ม่านมายา เล่ม 2 (โสภี พรรณราย)

39

นัชชาผ่อนลมหายใจออกทางปาก ไม่...ไม่ใช่ประเด็นนี้ที่หล่อนอยากรู้...โรคประสาท!

หล่อนแกล้งทำต่างหาก...แกล้งว่าหล่อนเชื่อความฝัน...เชื่อว่ามีคนผลักพัชนี คนนั้นอาจเป็น...กิตติภพ

นัชชารู้สึกหนาวเยือก คฑาถามเบา ๆ ว่า

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไม่ค่ะ ฉันต้องรักษาสุขภาพ ฉันเป็นโรคประสาทไม่ได้ เพราะฉันต้องดูแลพัชนี”

“คุณกังวลเกินไป”

“ทำไมมีแต่คนพูดแบบนี้...กังวลเกินไป...คิดมากเกินไปจนจะเป็นบ้า...ลองเป็นน้องของคุณบ้างสิ คุณจะรู้!”

หล่อนใส่อารมณ์ อยู่ ๆ ก็รู้สึกหงุดหงิด

“ผมเข้าใจคุณนะนัชชา” น้ำเสียงชายหนุ่มนุ่มนวลอ่อนโยน”

“คุณเข้าใจแค่ไหน พัชถูกคนผลักตกจากตึก...ถูกผลัก!” หล่อนกระแทกกระทั้น

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แม้ไม่ใช่อาการของคนเป็นโรคประสาทแต่ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป...ก็ไม่แน่

“อะไรทำให้คุณคิดว่าถูกผลัก แค่ความฝันคุณเรอะ”

“ฉันมีหลักฐานค่ะ”

“หลักฐาน?” ถามอย่างสนใจต่อไป

นัชชาได้สติ หล่อนไม่ควรแหวกหญ้าให้งูตื่น คฑาเป็นหลานกิตติภพ เขาจะต้องเป็นพวกเดียวกัน

“ไม่มี...”

“คุณเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว ปิดบังผมอีกแล้ว ถ้ามีหลักฐานว่าพัชนีถูกผลักให้ตกหน้าต่าง ก็กลายเป็นเรื่องฆาตกรรมไม่ใช่ธรรมดาแล้วนะครับ”

นัชชายกมือปิดหู “ฉันไม่อยากฟัง”

“คุณคิดว่าเป็นฝีมือของใคร”

“ไม่!”

“ผมพยายามจะช่วยคุณ”

“ไม่...ไม่...ไม่ต้องทำดีกับฉัน” หญิงสาวตวาด “ในโลกนี้ฉันเชื่อใจใครไม่ได้อีกเลย...ไม่ได้...”

 

ภายในห้องพยาบาลเงียบกริบ แม้เครื่องปรับอากาศจะทำงานก็แทบไม่ได้ยินเสียง

กิตติภพหยุดอยู่เบื้องหน้าเตียงของพัชนี ใบหน้าคนเจ็บขาวซีด ร่างที่เหมือนเจ้าหญิงนิทราแลคล้ายหลับธรรมดา แม้จะผอมลง...แต่เค้าความสวยยังปรากฏเห็นชัด

คิ้วคม...ริมฝีปากได้รูป...เรือนร่างบอบบาง เขาได้สัมผัสหล่อนอย่างลึกซึ้งมาแล้ว ได้เชยชมสมใจอยาก แต่ก็เพียงครั้งเดียว

นึกไม่ถึง...คนอ่อนแออย่างพัชนีจะใจเด็ดขนาดนี้...

เธอโง่มาก...พัชนี...แทนที่จะแสวงหาความสุข ยอมเป็นเมียฉันดี ๆ เธอก็จะสบายใจไปตลอดชีวิต

แล้วยังไง...เธอกลับเลือกนอนเป็นเจ้าหญิงนินทรา

ไม่งั้นทำไมเธอไม่ตายซะเลย...อยู่เป็นก้างตำคอ...ทำให้นัชชาระแวงสงสัยฉัน จนมีคำพูดแปลก ๆ เสมอ...เหมือนรู้...รู้ความลับ...รู้เบื้องหลัง...

ดีที่เขาสามารถปกปิดคนสวนอย่างสนิท ทำให้เขาเป็นผู้บริสุทธิ์เพราะไม่อยู่ในเหตุการณ์

เสียดาย...เสียดาย...ความสวยและความสาว ต้องมาจมอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ อาศัยอาหารทางสายยางและเครื่องช่วยหายใจในบางขณะ เช่นเวลานี้...ลมหายใจสม่ำเสมอ...

กิตติภพค่อย ๆ เอื้อมมือไปแตะเครื่องครอบปากและจมูก

เธอน่าจะตาย...ให้จบๆ...

ประตูห้องพยาบาลเปิดออกโดยไม่มีเสียงเคาะ

นัชชากับคฑานั่นเอง หลังจากกลับจากหาลูกค้า ผ่านโรงพยาบาล...คฑาจึงแวะเข้ามา

หญิงสาวเบิกตากว้าง มือกิตติภพอยู่ที่เครื่องช่วยหายใจ

“นั่น! คุณจะทำอะไร?”

กิตติภพรีบยกมือขึ้น หัวเราะแปร่ง ๆ

“เปล่า”

แววตานัชชาระแวงคลางแคลง

“ดิฉันเห็นคุณแตะต้องเครื่องช่วยหายใจ”

“อ๋อ...ฉันก็จับดูน่ะ เป็นไงมาไงถึงมาเป็นคู่”

ตอนท้ายถามคฑา หลานชายตอบว่า

“ผมกับคุณนัชกลับจากหาลูกค้า ผมไม่ได้มาดูคุณพัชสองวันแล้วก็เลยขับเข้ามา”

“งั้นน้ากลับก่อนนะ”

“น้ากิตติอยู่นานแล้วแล้วหรือครับ”

“ก็...เพิ่งถึงเหมือนกัน”

เหลือบมองนัชชาแวบหนึ่ง ดวงตาหญิงสาวคงสงสัย ทำให้กิตติภพรีบเดินออกจากห้อง คฑาหันมาทางนัชชา หล่อนนิ่งขึงเม้มริมฝีปาก และกำมือแน่น

“คุณนัช...”

หล่อนพึมพำเบา ๆ เลื่อนลอย

“เขาจะทำอะไรยายพัช คิดจะให้ยายพัชตาย เพื่อจะลุกขึ้นมาชี้ฆาตกรอย่างเขาไม่ได้”

ชายหนุ่มพยายามจับใจความเพราะเบามาก ทำให้ไม่แน่ใจ

“คุณว่าอะไรนะ”

“เขาอยากให้ยายพัชตาย!”

“ใคร?”

“เขา...เขา...”

“คุณนัช...คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

หญิงสาวตั้งสติ สะบัดศีรษะแรง ๆ

“เปล่าค่ะ” แล้วเบิกตากว้าง “พยาบาลที่ดูและยายพัชอยู่ไหน ทำไมปล่อยให้ใครต่อใครเข้ามา บางคนอาจจะประสงค์ร้าย”

“พยาบาลพิเศษเลิกจ้างแล้วครับ เพราะแพงมาก แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วง เพราะมีพยาบาลด้านนอกเข้ามาดูแลพัชนีทุกระยะ”

“ฉันกลัวยายพัชจะไม่ปลอดภัย...”

“โรงพยาบาลปลอดภัยที่สุดแล้วครับ”

คฑางง ๆ กับความหวาดระแวงของหญิงสาว

“ฉันอยากให้มีพยาบาลพิเศษค่ะ”

“ค่าใช้จ่ายจิปาถะ คุณจะไหวเรอะ”

“ฉัน...”

“ไม่ใช่ผมดูถูกคุณนะ แต่คุณไม่ยอมให้ใครช่วยเหลือคุณเรื่องเงิน คุณเองต้องประหยัด”

หล่อนไม่ยอมพูดไม่ยอมจาอีก คฑาจึงปล่อยเลยตามเลย ให้หล่อนคิดอะไรเงียบ ๆ โดยไม่รบกวน

 

ไม่ว่าดึกแค่ไหน นัชชายังนั่งรอกิตติภพที่ห้องรับแขก

ทิพปภาเข้านอนแต่หัวค่ำ คนเป็นเมียยังไม่รอเลย แต่เมียกลับรอพี่เขย...ใจของนัชชาไม่สงบ...

ความจริงหล่อนไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่น แต่...ถ้าไม่พูดให้รู้สึกบ้าง หล่อนก็ห่วงความปลอดภัยของพัชนี

รถแล่นเข้ามาแล้ว แม้ไม่ได้ยินเสียงเครื่อง แต่แสงไฟที่สาดส่องทำให้หล่อนขยับตัว

รอครู่หนึ่ง ร่างของกิตติภพจึงก้าวเข้ามา

“นัชชา...” เจ้าของบ้านขมวดคิ้ว ถามขึ้น “นอนไม่หลับอีกเรอะ?”

“ถ้าบอกว่าฝันร้าย คุณจะเชื่อมั้ย”

ถามกลับน้ำเสียงค่อนข้างห้วน

“ขืนเธอฝันร้ายทุกคืน ก็ควรพบจิตแพทย์”

“ยังไม่ถึงขั้นนั้นค่ะ”

“ผู้หญิงพักผ่อนไม่เพียงพอ นอนไม่หลับจะโทรม ฉันเสียดายความสดสวยของเธอนะ”

หล่อนเลิกคิ้ว ถามเย็นเยียบ

“แล้วเสียดายความสดสวยของพัชนีมั้ยคะ”

มึนชั่วขณะ...กิตติภพเสหัวเราะ

“เธอระแวงอะไรอีกล่ะ”

“ระแวงคุณ!”

“บ้าน่า ฉันทำอะไรให้ เธอนี่...พอนอนไม่หลับก็เที่ยวหาเรื่อง ฉันง่วงนอนแล้วนะ”

“อย่าเพิ่งไปค่ะ”

ชายหนุ่มหมุนตัว

“ทำไม?”

นุชชาลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า แววตาฝ่ายหนึ่งวาวแววดุดัน อีกฝ่ายกลับอ่อนล้าเหนื่อยหน่าย

“วันนี้คุณไปโรงพยาบาลทำไมคะ”

“เยี่ยมยายพัช...”

“คุณมีเวลาว่างมากหรือคะ”

“ฉันไปเยี่ยมยายพัชเป็นประจำ หรือการที่ฉันแสดงน้ำใจกลายเป็นเรื่องผิด”

“ไม่ผิด...ถ้าคุณบริสุทธิ์ใจ”

เขาเลิกคิ้ว นึกเกลียดดวงตาดุดันของนัชชา ธรรมดาก็ตาคมสวยอยู่หรอก แต่เมื่อโกรธ...ก็คือพยัคฆ์ดี ๆ นี่เอง

“เราเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแท้ ๆ”

“แต่ฉันรู้เช่นเห็นชาติคุณ!”

กิตติภพโบกมือ

“ไม่เอาน่า ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันทำงานเหนื่อย ๆ กลับถึงบ้านก็อยากพักบ้าง อย่ารบกวนฉันเลย”

“อยากพัก...” นัชชาแค่นหัวเราะ “ถ้าดิฉันเสนอตัวให้คุณ คุณจะรับมั้ย...”

“นัช!”

“แหม! ตาวาวเชียวนะคะ”

“เธอพูดอะไร?”

“ดิฉันรู้สันดานเจ้าชู้ของคุณ ดิฉันไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับยายพัช แต่คิดว่าต้องเกี่ยวข้องกับคุณ!”

กิตติภพผงะ ใบหน้าเผือด เขาก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะตกใจแค่ไหน ครู่เดียวทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ

“ฉันเห็นว่าเธอกำลังกลุ้มใจเรื่องพัชนี เพราะฉะนั้นคำพูดของเธอ ฉันจะไม่ถือสา” เขากลับพูดเป็นหล่อนผิด

“ดิฉันอยากรู้ความจริง คืนนั้นคุณอยู่ที่นี่...คืนที่พัชนีตกจากหน้าต่าง...”

“ฉันอยู่ต่างจังหวัด”

“คุณอยู่กรุงเทพ!”

“นี่เธอจะโยนขี้มาให้ฉันเรอะ”

กิตติภพเริ่มโวยวาย ทำเป็นโมโห

“คุณต้องพูดความจริง!”

“ฉันจะไม่ถือสาเธอ...ไม่ถือสาคนใกล้เป็นโรคประสาท!”

“ดิฉันมีสติสมบูรณ์!”

กิตติภพโบกมือ

“นี่เธอคงฝันล่ะสิ ฝันว่าฉันเป็นผู้ผลักพัชนี ฉันขอบอกก่อนนะ...ฉันไม่มีเวลามาใส่ใจกับความฝันบ้า ๆ นี้”

“คุณ!”

เจ้าของบ้านสะบัดศีรษะแล้วเดินหนี นัชชาตะโกนไล่หลัง

“ดิฉันต้องกระชากหน้ากากออกมาให้ได้!”

 

กิตติภพก้าวเข้ามาในห้องนอน เข้ารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก...กับคำพูดของนัชชา หล่อนไม่ควรจะรู้ว่าเขาอยู่ในเหตุการณ์!

เขาวางแผนแนบเนียนแล้ว และตามหลักก็เป็นที่ทราบกันดีของทุกคนในบ้านคืนนั้นว่าเขาอยู่ต่างจังหวัด

ไม่มีอะไรเลยจะระบุว่าเขาอยู่บ้าน?

นัชชา...ทำไมหล่อนสงสัยเขา?

บ้า...บัดซบ!...กิตติภพสบถอย่างหัวเสีย ทำให้ทิพปภาซึ่งนอนหลับ สะดุ้งตื่น

“คุณ...กลับมาแล้วหรือคะ”

ขยับตัวถามสามีซึ่งไม่ยอมตอบ คนเพิ่งมาถึงทิ้งกายลงบนเตียง หน้าบึ้งตึง ทิพปภากล่าวว่า

“คุณไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวทิพเปิดน้ำอุ่นให้นะคะ” พลางลุกขึ้นนั่ง

ถูกสามีตวาด “ไม่ต้อง...!”

หล่อนขมวดคิ้วถามเอาอกเอาใจ

“หัวเสียเรื่องอะไรคะ”

“น้องสาวเธอ”

ใบหน้าสามีเครียดจนทิพปภาใจไม่ดี

“ยายนัชหรือคะ” ถามโง่ ๆ

“จะมีใครล่ะ” ถูกตะคอกซ้ำ

“ยายนัชทำไมคะ?”

“ทำไมเรอะ นี่เธอไม่รู้จักน้องสาวเธอหรือไง วัน ๆ คนทำมาหากินกลับมาเหนื่อย ๆ มัวแต่ระแวงสงสัยกัน นัชชาไม่ประสาทแต่ฉันจะประสาทแทน”

ทิพปภาแตะแขนสามีปลอบ

“มีอะไรค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จานะคะ”

กิตติภพตึงตัง ปัดมือภรรยาออก

“ค่อยพูดได้ไง มันกำลังจะโยนขี้มาให้ฉัน”

“คะ?”

“น้องสาวเธอน่ะ” เขากัดฟัน “คงจะฝันว่าฉันเป็นคนผลักยายพัชตกตึก เลยมาคาดคั้นจากฉัน น่าโมโหมั้ย อยู่ ๆ จะมาจับฉันเข้าตะราง...บัดซบ!”

เขาหัวเสียอย่างหนัก และโวยวายลั่น ทิพปภาตกใจ

“ยายนัชหรือจะกล้า?”

“กล้าไม่กล้ามันดักรอฉันอยู่ข้างล่าง เธอไม่เห็น นัชชามองฉันเหมือนเป็นฆาตกร”

“โธ่...คุณอย่าโกรธยายนัชเลยนะคะ”

“ฉันอุตส่าห์ไม่ถือสา มันยังว่าฉันฉอด ๆ”

“คุณคะ...เอาอะไรกับความฝันล่ะคะ”

“เธอต้องไปถามน้องเธอ!”

“ยายนัชห่วงเรื่องพัชนีเกินไปค่ะ”

กิตติภพชี้อกตัวเอง

“แล้วฉันเป็นพี่เขยที่เขารังเกียจอยู่เป็นทุนเดิม พอเกิดเรื่องก็โทษฉัน ฉันเอาเวลาไปทำมาหากินไม่ดีเรอะ ทำไมต้องมาคอยฟังคำพูดบ้า ๆ ด้วย”

“ใจเย็นค่ะ”

“คงเย็นไม่ไหวแล้ว เพราะไม่ใช่ครั้งเดียว ยายนัชหนักข้อขึ้นทุกวัน...และฉันจะไม่ทนต่อไป”

ต่อให้อยากเชยชมนัชชาแค่ไหน เมื่อถูกมองเป็นฆาตกรกิตติภพก็ต้องป้องกันตัวเองไว้ก่อน...ก่อนจะลุกลามใหญ่โต ต้องยอมหยุดความเจ้าชู้...มิฉะนั้นเขาตายแน่...

“ทิพจะพูดกับยายนัชเองค่ะ”

เขาโบกมือช้า ๆ

“ทางที่ดีให้ยายนัชย้ายออกไปเลย”

“ย้าย?”

“อือม์...เพื่อตัดปัญหา