เรื่องสั้น ผีเสื้อที่โบยบิน (จรัญ ยั่งยืน)

ผีเสื้อที่โบยบิน

 

1.

ความหิวโหยฉุดกระชากลากสองขาที่กล้ามเนื้อยังไม่โตเต็มวัยก้าวออกจากเงามืดหลังตึกตรอกอับเฉา

ห้า...สี่...สาม...สอง....หนึ่ง 

พลันที่มาเดินเคียงข้าง ริมฝีปากแห้งผากเผยอขึ้น เปล่งเสียงแผ่วเบาราวเสียงกระซิบจากสายลมอ่อนล้า 

ชายที่สวมเสื้อยืดสีขาวนุ่งกางเกงขาสั้นแค่เข่าชะงัก  ถลึงตาจ้องใบหน้าซีดเซียวของเด็กชายสลับกับแมวในโลกอนาคตบนอกเสื้อ

“มีอะไรรึไอ้หนู” น้ำเสียงจากปากหนวดรกครึ้มห้าวใหญ่

“น้า น้า  เอ้อ เอ้อ หนูขอค่าข้าวหน่อยครับ หนู หนู ไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เช้า” เด็กชายเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้น แต่คำพูดตะกุกตะกักราวระบบความจำแหว่งวิ่น

ตั้งแต่เช้าตรู่จนจรดค่ำ เขายังไม่มีอาหารตกถึงท้อง ลำไส้กำลังบีบรัดความหิวโหย

ชายในเสื้อสีขาวมองแต่หัวจรดเท้า ราวกับตำรวจกำลังตรวจตราสิ่งผิดกฎหมาย

“เอาเท่าไหร่”

คำพูดห้วนๆ ทำให้เด็กชายสะดุ้ง ผิดจากที่คาดการณ์ไว้ เขาคิดว่าเขาจะต้องก้มหน้ารับคำก่นด่าประณามเสียก่อนจะมีเหรียญโยนใส่ในมือสักห้าบาทสิบบาท

“แล้วแต่พี่ครับ”

คำว่า “ครับ” คุณยายซึ่งเสมือนเป็นทั้งแม่และพ่อคอยสั่งคอยสอนให้พูดติดปากเอาไว้ มันแสดงถึงความอ่อนน้อมถ่อมตน มีสัมมาคารวะ เป็นใบเบิกทางในการขอความเมตตาจากเพื่อนมนุษย์

ชายรูปร่างผอมเกร็งล้วงกระเป๋าสตางค์จากกางเกงมาเปิดออก  ดึงธนบัตรใบหนึ่งยื่นใส่มือที่สั่นเทา 

“ขอบคุณครับ” เด็กชายไม่พลาดคำสั่งคำสอน

“จะเอาเท่าไหร่?” อาจเป็นคำถามเพื่อหยั่งเชิงคนขอโดยไม่คิดอะไรมากนัก แต่มันกลับถมทับลงกลางใจเด็กชายวัยสิบสองให้ต้องครุ่นคิด

เด็กชายกลับเข้าไปในซอยหม่นมืด ซุ่มซ่อนดั่งเงาผีอยู่พักใหญ่จึงออกมาสู่โลกที่มีแสงสว่าง เดินไปยังร้านที่เปิดไฟสว่างจ้า เงินจากความเมตตาแปรเปลี่ยนเป็นบะหมี่หนึ่งถ้วยกับน้ำขวดหนึ่ง

วันนี้เขาตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะไม่ทำตัวเหมือนพวกนั้นอีก พวกที่สวมชุดนักเรียนมอๆ อุ้มกล่องกระดาษที่เขียนข้อความตัวโตๆ ชวนให้สงสาร นั่งหน้าเป๋อเร๋อหน้าตลาดน้ำในวันหยุด ขณะที่คุณยายวัยหงำเหงือกถือไมโครโฟนตะโกนเสียงแหบๆ วอนขอความเมตตาจากผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา

“ช่วยหน่อยนะคะ พวกเขาเป็นเด็กกำพร้า บางคนพ่อแม่ตาย บางคนพ่อแม่มีแต่ไม่เลี้ยงดู พวกเขาไม่มีอาหาร ไม่มีเสื้อผ้าใส่ ไม่มีจักรยานขี่ไปโรงเรียน เมตตาพวกหนูๆ ด้วยนะคะ”

ความเมตตาที่คนเราสามารถแบ่งปันให้กันได้มีค่าเท่าใดหนอ?

หนึ่งมื้อของความหิวโหย?

 หนึ่งคืนของการให้ที่ซุกหัวนอน?

 หนึ่งชุดของเสื้อผ้าใหม่?

 หรือว่าหนึ่งความเข้าใจต่อเพื่อนมนุษย์ที่ไม่เคยเท่าเทียมกัน?