เรื่องสั้น ข้าม (จรัญ ยั่งยืน)

15  ข้าม

(เรื่องสั้น ชมเชย รางวัลสุภาว์ เทวกุลฯ ปี 2558)

ข้าวของในห้องที่สวยกับเพื่อนซุกตัวอยู่ถูกพวกเขาบุกเข้ามารื้อค้นกระจุยกระจาย ที่นอนที่คนต่างบ้านต่างเมืองสามคนนอนเบียดกันเพื่อคลายความหนาวพลิกคว่ำพลิกหงาย ข้าวของที่เก็บซ่อนไว้เป็นความลับเล็กๆ ของแต่ละคนร่วงหล่นปนเปกัน  พวกเขามองมันแว่บเดียวแล้วเดินข้ามไปข้ามมาโดยไม่สนใจใยดี

นับแต่วันที่หญิงสาวถูกพาลงเรือข้ามแม่น้ำแห่งชีวิตสายกว้างใหญ่มายังที่นี่ น้ำตาแห่งความเจ็บช้ำใจหล่นซ้ำๆ ลงบนที่นอนเป็นคราบด่วงดวง แม้มันจะมิใช่น้ำตาแห่งความสิ้นหวัง มิใช่น้ำตาแห่งความพ่ายแพ้ แต่มันหลั่งไหลออกมาด้วยความเจ็บช้ำชอกใจที่มนุษย์กระทำต่อมนุษย์ด้วยกัน

“ใครเจออะไรบ้าง”

เป็นเสียงตะโกนถามของชายวัยกลางคนรูปร่างท้วมที่เดินส่ายอาดๆ เข้ามาทีหลัง เขาเข้ามาพร้อมเสียงวิทยุที่ดังตลอดเวลา  แม้พวกเขาไม่ได้มากอดรัดเพื่อหาความสุขในเรือนร่างพวกเธอเหมือนชายอื่น แต่แววตาพวกเขาหื่นกระหายในสิ่งที่พวกเธอยังไม่เข้าใจ

“ทุกคนยกมือขึ้นบนหัว”

ชายคนหนึ่งออกคำสั่งแล้วเอามือดันหลังทั้งสามคนไปยืนชิดฝา

“ยืนเฉยๆ อย่าตุกติก ถ้าไม่อยากมีปัญหา”

สวยอยากจะเถียงว่า ฉันกับเพื่อนน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่พวกท่านนั่นแหละกำลังนำปัญหามาให้พวกฉัน แต่ว่าสถานการณ์แบบนี้ การนิ่งเฉยนับเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

ชายคนนั้นเดินมาข้างหลัง เอามือทั้งสองข้างรูดลงบนเรือนร่างของเธอจากคอลงไปถึงเป้ากางเกงแล้วก็รูดขึ้นมาจับตรงหน้าอกพยายามล้วงหาอะไรสักอย่าง เมื่อไม่พบมือชั่วร้ายก็บีบสองเต้าเบาๆ ก่อนจะไปทำแบบเดียวกันกับเพื่อนทั้งสองคน

“ในตัวทั้งสามคนไม่พบอะไรครับสารวัตร”

สวยไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาจึงได้เลือกมาในเวลาที่แม่นายไม่อยู่  ไม่มีใครรู้ว่าแม่นายหายไปตอนไหน ทำไมแม่นายปล่อยให้คนที่แม่เรียกว่าลูกๆ ต้องเผชิญกับสถานการณ์เลวร้ายกันตามลำพังแบบนี้

 สวยอยากจะวิ่งหนีออกจากบ้านหลังนี้  แล้วว่ายข้ามลำน้ำกลับไปยังฝั่งโน้น กลับไปหาใครสักคนเพื่อระบายความในใจที่หม่นมอง อยากจะซบหน้าลงบนตักแม่ที่นอนแม่บอยู่บนเตียงเพื่อร่ำไห้ให้สาแก่ใจ แต่สวยได้แค่คิด พวกเขาคงไม่ปล่อยให้เธอทำแบบนั้น  

“ตรวจค้นในห้องอย่างละเอียด  หลักฐ่านยิ่งมีมากเท่าใด ผลงานของพวกเราจะยิ่งเด่นชัดมากขึ้นเท่านั้น”