เรื่องสั้น เหตุการณ์ธรรมดาในบริษัทของเรา (จรัญ ยั่งยืน)

เหตุการณ์ธรรมดาในบริษัทของเรา

เหตุการณ์อันไม่น่าจดจารึกใดๆ ไว้ในหัวสมองของผมเริ่มต้นเมื่อนาฬิกาแขวนบนฝาผนังชี้บอกเวลา 09.09 น.เวลานี้ถือเป็นฤกษ์งามยามดีที่นายนำสมัย นำชัยแก้วกล้า ประธานบริษัทจะย่างเท้าเข้ามาในห้องประชุมอันศักดิ์สิทธิ์ เพื่อเปิดเวทีการระดมสมองสร้างสรรค์สิ่งดีมีคุณค่าให้กับบริษัทของเรา คำว่า “ของเรา” นี้เป็นคำพูดที่นายนำสมัยพูดกรอกหูพวกเราอยู่เสมอโดยไม่ใส่ใจว่าใครจะคิดอย่างไร แต่จะต้องเชื่อตามนั้น

เมื่อนายนำสมัยมาหยุดยืนข้างเก้าอี้ตัวใหญ่ตรงหัวโต๊ะ เขาเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือแวบหนึ่ง แล้วเงยหน้าชมความงดงามของภาพเขียนของปลอมที่แขวนอยู่กึ่งกลางห้อง ภาพซ้ายมือนั้นมีชื่อว่า “ราตรีประดับดาว” ส่วนทางขวามือชื่อ“ระเบียงคาเฟ่ยามราตรี” ทั้งสองภาพเป็นภาพเขียนจากปลายพู่กันของวินเซ็นต์ แวน โก๊ะห์ จิตรกรระบือนาม นายนำสมัยยืนสงบนิ่งส่งสายตาจ้องมองรูปที่เขาชื่นชอบอยู่ครู่ใหญ่ จึงค่อยเอาแฟ้มเอกสารที่หนีบรักแร้มาวางลงบนโต๊ะกลม

โต๊ะกลมสำหรับ 15 คนตั้งอยู่กึ่งกลางห้องพอดี ใต้กระจกหนาเป็นไม้สักทองสลักรูปกษัตริย์อาเธอร์กำลังนั่งร่วมโต๊ะกับอัศวินร่วมเป็นร่วมตายทั้งหก กษัตริย์นักรบที่มีการเล่าขานสืบทอดต่อกันมาว่าเป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่ แต่ในความจริงแล้วถึงวันนี้ก็ยังไม่ใครกล้าฟันธงว่าเขาเป็นเพียงนักรบในตำนานหรือมีอยู่จริงในประวัติศาสตร์ ฉะนั้นแต่ละคนที่จะมานั่งบนเก้าอี้เหล่านี้ได้ต้องผ่านการทำงานอย่างหนักหน่วง มีผลงานเป็นที่ประจักษ์แล้วทั้งสิ้น

ก่อนจะนั่งลง นายนำสมัยเอามือจับสายสร้อยคอทองคำที่มีท่านท้าวจตุคามฯเนื้อผงสุริยันจัน ทราในกรอบทองห้อยอยู่ แล้วเขาก็ยืนนิ่ง หลับตาลงครู่หนึ่ง เมื่อลืมตาขึ้น ก้นหนักๆจึงหย่อนลงบนเก้าอี้ไม้สักที่พนักพิงสลักลวดลายราชสีห์กำลังส่งสายตาคมกล้าและกางกรงเล็บพร้อมตะปบเหยื่อ ถ้าหากมีใครจ้องลึกลงไปในดวงตาของท่านประธานจะพบว่าแววตาคู่นั้นเคร่งขรึมเอาจริงเอาจัง ส่วนบนศีรษะเส้นผมสีดอกเลาถดถอยไปเกือบถึงกึ่งกลางศีรษะ แต่ก็ไม่ถึงกับดูน่าชังอะไร เพราะรับลงตัวกับดวงหน้าอวบอิ่ม คางอวบอูม บ่งบอกถึงความเป็นผู้มีบุญวาสนา พรั่งพร้อมเงินตรา

ท่านประธานมักบอกกับพนักงานอยู่เสมอว่าในยุคที่น้ำมันผันผวนขึ้นราคาอย่างรวดเร็ว มันส่งผลกระทบให้ธุรกิจส่งสินค้าออกของเราเผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่แน่นอนอยู่ตลอดเวลา วันนี้อาจจะร่ำรวยทำกำไรงดงามแต่หากประมาทไปเพียงชั่วพริบตา วันพรุ่งนี้อาจน้ำตาเช็ดหัวเข่าเพราะถูกแข่งถล่มเอาจนเจ๊งต้องปิดกิจการ พนักงานที่เปรียบเสมือนเป็นทุนมนุษย์จะต้องทำงานให้สมค่าสมเงินที่บริษัทจ่ายให้ ฉะนั้นจึงเรื่องปรกติที่ก่อนจะเริ่มการประชุมในห้องประชุมอันศักดิ์สิทธิ์เขาจะมองลอดแว่นไปรอบๆโต๊ะ แววตาไม่ต่างอะไรกับแววตาของแมวโหดจ้องหาหนูเจี๋ยมเจี้ยมมาเป็นเหยื่อสักตัวสองตัว แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีเก้าอี้ตัวไหนว่างเปล่า หัวหน้าส่วนงานต่างปฏิบัติตัวสมกับเป็นทุนมนุษย์ มากันพร้อมหน้า ครบองค์ประชุม ไม่มีหนูเซื่องๆให้ต้องไปตามไล่จับ เขาจึงหันหน้าไปทางหญิงสาวที่ยื่นโนติสร้องเรียนเขาเมื่อเย็นวานนี้

“ไหนคุณต้อยว่ามาซิ ที่คุณว่ามีคนแสดงพฤติกรรมไม่สร้างสรรค์บริษัทของเราน่ะเป็นใครกัน เรื่องราวมันเป็นยังไง”