เรื่องสั้น แกงส้มดอกแค (จรัญ ยั่งยืน)

ชายผิวเข้มผมยาวประบ่านอนเอกเขนกอยู่บนเปลญวนเศษผ้าตาหมากรุก คิ้วของเขาขมวดย่น สองมือสลับกันยกขึ้นลูบผมหรือไม่ก็เกาศีรษะเป็นระยะๆ  สองตาลอยล่องไร้จุดหมายไปบนผืนฟ้าที่ทิวเมฆปุยขาวเคลื่อนคล้อยช้าๆ ผ่านแผ่นผืนสีคราม ผ่านฝูงนกนางแอ่นบินเล่นลมกันเป็นหมู่

เปลของนักเขียนแขวนอยู่ระหว่างเสาเรือนกับกำแพงรั้วที่อิฐปูนเริ่มกร่อนหลุดร่วง ข้างๆ มีเก้าอี้เนื้อไม้ซีดจางตัวหนึ่ง  บนนั้นมีกาแฟเข้มข้นเย็นชืดเหลืออยู่ครึ่งแก้ว  ข้างแก้วกาแฟมีนวนิยายสองเล่มวางอยู่  เป็นหนังสือของนักเขียนระดับแนวหน้าของโลก เล่มหนึ่งเป็น “อมตะ” ของ มิลาน กุนเดร่า  อีกเล่มเป็น ”ขุมทรัพย์ที่ปลายฝัน” ของ เปาโล โคเอลโย ใกล้ๆ กันมีสมุดจดบันทึกที่หน้าปกถลอกลอกเป็นขุยเพราะขี้มือจับเป็นด่างดวงวางเคียงกับดินสอที่เหลาไส้แหลมเปี๊ยบ

“อยากหลงตัวเองนัก พ่อนักเขียนมือรางวัล แล้วเป็นไงล่ะทีนี้” เสียงถากถางทิ่มแทงที่คุ้นเคยลอยมากระแทกรูหูอย่างจัง

ก่อนที่เขาจะกระโดดลงมาสู่น่านน้ำวรรณกรรม นักข่าวเตือนแล้วเตือนอีกว่า เป็นแค่นักอ่านนิรนามก็น่าจะพอใจแล้วนะ อย่าริตะกายฝันเป็นนักเขียนเลย ตัวอย่างมีให้เห็นมาเยอะแยะแล้ว คิดจะเขียนเรื่องสร้างสรรค์สังคม  ตัวเองกลับไสแห้งแทบไม่อะไรยาไส้

แต่ว่าในยามนี้เอาช้างมาฉุดก็คงไม่อยู่  ไฟฝันของเขากำลังโจนทะยาน เขามั่นใจว่าการอ่านหนังสือของเขาสุกงอมเต็มแก่ ถึงเวลาที่จะต้องลงมือเขียนเพื่อสร้างสรรค์สิ่งที่ดีงามเพื่อสังคมแล้ว เขาจะไม่ยอมปล่อยให้แรงบันดาลใจเหี่ยวเฉาไปต่อหน้าต่อตาหรอก

เขามุมานะเขียน อดทน  เรียนรู้  ลองผิดลองถูก  ระยะเวลาสองปีเต็ม  เรื่องสั้นของเขาก็ผงาดคว้ารางวัลชนะเลิศได้เงินมาห้าหมื่น ปีต่อมารวมเรื่องสั้นเล่มแรกก็คว้ารางวัลดีเด่น ขับดันชื่อเสียงของเขาให้โดดเด่นสะดุดตา บรรณาธิการนิตยสารคนหนึ่งสัพยอกว่ากำลังมือขึ้น แค่ริเขียนหนังสือไม่กี่ปีก็สร้างความฮือฮา เขากลายเป็นนักเขียนมือรางวัล คว้าโล่รางวัลหลายอัน ทั้งรางวัลชนะเลิศ รองชนะเลิศ รางวัลปักหมุด  รางวัลชมเชย คว้ามาทั้งเงินและทั้งกล่อง เงินน่ะหมดแล้ว แต่กล่องยังอยู่

“เป็นยังไงล่ะ เห็นฝีมือของข้าหรือยัง ข้ากวาดรางวัลมาเป็นกอบเป็นกำ ได้ทั้งเงินได้ทั้งกล่อง  เอ็งเป็นนักข่าวมาสิบกว่าปี ถามจริงๆ เหอะ สร้างชื่อเสียงอะไรไว้บ้าง” นักเขียนพองขนใส่นักข่าว  ในวันที่เขารับรางวัลหนังสือดีเด่น