พิษรักวิวาห์ร้าว (มัสยามันตรา)

“ข้าวไม่ได้รังเกียจแผลที่หลังของคุณ ไม่เคยมีความคิดแบบนั้น” หญิงสาวอธิบายและหวังว่าชายหนุ่มจะเข้าใจ ไม่ใช่เอาแต่ทิฐิ ซึ่งแน่นอนว่าเธอต้องพยายามไม่รู้กี่ครั้ง ต้องหาหนทางพิชิตใจดวงโตและเยียวยาให้ดีขึ้น เพียงแต่ไม่ว่ากี่หนก็ล้มเหลว

                “ฉันไม่มีทางเชื่อเธอหรอก”

                “แต่ข้าวพูดความจริง”
            ทรวงถึงกับสั่นไหวเมื่อพบกับสายตาคมกริบที่มองมาอย่างดูถูก ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูความรู้สึก ยามใดกันหัวใจด้านชาจะกลับมาเต้นไวและอบอุ่น เมื่อตอนนี้มันคงเย็นยะเยียบราวกับอยู่ขั้วโลกเหนือ ส่วนอาชากระตุกยิ้มแล้วทำบางสิ่ง

ชายหนุ่มยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อแล้วถอดมันออกเผยให้เห็นแผ่นหลังที่มีรอยแผลของความโหดร้าย ก่อนพลิกตัวให้ข้าวหอมได้เห็นอย่างชัดเจน

                “ดูสิมันคงน่าเกลียด น่าขยะแขยงสำหรับเธอมาก อย่าพยายามฝืนทำเป็นไม่คิดอะไรเลยข้าวหอม ขนาดพวงชมพูยังแทบไม่เคยแตะมัน” อาจเพราะรอยแผลถูกซ้ำเติมเข้ามาจากผู้หญิงที่รักมากอีกคน แม้มีรักด้วยกันกลับไม่สามารถกลบรอยอดีตได้

                “แต่ข้าวไม่ใช่คุณชมพู” ข้าวหอมสวนกลับไปทันที หัวใจของเธอแข็งแกร่งพอที่จะมองข้ามสิ่งเหล่านี้ แต่กลับมีถ้อยคำย้อนมาฉับไวเช่นกันทำให้จุกเจ็บไปทั่วทั้งอก

                “เก็บคำหลอกลวงของเธอไว้เถอะข้าวหอม ถึงถ้อยคำของเธอจะสวยหรูขนาดไหนฉันก็ไม่มีทางหลงกล หัวใจของฉันมันถูกปิดตายไปแล้ว”