เรื่องสั้น งานเล็กๆ (จรัญ ยั่งยืน)

งานเล็กๆ

 

1.

ชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้ของชั้นสองในตึกเก่าแก่ที่หากดูภายนอกแล้วขรึมขลัง ตึกแถวหลังนี้สร้างขึ้นพร้อมๆ กับถนนสายประชาธิปไตยที่ยังลุ่มๆ ดอนๆ ของประเทศที่ถูกสาป ในตัวตึกแถวส่วนใหญ่ประกอบสร้างด้วยไม้คุณภาพดี  รอบตัวเพียบพร้อมด้วยแหล่งข้อมูลข่าวสาร นับแต่หนังสือพิมพ์ ฟรีทีวี  ทีวีดาวเทียม ทีวีดิจิตอล  เครื่องคอมพิวเตอร์ใช้อินเทอร์เน็ตความไวสูงสุด และไอโฟน 5 เอส ซึ่งกลายเป็นเงาติดตามผู้คนไปทุกหนทุกแห่ง

 “กริ๊ง...กริ๊ง...” โทรศัพท์กรีดเสียงในท่วงทำนองให้ย้อนระลึกถึงห้วงเวลาที่หากจะติดตั้งโทรศัพท์สักเครื่องต้องรอนานถึงหกเดือน

เขาเหลือบมองชื่อแล้วทำปากเบะ 

 “จำเราได้หรือเปล่า”

มุกเดิมๆ  ไม่เคยเลยที่จะหามุกใหม่ๆ มาเล่น  ทั้งที่โทรศัพท์โชว์ชื่ออยู่ทนโท่

“จำได้สิโว้ย ร้อยตำรวจเอกกระบือ เจ็ดชั่วโคตร” ชายหนุ่มกรอกเสียง

“เฮ้ยแรงไป เอาแค่สามชั่วโคตรก็พอ” ร้อยตำรวจเอกสมบูรณ์ โคตรสำเสร็จ แห่งหน่วยสืบสวนตำรวจเมืองหลวงแก้ต่าง

“มีปัญหาก็ถามมา”

แก้วบางทำเสียงเบื่อๆ 

“คุณแก้วบางที่เคารพ ข้าน้อยมีเรื่องรบกวนว่ะ”

“ไม่ต้องเล่นลิ้น มีเรื่องอะไรก็ว่ามา”

“ตามเรื่องหมาให้หน่อย”

แก้วบางคิ้วขมวด

“เฮ้ย...เล่นใช้งานแบบคลานสี่ขาเลย  สงสัยข้าจะต้องฝึกยกขาหลังฉี่แล้วว่ะ”

แต่ปลายสายไม่สนุกด้วยแล้ว

“มีเรื่องหมากัดคนบ่อย  แต่ว่าข้ายังตามเบาะแสไม่ได้เลย มันเหมือนมีเส้นผมบังภูเขา” น้ำเสียงตำรวจหนุ่มอ่อนล้า

“เอ็งไม่เคยได้ยินหรือไงว่าหมากัดคนไม่เป็นข่าว แต่คนกัดหมาเมื่อใดเป็นข่าวพาดหัวตัวโต”

“แต่นี่มันกัดคนตายเป็นเบือนะโว้ย”

 

แก้วบางนิ่งไปชั่วครู่ หูได้ยินเสียงหมาเห่าหอน เขาไม่แน่ใจว่าดังมาจากในมโนสำนึก  หรือดังมาจากหลังออฟฟิศซึ่งมีหมาจรจัดเพล่นพล่าน

“มีข้อมูลอะไรเพิ่มอีกมั้ย”

 “เอาอย่างนี้ดีกว่า เย็นๆ ไปกินกาแฟกัน เดี๋ยวข้าจะสาธยายความอัดอั้นให้ฟัง”

แก้วบางเหม่อมองผ่านกระจกใสไปยังท้องถนนยามบ่าย ในหัวครุ่นคิดถึงเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นในสังคมที่เทคโนโลยีก้าวไกล แต่กลับแฝงไว้ด้วยเรื่องเลวทรามต่ำช้ามากมาย