พิรุณเดือนแรม (ชูวงศ์)

บทนำ

บางยี่ขัน

สุไรดาไม่รู้ตัวว่าหล่อนได้ยืนจ้องผืนน้ำที่แลเห็นเป็นสีดำทะมึนอยู่

ใต้สะพานนั้นนานเท่าใด หล่อนไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่ามันชื่อสะพานอะไร

รู้อยู่แต่ว่ามันสูง และรู้ด้วยว่าน้ำใต้สะพานนี้ลึกมากลึกขนาดที่ทำ

ให้แน่ใจได้ว่า ถ้าหล่อนปีนข้ามราวสะพานซึ่งเป็นคอนกรีตสูงเพียงเอวแล้ว

กระโดดลงไป หล่อนคงจะต้องตายแน่นอน

ถึงแม้ว่าสุไรดาจะว่ายน้ำเป็น แต่ธุระอะไรหล่อนจะว่าย ในเมื่อ

หล่อนสู้อุตส่าห์เดินมาที่สะพานนี้ด้วยเจตนาแน่วแน่ว่าหล่อนจะมาฆ่าตัว

ตาย!

หล่อนตั้งใจจะฆ่าตัวตาย เพื่อหนีไปจากโลกที่เต็มไปด้วยความ

หลอกลวงนี้หล่อนแน่ใจว่าความตายเป็นหนทางที่สะดวกที่สุด

จะเอาเหตุผลอะไรกับเด็กสาวอายุเพียงสิบแปดปีอย่างหล่อน เรียน

หนังสือจบ ม.ศ. ๕ มาได้ก็อย่างใจหายใจควํ่าเต็มที เด็กสาววัยนี้มี

การศึกษาเพียงแค่นี้เมื่อชีวิตพลาดหวังและเมื่อทุกคนหันหลังให้หล่อน ก็

เหลือแต่พญายมเท่านั้นกระมังที่จะอ้ากรต้อนรับ!

คืนนี้เดือนแรม เมื่อสุไรดาก้มลองมองสายน้ำที่กำลังไหลเชี่ยว ถ้า

สุไรดากระโดดลงไป น้ำคงพัดพาร่างของหล่อนลอยออกไปทางปากน้ำ

และออกทะเลไป ร่างของหล่อนคงเป็นเหยื่อแก่ฝูงปลา ไม่เหลือซากไว้ให้

เป็นที่ทุเรศเวทนาของใครข้างหลัง

สุไรดาตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว หล่อนโหนตัวขึ้นไปยืนบนราว

สะพานแล้วก็พุ่งหลาวลงไปยังพื้นน้ำเบื้องล่างโดยปราศจากความลังเล

หูของหล่อนอื้อ จนไม่ได้ยินเสียร้องโวยวายของคนแถวนั้น ซึ่ง

ถึงแม้จะเป็นยามดึก แต่ไม่สงัดจนกระทั่ง ปราศจากผู้คนเสียทีเดียว

ร่างของหล่อนชาไปหมด เมื่อจมดิ่งลงในกระแสน้ำอันเย็นยะเยือก

น้ำทะลักเข้าปากเข้าจมูก สัญชาตญาณของมนุษย์ทำให้หล่อนทะลึ่งตัว

หนีน้ำขึ้นมา ตอนนั้น หล่อนได้ยินเสียงดังตูมเหมือนเสียงคนกระโดดน้ำดัง

ขึ้นไม่ไกลนัก อึดใจต่อมามือแข็งแรงมือหนึ่งก็ตะปบลงกลางกระหม่อม

ของสุไรดาเป็นขณะเดียวกับที่หล่อนสำลักน้ำจนสิ้นสติไป...