เรื่องสั้น ด้วยมือนี้ (จรัญ ยั่งยืน)

ด้วยมือนี้

(เรื่องสั้น ชมเชย รางวัลพานแว่นฟ้า ปี 2559)

“งานเข้าแล้วโว้ย”

เสียงเรียกยังไม่ทันขาดคำ เสียงเครื่องยนต์ก็ดังกระหึ่ม เสียงไซเรนกรีดร้องโหยหวน ไม่ถึง 5 นาทีพวกเราทั้ง 4 คนก็มายังแม่น้ำสายใหญ่เส้นเลือดของชาติ

พวกเราต่างใส่ถุงมือเตรียมไว้แล้วพร้อมกับผ้าห่อศพ เตรียมตัวเหมือนที่เคยปฏิบัติกันมา เมื่อรถกระบะมีหลังคาพามาถึงที่หมาย พวกเรารีบลงจากรถพุ่งไปยังเรือโยงที่จอดอยู่ ตอนนี้มีคนร่วมสิบคนส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันวุ่นวาย

“อยู่ตรงไหน”

พวกเราคนหนึ่งถาม

“อยู่ตรงนั้นในกอผักตบนั่น”

ชายคนวัยกลางคนใบหน้าคล้ำแดดคล้ำลมชี้มือนำแสงไฟถายที่พวกเราส่องตามไปยังกอผักตบที่ล้อมรอบเรือโยง ภาพที่เห็นทำให้ผมต้องขยี้ตาซ้ำ มันเป็นภาพที่ทำให้ผมเกิดอาการลมในท้องตีขึ้นมาจนอยากอาเจียน

ศีรษะของชายคนหนึ่งถูกบั่นคอด้วยของมีคมซุกอยู่ในกอผักตบ ปากของเขาซีดเซียว ดวงตาเบิกกว้าง

ดวงตาคู่นั้น ตาของผมไม่ฝาดแน่ๆ

“เฮ้ย ธรรม ทำไมนายหน้าซีดแบบนั้นวะ ยังกับว่าไม่เคยเห็นคนตายงั้นแหละ”

พี่ตามใจซึ่งคร่ำหวอดงานเก็บศพมากว่ายี่สิบปีถามด้วยความแปลกใจ เขาไม่เคยเห็นผมมีอาการแบบนี้มาก่อน

“ไม่รู้ว่าเป็นอะไรครับพี่ พอเห็นศพเข้าลมในท้องมันก็ตีขึ้นมา”

ผมกำลังพะอืดพะอมจริงๆ

ผมเคยเห็นชายคนนี้ ใช่เขาแน่ๆ ผมจำดวงตาที่ไม่เคยยอมแพ้คู่นั้นได้ แต่ผมไม่คิดว่าจะเจอเขาในสภาพที่น่าอุจาดตาอย่างนี้

“พวกเขากัดกินบ้านเมืองของเราจนพรุนเป็นตามด”

หูของผมแว่วเสียงดังมาจากศีรษะที่ถูกบั่นออกจากร่างด้วยความโหดร้าย

“พวกเขาทำลายระบบคุณธรรม บั่นทอนการเจริญเติบโตของประเทศ วันนี้พวกเรามีโอกาสจัดการพวกเขาแล้ว”