เรื่องสั้น สาริกาไร้รัง (จรัญ ยั่งยืน)

สาริกาไร้รัง

1

เมื่อเสียงมอเตอร์ไซค์ท่อแตกแผ่วจางลง เหมือนว่ามีลมสลาตันพัดใส่บ้าน

บานประตูดั่งถูกค้อนระดมทุบให้แหลกเป็นเสี่ยง แม่กำลังตักข้าวจะเข้าปากต้องวางช้อนลง ปรายตามองลูกๆ แววตาห่วงกังวล เสียงพูดคุยหยอกล้อหัวร่อเงียบลงทันใด แม่ลุกขึ้นก้าวเท้าช้าๆ ไปยังประตูที่สั่นรัว เอื้อมมือหมุนลูกบิด พลันที่แม่ปล่อยมือ บานประตูก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว แรงเหวี่ยงกระแทกแม่หงายหลังล้มก้นจ้ำเบ้า ชายผู้นำมาพาความเงียบงันเข้าบ้านโถมตัวเข้ามาล้มลงข้างโต๊ะไม้เก่าๆ

“ห่าเอ๊ย”

เสียงสบถจากปากที่ส่งกลิ่นชวนคลื่นเหียน สองแขนกำยำเส้นเลือดนูนเขียวคล้ำป่ายเปะปะจับขาโต๊ะเพื่อพยุงร่างหนาหนักลุกยืน แต่ว่าแข้งขาสิ้นเรี่ยวแรง ร่างที่โงนเงนล้มฟาดตึงลงบนโต๊ะ ชามใส่ไข่ตุ๋นกระเด็นตกลงบนพื้น จานผัดผักบุ้งพลิกคว่ำ น้ำผัดสีคล้ำไหลนองโต๊ะ ถ้วยน้ำปลาพริกตกแตกเพล้ง จานพลาสติกสองใบกระเด็นหวือ เม็ดข้าวสุกกระจายเกลื่อนพื้น

ชายผู้เหมือนถูกปีศาจเข้าสิงร่าง ยกหน้าซบพื้นขึ้นนั่งโงนเงนเหมือนเรือวิ่งอยู่กลางคลื่นลูกใหญ่

“วันๆ ก็เอาแต่กิน ไม่รู้ว่าพ่อมันต้องทำงานเหนื่อยหนักแค่ไหน ห่าเอ๊ย”

ดวงตาแดงก่ำ ตาขุ่นขวางเหลือกมองไปรอบๆ ลูกๆ ทั้งสามคนนั่งตัวแข็งทื่อ สาริกาก้มหน้านิ่ง พร้อมจะถูกลงทัณฑ์ ในฐานะเป็นพี่ชายคนโต แม้อายุย่าง 16 ปีแล้วแต่ว่าเขาไม่มีธาตุทรหด ไม่มีร่างกายแข็งแกร่งได้สักเสี้ยวหนึ่งของพ่อ ออกไปทำงานโดนแดดกลางแจ้งไม่ถึงชั่วโมงก็พาลจะเป็นลม แม่ต้องอ้อนวอนพ่อขอให้เขาหยุดทำงานกลางแดดกลางฝน แทนที่เขาจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของน้องๆ กลับต้องไปแอบอยู่หลังแม่ เขาอยากจะร่ำไห้ระบายความชอกช้ำใจ แต่หากขืนทำแบบนั้น พายุอารมณ์จากปีศาจร้ายในตัวพ่อคงจะเดือดดาลยิ่งขึ้น

“ไอ้หยำแหยะเอ๊ย โตจนหมาเลียตูดไม่ถึง แต่ทำตัวเหมือนคนอมโรค ทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็เป็นลมล้มพับ เกิดมาเสียชาติเกิดจริงๆ”

สาริกาหลบสายตา หันไปมองแม่ที่นั่งอยู่ข้างประตู แม่ปรามด้วยสายตาให้เงียบ ปล่อยให้พ่อเขาพูดไปเถอะ พอได้ระบายออกมาแล้ว เดี๋ยวพ่อจะหยุดไปเอง อย่าไปต่อล้อต่อเถียงให้เสียเวลาเลย

แม่เข้าใจพ่อเสมอ พ่อด่าว่าได้แค่นั้นร่างที่นั่งโงนเงนอยู่ก็ค่อยๆ เอนไปนอนกองกับพื้น มีเสียงงึมงำจากปากไม่นาน แข้งขาถีบเตะอากาศได้พักเดียวก็หมดฤทธิ์

แม่ลุกขึ้นมาเอามือลูบหน้าพ่อ ส่ายหน้าน้อยๆ

“สาช่วยแม่เอาพ่อไปนอนก่อน แล้วเราจะได้ไปทำงานกัน”