รวมเรื่องสั้น ความสูญเสียครั้งแรก (ส. ปาลกะวงศ์)

ความสูญเสียครั้งแรก

ส.ปาลกะวงศ์

มะพร้าวเอนต้นนั้นยังคงชูลำต้นแผ่ทางใบอยู่ตีนคันนา  เสียงน้ำตีตลิ่งดังซ่า ๆ ขณะตีนของเด็กอายุสิบสี่เหยียบย่ำลงไปบนไม้ที่พาดระหว่างคันนากับตัวบ้าน  บ้านที่เคยเป็นเล้าหมูของยาย  คือที่ซุกหัวนอนของเขา   และเมื่อเขาก้าวเข้าไปในนั้นควันจากเตากลางบ้านที่โขมงก็โชยขึ้นหลังคา  ที่มีแต่จากและสังกะสีกลืนเป็นสีเดียวกันคือสีเขม่าได้ทำให้เขาสั่นไหว  ชายสูงวัยผมขาวโพลนที่เมื่อคืนไอออกมาจนเลือดทะลักเต็มกระโถนเพราะพิษวัณโรค  กำลังซุนฟืนหัวตะโหงกแล้วก็ไอกับการสำลักควันแค็ก ๆ   พอจะหยิบหม้อข้าวดำปี๋ขึ้นตั้งบนเตา  เขาจึงรีบถลาเข้าไปแล้วบอกแกว่า

            “มา  หนูเอง...”

            เด็กชายวัยสิบสี่ยกหม้อข้าวขึ้นตั้งอย่างกุลีกุจอ  ก่อนที่ชายสูงวัยจะผละไปหาที่นั่งไอต่อที่มันสะดวก ๆ   เมื่อหม้อข้าวเดือดทัพพีจึงถูกนำมาคนกันน้ำข้าวล้นออกมา  พอตักเม็ดข้าวได้ที่ดีแล้วจึงยกลง  คว้าฝาหม้อบุบ ๆ บี้ ๆ ปิดลงไป  เอาไม้ขัดหม้อมาเสียบ  เทน้ำข้าวใส่ถ้วยโรยเกลือไปส่งให้ชายสูงวัยแก้ไออันเกิดจากอาการแพ้ควันในยามป่วยไข้  แล้วจึงกลับมาเทน้ำที่เหลือลงร่องกระดานลงไปใต้ถุน  สะเด็ดน้ำดีแล้วจึงยกขึ้นอัง  อังเสร็จก็ยกกาน้ำดำปี๋ขึ้นตั้งทิ้งไม่ต้องซุนฟืนหัวตะโหงกอีก  เพราะดูแล้วกว่าไฟจะมอดก็คงจะเดือดพอดี  จากนั้นเขาก็เดินไปบอกกับชายสูงวัย

            “พรุ่งนี้ไปหาหมอกันนะป๋า...”

            ชายสูงวัยผู้ไม่เคยไปหาหมอง่าย ๆ เพราะความยากจนพยักหน้าช้า ๆ   เด็กวัยสิบสี่ที่เพิ่งจบ ป. 7 รุ่นสุดท้ายมาไม่นานยิ้มแก้มปริ  แต่พอนึกถึงเงินที่ไม่เคยมีติดบ้านเกินหนึ่งร้อยมาหลายปีแล้วก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ย ๆ   กระนั้นก็คิดว่า ‘ป๋า’ คงจะแก้ปัญหานี้ได้ด้วยการไปหยิบยืมใคร 

            เมื่อเวลาเดินหน้าไปเรื่อย ๆ จนเกือบค่ำ  แม่ซึ่งไม่ได้เป็นแม่จริง ๆ  แต่เขารักมากกว่าแม่จริง ๆ  ก็กลับจากไปเฝ้าบ้าน  มีเด็ก 2-3 คนเดินตามมาด้วย  พวกเขาเหล่านั้นถูกนำมาให้ชายหญิงสูงวัยคู่นี้เลี้ยงดูโดยไม่เคยจ่ายค่าเลี้ยงดูสักบาท   ซึ่งปกติแล้วนั้นแม่จะไม่เอาเด็กไปเฝ้าบ้านด้วย  เพิ่งจะเอาไปก็ตอนที่ป๋าป่วยเป็นวัณโรคนี่แหละ

            “แม่!  ป๋ายอมไปหาหมอแล้วนะ”  เขาร้องบอกเมื่อแม่ก้าวเข้ามาในบ้าน

            หญิงสูงวัยผมดำยาวหันไปมองชายสูงวัยผมขาว  อดออกปากถามไม่ได้  “มีเงินไปหาหมอแล้วหรือ?”

            ชายสูงวัยส่ายหัว  ตอบออกมาพร้อมกับสายน้ำตา

            “พรุ่งนี้ค่อยคิด...”

 

ตะเกียงน้ำมันก๊าดเหมือนกระป๋องนมสีเหล็กเก่าคร่ำตั้งอยู่หัวนอนข้างมุ้ง  เปลวของมันไหวไปมาส่องเข้ามาถึงข้างใน  ท่ามกลางสายฝนที่หลังคารั่วหยดใส่หลังมุ้งขาด ๆ เอาหนังยางรัดแทนการเย็บ  เพราะป๋าไม่อาจขึ้นไปซ่อมหลังคาได้  นับตั้งแต่ป่วยเรื้อรังก่อนเข้าฝน  เสียงเรือหางยาวยังคงแหวกเสียงซ่า ๆ ของฝนอยู่ในคลองบางกอกน้อยใกล้ดึกที่มีบ้านหลังหนึ่งบังบ้านหลังเล็ก ๆ ไว้ด้านหลัง  เด็กวัยสิบสี่ไม่อาจหลับตาลงไปได้  พรุ่งนี้ป๋ายอมไปหาหมอ  ตื่นเต้นและดีใจ  เมื่อนอนไม่หลับก็จับหนังสือที่น้าเอามาทิ้งไว้ให้  ไม่ใช่  พล  นิกร  กิมหงวน  ที่เคยอ่านแล้วท้องคัดท้องแข็ง  เป็นหนังสือรัก ๆ ใคร่ ๆ   เปล่า...เขาไม่ได้มีอารมณ์ไปกับหนังสือเหล่านั้น  แต่มันก็ทำให้ไฟที่อยากจะเป็นนักเขียนผุดขึ้นมาอีก  นักเขียนนี่เขาเก่งจริง ๆ  เขียนให้คนหัวเราะก็ได้  ร้องไห้ก็ได้  เกิดอารมณ์ทางเพศก็ได้  และทำให้เด็กอย่างเขาเพิ่มความรุนแรงของการอยากเป็นนักเขียนก็ได้  อยากจะลุกไปหยิบปากกามานอนเขียนในมุ้งหลังจากวางหนังสือลงข้าง ๆ ตัว   แต่พอนึกถึงพรุ่งนี้ก็ตัดสินใจรีบดับตะเกียง  ข่มตาให้หลับไปกับสายฝน

            “ต๊อก  ต๊อก  ตื่น  ตื่น  พาป๋าไปหาหมอ...”

            เสียงแม่ร้องเรียกอยู่นอกห้อง  ทำให้ดีดตัวจากที่นอนก้าวลงจากเตียงไปหย่อนตัวลงน้ำ  ใต้ถุนบ้านน้ำกำลังขึ้น  เหลือบไปมองป๋าแต่งตัวรออยู่แล้ว  จึงรีบคว้าสบู่มาถู ๆ  ปากก็ร้องตะโกนขึ้นไป

            “แม่ข้าวหมด!”

            “เออ  ไม่เป็นไร  เดี๋ยวข้าจัดการเอง  เอ็งรีบอาบน้ำเร็ว ๆ แล้วพาป๋าเอ็งไปหาหมอเถอะ”

            ข้าวในปี๊บที่ป๋าเอามาหุงเมื่อเย็นวานหมดเกลี้ยง  เขาแอบเปิดดูเมื่อคืนเพราะไม่รู้ว่าป๋าต้องนอนโรงพยาบาลไหม  ที่ร้องบอกแม่ก็เพราะอยากจะไปซื้อให้ก่อน  แต่เมื่อแม่บอกว่าไม่เป็นไรก็คือไม่เป็นไร

            แต่แท้จริงแล้วคือแม่ไม่มีเงิน...

            “เดี๋ยวขากลับจะซื้อข้าวสารมา  แกอยู่บ้านดูไอ้พวกนี้ให้ดี ๆ”  ป๋าบอกกับแม่ก่อนก้าวขาออกจากบ้าน  เดินไปยังศาลาท่าน้ำที่วัดใกล้บ้านเพื่อรอเรือหางยาว  โดยที่มีเขาเดินตามไปติด ๆ

            ระหว่างที่นั่งเรือหางยาวไปขึ้นท่าวัดชลอเพียงไม่กี่นาทีนั้น  เขาอดนึกถึงชีวิตของตนเองไม่ได้  ไม่เคยเห็นหน้าพ่อกับแม่เลย  เห็นแต่น้า  ป้า  ที่ป๋าเคยเขียนจดหมายให้เขาถือไปยื่นให้เพื่อขอเงินเอามาซื้อข้าวสารอยู่บ่อย ๆ   ทั้งน้าทั้งป้านาน ๆ จะมาเยี่ยมเขาสักที  น้าอยู่บางแพรก  ส่วนป้าทำงานศึกษานิเทศน์อยู่บนศาลากลาง  

            นี่ถ้าพ่อกับแม่ไม่ทิ้งขว้างเขา  เขาคงไปขอเงินพ่อกับแม่เอามารักษาป๋าได้...  เขาคิด

            “เดี๋ยวไปเอาเงินที่น้าเอ็ง”

            ป๋าบอกขณะที่ยังนั่งอยู่ในเรือ  และเมื่อขึ้นเรือแล้วเขาก็รู้สึกโล่งอก  ที่ป๋าพบทางออกว่าจะไปเอาเงินที่ไหน  นั่งรถโดยสารสีน้ำเงินไปลงที่ท่าเรือ  นั่งเรือข้ามฟาก  และเดินตามหลังป๋าไปจนถึงบางแพรกสุดกำแพงคุกบางขวางได้อย่างสบายใจ

            ครั้นไปถึงบ้านน้า  น้าก็รีบพาป๋าไปหาหมอที่โรงพยาบาลทรวงอก  ได้หยูกได้ยามากินไม่ต้องนอนค้าง  แต่น้าสาวที่ได้สามีเป็นคนขับรถสองแถวของตนเองที่วิ่งรับคนจากท่าน้ำนนท์ไปสนามบินน้ำ  กลับให้ป๋าค้างเพราะรุ่งขึ้นจะมีการทำบุญบ้านพอดี

            “เอ้านี่ลุง  ห้าสิบบาทไว้ซื้อข้าวสารพรุ่งนี้”  น้าว่าพร้อมกับยัดเงินใส่กระเป๋าเสื้อของป๋า

            ป๋ายิ้มออกมา  ก่อนเสียงเศร้า ๆ จะดังจากปาก...  “แต่ข้าวมันหมดวันนี้  ต้องกลับ”

            “เอาน่ะลุง  คืนเดียวเองไม่เป็นไรหรอก”

            ไม่นึกเลยว่าคืนเดียวไม่เป็นไรหรอกของน้านั้น  จะทำให้เขาต้องสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปในวันรุ่งขึ้น

            มันเป็นการสูญเสียที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา  มันเป็นการสูญเสียที่ไม่มีทางสูญเสียขึ้นมาได้  ถ้าหากว่าแม่มีเงินซื้อข้าวสาร

            ไม่เอาเงินสิบห้าบาทที่ไปเฝ้าบ้านมาได้มาเป็นค่ารถของป๋า...  

 

เรือหางยาวแล่นมาจอดที่หัวสะพานท่าน้ำของวัดใกล้บ้าน   เด็กชายก้าวขึ้นไปเป็นคนแรก  น้าสาวสองคนจูงป๋าขึ้นจากเรือ  ชาวบ้านคนหนึ่งที่อยู่แถวนั้นตะโกนโหวกเหวกให้รีบกลับบ้านด่วน  เขาจึงหันขวับไปทางต้นเสียง

            “มีอะไรหรือป้า”

            “แม่เอ็งเป็นลม!”

            เพียงเท่านั้น...  เพียงเท่านั้นจริง ๆ ที่ทำให้เด็กชายรีบสับเท้าวิ่งกลับบ้านอย่างไม่คิดชีวิตโดยไม่รอป๋ากับน้าสาวสองคนที่ตามมาส่ง  วิ่งไปก็ตะโกนเรียก  แม่!  แม่...   แม่ไม่เคยเป็นอะไรมาก่อนเลยตั้งแต่จำความได้  พอถึงบ้านวิ่งพรวดเข้าไป สิ่งแรกที่ทำก็คือตะโกนขึ้นอย่างสุดเสียง

            “แม่!”

            กวาดตาดูไม่เห็นแม่อยู่ตรงไหนเลย  เด็กชายวัยแปดขวบกับเด็กหญิงวัยสี่ขวบนั่งกอดเด็กหญิงวัยสองขวบร้องไห้

            “แม่ไปไหน...”

            เขาร้องถามน้องชายกับน้องสาวต่างพ่อแม่ที่บังเอิญต้องมาอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน  ในชะตาชีวิตเหมือน ๆ  กัน  แล้วน้องชายก็เงยหน้าขึ้นตอบด้วยน้ำตานองหน้า

            “อยู่บ้านป้านอม”

            บ้านป้านอมคือบ้านที่ตั้งอยู่ริมคลองบดบังบ้านหลังน้อยที่อยู่ติดคันนา  เป็นบ้านที่เขาชอบไปนั่งดูโทรทัศน์ขาวดำตอนค่ำ ๆ เพราะลูกชายป้านอมเป็นเพื่อนรุ่นพี่ร่วมโรงเรียน  เนื่องจากบ้านของเขาไม่มีโทรทัศน์  หรือแม้แต่วิทยุก็ไม่มี  ไม่ไฟฟ้า  มีแต่ตะเกียงกับเตาฟืน   ได้ยินคำตอบเช่นนั้นเด็กชายไม่รอช้า  รีบวิ่งไปที่บ้านป้านอม  ภาพที่เห็นตรงหน้าแม่นอนแผ่อยู่กลางบ้านมีคนรุมล้อมเต็มไปหมด  นอนหายใจรวยรินไม่รู้สึกรู้สา  มีเจ้าหน้าที่อนามัยที่มาจากวัดชลอมาให้การปฐมพยาบาลเบื้องต้น

            “แม่!...”  เขาร้องตะโกนและโผเข้าไปหา  น้ำตาไหลรินพราก ๆ

            เมื่อแม่ไม่ตอบเขาจึงร้องไห้ออกมา  และถูกคนอื่น ๆ กันให้ออกพ้นแม่  พอป๋ากับน้าสาวสองคนตามมาก็มีคนบอกให้พาแม่ส่งศิริราช

            เรือหางยาวจึงถูกเรียกให้จอดที่หัวสะพานท่าน้ำบ้านป้านอม  แล้วพวกเขาก็เคลื่อนย้ายแม่ลงเรือ  เขากระโดดลงไปประคองศีรษะของแม่ไว้บนตัก  น้าสาวสองคนตามลงมาด้วย  เมื่อเรือหางยาวแล่นออกจากบ้านป้านอมปานพายุมุ่งหน้าไปทางปากคลองบางกอกน้อย  เขาก็ร้องไห้เหมือนคนบ้า  ป้าที่เป็นแม่ของเพื่อนที่อยู่ติดวัดก้าวตามลงมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้  ตะโกนบอกให้เขาหยุดร้อง  แต่เขากลับตะคอกใส่แก

            “ผมจะร้อง!  ทำไม...”

            แล้วเขาก็ร้องไห้ตั้งแต่บ้านป้านอมจนกระทั่งเรือเทียบท่าโรงพยาบาล  มีคนเอาเตียงเข็นมารับตัวแม่ไปแล้วนั่นแหละ  เขาจึงหยุดร้อง  เดินเกาะเตียงแม่ตามไปทุกที่  จนกระทั่งหมอมาตรวจ  เอาไม้อะไรไม่รู้มาเคาะ ๆ ตามแขนขาของแม่  ไม่มีการตอบสนอง หมอจึงบอกให้ญาติกลับบ้านพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่

            “แม่...หนูจะเป็นนักเขียน  รออ่านเรื่องของหนูก่อนอย่าเพิ่งทิ้งหนูไปนะ  เป็นนักเขียนแล้วหนูจะเอาเงินมาซื้อข้าวสารให้แม่...”

           

เมื่อเรือหางยาวจอดหัวสะพานหน้าบ้านป้านอม  เขาก้าวขึ้นจากเรือได้ก็ไม่รอน้า และป้าที่อยู่ใกล้วัด  รีบเดินกลับบ้านโดยไม่พูดไม่คุยกับใคร   ป๋านั่งเหม่อลอยอย่างเศร้า ๆ อยู่ท่ามกลางแสงตะเกียง  มีเด็กสามคนคลอเคลียอยู่ใกล้ ๆ  

            “แม่เอ็งล่ะ”

            “หมอให้นอนโรงพยาบาล”

ป๋าพยักหน้า  เขาจึงถลาเข้าไปกอดป๋าแล้วร้องไห้  ป๋าเอามือลูบหัวเขา  ปล่อยคำพูดให้เขาหยุดร้อง  “แม่เอ็งไม่เป็นไรแล้ว  อยู่กับหมอ  จะร้องไห้ทำไม...”

            และอีกสักพักใหญ่ ๆ น้าสาวสองคนก็มาถึง  เล่าสิ่งที่รู้จากปากชาวบ้านให้ป๋าฟัง   ซึ่งเรื่องก็ไม่มีอะไรมาก  แค่...

            แม่อดข้าว!

            เด็กชายวัยแปดขวบที่เป็นน้องชายนอกสายเลือดของเขาจึงถูกซัก  อดเพราะข้าวสารหมดปี๊บ  ไม่มีเงินซื้อ  อาหารเหลือจากคนที่แม่ไปรับจ้างเฝ้าบ้านเมื่อเย็นวาน   แล้วเขาให้เอามากินเหมือนเช่นทุกเย็นนั้น  คืออาหารเหลือ ๆ ที่แม่เอามาอุ่นให้เด็ก ๆ  3  ชีวิตที่อยู่กับแม่กิน   โดยที่แม่ไม่ได้กินอะไรเลย  และยังทำโน่นทำนี่จนหมดแรงเป็นลมไป

            ซึ่งถ้าหากว่าเมื่อวานป๋าไม่ได้ค้างบ้านน้า  ไปหาหมอเช้าแล้วกลับเย็น ในปี๊บก็คงจะมีข้าวสารเทลงไปให้ได้หุง

            แม่คงไม่ต้องอดข้าวจนถึงกับเป็นลม  กลายไปเป็นคนไข้ของโรงพยาบาลศิริราช

            พอตกเช้าเขากับน้าสาวสองคนจึงนั่งเรือหางยาวไปเยี่ยมแม่  แล้วขาของเขาก็แทบจะหมดแรงยืน  เมื่อได้ยินพยาบาลบอกว่าแม่ของเขาได้เสียชีวิตแล้ว

            เขาจึงปล่อยโฮออกมา!

            ไม่เคยเลยตั้งแต่เล็กจนสิบสี่ขวบ  จะพบกับความสูญเสีย  มันเป็นความสูญเสียครั้งแรกของเขาที่สั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ  การถูกพ่อแม่แท้ ๆ ทอดทิ้งให้ต้องมาอยู่กับป๋ากับแม่ทั้งที่ไม่ได้มีสายเลือดเกี่ยวโยง  เขาไม่เคยรู้สึกว่านั่นคือความสูญเสียเหมือนกับที่ต้องสูญเสียแม่บุญธรรมไป

            แม่บุญธรรมที่ไม่เคยปริปากด่าใครแม้แต่คำเดียวตั้งแต่เขาจำความได้  แม่บุญธรรมที่เคยไปรับจ้างถางหญ้าตามเรือกสวนแล้วมีเขาคอยไปถางช่วยในบางครั้ง  แม่บุญธรรมที่พอทำอะไรไม่ไหวในวัยเจ็ดสิบซ้ำยังดูแก่เกินวัย  จึงต้องไปรับจ้างเฝ้าบ้าน  แม่บุญธรรมที่รักป๋าและรักเด็ก ๆ ทุกคนในบ้าน  แม่บุญธรรมที่ป๋าอันเป็นพ่อบุญธรรมของเขารักมากกว่าใคร  ป๋าทำทุกอย่างเพื่อเลี้ยงแม่  รับจ้างลอกท้องร่อง  ขึ้นมะพร้าวตามเรือกสวน  รับจ้างซ่อมบ้านเรือนของผู้คน  และรวมถึงไปเป็นลูกมือของช่างปลูกบ้านอยู่ย่านริมคลองแห่งนี้  ป๋าทำทุกอย่างเพื่อแม่และเด็ก ๆ

            แม้แต่กระทั่งไปปักปลา  จับตะพาบ  จับเต่าเอามากิน

            แม้แต่กระทั่งไปเป็นสัปเหร่อ

            ป๋าทำทุกอย่างให้ทุกคนในครอบครัวไม่อดตาย  โดยที่มีแม่คอยช่วย  และแม่ก็ช่วยอย่างเต็มที่ทุกอย่าง  ไม่นับต้องนั่งเย็บจากทางมะพร้าว  เหลาใบมะพร้าวทำไม้กรวดอยู่จนดึกแทบทุกคืน  ไม่นับการทำขนมไปขาย

            ซึ่งแม่ไม่เคยเรียกร้องสิ่งที่นำไปขายนั้นเลย  ใครถามว่าเท่าไหร่ก็ตอบเป็นอยู่คำเดียว

            “แล้วแต่จะให้ค่ะ”

            และเมื่อถึงช่วงเย็นของวันนั้นเอง  เขาก็นำศพของแม่ใส่เรือมาขึ้นที่หน้าวัด...

           

เด็กชายวัยสิบสี่เดินจูงแขนป๋าก้าวขึ้นบันไดศาลาวัดเกตุ  ระหว่างที่ก้าวขึ้นไปนั้นเขาเหลือบมองหน้าป๋า  ไม่  ไม่เคยมาก่อนเลยที่เขาจะเห็นน้ำตาของป๋า  มันไหลออกมาจากหางตาข้างขวาของป๋าเพียงหยดเดียวจริง ๆ

            น้ำตาของลูกผู้ชายวัยหกสิบห้าของป๋าได้หลั่งไหลแล้ว

            ไหลเพราะบนศาลามีศพของแม่นอนอยู่บนเตียงผี

            นี่ถ้าหากว่าป๋ายังไหวอยู่  ไม่ป่วยเป็นวัณโรค  ป๋าคงจะลงมือมัดตราสังข์แม่ด้วยตนเอง

            เมื่อป๋าไม่ไหว  ป๋าจึงเลือกนั่งอยู่กับน้า ๆ  ปล่อยให้เขาเดินไปดูศพแม่  สัปเหร่อคนใหม่ที่มาทำหน้าที่ต่อจากป๋ายังไม่มา

            แล้วทันใดนั้นเขาก็เห็นแม่กระดุกกระดิกได้

            เขาจึงร้องอย่างสุดเสียงด้วยความดีใจ  วิ่งไปบอกป๋ากับน้า ๆ   ว่าแม่กระดุกกระดิกตัวได้  แล้วแทนที่ทุกคนจะตื่นเต้นดีใจไปกับเขา ทุกคน  ทั้งหมด...ทั้งหมดเลย  กลับพากันมองเขาอย่างเวทนา

            เมื่อไม่มีใครเชื่อเขาจึงวิ่งกลับไปใหม่  เขย่า ๆ ตัวแม่ปลุกให้ตื่นก็พอดีสัปเหร่อมาถึง  ไล่เขาให้ออกไปพ้น ๆ แม่อย่าให้น้ำตาเปื้อนศพ  นั่นแหละเขาจึงถอยออกมา

            ยืนมองเขามัดตราสังข์แม่ด้วยหัวใจที่แตกสลาย

            และเมื่อเขาหย่อนแม่ลงโลงก่อนจะยกขึ้นตั้งเอาโลงทองครอบ  เด็กชายวัยสิบสี่ก็รู้สึกว่าชีวิตของเขาป่นไปตามแม่  มันเหมือนกับเขาได้ถูกมัดตราสังข์ลงไปนอนอยู่กับแม่ด้วย

            “แม่!  หนูจะเป็นนักเขียน  หนูคงไม่ต้องเอาเงินมาซื้อข้าวสารให้แม่แล้ว  หนูจะเอาเรื่องของแม่ไปเขียนในวันหนึ่ง  แม่อย่าลืมคอยอ่านเรื่องของหนูนะ”

            เขาบอกกับแม่อยู่ในใจก่อนที่สัปเหร่อจะปิดฝาโลงที่น้าสาวสองคนช่วยกันออกเงินซื้อ...

 

มะพร้าวเอนต้นนั้นยังคงชูลำต้นแผ่ทางใบอยู่ตีนคันนา  เสียงน้ำตีตลิ่งดังซ่า ๆ  ราวเกิดจากหยดน้ำตาจากต้นมะพร้าว  ดวงจันทร์บนฟ้าหมองหม่นทั้งที่ฟ้าเปิดไม่มีเมฆให้เห็น  ดาวอื่น ๆ ราวกับหยดน้ำตาของดวงจันทร์สาดกระจายไปทั่วผืนฟ้า  เด็กชายวัยสิบสี่ที่เพิ่งกลับจากวัดในคืนแรกของการสวดศพผีที่เพิ่งผ่านพ้นไป  เดินนำหน้าป๋าและคนอื่น ๆ เข้าไปในบ้านที่ราวกับไม่ใช่บ้านแต่เป็นกระต๊อบ  จุดตะเกียงให้สว่างวอบแวมอยู่ภายใน  ก่อนไปซบหน้ากับเตียงนอนปล่อยเสียงร่ำไห้โดยไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะพบกับอะไรบ้าง...