เรื่องสั้น เรื่องมดที่กลายเป็นเรื่องช้าง (จรัญ ยั่งยืน)

เรื่องมดที่กลายเป็นเรื่องช้าง

บ้าฉิบ

ชายหนุ่มสบถ

กาแฟเช้าอึกแรกที่ไหลลงคอไม่ใช่รสชาติคุ้นชิน มันสากลิ้นจนต้องรีบบ้วนทิ้ง

อะไรวะ

เขาเอาลิ้นขูดกับฟันบน  พบว่ามีอะไรบางอย่างเกาะอยู่ จึงแลบลิ้นออกมานอกปากแล้วเหลือกตามอง

ระยำจริง ๆ

ชายหนุ่มพรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำ เอาน้ำล้างคอขากถุย พอออกจากห้องน้ำก็ถลันไปคว้าถ้วยกาแฟรี่ไปตรงหน้าหญิงสาวที่ง่วนอยู่กับงานในอ่างล้างจาน

“ดูสิคุณ พวกมันชั่วร้ายแค่ไหน”

หญิงสาวทำหน้าฉงน  เหลือบดูแวบหนึ่ง บนนิ้วที่ไม่มีก้นหอยของเขามีสัตว์เล็ก ๆ สีน้ำตาลเกาะอยู่สองสามตัว เธออมยิ้มแล้วกลับไปสนใจจานชามต่อ เธอรู้ดีว่าหากพูดอะไรออกไปรังแต่จะเป็นการต่อความยาวสาวความยืด  เรื่องมดอาจกลายเป็นเรื่องช้างได้

“พวกมันยกขบวนกันมาแบบนี้ พวกมันต้องมีแผนแน่ ๆ”

ชายหนุ่มไม่ยอมเลิกรา

“พวกมันอาจหลงทางมาก็ได้ ทีคุณยังจากบ้านนอกมาหลงทางอยู่เมืองกรุงเป็นสิบปีเลย”

หญิงสาวจำต้องเปิดปาก หวังผ่อนหนักเป็นเบา ไม่อยากให้เขาใส่ใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องมากนัก ทุกวันนี้อารมณ์ขุ่นค้างของเขาเมื่อกลับจากออฟฟิศสูงสามสิบเจ็ดชั้นก็สร้างอากาศเสียในบ้านมากพออยู่แล้ว

“แบบนี้นี่นะหลงทางพวกมันจงใจชัดๆ”

            ชายหนุ่มถลึงตามองถ้วยกาแฟกรุ่นควัน เอาช้อนคนสิ่งที่ลอยฟ่องเป็นแพแล้วสะบัดพรึดลงถังขยะ

เขาเป็นคอกาแฟตัวยง  พิถีพิถันชง เขามั่นใจว่าทุกแก้วที่ชงมีรสชาติกลมกล่อม สำหรับการดื่มเรียกความเบิกบานในยามเช้า แต่ว่าเช้านี้พวกมันลูบคมเขาอย่างน่าเจ็บใจ

“พวกนี้ต้องเป็นหน่วยกามิกาเซ่ของพวกมัน”

เขาพุ่งลงไปในมหาสมุทรย้อนยุคไปยังเรื่องราวของหน่วยทหารกล้าตายในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง  หน่วยทหารที่ฝึกกันอย่างหนักหน่วง กายแกร่ง หัวใจเพื่อชาติ พร้อมพลีชีพพาเครื่องบินรบดิ่งเข้าใส่เรือรบของศัตรูชนิดตายเป็นตาย

“คุณอย่าคิดมากเลยน่า ฝนตกน้ำขังพื้นดิน พวกมันก็เลยหนีขึ้นมาหาอาหารกินบนนี้ เพื่อประทังความหิวโหย เดี๋ยวพวกมันก็ไป”

หญิงสาวว่าในสิ่งที่เป็นธรรมชาติของพวกมันแล้วคว้าตะกร้าผ้าหิ้วไปยังเครื่องซักผ้า  ปล่อยให้เขาเดินลงเท้าปึงปังเพียงลำพัง

มันต้องเป็นขบวนการแน่ ๆ

ชายหนุ่มดำดิ่งลงสู่มหาสมุทรอารมณ์

ทำไมโลกนี้จึงมีแต่ขบวนการร้ายบ่อนทำลายชีวิตของเรา?

ทุกวันที่สิบของเดือน พวกมันมัดมือชกชนิดไม่มีทางหนี  เขาต้องโอนเงินเดือนเกือบครึ่งเดือนให้บริษัทชาติขี้แพ้สงครามเป็นค่าผ่อนส่งรถยนต์ ทีแรกเขาไม่คิดจะซื้อรถหรอก อยากใช้บริการขนส่งมวลชน “รถไฟฟ้ามาหานะเธอ” โดยไม่ใส่ใจว่าจะลอยฟ้าหรือมุดดิน  ขอให้มาเถอะ แต่พอจะประมูลทีไร มันมักมีเหตุจำเป็นให้เลื่อนอยู่เรื่อย รัฐบาลไม่พร้อมบ้างละ เอกชนยื่นข้อเสนอไม่ได้ดังใจบ้างละ มีปัญหาเรื่องการเวนคืนบ้างละ ไม่คุ้มค่าต่อการลงทุนบ้างละ เขารอจนบ้านมีรอยแยกหลายรอยแล้วแต่รถไฟฟ้าก็ยังไม่เปิดหวูดมาสักที