ต้านเสน่หาซาตาน (ชุติมันต์)

บทนำ

“ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน ผมเองก็โตแล้ว เรื่องแบบนี้มันก็เป็นเรื่องธรรมชาติ”

“แต่แกกำลังทำให้บริษัทของเราเสียชื่อ”

ชายวัยหกสิบปลายๆ ว่า นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มหลังกรอบแว่นจ้องมองทางหลานชายแท้ๆ ของตัวเองที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องแบบไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก

ก็หลานตัวดีดันขยันก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน!

หลังจากที่เขาตัดสินใจมอบบริษัทแลคซัส อินดัสทรี บริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆ ของฝรั่งเศสให้หลานชายคนเดียว
ไปเมื่อต้นปีก่อน ก็ก่อปัญหากวนใจมาให้ไม่ได้หยุดหย่อน ตั้งแต่ที่คบกับดาราสาวชื่อดังจนกระทั่งทั้งสองคนเลิกกันและฝ่ายหญิงให้สัมภาษณ์ไปว่าเขาเป็น ‘โรคเสพติดเซ็กซ์’

ซึ่งแน่นอนว่ามันคงไม่เป็นเรื่องเลยสักนิด หากหลานชายพยายามที่จะ
หลบเลี่ยง ไม่ให้เป็นที่สนใจ หากแต่เขากลับทำเฉย สนุกสนาน รื่นเริงกับ
สาวๆ ไปทั่ว แถมยังยอมรับกับสื่อที่มาสัมภาษณ์ไปอีกแบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น จนชื่อของเขาได้ขึ้นติดอันดับหนึ่งในสิบไฮโซเพลย์บอยของประเทศ!

แน่นอนว่าเรื่องนี้กระทบกับชื่อเสียงของบริษัทที่เขานั่งตำแหน่ง
ซีอีโออยู่แบบเต็มๆ และนั่นเองที่ทำให้ผู้ก่อตั้งบริษัท ผู้เป็นปู่แท้ๆ ของ
ชายหนุ่มยอมไม่ได้

พอลขยับกรอบแว่นบนใบหน้าของตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะ
ตัดสินใจลุกขึ้น ร่างสมส่วนมีมัดกล้ามเล็กน้อย ผิดจากชายในวัยเดียวกัน
เดินไปหยุดยืนอยู่ข้างบานหน้าต่างกว้างภายในห้อง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองออกไปภายนอกก่อนที่เขาจะเอ่ยออกมาเรียบๆ

“ฉันได้จัดการ ติดต่อทุกอย่างเอาไว้แล้ว แกต้องได้รับการรักษา”

“อะไรนะ?!”

ฟาเบียน ชายหนุ่มร่างกำยำรูปร่างสมส่วนโพล่งออกมาเมื่อได้ยิน
คำพูดของผู้เป็นปู่ นัยน์ตาสีฟ้าแกมเขียวจ้องมองไปทางร่างของชายอีกคน
ในห้องแบบไม่ค่อยเข้าใจปนไม่สบอารมณ์

เขารู้ว่าการเสพติดเซ็กซ์จัดเป็นโรคประเภทหนึ่ง

หากแต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่แน่ใจว่ามันจะมีวิธีการรักษาแบบจริงๆ จังๆ หรือเปล่า และที่สำคัญกว่าเรื่องอื่นทั้งหมดก็คือเขาไม่ได้คิดที่จะต้องการรักษาเลยสักนิด

การอยู่ที่ปารีส หนึ่งในเมืองที่ได้ชื่อว่าเป็นศูนย์กลางของเรื่องเซ็กซ์
ของโลกก็ว่าง่ายพอแล้วที่จะทำให้เขาสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสบายๆ
เพราะเซ็กซ์ที่หาง่ายพอๆ กับการหาเครื่องดื่มสักแก้ว แถมนี่เขายังเป็นถึง
ไฮโซหนุ่ม ซีอีโอของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังอีก สาวๆ ที่ไหนก็อยาก
ที่จะเป็นของเขากันทั้งนั้น

เมื่อพวกเธอเสนอมา เขาก็คงไม่ผิดที่จะสนอง

“เหมือนอย่างที่บอก ฉันได้จัดการติดต่อเคาน์เซลเลอร์1 มือหนึ่ง

เอาไว้แล้ว เธอคนนี้มีชื่อเสียงในวงการมาก คนดังๆ ไปใช้บริการกันหลายคน
ฉันคิดว่าเธอคงจะช่วยแกได้บ้าง”

“แต่ผมไม่เห็นว่าผมจำเป็นที่จะต้องรักษาตรงไหน”

“ถ้าแกไม่ไป ฉันจะปลดแกออกจากตำแหน่งซีอีโอของบริษัท”

“...”

หนุ่มร่างกำยำตั้งท่าที่จะแย้ง หากแต่ยังไม่ทันที่เขาจะมีโอกาสได้
พูดจบ ชายอีกคนในห้องก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน และคำพูดของเขานั่นเอง
ที่ทำให้ฟาเบียนได้แต่เงียบ

ก็เขาจะไปมีทางเลือกอะไรอีก!

หุ้นภายในบริษัทส่วนใหญ่เป็นของครอบครัวของเขา เพราะการตัดสินใจของผู้เป็นปู่ที่ทำให้เขาได้ตำแหน่งซีอีโอของบริษัท และแน่นอนว่า
ผู้เป็นปู่เองก็คงสามารถเปลี่ยนเรื่องนี้ได้ไม่อยาก เพราะจำนวนหุ้นในมือของเขา เมื่อเทียบกับหุ้นในชื่อของปู่ และผู้ถือหุ้นรายอื่นๆ รวมกัน หุ้น

ของเขาก็จะกลายเป็นส่วนน้อยไปในทันที

ฟาเบียนได้แต่กัดฟันกรอด

เขาไม่อยากที่จะต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่ในตำแหน่งอื่นๆ ของบริษัท หรือถ้ายิ่งแล้วใหญ่ก็ต้องกลายเป็นคนตกงาน ไปเริ่มต้นทำอะไรเล็กๆ ของตนเอง ตั้งต้นชีวิตใหม่

พอลจ้องมองฟาเบียน ใบหน้าคมสันที่อ่านได้ไม่ยากว่าเจ้าตัวกำลังใช้
ความคิดอย่างหนักนั่นทำให้คนมองรู้สึกพอใจไม่น้อย ใบหน้าที่มีร่องรอยของความชราตามอายุคลี่รอยยิ้มออกเล็กน้อย เมื่อเจ้าตัวหันกลับไปมอง
ผู้เป็นหลานแท้ๆ ของตัวเองที่กำลังยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง

“พรุ่งนี้จะมีรถไปรับแกที่ตึก ฉันเคลียร์คิวเรื่องงานของแกออกไปหมดแล้ว”

“...”

ฟาเบียนได้แต่จ้องมองใบหน้าของผู้เป็นปู่อย่างไม่รู้ว่าตัวเองควร
ที่จะเอ่ยอะไรออกมาอีกกันแน่ ชายชราคลี่รอยยิ้มออกบนใบหน้าของตัวเอง
อีกรอบ

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามนี้”

พอลพูดสั้นๆ ก่อนที่ร่างในชุดสูทดูภูมิฐานจะเดินตรงออกไปจากห้อง
ทิ้งชายหนุ่มร่างกำยำอีกคนเอาไว้ตามลำพัง ท่ามกลางความเงียบ นัยน์ตาสีฟ้าแกมเขียวจ้องมองจนกระทั่งร่างของชายอีกคนเดินลับสายตาออกไป ก่อนที่เขาจะทิ้งกายลงนั่งบนโซฟาผ้าหลุยส์สีอ่อน ดูหรูหรา ภายในห้อง
แล้วถอนหายใจออกมา

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?!ชายหนุ่มได้แต่ตั้งคำถามที่ไม่มีคำตอบกับตัวเอง จนกระทั่งแรงสั่นเบาๆ ของโทรศัพท์มือถือสีดำสนิทภายในกระเป๋ากางเกงเรียกความสนใจของเขาไป พร้อมกับข้อความจากหนึ่งในผู้หญิงคนโปรดของเขา รอยยิ้ม

เจ้าเล่ห์คลี่ออกบนใบหน้าคมสัน เมื่อเจ้าตัวรีบพิมพ์ข้อความสั้นๆ ตอบ
กลับไป

ไหนๆ ก็ไหนๆ มาลองดูกันว่าเคาน์เซลเลอร์นั่นจะรักษาเขาได้
จริงไหม!

1

เคาน์เซลเลอร์

“วันนี้แกมีเคสกับฟาเบียน ไฮโซหนุ่มต่อตอนบ่ายนะ”

“ฟาเบียนไหน?”

“อะไรนะ แกไม่รู้จักฟาเบียน ปิแย ไฮโซหนุ่มชื่อดังงั้นหรือ?!”

เอวาสาวฝรั่งเศสผมบลอนด์ รูปร่างติดไปทางท้วมโพล่งขึ้น นัยน์ตา
สีฟ้าจ้องมองหน้าเพื่อนสาวคนสนิทที่ควบตำแหน่งเจ้านายของเธอด้วย
แบบไม่อยากจะเชื่อ วรรณวิษามองหน้าสาวยุโรปตอบแบบนิ่งๆ เธอไม่แน่ใจนัก
ว่าเจ้าตัวกำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่ ฝ่ามือบางยื่นออกไปคว้าแก้วเครื่องดื่ม
ใกล้ตัวขึ้นจิบ

ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่ภายในร้านอาหารข้างทางร้านหนึ่งริมถนนบรรยากาศสบายๆ เพราะเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ อากาศที่นี่ถึงไม่ได้หนาวมาก ทำให้ทั้งสองสามารถที่จะนั่งโต๊ะด้านนอกของร้าน จ้องมองคนบนถนนได้

“ฟาเบียน ปิแย ซีอีโอหนุ่มของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังไง! แถมเขายังนั่งตำแหน่งหนึ่งในไฮโซเพลย์บอยหนุ่มที่ดังที่สุดในประเทศอีกด้วย

แฟนเก่าของดาราสาวคนนั้นไง! ที่เธอออกมาให้สัมภาษณ์ตอนเลิกกันว่าเขา
มีปัญหาเรื่องการเสพติดเซ็กซ์ แล้วเขาก็ยอมรับกับสื่อแบบไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยด้วย”

“อ๋อ พอจะคุ้นๆ บ้างแล้วล่ะ”

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าแกจะไม่รู้จักเขาจริงๆ”

เอวาได้แต่กลอกตาไปมา ในขณะที่สาวร่างบางที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเพียงแค่คลี่ยิ้มเล็กๆ ติดไปในทางขัน ก็เธอไม่ใช่คนที่จะคอยตามข่าวอะไรพวกนี้เสียหน่อย ไม่เหมือนกับเพื่อนสาวตรงหน้าที่ชอบเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย สมัยที่ทั้งคู่เพิ่งจะรู้จักกันใหม่ๆ

เป็นเวลารวมกว่าเจ็ดปีแล้วที่สาวไทยย้ายมาอยู่ที่ฝรั่งเศส

มันเริ่มตั้งแต่ที่เธอได้ทุนเรียนมหาวิทยาลัยในปารีส ในสาขาที่เกี่ยวข้องกับการดูแลและบำบัดผู้ป่วยทางจิต ทำให้เธอตัดสินใจบินจากไทยเพื่อมาอยู่ที่นี่ ตอนนั้นเองที่ทำให้เธอได้พบกับเอวา หญิงสาวอารมณ์ดี
จากคณะบริหารธุรกิจที่บังเอิญมาลงวิชาเลือกในคณะของเธอ และทำให้
ทั้งคู่สนิทสนมกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา จนกระทั่งตัดสินใจเริ่มธุรกิจร่วมกัน

สำนักงานเคาน์เซลเลอร์ที่เริ่มจากศูนย์ จนกระทั่งจู่ๆ ก็กลายเป็นสำนักงานที่มีชื่อเสียงเมื่อช่วงปลายปีที่ผ่านมา มีคนดังๆ จากทุกแวดวงแวะเวียนกันเข้ามาใช้บริการไม่ขาดสาย สร้างรายได้ให้ทั้งคู่เป็นกอบเป็นกำ

แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังไม่สามารถปลดหนี้ให้กับสาวไทยได้หมด

เพราะเธอยังต้องชดใช้หนี้กองทุนกู้ยืมที่เธอเคยขอไว้ใช้ควบคุมกับ
ทุนการศึกษาสมัยเรียนมหาวิทยาลัย และยังมีเรื่องค่าใช้จ่ายอื่นๆ เช่นค่าเช่าห้องสุดหรูกลางกรุงปารีสสำหรับเปิดเป็นออฟฟิศ ซึ่งก็ไม่ใช่ถูกๆ เลย

จากการคำนวณคร่าวๆ ถ้ารายรับของธุรกิจเคาน์เซลเลอร์ยังเพิ่มขึ้น
แบบนี้ไปเรื่อยๆ คงอีกราวๆ สี่ถึงห้าปี สาวไทยและเอวาจึงจะสามารถเริ่มเก็บเงินได้จริงๆ จังๆ ซื้อห้องสักห้องเป็นของตัวเอง และขยับขยายธุรกิจ ได้เสียที

“ขออนุญาตนะครับ มาดาม”

เพราะมัวแต่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เสียงเรียกของบริกรหนุ่มในชุดเครื่องแบบแสนสุภาพจึงทำให้สาวไทยถึงกับสะดุ้ง ใบหน้าสวยคลี่รอยยิ้มเจื่อนๆ เมื่อเจ้าตัวขยับกายให้คนมาใหม่สามารถวางเสิร์ฟอาหารลงบนโต๊ะ
ได้ง่ายขึ้น

“จะว่าไปนี่ก็เป็นเคสแรกเลยนะที่แกจะได้ทำเรื่องการเสพติดเซ็กซ์”

“นั่นสินะ แปลกดีเหมือนกัน”

“ปกติคนไม่ค่อยจะยอมรับกันหรอกว่าเป็นโรคนี้ หรืออย่างน้อย
ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็น ก็แหม มันก็พอจะเข้าใจกันได้อยู่ว่าทำไมเซ็กซ์
ถึงได้เป็นสิ่งที่ใครๆ ก็ชอบกันขนาดนั้น”

“...”

“แล้วแกล่ะ ไม่คิดจะลองสักหน่อยหรือจ๊ะ?”

“บ้า!”

วรรณวิษาตอบคนตรงหน้ากลับแบบทันควัน สาวร่างท้วมมองท่าที
ขัดเขินของเพื่อนแล้วก็อดที่จะส่งเสียงหัวเราะขำออกมาไม่ได้ นัยน์ตา
สีน้ำตาลเข้มของสาวไทยเบือนมองไปทางอื่น แก้วเครื่องดื่มใกล้ตัวถูก
ฝ่ามือบางยกมันขึ้นมาจิบชิม พยายามสงบสติของตัวเองไม่ให้แสดงท่าทีอะไรที่มากไปกว่านี้

อย่างไรเสียเธอก็ยังเป็นสาวไทยคนหนึ่ง!

เพราะแบบนั้นเองที่ทำให้เธอยังคงตัดสินใจที่จะรักษาพรหมจรรย์ของตัวเองเอาไว้ เลือกที่จะปฏิบัติตามประเพณีซึ่งเห็นความบริสุทธิ์ของหญิงสาวเป็นสิ่งสำคัญ

มื้ออาหารเริ่มต้นขึ้นหลังจากนั้น

บทสนทนาบนโต๊ะไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องของโรคเสพติดเซ็กซ์
ที่เอาเข้าจริงก็ถือว่าเป็นโรคที่ค่อนข้างใหม่ และยังไม่มีข้อสรุปทางการแพทย์ที่ชัดเจนด้วยซ้ำว่าอาการนี้จัดว่าเป็นโรคทางจิตเวชจริงๆ หรือไม่ ยังมีการถกเถียงเรื่องนี้กันอย่างกว้างขวางในเวทีระดับโลก แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลย
ว่าอาการต่างๆ ที่มากับโรคนี้ทำให้ผู้ป่วยมีความเสี่ยงสูงในหลายๆ เรื่อง
ไม่ว่าจะเป็นโรคที่มากับการมีเพศสัมพันธ์ การเสียสุขภาพจิต และการ
บริหารเวลาต่างๆ

ซึ่งความจริงแล้วระดับซีอีโอของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังก็คงจะสามารถจัดการเรื่องเหล่านี้ได้ไม่ยาก แต่ก็น่าแปลกที่ผู้เป็นปู่แท้ๆ ของเขาดันติดต่อเธอมาเพื่อให้เขาได้เข้ามาพูดคุยกับเธอ

ต้องทำความเข้าใจกันก่อนว่าเคาน์เซลเลอร์ไม่ใช่จิตแพทย์

หน้าที่ของเคาน์เซลเลอร์ส่วนมากจะเป็นการรับฟัง พร้อมช่วยให้
ผู้ป่วย หรือผู้ใช้บริการ ได้มีเวลาคิดทบทวนเรื่องต่างๆ จัดลำดับความคิด
ของตัวเองอย่างเป็นระบบ ช่วยในเรื่องของการตัดสินใจ ซึ่งสามารถ
ช่วยได้มากสำหรับผู้ที่ขาดคนคอยรับฟัง หรือมีเรื่องบางเรื่องที่ไม่อยาก
ที่จะเปิดเผยออกไปให้ใครรู้บางทีคงเพราะแบบนี้ล่ะมั้งที่ทำให้เขาตัดสินใจมาหาเธอ?

ศีรษะได้รูปสะบัดไปมาน้อยๆ เมื่อเจ้าตัวพยายามที่จะขจัดความคิดเรื่องต่างๆ ออกไปจากหัว ส้อมในมือถูกหญิงสาวม้วนเส้นพาสตาในจานเล่น
อยู่สักพัก ก่อนที่เธอจะเริ่มต้นทานมันอย่างจริงจัง

เอกสารสามถึงสี่แผ่นอยู่ในมือของหญิงสาว

ข้อมูลเกี่ยวกับโรคเสพติดเซ็กซ์คร่าวๆ และแนวทางการรักษาเขียน
อยู่บนนั้น วรรณวิษาขยับกรอบแว่นสำหรับอ่านหนังสือแบบโลหะสีชมพู ทอง
บนใบหน้าของตัวเองเล็กน้อย ในขณะที่เจ้าตัวไล่สายตาอ่านข้อความบน
แผ่นกระดาษ พลางหมุนปากกาแท่งโปรดที่อีกมือหนึ่งเล่นไปด้วย

ตอนนี้ร่างบางกลับเข้ามาอยู่ภายในห้องทำงานของตัวเองอีกครั้ง

ห้องทั้งห้องถูกตกแต่งในบรรยากาศโล่งสบาย กึ่งสมัยใหม่ ผสมกับ
เฟอร์นิเจอร์เก่ายุควิกตอเรียน ที่ให้ความรู้สึกเรียบหรู เช่นเดียวกับภาพวาด
จากจิตรกรในสมัยนั้นที่สาวไทยบังเอิญไปได้มาจากการขายของเก่าในสนามหลังบ้าน เมื่อตอนไปเที่ยวรอบๆ ฝรั่งเศสช่วงเรียนจบ อีกสองถึงสามภาพ
บนผนัง

กริ๊ง

เสียงเตือนเบาๆ จากโทรศัพท์ตั้งโต๊ะที่วางอยู่ใกล้ๆ เรียกความสนใจของสาวไทยให้หันไปมอง ไฟสีส้มบนตัวเครื่องบ่งบอกว่าสายถูกต่อมาจากโต๊ะของเพื่อนสาวหน้าห้องนี่เอง วรรณวิษากดรับสาย

“ว่าไงเอวา?”“คุณฟาเบียน ปิแย มาแล้วค่ะ จะให้เข้าไปเลยไหมคะ?”

“ให้เขาเข้ามาได้เลย”

เสียงใสเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนจะกดปุ่มวางสาย เพราะการทำงาน
ที่อาศัยความเป็นมืออาชีพทำให้คำพูดที่เพื่อนสาวคนสนิทใช้กับเธอ
ในที่ทำงานกับข้างนอกค่อนข้างจะต่างกันอยู่พอสมควร และมันก็ทำให้
สาวไทยอดที่จะยิ้มออกมาน้อยๆ ติดไปทางขำทุกครั้งที่ได้ยินไม่ได้

ประตูห้องทำงานไม้สีอ่อนถูกผลักเข้ามาจากภายนอก ร่างของ
ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาจากตรงนั้น ใบหน้าคมสันเหมือนจะไม่ค่อย
สบอารมณ์เท่าไหร่นักยามจ้องมองหญิงสาว ร่างกำยำในชุดสูทสีสุภาพ
ทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้โซฟาภายในห้อง สาวไทยคลี่รอยยิ้มบนใบหน้าก่อนที่
เธอจะเดินออกไปนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาอีกตัวข้างๆ เขา

“ผมสูบบุหรี่ได้ใช่ไหม?”

“ตามสบายค่ะ”

เพราะที่นี่ไม่ใช่สถานพยาบาล และที่สำคัญความสบายใจของ
ผู้เข้าใช้บริการเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด เพราะแบบนั้นวรรณวิษาจึงไม่เคยห้าม
หากผู้ใช้บริการต้องการจะจุดบุหรี่สูบหรือดื่มเหล้าระหว่างคุยไปด้วย

ฟาเบียนหยิบซองบุหรี่ของเขาออกมาจากกระเป๋าในเสื้อสูทก่อนจะจุดไฟสูบ

เขายื่นซองบุหรี่มาทางสาวไทยเล็กน้อยเป็นเชิงชวน สาวไทยรีบโบกมือปฏิเสธ เมื่อเห็นแบบนั้นเขาจึงเก็บซองบุหรี่กลับเข้าที่เดิมพลางใช้ฝ่ามือข้างที่ว่างอยู่เสยผมสีเข้มของเขาไปด้านหลัง

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อวรรณวิษา เรียกษาเฉยๆ ก็ได้นะคะ ฉันจะมา
รับหน้าที่เป็นเคาน์เซลเลอร์ของคุณนับจากนี้ไปค่ะ เพื่อผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจ
อย่างไรก็รบกวนช่วยให้ความร่วมมือกับฉันด้วยนะคะ”

“...”

วรรณวิษาเอ่ยทักทายตามปกติ หากแต่ชายหนุ่มอีกคนในห้องกลับไม่ได้คิดที่จะพูดอะไรตอบเลยสักนิด นัยน์ตาคู่เดิมจ้องมาทางเธอนิ่งๆ ในขณะที่เขายังคงสูบบุหรี่ไปด้วย

รอยยิ้มบางคลี่ออกบนใบหน้าสวย

แรกเลยเธอต้องทำความรู้จักกับผู้มาใช้บริการเสียก่อน เพื่อที่จะทำให้บรรยากาศภายในห้องไม่อึดอัด และเพื่อที่จะให้ผู้ใช้บริการรู้สึกไว้ใจ
ที่จะพูดกับเธอได้ในทุกๆ เรื่องที่พวกเขาต้องการ หากแต่ดูเหมือนคนตรงหน้า
จะไม่ได้ให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ใช่คนแรกที่เป็นแบบนี้

เพราะแบบนั้นเธอถึงไม่ได้กังวลเลยสักนิด!

แฟ้มข้อมูลคร่าวๆ ของชายหนุ่มตามแบบฟอร์มที่พอลเคยส่งมาให้
ถูกหญิงสาวหยิบมันขึ้นมาอ่าน ใบหน้าสวยคลี่รอยยิ้มอีกครั้งเมื่อเจ้าตัว
ตั้งคำถาม

“วันนี้อากาศดีว่าไหมคะ คุณฟาเบียน?”

“ก็ดีนะครับ แต่คงจะดีกว่านี้ถ้าผมไม่ต้องมานั่งอยู่ในห้องโง่ๆ นี่
กับผู้หญิงเฉิ่มๆ แบบคุณ ไม่ได้จะว่านะครับ แต่คงจะดีกว่าถ้าผมได้ออกไป
ข้างนอก พบพวกผู้หญิงของผม มีอะไรๆ กับพวกเธอ