บอสหนุ่มเจ้าอารมณ์ ชุดCrazy Boss(cookie)

บทนำ

พอลลีนนอนควํ่าอยู่บนเตียงอย่างเอื่อยเฉี่อยระหว่างที่มองดูเวนนี่ผู้เป็นแม่แต่งหน้าแต่งตาอยู่หน้ากระจก หลังจากผลงานออกมาสวยงามไร้ที่ติแล้ว แม่ก็ใส่ต่างหูและสร้อยไข่มุกเข้าชุดกันเป็นอย่างสุดท้าย

หญิงสาวรู้สึกอิจฉาแม่เหลือเกิน อายุปาเข้าไปห้าสิบกว่าแล้วยังมีงานที่มั่นคงและรายได้ดี หากแต่เธอก็ยัง สงสัยอยู่นิดหน่อย...

"แม่ ทำไมแค่ไปสอนทำอาหารจะต้องแต่งหน้าเข้มขนาดนี้ด้วยล่ะ เวลาทำอาหารโดนควันโดนไอมันไม่ เหนอะหนะเหรอ ทำไมแม่ไม่ลองแต่งหน้าบางๆ ดู หนูว่าจะเหมาะกับแม่มากกว่านะ"

เวนนี่ที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครี่องแป้งหัวเราะร่า

"นี่ ลูกจ๊ะ แม่ลูกอายุเท่าไรแล้ว แต่งหน้าให้จัดหน่อยถึงจะปิดบังริ้วรอยแห่งวัยได้จ้ะ ที่แต่งหน้าบางๆ เขาเอาไว้ ให้สาวๆ อย่างพวกลูกหรอก ส่วนเรื่องควันน่ะไม่ต้องห่วง คนสมัยนี้เขารักสุขภาพกัน โดยเฉพาะพวกคนมีกะตังค์ ส่วนใหญ่แม่เลยคิดเมนูอาหารที่เน้นนึ่งๆ ย่างๆ เป็นหลัก ไม่ค่อยมีน้ำมันเท่าไร”

"อ้อ..." พอลลีนเอามือปั้นมุมผ้าห่มเล่นขณะมองดูแม่ฝึกยิ้มอยู่หน้ากระจกราวกับซูเปอร์โมเดล รอยยิ้มของแม่ แสดงความมั่นใจมาก อีกทั้งยังผ่าเผยและสง่างาม

ตั้งแต่เธอจำความได้ แม่เธอก็สวยสง่าอย่างนี้เสมอ

ในฐานะที่เป็นครูสอนทำอาหารที่ฮอตที่สุดในสถาบันอาหารไฮคลาสเลดี้ ซึ่งนักเรียนที่นี่ถ้าไม่ใช่ภรรยาเจ้าของ บริษัทใหญ่โตก็ต้องเป็นคุณหนูไฮโซตระกูลดัง จึงทำให้ตัวแม่เองก็ดูคล้ายกับพวกคุณหญิงคุณนายอยู่เหมือนกัน ทุกครั้งที่ออกจากบ้านแม่จะแต่งตัวพิถีพิถันด้วยการใส่เสื้อผ้าสวยงามและใช้กระเป๋าแบรนด์เนมอย่างกับจะไปงานกาล่าดินเนอร์ก็ไม่ปาน

"ลูกเองก็ควรออกไปหางานทำได้แล้วนะ แม่เลี้ยงลูกไปตลอดทั้งชาติไม่ได้หรอก เข้าใจหรือเปล่า" เวนนี่ตีหน้าผากลูกสาวเบาๆ แล้วคว้ากระเป๋าหนังขึ้นมา ก่อนจะกำชับด้วยสุ้มเสียงเรียบเรื่อย "ตี่นนอนแล้วเก็บเตียงให้เรียบร้อยด้วยนะ แม่ไม่ชอบผ้ายับๆ แล้วก็ตอนออกไปปิดประตูให้แม่ด้วย เปิดเครี่องดูดความชื้นด้วยล่ะ..."

พอลลีนรู้สึกถึงความว่างเปล่าขึ้นมาในชั่วอึดใจ ลากหางเสียงยาวตอบแม่ "ค่า..."

มีแม่แบบนี้แล้วยังจะต้องการอะไรอีก

เธอเป็นตัวกาฝากเกาะแม่กินมานานแล้ว แต่แม่ของเธอก็แค่เร่งให้ไปหางานด้วยน้ำเสียงและทีท่าไม่จริงจังอะไรนัก ราวกับว่าถ้าชาตินี้เธอหางานทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรอย่างนั้นแหละ...ประโยคหลังนี้เธอเป็นคนคิดเองนะ

เธอมักจะรู้สึกว่าแม่ของเธอไม่ค่อยยี่หระกับเรื่องที่เห็นชัดๆ ว่าเป็นเรื่องใหญ่อย่างการว่างงานหมกตัวอยู่กับ บ้านมานานถึงสองปี มันทำให้เธอรู้สึก...ไม่ชอบใจเอาเสียเลย!

ใช่! ไม่ผิดหรอก! ไม่ชอบใจจริงๆ!

เพี่อนซี้รวมทั้งเป็นเพี่อนร่วมนามสกุลเซี่ยของเธออย่างลูอิสและซีเวียร์ต่างก็เป็นกาฝากตกงานมาสองปีเช่นกัน แต่แม่ของเธอก็ไม่เคยใส่ใจกับเรื่องที่เธอตกงานเลย แถมยังทำให้เธอมีความรู้สึกว่า 'ลูกจ๋า วางใจเถอะนะ ลูกจะอยู่ที่บ้านไปจนแก่เลยก็ได้' อย่างนี้จะไม่ให้เธอโมโหได้หรือ

ถึงแม้ลูอิสและซีเวียร์จะบอกว่าการที่เธอบ่นไม่พอใจอย่างนี้ช่างเป็นการไม่รู้จักของดีที่อยู่กับตัวเอาเสียเลย แต่เธอก็หวังจริงๆ ว่าแม่ของตัวเองจะเป็นปกติอย่างชาวบ้านชาวช่อง และปฏิบัติกับเธออย่างที่คนอี่นเขาทำกัน

จะตีเธอก็ได้ จะด่าเธอก็ดี แต่อย่าเอาอกเอาใจตลอดแบบนี้ ที่แม่ตามใจเธอก็เพี่อพิสูจน์ว่าถึงจะมีแม่เลี้ยงลูก คนเดียวก็สามารถอยู่ได้อย่างสบายโดยไม่ต้องมีหัวหน้าครอบครัวที่เป็นผู้ชาย...

"ที่รัก แม่จะออกไปล่ะนะ วันนี้กลับประมาณห้าโมงเหมือนทุกทีแหละ อาหารเย็นแม่เตรียมไว้แล้ว ถ้าลูกไม่มี ธุระอะไรก็ออกไปดูหนังช็อปปิ้ง ไม่งั้นก็กลับมานอนที่ห้องสักตี่นก็ได้"

"อืม..." แม้กระทั่งเธอจะทำอะไรก็ยังจัดการให้เรียบร้อย ช่างเป็นแม่ที่ดีจริงๆ!

พอลลีนมองตามส่งคุณแม่คนสวยที่เดินอย่างสง่างามออกไปจากห้องนอนด้วยสายตาหงอยเหงาเศร้าซึม เธอรู้ดีว่าชาตินี้ทั้งชาติเธอคงไม่สามารถเลียนแบบท่าทางการเดินที่นวยนาดอ่อนช้อยเช่นนี้ได้หรอก ท่าเดินแบบนั้น มันเหมือนคนขาชา เธอต้องหกล้มตายแน่ๆ

จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูหน้าบ้านปิดเบาๆ เธอจึงผ่อนลมหายใจยาว แล้วบิดขี้เกียจต่ออย่างเหนื่อยหน่าย ภายในห้องที่ยังอบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำหอมหอมฟุ้งของแม่

ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายโมง เธอจะทำอะไรดีนะ

เธอเป็นตัวกาฝากระดับยอดเยี่ยม ข้าวสามมื้อมีคนเตรียมให้ แถมยังมีเงินเบี้ยเลี้ยงไว้ใช้ ว่างๆ จะไปช็อปปิ้งที่ห้างหรือดูหนังสักเรื่องก็ยังได้

ส่วนเวลามีธุระน่ะเหรอ...ให้ตายสิ เธอว่างจะตายอยู่แล้ว จะมีธุระอะไรได้ล่ะ

แต่ละวันก็นอนจนพระอาทิตย์ส่องก้นถึงจะตี่น แม่ยังจะบอกให้เธอนอนกลางวันอีกเหรอ เห็นเธอเป็นหมูหรือไง โอ๊ย! เธอเจ็บหัวใจเหลือเกิน! เลือดไหลซิบๆ เลยทีเดียว!

เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้จริงๆ

หากเป็นแบบนี้ต่อไปไม่เพียงแต่จะเป็นการทำร้ายตัวเธอเอง หากยังทำร้ายแม่ด้วย เห็นๆ อยู่ว่าพวกเธอสองแม่ลูกอยู่กันแบบหวาดหวั่นอ่อนไหว แต่กลับแสร้งทำเป็นว่า 'ครอบครัวฉันสุขสันต์จริงๆ นะ'...

ตื๊ด...

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดอารมณ์ฮึกเหิมของเธอที่พุ่งขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง คงจะเป็นแม่ที่ขึ้นรถไปแล้วนึกขึ้นได้ว่าลืมบอกเธอว่าได้เตรียมของว่างยามบ่ายไว้ให้และโทรมาเตือนให้เธอเอาไปกิน

อาหารสามมื้อแถมด้วยของว่างยามบ่ายและขนมมื้อดึก เธอช่างเป็นตัวไร้ประโยชน์จริงๆ!

เธอล้วงโทรศัพท์มือถือซึ่งเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดสีชมพูน่ารักออกมาจากกระเป๋าชุดหมี แน่นอนว่านี่ก็เป็นของ อภินันทนาการจากคุณแม่ของเธอเช่นกัน

ทว่าผู้ที่^,โทรมากลับไม่ใช่แม่ แต่เป็นเฮร่าลูกพี่ลูกน้องของเธอเอง

ตอนที่เธออายุห้าขวบ จู่ๆ พ่อของเธอก็หายออกไปจากบ้านและไม่กลับมาอีกเลยตั้งแต่นั้น เธอซึ่งเติบโตมากับ แม่เพียงคนเดียวจึงค่อนข้างสนิทสนมกับญาติทางฝ่ายแม่ ส่วนทางฝ่ายพ่อนั้นไม่ได้ติดต่อกันไปนานแล้ว

"พี่เฮร่า มีธุระอะไรเหรอ" เธอมีน้าสาวทั้งหมดสี่คน นับแค่ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นลูกสาวของน้าทั้งสี่ก็ปาไปสิบเอ็ดคนแล้ว แต่คนที่ติดต่อกันบ่อยที่สุดเห็นจะเป็นพี่เจอาร์ซึ่งเปิดร้านขายอาหารเช้าอยู่ชั้นหนึงของอาคารเดียวกันนี้

"เธอยังตกงานอยู่ใช่ทั้ย" เฮร่าถามเข้าประเด็น

ครั้งสุดท้ายที่ได้เจอพอลลีนก็ผ่านไปครึ่งปีแล้ว เธอจึงไม่แน่ใจว่าญาติผู้น้องที่ตกงานมานานป่านนี้จะหางานทำได้แล้วหรือยัง

"ใช่ ยังเตะฝ่นอยู่เลย..." เธอจ้องมองเพดาน "ทำไม อยากจะสัมภาษณ์ชีวประวัติอันขมขื่นของตัวกาฝากอย่าง ฉันหรือไง"

พอลลีนจบการศึกษาด้านการศึกษาปฐมวัย อาศัย ‘โชค’ ของภาวะอัตราการเกิดลดลงในปัจจุบัน เธอถึงได้เสพสุขจากการ 'เรียนจบปุ๊บตกงานปั๊บ' อย่างมั่นคง

เธอชอบเด็กๆ และรู้สึกว่าใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเด็กๆ ทุกคนเปรียบดั่งเทวดาตัวน้อย เวลาหลับปุ๋ยก็น่ารัก เวลาชุกซนก็ดูสนุกดี เธอจึงใฝ่ฝันอยากจะได้เป็นครูในโรงเรียนอนุบาล

แต่น่าเสียดายที่จำนวนประชากรเกิดใหม่ลดน้อยลงไปทุกปี ส่งผลให้โรงเรียนอนุบาลหลายแห่งปิดตัวลงเป็น ลำดับ ส่วนโรงเรียนที่ยังเปิดสอนอยู่ก็ไม่ต้องการคนไม่มีประสบการณ์การทำงานอย่างเธอเสย

แต่ว่าเธอยังคงมุ่งมั่นที่จะเป็นครูโรงเรียนอนุบาล อยากจะทำอุดมการณ์และความปรารถนาของตัวเองให้เป็น จริง เพราะฉะนั้น...เธอจึงหางานทำไม่ได้จนถึงตอนนี้...และ ก็...ต้องจำยอมหน้าด้านเกาะแม่กินต่อไป

"ฉันมีงานจะมาแนะนำให้เธอ ถึงจะไม่ได้อยู่ในโรงเรียนอนุบาล แต่ลักษณะงานก็คือดูแลเด็กๆ เหมือนกัน" เฮร่าพูดรัวเป็นชุด

พอลลีนเด้งผึงลุกขึ้นมาทันที ดวงตาเป็นประกาย "จริงเหรอ โอ้! พี่เฮร่า ฉันรักพี่จังเลย ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่น่ะดีกับฉันที่สุด!"

"เธอไม่ได้รักเจอาร์ที่ให้เธอกับเพี่อนสนิทเธอกิน

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)