เรื่องสั้น เสียงร่ำไห้ของหญิงสาวในวันที่ 1 ตุลาคม (จรัญ ยั่งยืน)

เสียงร่ำไห้ของหญิงสาวในวันที่ 1 ตุลาคม

          เขารู้สึกเกลียดวันนี้เข้ากระดูกดำ เกลียดมากขนาดอยากให้มีใครมาลบวันนี้ออกไปจากปฏิทินเสียเดี๋ยวนี้เลย

            เมื่อคืน เขาไม่แน่ใจว่านอนไม่หลับทั้งคืน หรือว่านอนหลับฝันร้ายตลอดคืน เพราะว่าในตอนเช้า เขาพบความปวดร้าวไปทั่วศีรษะ อีกทั้งสองหูได้ยินเสียงร่ำไห้กระซิกๆ

            แต่ก่อนเขาชอบวันเริ่มต้นของเดือนสิบของปฏิทินไม่น้อยเลย  บางปีเขารอคอยวันนี้เสียด้วยซ้ำไป  มันเป็นวันเริ่มต้นที่ใจของเขารินรับความสุข มันเป็นเดือนปลายฝนต้นหนาวที่ภาพจำในหัวของเขามีแต่ความสวยสดงดงามของผืนฟ้าสีครามสดใส  ทุ่งดอกหญ้าเหลืองสะพรั่งสุดลูกหูลูกตา   และขุนเขากลางทะเลหมอกน่าตื่นตาตื่นใจราวกับได้เห็นเวียงวังของเทพเทวดา

            เขาและหญิงสาวข้างกายเคยนั่งคุยกันด้วยความสดชื่น คุยกันว่าวันหยุดพักร้อน 1 สัปดาห์เต็ม เราจะไปเที่ยวพักผ่อนที่ไหนกันดี เราสองคนมีใจตรงกัน  เป้าหมายปลายทางของเราจึงมิใช่ทะเล นั่นเพราะว่าเรามีรากเหง้าของคนของฝั่งทะเล คนหนึ่งมาจากฝั่งทะเลอันดามัน อีกคนหนึ่งมาจากฝั่งทะเลอ่าวไทย เราจึงไม่อยากใช้เวลาหยุดยาวซึ่งในหนึ่งปีมีเพียงครั้งเดียวกลับไปยังผืนทะเลที่คุ้นชิน ไม่ใช่ว่าเพราะลืมรากเหง้าแต่อยากไปเที่ยวชมความงดงามของเมืองภูเขาและสายหมอกบนดอยสูงให้เพลินตาเพลินใจ

            จะว่าไปแล้ววันนี้เป็นวันที่ยิ่งใหญ่จริงๆ มันเป็นวันสำคัญของคนหลายชาติหลายภาษาที่ใช้ชีวิตกระโดดโลดเต้นอยู่บนโลกใบนี้ มันเป็นวันชาติจีน ชาติที่มีคนยั้วเยี้ยกว่าพันล้านคนเฉลิมฉลองกันอย่างยิ่งใหญ่ เขาเคยไปเหยียบแผ่นดินมังกรมาแล้ว แม้ว่าจะไม่ชอบใจในความสกปรกของห้องส้วมของห้องน้ำที่ถ่ายขี้กันเลอะเทอะและเปิดอ้าซ่า แต่เมืองจีนก็มีอะไรน่าทึ่งและน่าชื่นชมมากมาย  จะว่าไปแล้วอะไร ๆ ในประเทศนี้ล้วนแต่มีของใหญ่ๆ โตๆ ทั้งนั้น ขนาดแม่น้ำไม่มีชื่อยังกว้างใหญ่กว่าแม่น้ำเจ้าพระยาซึ่งเป็นแม่น้ำสายใหญ่เป็นเส้นเลือดหลักของเราถึงสามสี่เท่า

            ใช่!  วันนี้ยังเป็นวันแรกที่คนตัวเล็กๆ ต่ำเตี้ย ที่พวกเราเคยเรียกเขาเป็นเชิงดูถูกว่าพวก “ไอ้ยุ่น” ได้เปิดรถไฟความเร็วสูง หรือที่เรียกว่ากันว่า “รถไฟสายหัวจรวด” สายแรกของประเทศอย่างยิ่งใหญ่ ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาจะพลิกฟื้นประเทศให้กลับมายิ่งใหญ่อย่างรวดเร็ว หลังพ่ายแพ้ย่อยยับในมหาสงครามเอเชียบูรพา มีคนตายจนไม่อยากจะนับศพ  เขาเคยได้ไปนั่งรถไปสายนี้มาแล้ว นั่งจากเมืองโอซาก้าไปยังเมืองฮิโรชิม่า เมืองที่ ถูกระเบิดปรมาณูของอเมริกันถล่มราบคาบ  แต่ว่าพวกเขาเข้มแข็ง พวกเขาช่วยกันพลิกผันเมืองแห่งคราบน้ำตาแห่งความโศกเศร้าในความสูญเสียให้เป็นเมืองที่ทันสมัยจนกลายเป็นเสือแห่งซีกโลกตะวันออก