โซ่เสน่หานายหัว (ชนิตร์นันท์)

ตอนที่ 1

เหยี่ยวข่าวไฟแรง

 

          “เอี๊ยด!!”

          เสียงเบรกห้ามล้อของมอเตอร์ไซค์คันเล็กกะทัดรัดประหยัดน้ำมันที่แล่นมาจอดอยู่หน้าร้านข้าวแกงได้อย่างพอดิบพอดี ก่อนที่เจ้าของรถจะวาดต้นขาเรียวเล็กลงมายืนอยู่ด้านข้างด้วยท่าทางทะมัดทะแมงสุดๆ

          หมวกกันน็อคสีแปล๋นไม่ต่างจากรถถูกถอดออกก่อนจะสะบัดศีรษะไปมา รวบเส้นผมหยักศกยาวเคลียไหล่ด้วยผ้ารัดผมสีดำที่คล้องอยู่ที่ข้อมืออย่างลวกๆ เผยให้เห็นใบหน้าสวยหวานจิ้มลิ้ม ตาโต ปากนิด จมูกหน่อย ทั้งที่การแต่งกายนั้นช่างไม่เข้ากับใบหน้าสักนิด

ชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์สวมทับด้วยแจคเก็ตขนาดพอดีตัวกับรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังแต่คล้ายไม่ได้ซักมาสัก 10 ปี ประกอบกับย่ามหนังใบเก่งสะพายแล่งพร้อมกระเป๋าใส่กล้องคล้องคอ ท่าทางแมนเกินหญิงบ่งบอกถึงอาชีพเสี่ยงๆ ที่เธอภูมิใจนักหนา เมื่อจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่ ฝ่ามือบอบบางก็ลูบไล้เจ้ารถคู่ชีพอย่างขอบอกขอบใจที่เจ้าสองล้อเพื่อนเกลอพาเธอฝ่าดงรถติดมาถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัยโดยไม่บุบสลายไปสักตารางนิ้วเดียว

ตึกสูง 9 ชั้น ซึ่งเป็นที่ตั้งออฟฟิศของหนังสือพิมพ์ยักษ์ไม่ใหญ่เท่าไรของเมืองไทยตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าคือจุดหมายที่ต้องการมาถึงให้ไวที่สุดแต่ก็ยังช้าไปจนได้ ดวงตาสวยหวานต่างจากบุคลิกซนๆ มองนาฬิกาที่ข้อมือพร้อมกับขบกัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างมันเขี้ยว เพราะเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางมาทำงานทำให้เธอต้องเข้างานสายจนได้ ทั้งที่มีประชุมกับ บก. ช่วงเช้าเสียด้วย

ร่างงามระหงที่พาตัวเองเดินเร็วรี่เข้าไปด้านในทำให้คนที่กำลังตักข้าวเข้าปากอยู่ในร้านข้าวแกงต้องรีบทิ้งช้อนทิ้งส้อมแล้ววิ่งตามเจ้าของร่างเล็กกะทัดรัดไม่แพ้รถคู่ชีพเข้าไปในออฟฟิศโดยเร็ว

สัญญาณไฟหน้าลิฟท์ที่ค่อยๆ เลื่อนลงมาอย่างอ้อยอิ่ง โดยไม่สนใจเลยว่าผู้รอโดยสารนั้นจะรีบเร่งมากน้อยแค่ไหนทำให้เจ้าของใบหน้าสวยหวานต้องสบถออกมาอย่างหัวเสียสุดๆ

“โธ่โว้ย! ให้มันได้อย่างนี้สิ นี่มันตั้งใจจะให้สายไปทุกพิกัดเลยหรือไงนะ”

‘มัน’ ที่เอ่ยถึงก็คืออุปสรรคที่ช่างมากมีนักตั้งแต่ช่วงเช้าที่ผ่านมา และเหมือนว่าวิญญาณที่สิงสถิตอยู่ในลิฟท์จะได้ยิน เพราะแค่เธอบ่น มันก็เหมือนจะเคลื่อนตัวลงด้านล่างอย่างเร็ว

ลิฟท์โดยสารเฉพาะเจ้าหน้าที่ของออฟฟิศเปิดออก ซึ่งแน่นอนว่าผู้โดยสารนั้นมีเธอเพียงคนเดียว ก็นี่มันปาเข้าไปจะ 10 โมงแล้วนี่ ใครล่ะจะบ้ามาทำงานพร้อมกันกับเธอ แต่ก่อนที่ช่วงขาเรียวยาวจะก้าวเข้าไปนั้น

          “เมี่ยง! รอเดี๋ยว! รอเดี๋ยว... เมี่ยงหยุดก่อน หยุ้ดดดด...”

เสียงแปดหลอดที่ดังมาก่อนตัวทำให้ ‘ปณาลี’ หรือ ‘เมี่ยงคำ’ ต้องกรอกตาขึ้นมองเพดานลิฟท์ที่เธอเพิ่งรู้ในวันนี้ว่ามันเป็นอะลูมิเนียมมันวาวและใสเสียจนสะท้อนสีหน้าและแววตาสุดแสนจะรำคาญของเธอออกมาได้ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกทางปากพร้อมรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติโดยเร็ว

          “คะพี่หนูนา มีอะไรหรือเปล่าคะ”

ใบหน้ายิ้มแย้มของปณาลีเอ่ยถาม ‘หนูนา’ หนุ่มแอ๊บแมนสุดแสนเพอร์เฟคที่แต่เดิมเคยชื่อว่า ‘นพ’ แต่สำหรับอาชีพเปิดตัวได้แรงอย่างนักข่าวสายบันเทิง นพก็เลยขอเปิดตัวเป็น ‘หนูนา’ ได้อย่างน่ารักน่าชัง แต่ถ้าจะให้เธอวิจารณ์เธอก็คิดว่านังเก้งตัวแม่นี่น่าจะชื่อว่า ‘หนูหริ่ง’ มากที่สุด เพราะเธอรู้ดีว่า ‘นังนี่’ มายาสาไถเก่งสุดๆ และไม่รู้ว่าวันนี้จะมาเสี้ยมมาหลอกล่ออะไรให้เธอต้องหน้าแตกอีกบ้าง

เพราะเมื่อหลายวันก่อน หนูนานี่แหละที่เอาข่าวเรื่องการค้าของเถื่อนที่ท่าเรือแห่งใหญ่ในกรุงเทพฯ มาบอกเธอ ทำให้เธอรีบกระหืดกระหอบไปขอ ‘พี่วิทิต’ บก. ประจำหนังสือพิมพ์ ‘ข่าวสารบ้านเรา’ ให้อนุญาตให้เธอไปทำข่าวนี้ เพราะงานลุยๆ แบบนี้แหละที่เธอชอบ

แต่ดันกลายเป็นว่าเธอได้รับคำตำหนิจากพี่วิทิตมาเป็นกระบุง เพราะข่าวนี้พี่วิทิตมอบหมายให้คนอื่นไปทำแล้ว พร้อมกับต่อว่าฝากท้ายมาด้วยว่า เธอควรจะมีจมูกไวให้มากกว่านี้ตามสัญชาตญาณของนักข่าวที่ ‘หูผีจมูกมด’ แปลว่า รู้เรื่องอะไรก็ทันท่วงทีไปหมด

ข่าวสารบ้านเมืองต่างๆ ควรจะเสพไว้บ้าง ไม่ใช่มัวแต่ยืนฝันนั่งฝันกินอุดมการณ์ที่จะมี ‘ผู้ก่อการดี’ สักคนคาบข่าวมาบอก เพราะนักข่าวสมัยนี้ต้องเก่งไอที ต้องรู้จักหาข้อมูลผ่านอินเตอร์เน็ต ต้องมีสายข่าวอยู่ทุกที่ อาชีพนักข่าวของเธอจึงจะรุ่ง ไม่อย่างนั้นพี่วิทิตก็ยังเห็นว่าเธอควรจะทำงานคัดกรองข่าวอยู่ในออฟฟิศเท่านั้น ถ้าไม่มีประสบการณ์มากพอ การออกไปทำงานด้านนอกก็จะไปป่วนคนอื่นเสียเปล่าๆ

‘ทำตัวให้มันสวยหวานสมกับหน้าตาหน่อยนะเมี่ยง’

ปณาลีจำได้ดีถึงคำพูดและสายตาเอือมระอาที่พี่วิทิตใช้มองเธอ นั่นมันไม่ใช่การชื่นชม แต่มันเป็นการทำลายทางสายตาอย่างรุนแรงว่าเธอนั้น ‘ไม่ได้เรื่อง’ และ ‘ไม่เหมาะกับอาชีพนักข่าวภาคสนาม’ เลยสักนิด แต่คนทะยานอยากอย่างเธอ อยากได้อะไรต้องได้ อยากทำอะไรก็ต้องได้ทำและต้องสำเร็จด้วย จะไม่ยอมให้คำสบประมาสหรือขวากหนามเล็กๆ มาทำให้เสียงานใหญ่แน่

“เมี่ยง! นี่พี่ถามทำไมไม่ตอบ นี่เรานอนน้อยจนเบลอหรือเปล่า” หนูนาถอนหายใจหลายๆ เฮือก เมื่อนักข่าวสาวคนโปรดของ บก. ดูจะไม่ได้สนใจในคำถามของเธอเลยสักนิด

“ว่าไงนะพี่ เอ่อ... เมี่ยงไม่ได้ฟัง คงเบลอจริงๆ อ่ะ” ปณาลียิ้มแหย เมื่อเผลอคิดเพลินจนลืมไปว่ายังมีเก้งตัวใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้า

“พี่ถามว่าได้ข่าวแล้วหรือยัง” หน้าตากระตือรือร้นอยากบอกสุดขีด

“ข่าว... ข่าวอะไรคะพี่ ขอข่าวใหม่ๆ บ้างนะคะ ไม่ใช่สมัยพระเจ้าเหาก็เอามาบอกเมี่ยงอ่ะ เมี่ยงขี้เกียจถูกพี่วิทิตด่าอีก” อดไม่ได้ที่จะเหน็บแต่สีหน้าก็ยังคงยิ้ม เพราะการสร้างศัตรูในที่ทำงานไม่ใช่สิ่งที่ควรภาคภูมิใจสักนิด ยังไงก็ต้องได้พึ่งพากัน

“จ้า... ฉันเข้าใจดี คราวที่แล้วมันผิดพลาดไปหน่อย แต่คราวนี้น่ะไม่พลาดแน่”

“แล้วข่าวอะไรเหรอคะพี่”

สีหน้าและแววตาอยากรู้สุดๆ ของปณาลีทำให้หนูนาต้องยิ้ม ใช่เธอพูดถูก คราวที่แล้วน่ะมันพลาดที่ไม่สามารถทำให้ปณาลีกระเด็นออกไปจากที่นี่ได้ แต่คราวนี้น่ะไม่พลาดแน่ เพราะยัย ‘เมี่ยงคำ’ ตัวแสบคงจะทำให้ บก.วิทิต อยากจะเคี้ยวหล่อนจนแหลก หากรู้ว่านักข่าวสาวคนโปรดไปแหย่เท้าหาผู้มีอิทธิพลเข้า และเธอก็มั่นใจเต็ม 100% ว่าคนอย่างปณาลีจะไม่ทำให้ข่าวนี้เงียบหายเป็นเป่าสากเหมือนที่หลายๆ คนต้องการแน่

“กินอุดมการณ์ไปเถอะยัยเมี่ยงเอ้ย! แกได้ตกงานแน่ ช่วยไม่ได้อยากเป็นคนโปรดของพี่วิทิตสุดหล่อเอง แข่งอะไรก็แข่งได้ แต่อย่ามาแข่งความสวยกับฉัน เพราะหล่อนจะไม่มีวันชนะ อิอิ...”

หนูนายืนป้องปากหัวเราะคิกคักอยู่หน้าลิฟท์ เมื่อคนด้านในกำลังเคลื่อนตัวสู่ห้องประชุมชั้นบนสุด พร้อมข่าวร้อนๆ ที่เธอสุมไฟไว้ให้กองเบ้อเริ่ม แน่นอนว่าปณาลีกระโจนเข้าไปในกองไฟเรียบร้อยแล้ว

 

‘วิทิต’ บก. หนังสือพิมพ์ รูปหล่อพ่อรวย แต่ไม่ได้ทำตัวป้อสาวไปวันๆ เพราะเขาน่ะหนุ่มทำงานตัวจริงเสียงจริง คนรูปหล่อทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเพราะเมื่อออกมาจากห้องประชุมก็ต้องมาเจอปณาลียั่วโมโหเอาอีก ดวงตาคมของเหยี่ยวข่าวตวัดขึ้นมองเจ้าของใบหน้าสวยหวานจิ้มลิ้มอย่างไม่พอใจ เพราะปณาลีนั้นไม่ได้สลดลงเลย

“อย่ามาบ้าน่ะเมี่ยง มาสายตั้ง 2 ชั่วโมง เข้าประชุมก็ไม่ทัน แล้วนี่จะยังมาวุ่นวายกับข่าวของพี่อีก พี่ว่าเราน่ะกินยาเขย่าขวดบ้างนะ รับผิดชอบกับงานตัวเองให้ได้ไม่ใช่มาทำตัวเอ๋อๆ แบบนี้” วิทิตหัวเสียหนักเมื่อคนนั่งตรงกันข้ามส่งยิ้มมาให้

“โธ่! เมี่ยงก็แค่มาไม่ทันประชุมเท่านั้นเอง พี่วิทิตจะโมโหทำไมนักหนาคะ”

“อ้อเหรอ... ผู้ถือหุ้น 20% มาไม่ทันดูงบประมาณของปีหน้า ถือว่าเป็นเรื่องไม่น่าโมโหใช่มั้ย นี่ดีนะที่พี่เลี่ยงไปว่าเรายังไม่มา เลยถือเอาวาระอะไรมาตัดสินใจไม่ได้ แต่ถ้าหากผู้ถือหุ้นคนอื่นเขาไม่ยอมขึ้นมาล่ะ พี่ไม่ต้องทำงานตามแพลนของพวกเขาเหรอ เรานี่คิดอะไรก็เป็นเล่นไปหมดนะเมี่ยง”

วิทิตส่งสายตาดุๆ มาที่ปณาลีอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ปณาลีก็ทำหน้าตาสำนึกผิดพร้อมทำหัวหดจนน่าหมั่นไส้ อีกเรื่องหนึ่งที่พนักงานไม่รู้แต่เขารู้ก็คือ นักข่าวสาวร่างกะทัดรัดคนนี้มีหุ้นใน ‘ข่าวสารบ้านเรา’ ถึง 20% ด้วยกัน ทำให้เมื่อมีการประชุมผู้ถือหุ้น ปณาลีก็ต้องเข้าประชุมด้วยทุกครั้งในฐานะทายาทของ ‘วิสิทธิ์วงศ์” แต่ปณาลีกลับไม่ค่อยจะสนใจ ทำให้เขาต้องปวดหัวอยู่เสมอ

แต่อีกทางเขาก็เอ็นดูปณาลีอยู่มาก อาจเป็นเพราะพ่อแม่สนิทสนมจนมาลงทุนทำธุรกิจร่วมกัน และเขาก็เห็นปณาลีเป็นน้องสาวที่น่ารักมาตลอด เมื่อเขาเอ็นดูปณาลีมากกว่าพนักงานคนอื่นๆ เธอจึงถูกกลั่นแกล้งและถูกอิจฉาจากพนักงานคนอื่นเสมอ ดีที่ว่าสาวน้อยคนนี้มีนิสัยลุยๆ กล้าได้กล้าเสีย หากบอบบางร่างน้อยกระทบกระเทือนจิตใจอะไรไม่ได้ มีหวังเขาคงต้องปวดหัวมากกว่านี้อีกเป็น 2 เท่าแน่

“พี่วิทิต... เมี่ยงขอโทษนะคะ” ใช้น้ำเสียงอ่อนหวานออดอ้อน กระพือขนตางอนงามขึ้นลงอย่างเว้าวอน

“ก็เมี่ยงอ่ะมั่นใจว่ายังไงพี่วิทิตก็ต้องแก้ปัญหาได้อยู่แล้วแหละ เอางี้ดีมั้ยคะ เมี่ยงจะเซ็นต์มอบอำนาจให้พี่วิทิตตัดสินใจทุกอย่างเลย พี่วิทิตจะได้ไม่ต้องวุ่นเพราะเมี่ยงอีกไง และเมี่ยงก็จะได้ทำงานได้อย่างสบายใจไทยแลนด์”

“เฮ้ย! จะบ้าเหรอ อาโพธจะได้มายิงพี่ทิ้งน่ะสิ” วิทิตร้องโวยวายเมื่อนึกถึง ‘ท่านผู้กำกับประโพธ วิสิทธิ์วงศ์’ นายตำรวจเกษียณราชการ ซึ่งเป็นพ่อของปณาลี ความเฮี้ยบของท่านนั้นรู้กันดี แต่ให้เฮี้ยบแค่ไหนก็แพ้ทางไอ้หน้าตากวนๆ ทะเล้นๆ ของลูกสาวคนนี้อยู่ดีนั่นแหละ แต่ถ้าจะให้เขารวบอำนาจแบบนั้นเขาก็ไม่เสี่ยงล่ะ แม้ว่าทั้งพ่อแม่ของเขาและของเธอจะอยากให้เป็นทองแผ่นเดียวกันมากขนาดไหน แต่สำหรับเขากับปณาลีก็เป็นได้แค่พี่น้องเท่านั้น

“นะ... นะ... พี่วิทิตนะ ให้เมี่ยงไปตามข่าวนี้เถอะ เมี่ยงอยากทำ นะพี่นะ...”

ปณาลีเปลี่ยนเรื่องพลางขยับเข้ามาเกาะแขนของวิทิตอย่างออดอ้อนเพราะเธออยากตามข่าวนี้จริงๆ และวิทิตก็รู้ดีว่าเพราะข่าวนี้แหละที่ทำให้เธอเบนเข็มอยากมาเป็นนักข่าว แทนที่จะหันไปรับราชการเหมือนกับพ่อ

“ไม่ได้หรอกเมี่ยง ถึงพี่อยากให้เราทำ แต่ก็ให้ไม่ได้ เพราะข่าวมันปิดไปแล้ว หลักฐานที่มีก็ไม่พอจะไปเอาผิดใครเขาได้ด้วย”

วิทิตมองใบหน้าสวยใสน่าเอ็นดูนั้นด้วยแววตาจริงจัง ข่าวอื่นเขาคงตัดใจให้ปณาลีไปทำได้ แต่ข่าวนี้มันอันตรายมากเกินไป เรื่องที่ผู้หญิงไม่ควรเข้าไปเกี่ยวข้อง

“จริงเหรอคะ ไม่ใช่ว่าพี่วิทิตเห็นเมี่ยงเป็นผู้หญิง” แน่นอนล่ะสายตามีพิรุธของวิทิตตอบออกมาว่า ‘ใช่