สายรุ้งกลางซากผุกร่อน

อ้วนแกะ |
25/11/2014

“สายรุ้งกลางซากผุกร่อน” เป็นอีกเล่มที่อยู่ในโครงการส่งนักเขียนไปลงพื้นที่แล้วถ่ายทอดเรื่องราวของพื้นที่นั้นออกมาเป็นหนังสือ โครงการเดียวกับ "สวนโลก” ของเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ และอีกหลายเล่ม เล่มนี้ เราชอบมาก บางคนอาจจะบอกว่าอ่านไม่รู้เรื่อง สำนวนเวิ่นเว้อ (อีกแล้ว) แถมยังมีภาษาท้องถิ่น (ที่แปลไม่ออก ไม่มีคำแปลให้เสียด้วย) มาให้ปวดหัวอีก (หนึ่งในเสียงนั้นคือเจ้าของหนังสือเล่มที่เราอ่านนี่เอง เขาบอกว่าจนปัญญาที่จะทำความเข้าใจและอ่านให้สนุกได้ เลยโอนกรรมสิทธิ์มาให้เราแบบฟรีๆ หวานหมูเราเลย) แต่สำหรับเรา ภาษาท้องถิ่นที่เขาใช้เพื่อนำเข้าสู่เรื่อง (หรือเปล่า) ไม่ได้เป็นกำแพงขวางกั้นการเข้าถึงเนื้อหาเท่าไหร่นะ เพราะบางอันเราก็พอจะเข้าใจได้ เนื่องจากเป็นภาษาแถบภาคเหนือ ศัพท์บางคำเคยคุ้นหูอยู่บ้าง จับมาผนวกกับเนื้อเรื่องแล้วก็เข้ากันพอดี (หรือมโนไปเองหว่า) แต่ก็ต้องยอมรับว่าบางบทนั้น เราก็แปลไม่ออกเหมือนกัน แอดวานซ์เกินไป เอาเถอะ นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะเป็นแค่ส่วนประกอบเล็กๆ เท่านั้น เรื่องเนื้อหาของแต่ละตอนนั้น ถือว่าตีแผ่ออกมาได้สุดระทึกทีเดียว เป็นการเล่าเรื่องของเหล่าสหายที่มีอุดมการณ์บางอย่างร่วมกัน (ก็เรื่องการเมืองนั่นแหละ ยุคที่คนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นคอมมิวนิสต์ถูกตามล่าและต้องหนีหัวซุกหัวซุน) มานัดพบเจอกัน เพื่ออัพเดทข่าวสารและแลกเปลี่ยนความฝันซึ่งกันและกัน เติมเชื้อไฟของอุดมการณ์ให้แก่กัน เราอ่านไปก็ลุ้นไป ใครจะอยู่ หรือใครที่เราจะไม่ได้พบเจออีกต่อไปแล้ว ผู้เขียนดึงเราให้เข้าไปร่วมในเหตุการณ์ได้อย่างน่าทึ่ง เราก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นะ หนังสือที่เขียนแบบใช้สำนวนเวิ่นเว้อ บรรยายทุกสรรพสิ่งที่จะสามารถบรรยายได้ แต่ยกเว้นเล่มนี้ไว้เล่มหนึ่ง โดยเฉพาะฉากการบรรยายฝนตก ฝนตกไม่ใช่เพียงแค่ฝนตก แต่เป็นอกของฟ้าที่ฉีกออก เรานั่งอ่านทวนอยู่หลายรอบ รู้สึกหลงรักความสละสลวยของการบรรยายฉากนี้มาก ของแบบนี้ ลางเนื้อชอบลางยาน่ะเนอะ