สวนโลก

อ้วนแกะ |
23/11/2014

สวนโลก เป็นหนังสือในโครงการหนึ่งที่จ้างนักเขียนผู้มีชื่อเสียงให้ลงพื้นที่ไปเก็บข้อมูลแล้วนำมาถ่ายทอดเป็นหนังสือที่ทรงคุณค่า ถ่ายทอดเอกลักษณ์ของพื้นที่นั้น พี่โย เรวัตร์ เลือกที่จะกลับไปสู่ท้องถิ่นที่คุ้นเคย และถ่ายทอดเรื่องราวออกมาในแบบของพี่โย เรา (อดทน) อ่านไปได้ประมาณสามสิบกว่าหน้า ก็ต้องยอมพักยก เพราะรู้สึกเบื่อหน่าย เราเป็นมนุษย์ไม่ชอบสำนวนเวิ่นเว้อพรรณนามากเกินความจำเป็น (ซึ่งก็เป็นลักษณะของนักเขียนยุคเก่าๆ ส่วนใหญ่เสียด้วย) ตามประสาคนรุ่นใหม่ที่ชอบอ่านแบบแย็บๆ พอเป็นพิธี พอได้จังหวะก็ปล่อยหมัดฮุกมาน็อกเลย แบบนั้นจะสะใจกว่า (ยังไม่แอดวานซ์ถึงขั้นชอบการอ่านที่แคปหรือโควทมาแต่คำคมหรอกนะ อันนั้นก็น้อยไป) เล่มนี้เลยต้องสารภาพตรงๆ ว่าไม่ถูกจริตเราอย่างแรง แต่ที่มาเขียนรีวิว ไม่ใช่เพราะจะมาบอกว่าสำนวนการเขียนไม่ดี เวิ่นเว้อ น่าเบื่อ อย่าไปอ่านหรอกนะ เพราะเหตุที่เราต้องอ่านเล่มนี้ก็เนื่องจากเราต้องไปงานวิจารณ์วรรณกรรม โดยคนวิจารณ์คือป้าอี๊ด ชมัยพร แสงกระจ่าง ซึ่งจะบอกว่า เขาก็เห็นตรงกันแหละว่าสำนวนเวิ่นเว้อ ออกแนวน่าเบื่อนิดๆ แต่ถ้าข้ามตรงนั้นไปได้ อ่านไปได้เกินกว่าที่เราอ่านสักหน่อย เมื่อสมองเราเริ่มชินกับสำนวนการเขียนแล้ว เรื่องราวก็จะค่อยๆ สนุกสนานมากขึ้น อาจมีที่สับสนในเนื้อเรื่องเพราะการไขว้ไปไขว้มาของชุดฉากและตัวละคร แต่โดยรวมแล้วก็ถือว่าโอเค มีคน (ที่ไปงานวิจารณ์ครั้งนั้น) นิยมชมชอบอยู่พอสมควร เรากะว่า ถ้ามีเวลาก็จะกลับไปอดทนผ่านด่านอรหันต์นั้นให้ได้ แล้วไปลองสนุกสนานกับเนื้อเรื่องดูบ้างเหมือนกัน