สมปรารถนา (venus909)

Gene’s Talk

              ฉันเปรียบเสมือนตัวแม่ในวงสังคม ที่ไหนมีปาร์ตี้ที่นั้นย่อมมีเจ้าหญิงแห่งวงการแฮงเอ้าท์อย่าง “จีน ปรารถนา” ลูกนายตำรวจใหญ่ยศค้ำเมืองที่ใครๆ ก็อยากรู้จัก

                “อ้าว!! ชน!! ไม่เมาไม่ต้องกลับบ้าน” ถ้าคืนไหนแอลกอฮอร์ไม่เข้าร่างกลับห้องไม่ถูกประมาณนั้น ธรรมดาของคนวัยสามสิบนิดๆ หยิ่ง เชิด ไม่ง้อใคร ดูแลตัวเองได้ ไม่จริงจังไม่ผูกมัด แอบเหงา พอมองย้อนดูรอบตัวฉันไม่เหลือใครสักคนที่ไว้ใจได้...แม้แต่ครอบครัว

 

                "แกมันไม่ได้เรื่อง ฉันหาผู้ชายดีดีให้แก แกก็รั้งเค้าไว้ไม่ได้"

                "ผู้ชายดีดีหรอคะ ลีลาดีนะซิ!! แต่อย่างอื่นไม่ได้เรื่อง"

               "แก!!""ก็มันจริงนี่คะ ที่พ่อทำเหมือนบังคับให้หนูตกนรกทั้งเป็น"

                "นรกหรอ แกมากกว่านรกส่งมาเกิด อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ!! ว่าแกทำตัวเหลวแหลกมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว นิดๆ หน่อยๆ แค่นี้ทำมาปากดีโอดครวญ หึ!!น่าสมเพชร"

                "นี่พ่อเห็นว่าที่เค้าทำกับหนูเป็นเรื่องนิดๆ หน่อยๆ หรอคะ"

                หมดแรงจะเถียงต่อ ฉันยอมรับความจริงไม่ได้ว่าคนที่เค้าควรจะรักฉันมากที่สุด กลับเป็นมือยมทูตตั้งใจส่งฉันให้ซาตานในคราบไฮโซพวกนั้น เบือนหน้าหนีก่อนน้ำตาจะไหลอวดความอ่อนแอ ทุกครั้งที่ฉันเสียใจไม่เคยมีใครสักคนรับรู้ กลั้นน้ำตาให้ไหลกลับไปจุดที่มันเกิดมา แต่ดูเหมือนว่ายิ่งนานวันหยดน้ำตาเหล่านั้นเอ่อท่วมระบายออกมาไม่ได้

               ...เซ็ก!! ใครสักคนในคืนโหดร้ายนี่...คงจะช่วยฉันได้

 

 

                                      

 

 

 

 

 

 

 

Ohm’s Talk 

         "ฮื้อ.. ฮื้อ.. ทำไมชีวิตหนูเลวร้ายแบบนี้คะเแม่ ทำไมแม่ไม่มารับหนูไปอยู่ด้วย หนูคิดถึงแม่...หนูอยากตาย"

         บรรยากาศใต้สะพานพระรามแปดที่ผมเคยชื่นชอบวันนี้มีป้าที่ไหนไม่รู้ร้องไห้โวยวายเสียงดัง สะอื้นเสียงราวกับจะขาดใจบางที่ก็สลับไปกรีดร้องโวยวายด่าทอโชคชะตา ร่างขาวอวบราวหลอดนีออนทำให้ตอนนี้เธอดูโดดเด่นกว่าใครทุกคน ความสวยก็ดีอยู่หรอกแต่ไม่ใช่ที่สาธารณะยามค่ำมืดแบบนี้ 

 

                "ไงจ๊ะคนสวย...ไม่สบายใจเรื่องอะไรปรึกษาพี่ได้นะ ไปนั่งด้วยกันก่อนไหม เดี๋ยวตกน้ำไปจะลำบาก"

                "ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!"

                "พี่แค่เป็นห่วง ไม่ต้องกลัว..ป่ะ ไปนั่งกับพวกพี่ก่อนดีกว่า"

                "ไม่ไป!! มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย ฉันไม่เอาแกหรอกนะ...ไม่ใช่สเปค!!"

 

               ยัยนี้บ้าหรือเปล่าโดนจู่โจมขนาดนั้น...ยังมีอารมณ์ตอบกลับว่าไม่ใช่สเปคอีก นิสัยผู้ชายถ้าผู้หญิงต่อปากต่อคำกับเราแบบนี้ แสดงว่าเธอมีท่าทีเล่นด้วย แล้วนี้ตอบกลับไปตั้งหลายประโยค ผมดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ จนถึงตอนที่ผู้ชายสองคนรุมฉุดรั้งร่างเธอ เสียงดีดดิ้นตะโกนด่าอย่างไม่หวาดเกรง ทั้งที่เวลานี้เธอควรร้องขอความช่วยเหลือมากกว่า ...กูควรเข้าไปช่วยดีไหมเนี่ย!!

 

                "มีอะไรให้ผมช่วยไหม"

                "ตาบอดหรือไง รีบเข้ามาช่วยฉันซิ!!"

                "แล้วทำไมผมต้องช่วยป้าด้วย!!"

                "หืม.. ไอ้เด็กเวรนี่ ไม่คิดจะช่วยก็ไปเลยไป!!"

                ...คนอย่างนี้ก็มีด้วย แค่ขอร้องให้ผมช่วยมันอยากนักหรือไง น่าปล่อยให้โดนรุมซะให้เข็ด สุดท้ายสามัญสำนึกผมก็ยอมเจ็บตัวตะลุมบอลฟัดกับไอ้สองคนนั่นจนเจ็บไปหมด แล้วยัยป้านี่...แทนที่จะขอบคุณผมสักคำก็ไม่มี

 

 

               "เดี๋ยวนาย!!" #ยื่นเงินให้

                "หึม"

                "ไปหาหมอซะ ฉันไม่ชอบติดหนีบุญคุณใคร"

                เจอคนแบบนี้ผมเดินหนีแทบไม่ทัน ยิ่งคุยยิ่งหงุดหงิดมนุษยสัมพันธ์แย่มาก เดินหนีไปพลางสำรวจร่ายกายตัวเองไปพลาง มีเจ็บเขียวช้ำหลายจุด เสียบกุญแจรถบิ๊กไบค์พร้อมออกตัว แต่ยังไม่ทันจะบิดสตาร์ท ร่างใครสักคนก็คว้าตัวผมไว้

 

                "อะไรเนี่ยป้า!!"

                "ฉันไปด้วย" เสื้อผ้าสุดหรูใส่กับรองเท้าส้นสูงของคนตัวเตี้ยกระโดดตัวขึ้นคร่อมรถผมทันที

                "ลงไป!! แล้วก็รีบกลับบ้านได้แล้ว ถ้าไม่อยากโดนรุมโทรม"

                "ไม่กลับ!! ฉันจะไปกับนาย"

 

        

                "ไม่กลัวผมหรือไง"

                "ฮา ฮา ฮา.. เด็กอย่างนายมีอะไรน่ากลัวงั้นหรอ"

                "อย่าบอกนะ!! ว่าผมเนี่ยสเปคป้า"

                เล็บเรียวยาวยิกลงเนินท้องทันทีที่ผมหลุดขำ แถมวงแขนยังกอดรัดขยับตัวให้เข้าที่พร้อมออกเดินทาง มาถึงขนาดนี้แล้วไล่ยังไงคนแปลกหน้าก็คงไม่ยอมไป งั้นให้ไปด้วยก็ได้ว่าแต่...จะไปไหนดี

 

     

                "ให้ผมไปส่งไหน"

               "xxxคอนโด"

       

               เสียงบิ๊กไบค์คำรามก้องตลอดทาง ความเร็วมาตรฐานพัดพาแรงลมปะทะร่างช่วยผ่อนคลายจนลืมไปว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย เธอเองก็คงคิดอะไรเรื่อยเปื่อย มีเพียงวงแขนบางที่เชื่อเราไว้

                เลี้ยวรถจอดหน้าคอนโดเป้าหมายทันที แทนที่ยัยป้านี่จะลงไปเองดีดีนางเกิดเป็นห่วงผมขึ้นมา พยายามจะลากขึ้นห้องพาไปทำแผล ผู้ชายเราไม่ต้องกลัวอะไรมาก...ไม่เหมือนผู้หญิง สุดท้ายผมก็ยอมตามใจเธออีกครั้งไม่รู้ว่าเธอจะมาไม้ไหนอีก

 

               "อาบน้ำก่อนไหม" สาวหน้าหมวยถามพร้อมส่งชุดคลุมมาให้

               "นิป้า!! จะทำแผลก็ทำซิ" ผมยืนนิ่งมองด้วยความไม่เข้าใจ

               "ไม่เอาน่า.. ที่นายไม่อยากได้เงิน เพราะอยากได้อย่างอื่นใช่ไหมล่ะ" เสียงหวานเอ่ยอย่างรู้ทัน

               "มั่นใจเกินไปไหม อย่างป้าอะนะแก้ผ้าต่อหน้าผม ยังไม่รู้สึกอะไรเลย" ผมกลั้วขำ เย้ยเสียงตอบ

               "แน่ใจ!!"

               ร่างขาวหมวยเข้าประชิดตัวผมทันที ลูบไล้มือคลอเคลียจากดันหลัง เพราะยังไม่ทันตั้งตัวผมจึงสะดุ้งก้าวหนี เสียงขำเหยียดในลำคอปล่อยแผ่วกระทบหู มือยังลูบไล้ต่อเนื่องลากจากด้านหลังลามมาถึงข้างหน้า สายตาจ้องท้าทายเหมือนเรากำลังต่อสู้กัน ฝ่ามือเรียวบางไล่ปลดเสื้อคลุมผมอออก คงไม่มีใครทนนิ่งได้อีกต่อไป ผมจึงรวบมือเธอไว้...แล้วถามกลับเสียงแข็ง