เทพบุตรลุ้นรัก (ลิลิน)

บทที่ 1

ไม่ถูกชะตา

“ฮึ ไอ้พี่ยักษ์บ้า ตัวก็ดำ ใจก็ดำ แถมยังปากไม่ดีอีกต่างหาก”  เสียงบ่นกระปอดกระแปดอย่างคนที่กำลังขุ่นเคืองใจและคำพร่ำบ่นดังมาจากเด็กสาวตัวน้อยวัย 14ปีที่ใบหน้าอวบยุ้ยตอนนี้แดงก่ำอย่างกำลังโกรธใครสักคน

“อิน เป็นอะไรไปจ๊ะ” เสียงหวานสอบถามอย่างห่วงใยให้กับคนที่เดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆเธอ วันนี้เธอและอินนัดดาออกมาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าแถวบ้าน โดยอินนัดดาได้ขอเดินออกไปเข้าห้องน้ำ ส่วนเธอนั่งรออยู่ที่ร้านอาหาร ผ่านไปสักพักเธอก็เห็นเพื่อนรักเดินกลับมาที่ร้านพร้อมปากขมุบขมิบเหมือนกำลังพร่ำบ่นใครสักคน ปกติเธอไม่เคยเห็นเพื่อนอารมณ์เสียหน้าดำหน้าแดงอย่างนี้มาก่อนเลย อินนัดดาเป็นคนอารมณ์ดีแถมยังแก่นแก้วไม่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ แต่นี่อะไรท่าทางกรุ่นโกรธพร้อมหน้าอิ่มที่ง้ำงอ ทำเธออดจะประหลาดใจไม่ได้

“ก็ไอ้พี่ยักษ์นะสิพลอย เขาว่าอิน บอกว่าอินอ้วนเป็นหมูอู้ด อู้ด อีกหน่อยก็จะเดินไม่ไหวต้องกลิ้งแทน” อิน หรือ อินนัดดา คณานุรัตน์กูล เด็กสาวตัวเล็กที่อยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน ผิวขาวอมชมพู รูปร่างอวบอัดเกินวัย กำลังบ่นกระปอดกระแปดกับเพื่อนรัก พลอย หรือพลอย รดา นุรัตน์กูล เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เข้ามาเรียนที่โรงเรียนนานาชาติปีแรก

“ใครคือพี่ยักษ์จ๊ะ” เสียงหวานของเพื่อนรักถามอย่างสงสัย เธอไม่เห็นจะเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

“ฮึ ไม่อยากจะพูดถึง พูดขึ้นมาทีไรอินอารมณ์เสียทุกที” หน้าอวบสะบัดหนีอย่างขุ่นเคือง

“จ้ะ ไม่เป็นไร ไม่พูดก็ไม่พูด เอาไว้ให้อินอารมณ์ดีก่อนแล้วถ้าอยากจะเล่าค่อยเล่านะจ๊ะ”

“พลอยน่ารักที่สุด” หน้าอวบขาวใสอมชมพูยิ้มหวานให้เพื่อนพร้อมทั้งเอื้อมมือไปโอบกอดเพื่อนรัก พลันคิด ‘เฮ้อ จะมีใครเข้าใจเธอเหมือนเพื่อนคนนี้อีกไหมนี่’ อินนัดดารักและสงสารเพื่อนคนนี้มาก พลอยรดาเป็นเด็กสาวหน้าตางดงาม กิริยามารยาทเรียบร้อย จิตใจดี แต่อาภัพนักเนื่องจากได้สูญเสียบิดามารดาไปพร้อมกันจากอุบัติเหตุเมื่อปีที่แล้ว ทำให้ตอนนี้เธออยู่กับคุณย่าแค่สองคน

“อินดีขึ้นแล้วจ้ะ มาสั่งอาหารกันดีกว่า ใกล้จะได้เวลาหนังแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทัน” พูดเสร็จสองสาวก็สั่งอาหารพร้อมนั่งกินอย่างรีบร้อนเนื่องจากไม่อยากจะพลาดการชมภาพยนต์สุดโปรดที่มีดาราเกาหลีที่อินนัดดาคลั่งไคล้แสดงเป็นพระเอก หลังจากทั้งสองดูหนังจบก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปพร้อมกับคนขับรถที่มารออยู่ที่ลานจอดรถ

“อิน กลับมาแล้วหรอลูก” เสียงอบอุ่นดังมาจากหญิงสาวสูงวัยที่เดินเข้ามาในตัวบ้าน กล่าวทักบุตรสาวที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องรับแขก หญิงวัยห้าสิบต้นๆที่ยังดูสวยงามทั้งหน้าตาและทรวดทรงเนื่องจากรักษาสุขภาพตัวเองเป็นอย่างดีมาตั้งแต่สมัยสาวๆ หรือที่คนทั่วไปในสังคมชั้นสูงรู้จักในนาม พรรณิดา คหบดีเวชกุล บุตรีของเจ้าสัวใหญ่ที่เป็นเจ้าของกิจการส่งออกวัสดุอุปกรณ์ทางการแพทย์

“ค่ะ คุณแม่ อินกลับมาได้สักพักแล้วค่ะ” เสียงใสตอบกลับพร้อมเดินเข้าไปกอดรัดมารดาอย่างรักใคร่

“หนังสนุกไหมลูก”

“สนุกที่สุดเลยค่ะ คนอะไรก็ไม่รู้หล้อ หล่อ” หน้าตาเคลิบเคลิ้มตาลอยยามพูดถึงพระเอกเกาหลีทำให้คนเป็นแม่ต้องยกมือขึ้นตีเบาๆไปที่แขนเพื่อเรียกสติลูกสาวก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู

“เอาใหญ่แล้วนะ ลูกอิน นี่ไปดูหนังหรือไปดูคนกันแน่จ๊ะ เป็นเด็กเป็นเล็กมาทำคลั่งไคล้ผู้ชาย” ส่ายหน้าอย่างระอากับอาการเป็นเอามากของบุตรสาว เธอรู้ว่าลูกสาวไม่ได้คิดจริงจังอะไร ก็เป็นแค่ช่วงวัยรุ่นที่เริ่มคลั่งไคล้เพื่อนต่างเพศ ดารานักร้องเหมือนสาวๆทั่วไป แต่ก็อดจะกังวลไม่ได้ หากคนทั่วไปเห็นอาจจะคิดว่าลูกสาวเธอแก่แดด แต่จริงๆแล้วอินนัดดาเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เด็กน่ารัก ช่างพูดช่างคุย ช่างออดอ้อน และโตเกินวัยเท่านั้นเอง อินนัดดาสูง 160 เซนติเมตร และในอีกไม่กี่เดือนก็จะ 15 ปี แต่สัดส่วนเธอเหมือนสาวอายุ 18 เลยทำให้คนทั่วไปคิดว่าเธอเป็นนางสาวไม่ใช่เด็กหญิงอย่างที่ควรจะเป็น

“ว่าแต่วันนี้คุณพ่อจะกลับมาทานข้าวกับเราหรือเปล่าคะ” คำถามนั้นกระแทกใจมารดาอย่างแรง ใครๆก็รู้ว่าชีวิตคู่เธอไม่ค่อยราบรื่นนัก คุณพจน์สามีของเธอ หรือ พจน์ คณานุรัตน์กูล เจ้าของธุรกิจส่งออกเครื่องจักรทางการเกษตรและอุตสาหกรรมที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆในประเทศไทย สามีของเธอได้แยกไปอยู่ที่คอนโดซึ่งไม่ไกลจากบ้านมากนัก โดยได้ยกบ้านหลังนี้ให้เธออยู่อาศัยกับบุตรสาวและจะกลับมาพักที่บ้านนี้ 2-3 วันในช่วงวันธรรมดา ส่วนเสาร์อาทิตย์ก็จะอยู่ที่คอนโดแต่จะมาทานข้าวเย็นด้วยเกือบทุกอาทิตย์

เนื่องจากตัวเธอและบิดาของอินนัดดาแต่งงานกันเพราะความเห็นชอบของผู้ใหญ่ หรือคลุมถุงชนนั่นเอง โดยครอบครัวทั้งสองคิดว่าทั้งคู่เหมาะสมกันทั้งในด้านชาติตระกูล ฐานะและการศึกษา แต่ไม่เคยมีใครคิดถึงความรู้สึกของทั้งเธอและเขาเลยว่ารักใคร่ชอบพอกันหรือไม่ จริงอยู่เธอไม่เคยมีคนรัก บิดาของอินนัดดาเป็นผู้ชายคนแรกก็ว่าได้ที่เธอพึงพอใจ แต่เขาไม่คิดกับเธอเช่นนั้น คุณพจน์ มีคนรักอยู่แล้วแต่เลี่ยงคำสั่งของผู้ใหญ่ไม่ได้ก็เลยต้องยอมทนแต่งงานกับเธอ ทำให้ชีวิตการแต่งงานระหองระแหงมาตลอด ถึงแม้ว่าจะมีลูกด้วยกันแล้ว แต่สามีเธอก็ไม่เคยจะรักเธอเลย แต่ว่าเขาเป็นพ่อที่ดี คุณพจน์รักอินนัดดามาก ซึ่งก็ทำให้เธอรู้สึกดีและคลายกังวลในเรื่องนี้

“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ คุณพ่อคงจะติดธุระ ว่าแต่วันนี้คุณแม่ทำอะไรให้อินทานบ้างคะ อินหิ๊ว หิว” อินนัดดาเมื่อเห็นมารดานิ่งไปเธอก็รู้คำตอบว่าบิดาของเธอคงจะไม่มาทานข้าวเย็นด้วยกันวันนี้ เลยเปลี่ยนเรื่องให้มารดาเธอสบายใจ

“กินเยอะ ระวังจะกลิ้งแทนเดินนะจ๊ะ ลูกขนุนของแม่” มารดาอดแซ็วไม่ได้พร้อมหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นหน้าอวบอิ่มของบุตรสาวแง่งอน ก่อนจะสาธยายให้ฟังว่าวันนี้เธอทำอะไรให้อินนัดดาทานบ้าง พอได้ฟังรายการอาหารที่เป็นของโปรด ตนตัวเล็กก็ยิ้มหวานอย่างอารมณ์ดี ลืมไปเลยว่ากำลังงอนอยู่ที่โดนล้อว่าเป็นลูกขนุน จากนั้นสองแม่ลูกก็เดินไปทานอาหารค่ำคุยกันกะหนุงกะหนิงอย่างมีความสุข หลังจากอินนัดดาทานอาหารเสร็จก็ขออนุญาตมารดาขึ้นไปอ่านหนังสือเตรียมสอบ ขณะที่นั่งอ่านหนังสือไปได้สักพัก ก็อดจะคิดไปถึงเหตุการณ์วันนี้ที่ทำให้ขุ่นเคืองไม่ได้ ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกับชายหนุ่มคู่กรณีกำลังนั่งคิดเรื่องเดียวกันอยู่พอดี ขณะนั่งรอเพื่อนหนุ่มที่คลับในโรงแรม

เมื่อบ่ายวันนี้ ปกรณ์ได้เจอกับอินนัดดา หลังจากที่เด็กสาวเดินออกมาจากห้องน้ำ ระหว่างเดินกลับไปที่ร้านอาหารก็หยุดแวะที่ร้านขายเบเกอรี่ชื่อดัง ที่นำเค้กหน้าตาหน้ากินมาวางใส่ไว้ในตู้กระจกล่อตาล่อใจคนเดินผ่านไปมา และอินนัดดาก็เป็นหนึ่งในนั้น

‘ยายลูกหมูมาทำอะไรที่นี่’ เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็อดจะหันไปมองไม่ได้ แล้วก็เห็นเจ้ายักษ์ปักหลั่น หรือ ปกรณ์ เพื่อนของญาติผู้พี่ที่ได้เจอหลายครั้งนับแต่ชายหนุ่มกลับมาเมืองไทยเมื่อ 2-3 เดือนก่อน พร้อมหญิงสาวหน้าตาสวยงามอยู่ในชุดเดรสรัดรูปอวดส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างที่ผู้หญิงพึงมี จนเธอนึกชื่นชมปนอิจฉา

‘เรียกทำไม’

‘แหม แม่คุณ ไม่คิดจะไหว้ทักทายพี่หน่อยหรอจ๊ะ’ เมื่อได้ยินก็ถอนหายใจก่อนจะหันไปยกมือไหว้อย่างเสียไม่ได้

‘สวัสดีค่ะ’

‘แล้วนี่มายืนเกาะตู้กระจกร้านเค้าเนี่ยะ จะเอาอะไร’

‘เปล่า หนูมายืนดูเฉยๆ’ ปากพูดไปแต่สายตาระยิบระยับยังคงจับจ้องอยู่ที่เค้กช็อกโกแลตที่ตกแต่งหน้าเค้กไว้ด้วยสตอร์เบอรี่ลูกโต เฮ้อ เห็นแล้วน้ำลายสอ คงต้องฝากไว้ก่อนเพราะวันนี้ขอเงินมาไม่พอ

‘จะเอาอะไร เดี๋ยวพี่ซื้อให้’ อดจะพูดไม่ได้เมื่อเห็นคนตัวอวบจ้องตู้เค้กอย่างเอาเป็นเอาตาย อินนัดดาเมื่อได้ยินคนตัวโตบอกว่าจะซื้อให้ก็ยิ้มหวานออกมาอย่างสุดจะยินดี ก่อนจะหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อได้ยินประโยคต่อมา

‘อย่ากินเยอะละ ยายลูกหมู พี่ไม่ได้งกหรอกนะ แต่เป็นห่วง แค่นี้ก็แทบจะกลิ้งแทนเดินอยู่แล้ว’

‘หึ’ เสียงใสสะบัดใส่พร้อมทำหน้าตาบึ้งตึง

‘ขอบคุณที่เป็นห่วง ลาละค่ะ’ ยกมือไหว้ลาพร้อมเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คนตัวโตยืนอึ้งว่าเขาทำอะไรผิด ก่อนจะนึกได้ว่าเด็กสาวคงจะเคืองที่โดนเรียกว่าลูกหมู ริมฝีปากหนายกยิ้มอย่างเอ็นดู ‘ลูกหมูน่ารักดีออก ทำไมถึงไม่ชอบนะ ตัวอวบๆ ผิวสีชมพู เหมือนลูกหมูตัวน้อยๆ คำนี้แหละเหมาะสมกับเธอที่สุดแล้ว’