Kiss Me, Mister A เผลอรักหมดใจยัยคุณหนู

Well, you done done me and you bet I felt it

I tried to be chill but you’re so hot that I melted

I fell right through the cracks, now I’m tryin’ to get back

before the cool done run out I’ll be givin’ it my best test

คุณทำให้ผมตกหลุมรัก

และคุณก็ช่างมั่นใจว่าผมต้องรู้สึกอย่างนั้นแน่

ผมพยายามทำตัวเยือกเย็นแล้ว แต่คุณก็ทำให้ใจผมละลายจนได้

ผมรู้สึกเหมือนตกลงไปในหลุม และพยายามหาทางปีนกลับขึ้นมาให้ได้

ก่อนที่ความเยือกเย็นจะหมดไป ผมคงต้องสู้กับมันอย่างสุดตัวเลย

บทนำ

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นดังกึกกักมาตามทาง ก่อนท่อนขาเรียวยาวซึ่งโผล่พ้นมาจากกระโปรงเข้ารูปตัวสั้นของหญิงสาวจะหยุดฝีเท้าลงตรงหน้า ชายหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“สวัสดี มิสเตอร์เอ”

เธอเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงคล้ายกับกำลังคลี่รอยยิ้มบางไปด้วย

“...เธออีกแล้วเหรอเนี่ย”

หากแต่น้ำเสียงทุ้มของชายหนุ่มผู้ซึ่งถูกเรียกขานว่ามิสเตอร์เอกลับเอ่ยคำที่ไม่เข้ากับคำทักทายของเธอ พร้อมทั้งยังถอนหายใจอย่างปลงตกใส่อีกด้วย

“น้อยๆ หน่อย” และนั่นก็เรียกเสียงจิ๊ปากไม่พอใจจากหญิงสาวผู้เป็นฝ่ายทักทันใด “หน้าที่ฉันคือมาถาม ไม่ต้องทำท่าแบบนั้นได้มั้ย”

“...”

“เอาล่ะ เวลามีน้อย แต่คงมีเวลาซักถามอะไรกันอีกหน่อยก่อนจะเข้าเรื่อง”

และไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายเอ่ยอะไรออกมาอีก ริมฝีปากอิ่มแต้มด้วยลิปสติกสีแดงสดราวกับกลีบกุหลาบของผู้มาถามก็ขยับส่งคำพูดอีกครั้งก่อนขยับตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับชายหนุ่ม

กระดาษแผ่นหนึ่งถูกดึงออกจากซองเอกสารสีน้ำตาลเข้มที่หญิงสาวถือติดมือมาด้วยแต่แรก ดวงตาเรียวคมค่อยๆ กวาดสายตามองอย่างผ่านๆ บนกระดาษแผ่นนั้นเพียงแค่เสี้ยววินาที

...ก่อนที่ร่องรอยความไม่พอใจจะฉายชัดขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาวและชัดเจนด้วยคำพูดที่ตามมา

“อะไรน่ะ คำถามแค่นี้เนี่ยนะ ให้ฉันโผล่มาเพื่อให้ถามคำถามแค่นี้เนี่ยนะ”

เสียงบ่นไม่พอใจยาวเหยียดและดูไม่มีทีท่าจะหยุดง่ายๆ ทำเอาชายหนุ่มผู้ถูกถามกลอกตาขึ้นลงเบาๆ แล้วเอ่ยอย่างปลงๆ

“ถามมาเถอะน่า ก็ดีไม่ใช่รึไง รีบถามรีบจบน่ะ”

“โอเค ก็ได้”

หญิงสาวตอบด้วยเสียงกระแทกเล็กน้อย ก่อนจะถามตามสิ่งที่ได้รับมา

“ข้อความในกระดาษงี่เง่านี่ก็แค่ ‘โปรดบอกบุคลิกสามอย่างที่เป็นคุณมา’ ...ให้ตายเหอะ ยาวมากกก”

“สามอย่าง...แค่นั้นใช่มั้ย”

“จะเอาไอ้กระดาษงี่เง่านี่ไปดูเองก็ได้นะ”

หญิงสาวพูดพร้อมกับทำท่าจะโยนกระดาษที่ถูกขยำเป็นก้อนมาให้ แต่ต้องชะงักมือเอาไว้ก่อน เมื่อชายหนุ่มยกมือขึ้นห้ามพร้อมเริ่มตอบคำถาม

“บุคลิกสามอย่างงั้นเหรอ อย่างแรกคงจะเป็น เป็นคนเอาจริงเอาจัง”

“ไม่ต้องบอกฉันก็เชื่อ” เธอพยักหน้ารับทันใด

“อย่างที่สอง ฉันไม่ชอบทำอะไรโดยไม่วางแผน”

“อืม...ถือว่าจริงอยู่” พยักหน้ารับอีกหน

ทุกคำตอบได้รับการพยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่งจากหญิงสาว จนชายหนุ่มเริ่มขมวดคิ้วน้อยๆ

“อย่างที่สาม...ชอบอะไรที่มีระเบียบ”

“เรียกว่า ‘เจ้าระเบียบ’ เลยมากกว่า”

หญิงสาวดีดนิ้วเป๊าะราวกับนั่นเป็นคำตอบที่ถูกใจ ในขณะที่ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่นกว่าเก่าอย่างไม่พอใจนัก หากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

“...หมดแล้วใช่มั้ย”

“แหง หมดแล้ว สั้นจะตาย ไม่คุ้มกับการมองของฉันเลย”

“งั้นก็แค่นี้แล้วกัน”

ชายหนุ่มพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนโดยไม่ลืมที่จะส่ายหน้าระอาใจใส่น้อยๆ ก่อนจะเดินหนีไปในที่สุด ปล่อยให้หญิงสาวที่ยังคงนั่งอยู่เบ้ปากบ่นตามหลังมาเบาๆ

“ยอมรับความจริงไม่ค่อยได้...เฮอะ พวกกรุ๊ปเอก็แบบนี้ทุกราย”

1

วันซวยๆ ของฉัน

วันนี้เป็นวันหยุด

และแน่นอนว่าถ้ามันเป็นวันหยุดแล้วล่ะก็ ลูกคุณหนูคนสวยผู้ร่ำรวยเงินทองชนิดที่เกิดมาปุ๊บก็ตัดสายสะดือด้วยกรรไกรทองคำปั๊บเยี่ยงฉันน่ะรึจะยอมหยุดอยู่บ้านเฉยๆ อย่างใครเขา หรือจะให้นั่งเรียนไวโอลิน เปียโน เรียนเย็บปักถักร้อย นั่งร้อยพวงมาลัย...

โอ๊ยยยย ขอร้องเหอะ...ไอ้ของประเภททั้งหลายที่กล่าวมานั้นน่ะ มันไม่ใช่ฉันเลยล่ะย่ะ

แล้วเวลาว่างๆ ของฉันมันไปอยู่กับอะไรหมดอย่างนั้นน่ะเหรอ...เรื่องนี้มันก็...

“ลุงชิด!”

เงียบ...

“ลุงชิด!”

เงียบ...

“ตาลุงชิดดดด!!”

“คร้าบบบ!! ครับๆ คุณหนูครับ”

ลุงแก่ๆ ตัวผอมกะหร่องวิ่งหอบฮักแปดร้อยเมตร เลี้ยวตามมุมบ้านเข้ามาทำตาตื่นก่อนโค้งน้อยๆ ให้แก่ฉันที่นั่งเฉิดฉายอยู่บนโซฟาทันใด

ไม่สิ...หลังจากตะโกนเรียกไปตั้งสามรอบต่างหาก

ตาลุงนี่นะ...เรียกใช้งานยากขึ้นทุกวันๆ ถ้ามีศัลยกรรมยกกระชับหูไม่ให้ตึงได้ล่ะก็ ฉันจะจับแกไปทำแน่เชื่อเหอะ!

“คุณหนูเรียกกระผมทำไมหรือครับ”

“ลุงชิด เอารถออกให้ลูน่าหน่อยสิ”

ฉันตอบอย่างเริดๆ ขายังคงไขว่ห้างนั่งอยู่บนโซฟาหน้าจอทีวีอย่างเฉิดฉาย

“คุณหนูจะไปไหนหรือครับ”

“เฮอะ” ฉันพ่นลมหายใจนิดหน่อยเมื่อถูกขัดใจ “ห้างเดอลุกซ์สิ ลูน่าเคยไปช็อปปิ้งห้างอื่นด้วยเหรอ แค่นี้ยังไม่รู้รึไงกัน”

ฉันตอบพลางบ่นต่อในใจ ให้ตายสิ ลุงนี่ก็นะ...ทำงานอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ก่อนฉันเกิดอีก ยังต้องให้บอกทุกรอบรึไงว่าฉันอยากไปไหน ร้อยวันพันปีฉันเคยไปช็อปที่อื่นด้วยรึไง คนอย่างฉันต้องไปที่เดอลุกซ์เท่านั้นแหละ แหล่งแบรนด์เนมชั้นสูงทั้งนั้น ที่อื่นฉันเดินไม่ได้หรอกย่ะ

ถูกต้องแล้ว...ฉันรวย ฉันสวย และฉันเก่ง ชีวิตฉันดีเลิศประเสริฐศรีไปทุกๆ อย่าง ฉันมีชีวิตอยู่ในบ้านหลังใหญ่โตปานคฤหาสน์ของคุณป๋าที่ทำงานเป็นผู้พิพากษาชื่อดังในลำดับต้นๆ ของประเทศไทย ส่วนคุณแม่ที่แม้จะเสียไปหลายปีแล้วแต่ก็มีศักดิ์เป็นถึงคุณหญิง

นับตั้งแต่เกิดมาฉันก็ถูกรายล้อมด้วยคนรับใช้มากมาย เยอะแยะเต็มไปหมดจนแทบจะจำชื่อไม่ได้ ใครขัดใจก็ไล่ออกไปก็เท่านั้น มีปัญหามากก็เอาเงินโปะไป...จบข่าว ไม่มีอะไรให้ต้องคิดมากเลยสักอย่าง

และหลังจากให้ลุงชิดขับรถพามาจนถึงห้างเดอลุกซ์ ฉันก็เริ่มต้นเดินฆ่าเวลาในทันใด

จริงๆ วันนี้ฉันไม่รู้สึกหมายปองกระเป๋าหรือเสื้อผ้าแบรนด์ดังคอลเล็กชั่นใหม่ไหนเลยสักแบรนด์หรอกนะ ได้แต่เดินเตร็ดเตร่ไปมาโดยมีลุงชิดเดินตามหลังต้อยๆ เพื่อคอยรับใช้เวลาฉันต้องการอะไรเป็นพิเศษเท่านั้น

อุ๊ย จริงด้วย นึกออกแล้ว...ไหนๆ ก็มาแล้ว ฉันแวะไปดูโค้ตลายสก็อตสีดำคอลเล็กชั่นล่าสุดของ Burberry ที่แอบเล็งไว้คราวก่อนดีกว่านะ

ตึกๆๆ

แต่แล้ว...เสียงที่ไม่สมควรเกิดในห้างดังก็บังเกิดขึ้น อะไรน่ะ เสียงวิ่ง? วิ่งทั่กๆ ดังลั่นอย่างป่าเถื่อนในห้างแถบร้านแบรนด์เนมพวกนี้น่ะเหรอ...เหลือเชื่อ

พลั่ก!!

“อ๊ะ!”

แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะหันกลับไปมองเสียงวิ่งชนิดป่าราบที่ดังมา แรงชนอย่างแรงก็ปะทะเข้าทางด้านหลังจนฉันเซถลาปานจะล้มไปเกาะเป็นจิ้งจกอยู่กับผนังร้าน Chanel หนึ่งในแบรนด์โปรดของฉัน

“อ๊ะ เป็นอะไรมั้ยครับคุณหนู”

“ไม่เป็นไร”

ฉันพยุงตัวลุกขึ้นยืนก่อนที่ลุงชิดจะเข้ามาช่วย แล้วจึงเงยหน้ามองส่งความแค้นไปตามแผ่นหลังที่ยังเห็นวิ่งอยู่ไวๆ ของผู้ชายในเสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำตาลซึ่งฉันมั่นใจจากการเห็นแวบๆ ว่าเป็นหมอนั่นแหละที่วิ่งชนฉันจนกระเด็นน่ะ

ป่าเถื่อน!! ไร้อารยธรรม! ไอ้คนชนแล้วไม่ขอโทษ!!

ฉันก่นด่าในใจพลางเอื้อมมือไปกระชับระเป๋า Gucii ของตัวเองไว้มั่น...

เห...กระชับกระเป๋า มั่น‘ งั้นเหรอ

กระเป๋า Gucci ของฉันอยู่ไหนล่ะ!! ตายแล้ว... Gucci ใบละเป็นแสนที่ฉันเพิ่งอ้อนคุณป๋ามาได้หายไปไหนแล้วเนี่ย

ตายแล้ว...!!

เงยหน้ามองอีกทีก็กระจ่างแจ้ง เพราะหลังไวๆ ของไอ้บ้าชนแล้วหนีนั่น ฉันเห็นในมือมันถือกระเป๋า Gucci สีแดงสดใบใหม่เอี่ยมของฉันอยู่

...ไอ้บ้านั่นกระชากกระเป๋าฉันนี่!!!

“วิ่งราว!! ลุงชิด! ไอ้บ้านั่นมันวิ่งราวกระเป๋าลูน่า!!”

พอรู้กระจ่าง ฉันก็หันขวับกลับไปฟ้องลุงชิดที่ยังยืนงงๆ อยู่ข้างกายทันที

“หือ อะไรนะครับคุณหนู”

“ไอ้บ้านั่นวิ่งราวกระเป๋าลูน่า!!”

ฉันตะโกนดังลั่น แต่ดูท่าทาง...ลุงชิดจะไม่ได้นำพาเอาเสียเลย

“วิ่งชน...ใช่ครับๆ คนสมัยนี้ไม่รู้จะรีบไปไหน”

“โอ๊ยยยย!! ไม่ใช่วิ่งชน วิ่งราวต่างหากกก!!”

ตายแล้ววว ฉันจะบ้าตาย!! ลุงชิดนี่ไม่ใช่แค่หูตึงธรรมดานะ แต่เป็นชนิดหูโคตรรร ตึงเลยด้วย!!

“อ้าว คุณหนูจะไปไหนครับ”

เมื่ออาศัยลุงชิดไม่ได้ หันมองซ้ายขวาก็ไม่มียามยืนอยู่ให้เรียกใช้สักนิด ไม่รู้ไปหลับคอพับที่ไหนกันหมด ขืนรอต่อไปเรื่องราวก็คงไม่จบสิ้นเป็นแน่ และกระเป๋าฉันก็ต้องสูญหายไปกับไอ้โจรไร้มารยาทนั่น เมื่อช่วยไม่ได้ฉันก็เลยจำต้องถกกระโปรงสวยสง่าผ้าซาตินแท้มีราคาขึ้นให้สะดวกวิ่ง ก่อนรีบเร่งเท้าตามไอ้โจรวิ่งราวนั่นไปตามทางด้วยรองเท้าส้นสูง Dior สีดำขลับ

ไอ้โจรเฮงซวย ฉันจะสั่งสอนเองว่าอย่าริอ่านมาสอยกระเป๋าฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต!! ถึงฉันเบื่อแล้วก็ไม่ได้! โดยเฉพาะอย่างยิ่งไอ้ใบในมือแก ฉันเพิ่งอ้อนคุณป๋ามาได้เองนะยะ อ้อนมาร่วมสามเดือนจนจะหมดซีซั่นคอลเล็กชั่นอยู่แล้วเชียวแกรู้ม้ายยย!!

โชคร้ายที่วันนี้ห้างว่างเป็นบ้า ดังนั้นเลยไม่มีใครช่วยฉันดักทางไอ้โจรนั่นเอาไว้ แม้แต่ยามก็หาไม่เจอ แต่โชคยังดีอยู่บ้างที่ดูเหมือนไอ้โจรนั่นจะวิ่งบนพื้นผิวในห้างไฮโซนี่ไม่ถนัดเท่าไหร่

สาบานได้ว่าถ้าไอ้โจรนั่นชะลอฝีเท้าอีกนิดเดียว ฉันก็อาจจะวิ่งไล่ตามได้ทัน...แต่...

“ว้ายยย”

รองเท้าส้นสูง Dior แสนสวยเกิดทำพิษ พอฉันก้าวขาจะเลี้ยวปั๊บ มันก็ดันมาลื่นปรี๊ดพอดี ฉันเลยเสียหลักเซแทบล้ม โชคดีที่เกาะผนังเอาไว้ได้ทันเสียก่อน ไอ้โจรบ้านั่นจึงมีโอกาสวิ่งเลี้ยวหนีฉันไปทางอีกมุมหนึ่งพอดี

โครมมมม!

อุ๊บ! นั่นไม่ใช่เสียงฉันนะ ฉันไม่มีทางล้มเสียงดังหมดคราบแบบนั้นแน่ มันไม่เข้ากันเลยกับภาพลักษณ์คุณหนูอย่างลูน่าผู้นี้

ฉันรีบตั้งหลักก่อนจะวิ่งต่อและหักเลี้ยวตรงมุมตามไป ยังไงก็ต้องจัดการให้อยู่หมัด แต่แล้ว...ภาพต้นเหตุของเสียงล้มกระแทกดังเมื่อครู่ก็ปรากฏชัดเต็มสองตาฉัน เมื่อไอ้โจรเสื้อแจ็กเก็ตสีน้ำตาลที่กระชากพราก Gucci ไปจากแขนฉันมันกำลังนอนหงายแผ่หลาสลบเหมือดอยู่กลางพื้นห้าง แถมดูดีๆ ยังมีรอยแดงๆ ที่ข้างลำคอด้วยแฮะ ท่าทางอย่างกับถูกใครเตะก้านคอมา ไม่ใช่ล้มเองตามธรรมชาติ

...แล้วใครทำไอ้โจรนี่กันล่ะ

ฉันหันมองซ้ายขวาแต่ก็ไม่เจอใคร เห็นก็แค่เบื้องหน้าไกลๆ มีอยู่คนหนึ่ง...แต่นั่นก็ไม่น่าจะใช่ เพราะว่าคนที่เดินอยู่ไกลๆ เป็นผู้หญิงในชุดเดรสสั้นสีดำหุ่นเช้ง ผมยาวสลวย แถมยังใส่ส้นสูงสีแดงสูงปรี๊ด...ท่าทางแบบนั้นน่าจะไปเดินบนแคตวอลก์มากกว่าอีก

“ขอคืนล่ะ ไอ้โจรห้าร้อย”

ฉันส่ายหน้าไม่สนใจพลางก้มลงดึงกระเป๋าตัวเองคืนมาจากมือโจรกระชากกระเป๋าที่นอนหงายแผ่หลา

ช่างเหอะ! ไม่ว่าจะเป็นเพราะใครหรือไอ้หมอนี่ล้มเองก็มีแต่สมน้ำหน้ามันเท่านั้นแหละ บังอาจขโมย Gucci ของฉันไปดีนัก!

ความแค้นยังคาค้าง หันหน้ามองซ้ายมองขวา หนทางโปร่งและแสนเป็นใจ...

“นี่แน่ะ ไอ้โจรงี่เง่า”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)