลาดิบก็ไม่คิดเกรงกลัว เธอนับเงินยัดใส่กระเป๋าเสื้อโค้ทพร้อมยักคิ้วให้อย่างท้าทาย

“เชิญเลยยายขี้งก ฉันก็จะบอกตำรวจว่าแกใช้งานเพื่อนฉันเหมือนทาส แถมยังไม่ยอมจ่ายเงินเดือน รับรองแกได้ปิดร้านกลับบ้านนอกก็คราวนี้แหละ”

“จะดีเหรอยูมิ อีกปีเดียวก็จะจบแล้ว ฉันยังไม่อยากมีปัญหา” แสนรักแย้งอย่างไม่สบายใจนัก

“ดีมากเลยทีเดียว แต่ก่อนไปขอสักทีเถอะ หมั่นไส้ไอ้สารเลวนี่มานานแล้ว” พูดจบมายูมิก็เดินเข้ามาเผชิญหน้ากับอาจอง แล้วคว้าเอาขวดน้ำอัดลมที่ตั้งบนโต๊ะฟาดลงกลางศีรษะของชายหนุ่มเต็มแรง ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน

“โอ๊ย!!” อาจองร้องลั่นร้านด้วยความเจ็บปวด

มายูมิยักคิ้วให้สองสามีภรรยาแล้วก็คว้าแขนกลมกลึงของอีกฝ่ายวิ่งออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว

“อีเด็กบ้า! เด็กเหลือขอ! อีเด็กขี้ขโมย!” งามตาร้องตะโกนด่าตามหลังด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว แล้วหันมาดูอาการสามี

อาจองมองภรรยาตาละห้อย ปากร้องโอดโอยขอคะแนนสงสาร แต่ในใจกลับคลั่งแค้นอาฆาตสองสาวตัวแสบ คนอย่างเขามีหรือจะยอมแพ้ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างนั้น ถึงอดลิ้มลองเนื้อนุ่มของกระต่าย แต่อย่างน้อยเธอก็น่าจะทำเงินให้เขาได้มากโขเลยทีเดียว

 

แสนรักทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งในสวนสาธารณะ ซึ่งอุดมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่อันร่มรื่น ดอกไม้หลากสีสันกำลังเบ่งบานชูช่อท้าทายแสงอาทิตย์ยามบ่ายไม่ได้ทำให้อารมณ์เครียดในใจลดน้อยลง มายูมิจัดการจอดจักรยานคู่ใจเรียบร้อยก็รีบวิ่งมานั่งข้างๆ เพื่อนสาวชาวไทยด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเช่นกัน

“เธอโกรธฉันเหรอเลลี่ ฉันยอมรับว่าควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แต่ที่ทำลงไปเพราะไม่อยากให้เธอทนอยู่ให้ไอ้บ้ากามนั่นลวนลาม คราวนี้เธออาจจะรอดมาได้ แล้วคราวหน้าล่ะ” มายูมิเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบายใจกับสีหน้ากังวลของเพื่อน แสนรักหันมายิ้มพลางส่ายหน้าเบาๆ

“ฉันเองก็เบื่อสองผัวเมียนี่เหมือนกัน แต่ที่ต้องทนทำงานเพราะไม่อยากรบกวนเงินจากบ้านเกินความจำเป็น”

แม้ปากจะพูดอย่างนั้น แต่ก็ยังคิดไม่ตกว่าจะหางานทำได้ที่ไหน งานเสิร์ฟในอัมสเตอร์ดัมก็มีไม่เพียงพอรองรับนักศึกษาต่างแดนได้

“พรุ่งนี้ฉันจะลองคุยกับคุณฮิคารุก็แล้วกัน เผื่อเขาใจดีรับเธอเข้าทำงานอีกคน”

“ขอบใจมากยูมิ” แสนรักมองเพื่อนรักอย่างซาบซึ้งใจ แต่เธอก็พอรู้มาว่าที่นั่นพนักงานงานเต็มหมดแล้ว หญิงสาวไม่อยากให้เพื่อนห่วงและเป็นกังวลก็พูดให้กำลังใจ “แต่อย่าเลยนะ มีร้านอาหารเยอะแยะในอัมสเตอร์ดัม ฉันจะลองไปสมัครดูก่อนแล้วกัน”

“ร้านอาหารเหรอ อืม...เอางี้ไหม เดี๋ยวฉันจะคุยกับคัตสึก่อน เผื่อบริษัททัวร์ที่เขาทำอยู่จะต้องการคนเพิ่ม เธอเองก็เก่งทั้งภาษาถิ่นและอังกฤษ เรื่องภาษาไม่น่ามีปัญหา”

มายูมิเอ่ยถึงคัตสึโอะ ชายคนรักของเธอที่ทำงานเป็นไกด์ของบริษัททัวร์แห่งหนึ่งในเมืองอัมสเตอร์ดัม