รอยรักจอมเผด็จการ (สลิลฉัตร) (EBOOK)

รอยรักจอมเผด็จการ

Byสลิลฉัตร

บทนำ

            “ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่คิดว่าจะมีคนพักอยู่” พิณมายารีบกล่าวขอโทษทันควันพลางเบือนสายตาหันไปอีกทางเนื่องจากชายหนุ่มเจ้าของห้องอยูในสภาพผ้าขนหนูพันกายเพียงผืนเดียว

            ไทนี่ยิ้มมุมปากไล่สายตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพึงใจไม่ว่าจะทรวงอกอวบใหญ่น่าฟัดหรือสะโพกงามน่าสัมผัส มันช่างทำให้ความรู้สึกร้อนลุ่มภายในกายของเขาลุกฮือขึ้น

            “เธอคงเป็นพนักงานใหม่สินะถึงไม่รู้ว่าฉันมักจะชอบมานอนแช่น้ำอุ่นผ่อนคลายความเมื่อยล้า” คนตัวโตในสภาพผ้าขนหนูพันกายอย่างหมิ่นเหม่ชวนหวาดเสียวยิ่งนักกำลังสาวเท้าเข้าไปประชิดร่างบางแสนอวบอิ่มของเมดสาว

            ไวเท่าความคิดพิณมายารีบหมุนตัวแล้วเร่งฝีเท้าไปยังประตูอย่างไว แต่ช้าเกินไปสำหรับมาเฟียร้ายฉายาหมาป่าแห่งเกาะโลกอย่างไทนี่ ลี เจ้าของโรงแรมและบ่อนกาสิโนชื่อดังของสิงคโปร์ ผู้ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธหากสิ่งนั้นเป็นสิงที่เขาพึงใจและต้องการ เฉกเช่นตอนนี้เขากำลังเสน่หาและต้องการผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน

“ปล่อยฉันเถอะค่ะคุณ” ร่างบางยอมจำนนแต่โดยดีไม่กล้าแม้แต่จะดิ้นรนขัดขืนด้วยกลัวผ้าผืนน้อยที่ชายหนุ่มพันกายจะล่วงหล่น ทำให้คนตัวโตได้สำรวจใบหน้าเนียนสวยไม่ว่าจะแก้มแดงระเรื่อจมูกโด่งรั้นและริมฝีปากจิ้มลิ้มน่าจูบ

“ปากเธอนี่น่าจูบจริงๆ” พูดจบไทนี่ก็ฉกวูบลงบนกลีบปากสีแดงราวกับผลเชอรี่สุก โดยไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใดนอกจากเสียงครางประท้วงแผ่วเบาในลำคอและมือเล็กเรียวบางที่จิกลงบนแผงอกแกร่งจนได้เลือด

ตอนที่1 แรกพบก็จ้องขย้ำ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นระรัวในขณะที่คนอยู่ในห้องถึงกับหน้าซีดนั่งนิ่งอยู่บนเตียงนอนด้วยใจระทึกไม่นานเสียงตะโกนของหญิงวัยกลางคนเจ้าของหอพักก็ดังขึ้นสลับกับเสียงเคาะประตูห้อง

“มิสพิณ ฉันรู้นะว่าคุณอยู่ข้างใน ค่าเช่าเดือนนี้กับสองเดือนก่อนคุณจะเอาอย่างไร ออกมาคุยให้รู้เรื่องไม่อย่างนั้นฉันจะให้คนมาพังประตูและโยนข้าวของของคุณออกไปจากอพาร์ตเม้นต์ของฉัน” เจ้าของอพาร์ตเม้นต์สาวร่างท้วมตะโกนโวยวายลั่นจนผู้เช่าคนอื่นๆต้องเปิดประตูออกมาดูแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะปิดประตูกลับเข้าห้องของตนตามเดิม

‘สงสัยจะไม่อยู่จริงๆ ไว้ค่อยมาอีกทีพรุ่งนี้ล่ะกัน’

 เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบรับจากด้านในห้องสาววัยกลางคนร่างท้วมจึงยอมแพ้ชั่วคราวหันหลังก้าวลงบันไดไปอย่างเร็ว ส่วนคนที่อยู่ด้านในเดินมาแนบหูฟังเสียงที่ประตูเมื่อรู้ว่าโจทย์ของเธอกลับไปแล้วหญิงสาวถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก

พิณมายา หรือพิณ นักศึกษาไทยที่ได้รับทุนเรียนของทางมหาวิทยาลัยที่ประเทศสิงคโปร์หนึ่งปีซึ่งทุนการศึกษาดังกล่าวไม่รวมค่าที่พักและค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันจึงทำให้เด็กกำพร้าแต่เรียนดีอย่างเธอต้องดิ้นรนอย่างมากในการเรียนและทำทำงานเพื่อหาเลี้ยงชีพไปด้วยหลังจากที่เธอหลุดจากความดูแลของบ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่บรรลุนิติภาวะ

‘ฉันจะทำอย่างไรดี’

หญิงสาวด้วยความร้อนใจ ฉับพลันเธอก็นึกถึงเพชรดาเพื่อนสาวที่ได้ทุนเรียนเช่นเดียวกับเธอ พิณมายาจึงรีบโทรหาเพื่อนสาวเพื่อหวังขอหยิบยืมมาจ่ายค่าเช่าห้องก่อนที่เงินค่าทำงานพิเศษของเธอจะออกในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า

“ดีจ๊ะเพชร ทำอะไรอยู่หรือ” พิณมายาถามเพื่อนสาวแก้อาการกระดาก

“กำลังกลับห้องพักจ๊ะ พิณมีอะไรหรือเปล่า” ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าไม่แพ้อีกฝ่าย

พิณมายารู้สึกได้ว่าปลายสายคงมีปัญหาทุกข์ใจไม่ต่างจากเธอทำให้ความตั้งใจที่จะขอหยิบยืมเงินเพื่อนสาวเหือดหายไปในทันที

“เปล่าจ้า ว่าแต่เพชรเถอะน้ำเสียงไม่ค่อยดีเลยมีอะไรไม่สบายใจหรือ” หญิงสาวอดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ แม้จะรู้ว่าเพชรดาคงไม่พูดถึงสาเหตุของความไม่สบายใจให้เธอฟังก็ตาม

หลังจากวางสายจากเพื่อนสาวพิณมายาตัดสินใจหางานในอินเตอร์เนต เนื่องจากงานพิเศษที่เธอทำอยู่เป็นเพียงงานที่แจกเอกสารตามห้างซึ่งไม่ได้มีบ่อยนักทำให้เธอต้องไปสมัครงานที่ร้านสะดวกซื้อแต่ส่วนใหญ่จะรับแต่ท้องถิ่นเป็นหลัก หญิงสาวไล่ดูรายละเอียดงานจนมาสะดุดที่ประกาศรับสมัครพนักงานของโรงแรมมาริน่าเบย์แซนด์ (Marina Bay Sands) ซึ่งเป็นโรงแรมชื่อดังที่ครบครันแถมยังมีบ่อนคาสิโนใหญ่ในโรงแรมอีกด้วย

‘รับสมัครพนักงานหลายตำแหน่ง สวัสดิการหอพักและอาหาร’

พิณมายาอ่านรายละเอียดด้วยความสนใจพร้อมกับความหวังที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ หลังจากจดรายละเอียดและเตรียมเอกสารในการสมัครงานเรียบร้อยหญิงสาวก่อนที่เธอหลังทุ่มตัวลงบนเตียงนอนเล็กๆภายในห้องพักแคบๆเพื่อพักผ่อน พรุ่งนี้ตื่นมาเธอจะได้รีบออกเดินทางแต่เช้าเพื่อไปสมัครงานตามที่เธอหวังไว้

ณ โรงแรมมาริน่าเบย์แซนด์

ชายหนุ่มรูปร่างภูมิฐานสูงเกินกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรในชุดสูทสีดำกำลังก้าวลงจากรถเฟอรารี่สีดำเป็นเงาวาววับด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมและท่วงท่าน่าเกรงขามทำให้พนักงานของโรงแรมทุกคนรู้ดีในกิตติศัพท์ถึงความร้ายกาจไทนี่ ลี หรือ ธันธนา ลีเลิศนุพงษ์ นักธุรกิจหนุ่มลูกครึ่งไทย-สิงคโปร์วัยเพียงสามสิบสองปี ผู้บริหารโรงแรมแห่งนี้และที่สำคัญเขาคือเจ้าของบ่อนคาสิโนที่เหล่าบรรดาไฮโซทั้งหลายรวมทั้งนักธุรกิจมากมายต่างก็เคยเอาเงินมาทิ้งที่นี่กันสิบๆล้าน

และด้วยความที่ชายหนุ่มครบเครื่องสมบูรณ์แบบทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะจึงทำให้มีทั้งบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่รวมทั้งดารานางแบบต่างพากันทอดสะพานให้กับชายหนุ่มได้เชยชมเพื่อหวังเอาชนะใจด้วยร่างกาย แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสามารถกุมหัวใจของชายหนุ่มนักรักอย่างไทนี่ ลี ได้เลยสักคน

“สรุปรายได้ในส่วนของคาสิโนเมื่อวานนี่ครับ” อเล็กซ์ เฉิน เลขาฯส่วนตัวของไทนี่ และเป็นผู้จัดการทั่วไปของบ่อนคาสิโนเบย์แซนด์

ไทนี่เปิดแฟ้มดูยอดสรุปเปรียบเทียบกันในแต่ละวันตลอดหนึ่งเดือนก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความพอใจในผลกำไรอย่างงามนับหลายสิบล้าน

“ดีมากอเล็กซ์ รายได้เดือนนี้มากกวาเดือนที่ผ่านมาเกือบเท่าตัว” มาเฟียหนุ่มจรดปากกาเซ็นต์รับทราบในเอกสารที่เลขาฯวัยไล่เลี่ยกันนำมาให้

“วันนี้ฉันมีนัดกับลูกค้าท่านใดบ้างหรือเปล่า” ไทนี่ถามโดยไม่มองหน้าลูกน้องหนุ่มเพราะกำลังใส่ใจกับเอกสารตรงหน้ามากกว่า

“วันนี้ตารางนัดคุณไทนี่ว่างเลยครับ” อเล็กซ์ตอบพร้อมกับยื่นมือไปรับแฟ้มเอกสารที่ชายหนุ่มเซ็นต์เรียบร้อย

“ถ้าอย่างนั้นฝากนายดูแลงานทางนี้ด้วยล่ะกัน ฉันจะขอไปพักสักหน่อยรู้สึกเหนื่อยๆปวดเนื้อปวดตัวชอบกล อยากได้เนื้อนุ่มๆอุ่นๆมาแนบมานวดซะหน่อยก็ดี”

เลขาฯหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยอย่างรู้ในความหมายของเจ้านายอาการแบบนี้เมื่อคืนไม่ไปอยู่กับเหล่านางแบบสาวที่เซฟเฮ้าส์ก็คงโดนสาวสวยดีกรีระดับคนดังรั้งตัวไว้ทั้งคืนเป็นแน่

“นายยิ้มอะไรอเล็กซ์” ไทนี่ดุลูกน้องผู้รู้ใจที่รู้ไปซะทุกเรื่องของเขาก่อนที่ชายหนุ่มจะลุกจากโต๊ะทำงานประจำตำแหน่งแล้วก้าวออกจากห้องตรงไปยังห้องพักชั้นวีไอพีของโรงแรมที่นานๆครั้งถึงจะมีแขกระดับวีไอพีมาพักสักครั้ง

พิณมายานักศึกษาสาวตกยากก้าวออกจากห้องพักหลังจากสำรวจความเรียบร้อยของชุดที่เธอสวมใส่ไปสมัครงานในวันนี้ หญิงสาวกอดซองเอกสารในการสมัครงานไว้แนบอกด้วยใจที่เต็มไปด้วยความหวังเดินออกมาตามทางจนถึงถนนใหญ่เพื่อรอรถโดยสารประจำทาง ไม่นานนักรถโดยสารสารที่เธอกำลังรอก็วิ่งเข้ามาชะลอจอดตรงป้ายรถ พิณมายาไม่รีรอที่จะก้าวขึ้นไปบนรถแม้ว่าจะไม่มีที่นั่งให้เธอเลยก็ตาม หญิงสาวยืนมาตลอดทางเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงจุดหมายปลายทางเล่นเอาเธอถึงกับปวดน่องไปเลยทีเดียวเพราะรองเท้าส้นสูงที่เธอใส่เล่นงานซะพิณมายาปวดเท้าไปหมด

‘ไอ้รองเท้าบ้า กัดได้กัดดีเลยนะแก ถ้าไม่ใช่เพราะต้องมาสมัครงานจ้างให้ฉันก็ไม่หยิบแกมาใส่’ หญิงสาวบ่นอุบในใจพร้อมกับฝืนเดินเข้าไปยังด้านในของโรงแรมที่เธอตั้งใจมาสมัครงาน

“ติดต่อเรื่องอะไรคะ”

ประชาสัมพันธ์สาวเอ่ยถามพิณมายาตามมารยาทด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม คนถูกถามยังคงตะลึงกับความงามและความโอ่อ่าภายในของโรงแรมหรูเลยทำให้พิณมายาไม่ทันได้ยินที่ประชาสัมพันธ์สาวถาม

“ขอโทษค่ะ ดิฉันมาสมัครงานตามที่ลงประกาศไว้น่ะค่ะ” พิณมายายิ้มเจื่อนๆก่อนจะสอบถามเรื่องการรับสมัครงานที่ทางโรมแรมประกาศไว้

“ตอนนี้เหลือแค่ตำแหน่งเมด¹ (Maid) เท่านั้นนะคะ” ประชาสัมพันธ์สาวบอกกับพิณมายาก่อนจะหันไปรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น

 สีหน้าของคนที่เต็มไปด้วยความหวังว่าจะได้งานเริ่มหม่นลง เมื่อรู้ว่าตำแหน่งงานเหลือเพียงเมดหรือพนักงานทำความสะอาดห้องเท่านั้น แต่เมื่อนึกถึงค่าใช้จ่ายและห้องพักที่เธอกำลังจะถูกไล่ในไม่กี่วันทำให้พิณมายาตัดสินใจทีจะสมัครงานในตำแหน่งนี้

‘เอาน่างานคือเงินอย่างน้อยได้งานที่นี่ทำก็ได้ที่ซุกหัวนอนด้วยก็ยังดีกว่าต้องโดนป้าเจ้าของหอพักตะโกนทวงค่าเช้าเช้าเย็น’ หญิงสาวคิดในใจก่อนจะขอใบสมัครงานจากพนักงานไปนั่งกรอกรายละเอียดที่โต๊ะรับแขกในล้อบบี้ของโรงแรม

¹maid คือ พนักงานทำความสะอาดห้องในโรงแรม หรือบางทีเรียกว่าแม่บ้าน

หลังจากกรอกรายละเอียดการสมัครงานเรียบร้อยแล้ว พิณมายาก็จัดเอกสารแล้วนำไปส่งให้กับประชาสัมพันธ์สาวที่พอได้รับเอกสารการสมัครงานของพิณมายาแล้วเธอก็โทรไปแจ้งกับทางฝ่ายบุคคลก่อนจะบอกกับหญิงสาวที่ใจอยากได้งานอย่างพิณมายาให้ขึ้นไปสัมภาษณ์ที่ฝ่ายทันที

“ขอบคุณค่ะ” ร่างบางรีบขึ้นลิฟต์ตรงไปยังฝ่ายบุคคลทันทีด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความหวัง หญิงสาวเคาะประตูห้องก่อนจะก้าวเข้าไปด้านในหลังจากได้ยินเสียงเจ้าของห้องอนุญาต

“สวัสดีค่ะ” พิณมายากล่าวทักทางด้วยความนอบน้อมกับสาวใหญ่ซึ่งเป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคล

“เชิญนั่งสิจ๊ะ” หญิงสาวนั่งลงตามที่สาวใหญ่เจ้าของบอกพร้อมกับยิ้มให้อย่างสดใสก่อนจะเริ่มแนะนำตัวเองตามที่หัวหน้าฝ่ายบุคคลบอก

ระยะเวลาการสัมภาษณ์งานผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีก่อนที่หญิงสาวจะได้รับข่าวดีจากปากหัวหน้าฝายบุคคลสาวใหญ่ท่าทางใจดีที่สัมภาษณ์เธอด้วยความเป็นกันเอง

“เราตกลงรับคุณเข้าทำงาน แต่ว่าอยากจะให้คุณเริ่มงานวันนี้เลยได้ไหมเพราะทางเรากำลังขาดพนักงานส่วนนี้อยู่พอดี”

โดยไม่ต้องคิดพิณมายาตอบตกลงพร้อมกับจรดปากกาเซ็นต์เอกสารเข้าทำงานโดยรับสวัสดิการตามที่ทางโรงแรมได้แจ้งไว้ในตอนต้น แต่เธอลืมอ่านรายละเอียดสัญญาเข้าทำงานของที่นี่เพราะความดีใจที่ได้งาน พิณมายาส่งเอกสารสัญญาเข้าทำงานให้กับหัวหน้าฝ่ายบุคคล

“ยินดีต้อนรับสู่มาริน่าเบย์แซนด์นะจ๊ะ หนูไปพบกับหัวหน้าเมดที่แผนกบริการได้เลยจ๊ะเขาจะบอกเรื่องเนื้องานรวมทั้งเขาจะสอนงานให้กับคุณด้วย” หัวหน้าฝ่ายบุคคลบอกกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

“ขอบคุณมากค่ะ” พิณมายาลุกขึ้นโค้งศีรษะพร้อมกับกับกล่าวคำขอบคุณซ้ำๆ ก่อนที่เธอจะก้าวออกจากห้องตรงไปยังแผนกบริการตามที่หัวหน้าฝ่ายบุคคลบอกกับเธอ

หญิงสาวมารายงานตัวที่ฝ่ายบริการ ซึ่งอธิบายกฎระเบียบของพนักงานที่นี่รวมทั้งการวางตัวกับลูกค้าให้กับพิณมายาได้ฟังอย่างละเอียด ก่อนที่จะให้เธอจะเรียนรู้งานกับหัวหน้าฝ่ายด้วยความตั้งใจและไม่นึกเกี่ยงงอนในตำแหน่งงาน

“เข้าใจในเนื้องานที่เธอต้องรับผิดชอบแล้วก็ไปเปลี่ยนชุดแล้วขึ้นไปดูความเรียบร้อยของห้องวีไอพีเพราะฉันอยากให้เธอลองดูก่อนล่ะกันวันนี้ ลองดูว่าห้องที่ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วเป็นอย่างไร แล้วก็บันทึกลงในสรุปสำรวจนี้ด้วยนะ” หัวหน้าแม่บ้านบอกกับพิณมายาพร้อมกับหยิบใบลงบันทึกความเรียบร้อยและคีย์การ์ดที่ใช้เปิดได้ทุกห้องในชั้นวีไอพีให้กับหญิงสาว

พิณมายารีบไปเปลี่ยนชุดที่ดูจะเล็กเกินไปสำหรับเธอพร้อมกับเก็บสัมภาระกระเป๋าสะพายลงในล็อคเกอร์ส่วนตัวที่หัวหน้าแม่บ้านให้กุญแจกับเธอก่อนที่เธอจะกดถือเอกสารใบบันทึกสำรวจความเรียบร้อยตรงยังห้องพักชั้นวีไอวีตามซึ่งยังไม่มีผู้เข้าพักในวันนี้ ร่างบางก้าวออกจากลิฟต์เดินมาตามทาง

‘ห้องนี่ก่อนล่ะกัน’ หญิงสาวคิดในใจพร้อมกับสอดคีย์การ์ดก่อนจะเปิดประตูก้าวเข้าไปด้านในห้องพักที่ถูกตกแต่งในสไตล์เรียบหรูด้วยเฟอร์นิเจอร์ยี่ห้อดังจากต่างประเทศ

พิณมายาเดินสำรวจตามจุดต่างๆ ทั้งเตียงนอนที่ปูจนตึงเป๊ะคลุมด้วยผ้านวมสีชอกโกแลตให้ความรู้สึกอบอุ่นเมื่อเปิดไฟวอร์มไลท์สีเหลืองนวลตา อีกทั้งโซฟาสีครีมตัดกับสีผ้าคลุมเตียงยิ่งนัก หญิงสาวเดินไปสำรวจความเรียบร้อยในห้องน้ำที่เลือกตกแต่งเป็นอย่างดีข้าวของเครื่องใช้ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างอย่างต้องการพักเหนื่อยชั่วขณะก่อนที่เธอจะลงมือจดบันทึกการสำรวจจุดต่างๆของห้องแรกก่อนจะไล่สำรวจไปเรื่องจนมาถึงด้านในสุดขวามือ

เมดสาวมือใหม่ก้าวเข้าด้านในห้องโดยไม่ทันสังเกตว่ามีบุคคลอื่นอยู่ภายในห้องก่อนหน้าที่เอจะก้าวเข้ามาและห้องนี้ก็ไมใช่ห้องว่างอย่างที่เธอคิดแม้ว่าเธอเพิ่งจะใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้องเข้ามาก็ตาม

‘ห้องนี้เหมือนมีคนอยู่เลย แต่ในตารางห้องพักระบุว่าเป็นห้องว่างนี่นา’ หญิงสาวพูดกับตัวเองเบาๆอย่างไม่คิดอะไรมากก่อนจะเริ่มจดรายงานความเรียบร้อยภายในห้องโดยรวมก่อนในเบื้องต้น จากนั้นพิณมายาจึงเดินไปยังห้องน้ำแต่แล้วเธอก็ต้องชะงักด้วยความตกใจจนเอกสารและปากกาในมือร่วงลงพื้นเมื่อชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในสภาพกึ่งเปลือยก้าวออกมาจากห้องน้ำ

“ขอโทษคะ ดิฉันไม่คิดว่าจะมีคนพักอยู่” พิณมายารีบกล่าวขอโทษทันควันพลางเบือนสายตาหันไปอีกทางเนื่องจากชายหนุ่มเจ้าของห้องอยูในสภาพเปลือยแผงอกในขณะที่เบื้องล่างมีผ้าขนหนูพันกายเพียงผืนเดียว

            ชายหนุ่มยิ้มมุมปากพร้อมกับไล่สายตามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาของนักสำรวจตัวยงอย่างพึงใจไม่ว่าจะอกอวบใหญ่น่าฟัดขยำขยี้ไหนจะสะโพกงามน่าฟาดฝ่ามือลงไปสัมผัสแถมริมฝีปากอิ่มที่เผยอขึ้นน้อยๆราวกับเชิญชวนให้เขาละเลงลิ้นลงไปชิมรสหวานภายใน มันช่างทำให้ความรู้สึกร้อนลุ่มภายในกายของเขาลุกฮือขึ้น

            “เธอคงเป็นพนักงานทำความสะอาดคนใหม่สินะฉันถึงไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่ก็ช่างมันเถอะในเมื่อตอนนี้ความต้องการของฉันกำลังคุกรุ่นแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่พอจะช่วยดับไฟทรมานให้ฉันได้” คนตัวโตในสภาพผ้าขนหนูพันกายอย่างหมิ่นเหม่ชวนหวาดเสียวยิ่งนักสาวเท้าเข้าไปประชิดร่างบางแสนอวบอิ่มของเมดสาวที่พยามตั้งสติรีบหมุนตัวกลับแล้วเร่งฝีเท้าไปยังประตูทางออกอย่างไว แต่ช้าเกินไปสำหรับมาเฟียร้ายฉายาหมาป่าแห่งเกาะโลกอย่างไทนี่ ลี เจ้าของโรงแรมและบ่อนคาสิโนชื่อดังของสิงคโปร์ ผู้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขาได้เลยหากสิ่งนั้นเป็นสิงที่เขาพึงใจและต้องการ เฉกเช่นตอนนี้เขากำลังเสน่หาและต้องการผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน

“ปล่อยฉันเถอะค่ะคุณ”

ร่างบางถูกกอดรัดด้วยร่างแกร่งและแขนอันแข็งแรง ยอมจำนนแต่โดยดีไม่กล้าแม้แต่จะดิ้นรนขัดขืนด้วยกลัวผ้าผืนน้อยที่ชายหนุ่มพันกายจะล่วงหล่น ทำให้คนตัวโตได้ใจเพ่งพินิจใบหน้าเนียนสวยไม่ว่าจะแก้มแดงระเรื่อจมูกโด่งรั้นและริมฝีปากจิ้มลิ้มน่าจูบ

“ปากเธอนี่น่าจูบจริงๆ” พูดจบไทนี่ก็ฉกวูบลงบนกลีบปากสีแดงราวกับผลเชอรี่สุก โดยไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใดนอกจากเสียงครางประท้วงแผ่วเบาในลำคอและมือเล็กเรียวบางที่จิกลงบนแผงอกแกร่งจนได้เลือด

“อื๊อ อื้อ” เสียงหวานครางผะแผ่วเมื่อถูกอีกฝ่ายรุกเร้าจู่โจม

ไทนี่แทรกลิ้นร้อนเข้าไปหยอกเย้าเกี่ยวกระหวัดรัดเรียวลิ้นเล็กๆของหญิงสาวในอ้อมกอด มือแกร่งโอบอุ้มท้ายทอยสวยให้แหงนรับจุมพิตของเขาได้ถนัดถนี่แนบชิดมากยิ่งขึ้น และด้วยความอ่อนด้อยในประสบการณ์จึงทำให้สาวน้อยอย่างพิณมายาถึงกับอ่อนระทวยในอ้อมกอดของชายหนุ่มเพราะจุมพิตกระชากวิญาณ

ชายหนุ่มผละจากกลีบปากแสนหวานที่บวมช้ำลากไล้ไปยังซอกคอขาวนวล จมูกโด่งคมสูดกลิ่นเนื้อสาวอย่างอดใจไม่ไหวโดยหารู้ไม่ว่าลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดซอกคอขาวนวลในอ้อมกอดสร้างความวาบหวามให้กับหญิงสาวจนใจเต้นระรัวมือไม้และร่างกายไร้เรี่ยวแรงอย่างฉับพลัน

“เธอนี่น่ากินจริงๆเลยนะผิวก็หอมแถมริมฝีปากยังหวานจนฉันชักติดใจซะแล้วสิ คืนนี้อยู่ให้ฉันฟัดให้หนำใจรับรองฉันจะจ่ายให้เธอไม่อั้น” ชายหนุ่มพูดชิดริมหูเสียงแหบพร่าหูก่อนจะขบเม้มเบาๆทำเอาหญิงสาวถึงกับขนลุกซู่

“ปล่อยฉันนะ คนฉวยโอกาส” พิณมายาดิ้นรนขัดขืนเพื่อเอาตัวรอด

เผียะ! หญิงสาวออกแรงผลักร่างสูงให้ออกห่างแล้วฟาดฝ่ามือบางลงบนซีกหน้าหล่อเหลาเต็มแรง ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งออกจางห้องนั้นอย่างเร็วโดยลืมเอกสารใบบันทึกสำรวจความเรียบร้อยที่เธอจดรายละเอียดจนเกือบครบแล้วทุกห้อง

ชายหนุ่มยืนนิ่งอึ้งผสมกับอาการชาบนแก้มซีกซ้ายที่ถูกฝ่ามือเล็กนั้น พลางเหลือบมองไปที่แผ่นกระดาษที่หล่นบนพื้น ไทนี่เอื้อมมือไปหยิบเอกสารสองสามแผ่นก่อนจะทรุดกายลงนั่งบนเตียง

‘มิสพิณมายา รักษ์วสิกร ’

 ไทนี่อ่านชื่อหญิงสาวทวนไปทวนมาหลายครั้งด้วยความหลงใหลและติดใจในรสชาติแสนหวานของเรียวปากอิ่มสวยอีกทั้งผิวกายหอมละมุนที่ทำให้เขาใจโหยหาอยากชิดใกล้กับผู้หญิงคนนี้ชนิดเนื้อแนบเนื้อมันคงทำให้เขารู้สึกอิ่มสุขมากกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยผ่านมา ชายหนุ่มครุ่นคิดในใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะยกหูโทรศัพท์สายภายในโทรหาอเล็กซ์เลขาฯส่วนตัวผู้รู้ใจของเขา

“อเล็กซ์ นายโทรเช็คฝ่ายบุคคลให้ฉันหน่อยว่ามีพนักงานชื่อ พิณมายา รักษ์วสิกรไหมถ้ามีฉันต้องการประวัติและข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ทั้งหมดโดยด่วน”

“ครับ คุณไทนี่” เลขาหนุ่มรับคำสั่ง

“อีกอย่าง เดี๋ยวฉันจะไปดูงานที่บ่อน ถ้านายได้ข้อมูลผู้หญิงคนนั้นแล้วก็เอาไปให้ฉันที่ห้องรับรองของคาสิโนก็แล้วกัน” ไทนี่สั่งงานจบก็รีบวางสายแล้วจัดการกับตัวเองอีกครั้งเพื่อออกไปที่ดูงานตามที่บอกกับเลขาฯไว้

ที่ร้านอาหารไทยแดนสยาม ร้านอาหารไทยตำรับดั้งเดิมที่มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการไม่ได้ขาดด้วยรสชาติของอาหารไทยอันลือชื่อและการบริการที่ดีเยี่ยมทำให้มีลูกค้าชาวสิงคโปร์และนักท่องเที่ยวที่ถูกใจในรสชาติอาหารไทย

“คุณพฤกคะลูกค้าโต๊ะสิบสองเพิ่มเมนูเขียวหวานกุ้งกับปลาสลิดทอดกรอบ และโต๊ะห้าเพิ่มผัดไทกุ้งสด และข้าวคลุกกะปิอย่างละที่นะคะ” บริกรสาวเส่งออร์เดอร์ให้กับพฤกฐา เจ้าของร้านและบางครั้งก็รับหน้าที่เชฟหนุ่มมือทองอีกด้วย

“ไม่เกินแปดนาที เซทนี้โต๊ะสามยกไปเสิร์ฟได้เลย” คนที่กำลังง่วนอยู่หน้าเตาบอกกับบริกรสาวให้ยกอาหารไปเสิร์ฟกับลูกค้า ช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายสำหรับวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ลูกค้าจะเยอะเป็นพิเศษจนชายหนุ่มไทยเจ้าของร้านอาหารแดนสยามจำต้องทิ้งตำแหน่งเจ้าของร้านชั่วคราวลงมาช่วยงานเชฟสาวใหญ่รุ่นแม่ที่เขาให้เคารพนับถือไม่ต่างจากผู้ใหญ่คนหนึ่ง

“ออกไปดูหน้าร้านเถอะคุณพฤกตอนนี้ไม่ค่อยยุ่งแล้ว” ป้าสายใจเชฟอาหารไทยของร้านแดนสยามบอกกับชายหนุ่มเจ้าของร้าน ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่พนักร้านเข้ามาตามชายหนุ่มพอดีเนื่องจากมีคนมาสมัครทำงาน

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมให้เด็กหน้าร้านมาช่วยป้าก็แล้วกันครับ” พฤกฐาบอกก่อนจะออกจากห้องครัว เดินตามพนักงานของร้านที่มาตามเขาไปพบกับผู้ที่มาติดต่อสมัครงาน

วินาทีแรกที่ชายหนุ่มได้เห็นหน้าสาวน้อยแก้มป่อง ดวงตากลมโตสดใสแฝงแววดื้อรั้งไม่ยอมใคร ก็ทำให้หัวใจของชายหนุ่มแสนอบอุ่นแต่หัวใจอ้างว้างพลันสดใสชุ่มชื่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

“สวัสดีค่ะ เห็นคุณติดประกาศรับสมัครงามที่หน้าร้านไม่ทราบว่ายังรับสมัครอยู่ใช่ไหมคะ” เพชรดานักศึกษาสาวไทยที่ได้รับทุนเรียนดีแต่ตกยากจึงต้องทำงานเพื่อเป็นค่าครองชีพสำหรับการมาอยู่ต่างถิ่นเช่นนี้ ยกมือไหว้ชายหนุ่มตามวัฒนธรรมแบบคนไทยเมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านเป็นคนไทยเช่นเดียวกับเธอ

“ครับ ยังรับอยู่ครับ ไม่ทราบว่าคุณเคยผ่านงานด้านร้านอาหารมาบ้างหรือเปล่า” เจ้าของร้านหนุ่มถามพร้อมกับจ้องมองไม่วางตา ทำเอาเพชรดาหงุดหงิดเล็กๆกับสายตาแฝงความนัยของชายหนุ่ม

“ก็เคยผ่านมาบ้าง” หญิงสาวตอบเสียงห้วนๆเหมือนมะนาวไม่มีน้ำ

“ถ้าอย่างนั้นคงไม่เป็นปัญหา ว่าแต่คุณจะไม่แนะนำตัวให้ว่าที่เจ้านายอย่างผมได้รู้จักสักหน่อยหรือ ผมถือว่าเป็นมารยาทที่พนักงานใหม่พึงกระทำกับเจ้านาย” พฤกฐาถามยิ้มๆพลางนึกขันในใจกับอาการฮึดฮัดของสาวน้อยตรงหน้า

เพชรดาไม่ตอบแต่หยิบเอกสารในการสมัครงานที่เธอเตรียมไว้ยื่นให้กับชายหนุ่มแทนจะตามคำถาม เล่นเอาพฤกฐานึกไม่ถึงว่าหญิงสาวจะเลือกตอบคำถามเขาด้วยวิธีนี้

“เอกสารครบถ้วนรายละเอียดครบครับขนาดนี้คงไม่ต้องถามอะไรฉันเพิ่มเติมแล้วใช่ไหมคะ” หญิงสาวยิ้มมุมปากด้วยความสะใจที่ได้แกล้งชายหนุ่ม แม้ว่าเขาจะเป็นว่าที่เจ้านายใหม่ของเธอก็ตามแต่ถ้าจะมาชีกอเจ้าชู้ใส่เธอล่ะก็รับรองได้เจอฤทธิ์สาวห้าวอย่างเธอแน่

“เพชรลดา ชื่อเพราะสมกับตัวเธอดีนะ งั้นพรุ่งนี้หกโมงเช้ามาคุยรายละเอียดเรื่องงานและหน้าที่ที่ของเธอรวมทั้งรายได้และสวัสดิการ” เจ้าของร้านอาหารไทยชื่อดังบอกกับว่าที่พนักงานคนใหม่ที่เขาเพิ่งรับเข้าด้วยความรู้สึกพึงใจเป็นการส่วนตัวมากกว่าที่อยากจะได้พนักงานในร้านเพิ่ม

“ขอบคุณนะคะที่รับฉันเข้าทำงาน” เพชรดาทำท่าจะยกมือไหว้ชายหนุ่มตามมารยาท

“เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวานๆงจะดีไม่น้อย” พฤกฐาขัดขึ้นด้วยเหตุผลที่ว่าเขาไม่ใช่เจ้านายที่ยศเจ้าอย่างและที่สำคัญเขาชอบที่จะเห็นรอยยิ้มหวานๆมากกว่าที่จะเห็นเธอยกมือไหว้เขาทั้งๆที่อายุห่างกันไม่เท่าไร

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกก่อนที่เธอจะรีบสาวเท้าออกจากร้านโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไร พฤกฐามองตามหญิงสาวจนลับตาไปด้วยความรู้สึกพึงใจอย่างบอกไม่ถูกแม้ว่าหญิงสาวจะดูเหมือนห้าวๆแล้วไม่ชอบเขาก็ตาม

‘ต่อจากนี้คงมีอะไรสนุกๆเกินขึ้นกับชีวิตบ้างแล้วล่ะ’ ชายหนุ่มพูดกับตัวเองก่อนจะกลับเข้าไปดูแลร้านตามเดิม

หลังจากวิ่งหนีออกมาจากห้องแล้วพิณมายาก็ลงมายังแผนกบริการเพื่อแจ้งกับหัวหน้าฝ่ายเรื่องที่เธอเจอกับแขกที่มาพักจะทำมิดีมิร้าย แต่พิณมายาก็ต้องหน้าหงายเมื่อถูกหัวหน้าแม่บ้านตำหนิเธอพร้อมกับสั่งให้หญิงสาวกลับไปเอาใบบันทึกสำรวจความเรียบร้อยลงมาที่แผนกมิเช่นนั้นจะถือว่าเธอไม่ผ่านงาน

คนได้รับคำสั่งจำต้องกลับขึ้นไปที่ห้องบนชั้นวีไอพีอีกครั้ง แม้ว่าลึกๆเธอยังหวาดหวั่นกับเหตุการณ์ที่เธอถูกชายหนุ่มเจ้าของห้องจู่โจมในระยะประชิดด้วยสภาพหมิ่นเหม่ แค่คิดพิณมายาก็รู้สึกร้อนไปทั้งหน้าจนไม่อยากจะก้าวขาออกจากลิฟต์เลยด้วยซ้ำ

ติ๊ง! เสียงสัญญาณลิฟต์ดังขึ้นก่อนที่ประตูอัตโนมัติจะเปิดออกเมื่อมาถึงชั้นที่หมาย หญิงสาวก้าวขาออกจากลิฟต์เดินตรงไปยังห้องสุดท้ายปลายทางด้วยใจที่ภาวนาขอให้ไม่เจอผู้ชายหื่นกามคนนั้นอยู่ในห้อง ก่อนจะหยุดยืนด้วยลังเลใจแล้วพิณมายาก็ต้องตกใจจนผงะเกือบเซเมื่อประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างสูงของชายหนุ่มที่จู่โจมเธอก้าวออกมาพอดี

“คุณ!” หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจแล้วรีบหันหลังวิ่งหนีอย่างเร็ว แต่ยังช้าเกินไปสำหรับชายหนุ่มผู้จัดเจนอย่างไทนี่

“จะหนีไปไหนแม่เมดสาวคนสวยไหนๆก็มาแล้วเรามาหาความสุขกันดีกว่า” มือหนาคว้าเอวคอดของหญิงสาวเข้าหาตัวพร้อมกับรั้งเข้ามาด้านในห้อง

“ปล่อยค่ะ ฉันขอร้อง ถ้าใครมาเห็นฉันจะเดือดร้อนนะคะ ฉันไม่อยากถูกไล่ออกตั้งแต่วันแรกที่ได้เริ่มงานนะคะ” พิณมายาพยายามใช้เหตุผลร้องขอชายหนุ่ม

ไทนี่ระบายยิ้มเผยเสน่ห์ชวนฝันทำเอาเมดสาวถึงกับใจสั่นเล็กๆ ก่อนจะรีบสลัดความหวั่นไหวนั้นทิ้งพร้อมยกสองมือบางออกแรงดันแผงอกแกร่งให้ออกห่างแต่กลับถูกวงแขนแข็งแรงกอดรัดแน่นกว่าเดิมจนหญิงสาวแทบหายใจไม่ออก

“ไม่ต้องกังวลหรอกนะคนสวย เพราะไม่มีใครกล้าไล่เธอออกเด็ดขาด ฉันสัญญาแต่ตอนนี้ขอฉันชื่นใจก่อนไปทำงานก็แล้วกันนะ” พูดจบริมฝีปากหยักก็กดทับแนบสนิทกับเรียวปากสีชมพูระเรื่อที่กำลังจะเปล่งเสียงร้องห้ามให้กลายเป็นเสียงอู้อี้ในลำคอ

ไทนี่จูบอย่างเรียกร้องเอาแต่ใจแต่แฝงด้วยความปรารถนาเร่าร้อนดั่งเปลวเพลิงที่กำลังเผาผลาญให้พิณมายาเคลิบเคลิ้มจนเผลอไผลยอมให้ชายหนุ่มจูบเธอจนหนำใจ

“หวานเหลือเกินคนดี” ไทนี่พร่ำเสียงแผ่วชิมริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อก่อนจะยอมปล่อยหญิงสาวในอ้อมกอดแต่โดยดี

“พอใจคุณแล้วก็ปล่อยฉันเสียทีค่ะ” พิณมายากระแทกเสียงใส่ชายหนุ่มก่อนจะทุบลงบนแผงอกแกร่งเต็มแรงหมายจะให้อีกฝ่ายยอมปล่อยเธอ และดูเหมือนจะได้ผลเมื่อชายหนุ่มยอมคลายอ้อมกอดแต่ยังคงยึดข้อมือบางของหญิงสาวไว้เพื่อไม่ให้เธอหนี

“ยังไม่ได้ทำอะไรจะพอใจได้ยังไงล่ะคนดี ผมว่าเรามาเริ่มกิจกรรมเข้าจังหวะกันดีกว่า รู้ไหมว่าผมกระหายคุณจนอยากจะจับคุณกดลงบนพื้นห้องแล้วกระหน่ำความเร่าร้อนใส่คุณไม่ยั้งตามอารมณ์กระหายใคร่อยากที่ปะทุขึ้น” ไทนี่พูดพร้อมกับดึงข้อมือบางไปยังเตียงกว้างก่อนจะดันร่างบางล้มลงไปนอนบนเตียงใหญ่

“ไม่นะคุณ ปล่อยฉันคนฉวยโอกาส” หญิงสาวแหวใส่พลางผลักร่างสูงให้ออกห่างเพื่อให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม

“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยคนดี มีผู้หญิงเป็นร้อยที่รอจะขึ้นเตียงเพื่อเล่นรักกับผมใจแทบขาด ในเมื่อคุณมีโอกาสแล้วอย่าทำเป็นดีดดิ้นนักเลย” ชายหนุ่มกระซิบพร่าชิดกกหูเล็กๆก่อนจะใช้จมูกโด่งคมคลอดเคลียไปทั่วซอกหูขาวสะอาดก่อนจะขบเม้มปลุกอารมณ์หวามไหวให้กับหญิงสาวเผลอไผล

“อ๊ะ…อื๊ย” พิณมายาครางสะท้านเมื่อถูกปลุกเร้าด้วยชั้นเชิงของคนที่ช่ำชองในเกมรัก สาวน้อยอ่อนประสบการณ์อย่างเธอจึงทำได้แค่พียงเปล่งเสียงคราวด้วยความรัญจวนใจ

“ชอบหรือเปล่า” เสียงทุ้มถามในขณะที่มือแกร่งเริ่มซุกซนไปตามเนื้อตัวของหญิงสาว

“ยะ อย่าค่ะ” พิณมายาร้องปรามเมื่อไอความร้อนจากมือแกร่งถลกกระโปรงชุดเมดของหญิงสาวไว้ที่เอวคอดแล้วเคลื่อนมือหนาบีบเคล้นต้นขาวกลมกลึงของเธอก่อนจะไล่ขึ้นมาสัมผัสแผ่วไปยังจุดอ่อนไหวของกายสาวที่ปิดกั้นด้วยชั้นในเนื้อบาง

“เดี๋ยวผมจะพาคุณไปสวรรค์ชั้นเจ็ดรับรองเด็ดสะระตี่จนคุณต้องติดใจสะกิดเรียกให้ผมทำอีกหลายครั้งเลยทูนหัว” นิ้วร้ายไล้วนหยอกเย้าจุดอ่อนไหวด้วยต้องการปลุกปั่นไฟพิศวาสในกายสาวจนกระเจิง มือบางจิกเกร็งบนที่นอนพร้อมกับแอ่นสะโพกขึ้นเมื่อนิ้วร้อนแทรกลึกเข้าไปสัมผัสภายในกายเธอ

“ไม่…ได้โปรด ยะ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ” เสียงหวานร้องห้ามพร้อมกับส่ายศีรษะไปมาจนผมยาวสยายเต็มหมอนสร้างความรู้สึกยั่วใจให้กับมาเฟียนักรักอย่างไทนี่มากขึ้นไปอีก

“อยากให้หยุดหรืออยากให้สานต่อจนจบเกม” ชายหนุ่มถามในขณะที่นิ้วร้อนยังคงปลุกปั่นหญิงสาวอย่างต่อเนื่อง

พิณมายาร้อนลุ่มไร้การควบคุมตนเองจนสติสัมปชัญญะหลุดลอยไม่รับรู้รับฟังสิ่งใดนอกจากปล่อยตัวปล่อยใจให้มาเฟียหนุ่มนักรักเพลิดเพลิดกับการเรือนกายของเธอตามชอบใจ ในระหว่างที่ชายหนุ่มพยายามเพียรปลุกปั่นอารมณ์สาวเสียงสัญญาณโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเรียกสติทั้งคู่ให้กลับคืนมาอีกครั้ง

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด! เสียงสวรรค์สำหรับพิณมายาแต่คงเป็นเสียงที่สร้างความขัดใจให้กับชายหนุ่มจนสบถออกมาดังลั่น

“โธ่เว้ย!” ไทนี่หยิบอุปกรณ์สื่อสารคู่ใจขึ้นมากดรับสายอย่างเสียอารมณ์ แต่ยังไม่วายจับจ้องร่างบางรีบชันกายลุกขึ้นพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาสิ่งของที่เธอต้องการ เมื่อเห็นว่าเอกสารใบบันทึกวางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งหญิงสาวจึงไม่รอช้ารีบเข้าไปฉวยเอกสารที่ต้องการแล้ววิ่งออกจากห้องไปต่อหน้าต่อตาชายหนุ่มที่ยังคงสนทนาติดพันจึงทำได้แต่เพียงมองตามเธอเท่านั้น

ทางด้านคนที่ถูกขัดจังหวะยังคงติดพันอยู่กับโทรศัพท์เรื่องงานจากลูกค้ารายใหญ่ชายหนุ่มจึงจำใจต้องปล่อยกระต่ายป่าแสนหวานที่เขาหมายตาจะขย้ำไปเสียก่อน เพราะคนอย่างไทนี่ ลี เรื่องธุรกิจและผลกำไรย่อมมาก่อนเรื่องส่วนตัวเสมอนั่นคือสโลแกนประจำตัวเขา

‘เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกแม่กระต่ายป่าเสร็จงานเมื่อไรฉันจะกินเนื้อนุ่มๆของเธอให้หนำใจเลยคอยดู’

มาเฟียหนุ่มนักรักหมายมั่นไว้ในใจหลังจากคุยธุระเรื่องงานจนวางสายเป็นที่เรียบร้อยก่อนที่เขาจะตรงไปยังลานจอดรถเพื่อออกไปพบลูกค้าตามที่ได้คุยไว้