ผมอยากเป็นนักวาดนิยายภาพการ์ตูน (ไพบูลย์ พันธุ์เมือง)

ผมอยากเป็นนักเขียนนิยายภาพการ์ตูน

๑.
นักวาดรูปด้วยผงถ่าน

ผมเป็นคนพิการ หลังค่อมเดินขากะเผลก แถมพ่อแม่ยากจน ผมชอบวาดเขียน แต่ไม่มีโอกาสได้เรียนในโรงเรียนสอนศิลปะ เช่น เพาะช่าง เพราะพ่อของผมตาย ตั้งแต่ผมยังมีอายุ ๕ ขวบ แม่ไม่มีเงินส่งให้เรียนต่อหลังเรียนจบ ม.ศ.๓ แต่อาศัยความสนใจ พยายามฝึกฝนตนเอง ผมพยายามส่งภาพวาดเข้าร่วมแสดงและประกวดในงานเดือนสิบ เมืองนครศรีธรรมราช โดยไม่เคยได้รับรางวัลใด ๆ แต่ เมื่อใดที่มีการประกวดวาดภาพในสถานที่ ต่อหน้าคณะกรรมการ ผมจะได้รางวัลไม่รางวัลที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ หรือไม่ก็ชมเชยทุกปี ทำให้ผมเป็นที่รู้จักของครู-อาจารย์ศิลปะ ผู้เป็นกรรมการตัดสินประกวดวาดรูป  โดยเฉพาะ อาจารย์แนบ ทิชินพงศ์ ศิลปินอาวุโสของจังหวัด ที่มีเมตตาต่อผมและผมก็ให้ความเคารพนับถือท่าน ว่าเป็นเสมือนอาจารย์ของผมคนหนึ่ง

ผมมีน้องชายและน้องสาวอีก ๒ คน คือเจริญและวันดี เจริญมีร่างกายสมบูรณ์ แข็งแรงเหมือนคนปรกติทุกประการ ส่วนวันดีเป็นเหมือนผม คือแรก ๆ เราต่างเกิดมาดี มีร่างกายสมบูรณ์ แข็งแรง เหมือนเด็กอื่น ๆ แต่พอเรียนจบชั้น ป.๔ อาการประหลาดก็เกิดขึ้น แรก ๆ คือรู้สึกขาแข้งอ่อนเปลี้ย ทำให้เวลาที่ต้องเดินมาก ๆ หรือยืนนาน ๆ จะปวดเมื่อยจนทนไม่ไหว ผมเองตอนแรก ๆ ก็เพียรพยายามรักษากับหมอในโรงพยาบาล กระทั่งเข้าวัดบวชเป็นสามเณร เพื่อใช้สิทธิในการเดินทางไปรักษาตัวที่กรุงเทพมหานคร

แต่ในปี พ.ศ. ๒๕๐๑ ทุกๆ โรงพยาบาลในกรุงเทพมหานคร ที่ผมไปหาให้หมอตรวจ/รักษา ไม่มีหมอหรือโรงพยาบาลแห่งไหนรักษาอาการของผมได้ มีแต่จ่ายยาให้มารวม ๆ กันเป็นลัง ให้ผมขนกลับบ้าน และผมต้องกลับมาอยู่เมืองนครฯ ในเพศของสามเณร ในสภาพเดิม  ๆ

แต่ในเมื่อผมจำเป็นต้องดำเนินชีวิตต่อไป ผมต้องดิ้นรนใฝ่หาโอกาสที่ดีกว่า นั่นคือการฝึกวาดรูปและหาทางกลับเข้าเรียนต่อชั้นมัธยม ๔,๕,๖... ซึ่งผมได้เขียนเรื่องนี้ไว้ในหนังสือเรื่อง “ครูไพบูลย์ เป๋ หลังค่อม ผู้ไม่ยอมจำนนต่อคำเย้ยหยัน” จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์นานมีบุ๊คส์ เล่าเรื่องตอนที่ผมต้องต่อสู้ในเพสของสามเณรพิการ ที่ต้องไปอยู่หาที่เรียน ต้องทนต่อความอดอยากโหยหิว อยู่ที่จังหวัดเพชรบุรี แต่ผมยังไม่ได้เขียนเล่า ในส่วนที่ผมอุปสมบทเป็นพระ ๑ พรรษา แล้วลาสิกขาออกมา พเนจรร่อนเร่ ไปตามจังหวัดต่าง ๆ แถบชายฝั่งทะเลอันดามัน โดยยึดเอาวิชาวาดรูปเหมือนด้วยผงถ่านคาบอน เป็นวิชาทำมาหากิน...

ก่อนอื่นผมขอเล่า เรื่องของวันดีน้องสาวที่เกิดมามีกรรมเช่นเดียวกับผม แถมเวลาต่อมาเธอมีอาการร้ายแรงกว่าผมตรงที่ พอเป็นสาว เธอมีหน้าตาดี มีหนุ่ม ๆ มาติดพัน เธอพยายามลบปมด้อยของร่างกาย โดยการหาซื้อยามากินเอง หวังจะให้หายจากอาการที่เป็นอยู่ เช่น ให้เดินเหินได้สะดวก ไม่ปวด ไม่เมื่อย ปรากฎว่าแรก ๆ ได้ผล และเธอยังแนะนำยาที่เป็นเม็ดบรรจุแผง ชื่อยา “เพร็ตนิโซโลน” ให้ผมลองซื้อมากินด้วย แรก ๆ ผมลองซื้อมากินปรากฎว่าสามารถเดินได้ทั้งวัน ไม่ปวดเมื่อย แต่ผมไปอ่านพบในหนังสือพิมพ์... พบว่า ยาดังกล่าวมีฤทธิ์ทำลายไขกระดูก ผมเลยหยุดและบอกให้วันดีหยุด แต่เธอไม่หยุด เพราะเธออยากเป็นสาวที่ไม่ป่วยและพิการ

ทำให้มีชายหนุ่มอายุอ่อนกว่าผม ๒ ปี ชื่อนายทวี เป็นชาวอำเภอนาบอน จังหวัดนครศรีธรรมราชอาชีพกรีดยาง มาสู่ขอและแต่งงาน หลังแต่งงานแม่แบ่งขายที่ดินข้างบ้าน ให้เธอกับสามีไปซื้อสวนยางเป็นของตนเอง อยู่ที่อำเภออ่าวลึก จังหวัดกระบี่ แต่หลังแต่งงานอาการผิดรูปผิดร่าง ของร่างกายอันมีสาเหตุมาจากยาที่เข้าไปทำลาย ทำให้ขาสองข้างหดสั้น เวลาเดินก้าวขาไม่ออก เวลานอนยืดขาไม่ตรง และกระดูกสันหลังโค้งงอ จนกลายเป็นคนหลังค่อม ตัวเตี้ย...

วันดีจึงอยากเปลี่ยนอาชีพจากการทำสวนยาง ไปตั้งร้านค้าขาย เพราะการค้าขายทำให้เธอ ได้นั่งขายอยู่กับบ้าน ไม่ต้องไปเดินเก็บน้ำยางช่วยสามี เธอจึงขายสวนยางไปหาซื้อที่ดินในจังหวัดภูเก็ต พบที่ที่เจ้าของจะขาย เป็นที่ลุ่มป่าจาก อยู่ติดถนนสายอนุสาวรีย์(ท้าวเทพกษัตรีย์)-บางโรง อำเภอถลาง

ก่อนปลูกบ้านทำร้านค้า ต้องจ้างคนถางทำลายต้นจาก แล้วถมดินสูงพ้นระดับน้ำ แล้วปลูกเป็นเรือนโรง ขายของชำและขายน้ำชากาแฟ ปรากฏว่าขายดี แต่อาการป่วยที่ปรากฏมากขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้สามีคิดตีจาก จึงพอเธอมีลูกชาย-หญิง ๒ คน สามีก็ขอหย่า โดยสามีขอแบ่งสินทรัพย์ เป็นรถจักรยานยนต์ไปคันเดียว อย่างอื่นถือว่าเป็นของภรรยา

วันดีต้องขายบ้านและที่ดินอีกหน ก่อนออกเดินทางแบบเสี่ยงโชค มาซื้อบ้านที่ปลูกเป็นห้องแถว ในซอยหลังโรงเรียนศรียาภัย จังหวัดชุมพร และลงมือทำมาค้าขายอีกครั้ง ทำให้สามารถเลี้ยงดูลูกหญิง-ชายมาจนลูกโตเข้าโรงเรียนประถมและมัธยม อาศัยว่าลูกหญิง-ชายทั้ง ๒ คนเป็นเด็กเรียนเก่ง ระดับเกรด ๔ ลูกสาวคนพี่จึงสอบเข้าวิทยาลัยพยาบาล ลูกชายเรียนหลักสูตรสาธารณสุข เพราะไม่มีทุนส่งให้เรียนแพทย์

ขณะที่ลูก ๆ กำลังเรียน วันดีอ่านพบในหนังสือพิมพ์ว่า กระดูกต้นขาสามารถผ่าตัดเปลี่ยนได้ และจะทำให้ผู้ป่วยเดินได้อีก เธอจึงเดินทางไปผ่าตัดเปลี่ยนกระดูก ที่โรงพยาบาลในจังหวัดสงขลา แต่พอเปลี่ยนกระดูกกลับมาแล้ว เธอเดินยืนไม่ได้อีกเลย...

ท้ายสุดเมื่อลูกสาวคนโตเรียนจบพยาบาล ได้รับการบรรจุเป็นพยาบาลวิชาชีพ ที่โรงพยาบาลปะทิว จังหวัดชุมพร ลูกชายเรียนจบสาธารณสุข ได้รับการบรรจุเป็นพนักงานสาธารณสุข ประจำสถานีอนามัยพรุตะเคียน อำเภอท่าแซะ จังหวัดชุมพร วันดีขายบ้านในซอยหลังโรงเรียนศรียาภัย มาอยู่กับลูกสาวที่บ้านพักพยาบาล หลังโรงพยาบาลปะทิว

ทว่า จากการผ่าตัดที่ทำให้เดินไม่ได้ วัน ๆ มีแต่นั่งนอนอยู่กับที่ วันดีกลายเป็นคนอารมณ์ร้ายกับลูกๆ และเอาแต่ใจตัวเป็นใหญ่ คอยแต่ดุด่าว่าร้ายลูก ๆ ทั้งสองตลอดเวลา จนลูกทั้งสองคนเข้าหน้าแทบไม่ติด และเมื่อไม่ได้ดังใจเธอก็เครียดจนป่วยหนัก ตลอดวันเธอต้องนอนตะแคงขวา จนปอดเสียไปข้างหนึ่ง ก่อนลาจากโลกไป เมื่อ ปี พ.ศ.๒๕๕๔ ขณะที่มีอายุได้ ๖๕ ปี

ส่วนตัวผม จากอดีตจนถึงปัจจุบัน ผมพยายามรักษาสุขภาพด้วยวิถีธรรมชาติ เป็นหมอให้ตนเอง เช่น ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ อาศัยธรรมะ ลด เลิก ละ... พยายามแก้ที่ตัวเองไม่ไปแก้ไขคนอื่น ทำให้ผมสามารถรับราชการเป็นครูมาได้ จนอายุ ๕๘ ปี ได้ตำแน่งอาจารย์ ๓ ระดับ ๘ จากนั้นผมสมัครเข้าโครงการ “เปลี่ยนเส้นทางชีวิต” (เออลี่รีไทร์)จากราชการครู ในเดือนตุลาคม พ.ศ.๒๕๔๒  เพื่อมาเป็นศิลปินวาดรูปและนักเขียน (มีผลงานเขียนได้รับการตีพิมพ์เป็นรูปเล่ม รวมเรื่องสั้น, นวนิยาย, นิยายเยาวชน, และหนังสือเด็ก มากกว่า ๑๐ เล่ม และได้รับรางวัลต่าง ๆ ในงานเขียนมาพอสมควร เช่น รางวัลช่อการะเกด พานแว่นฟ้า เซเว่นบุ๊คอะวอร์ด นายอินทร์อะวอร์ด เดลินิวส์...) โดยที่ปัจจุบันผมยังคงเดินได้ ขับรถยนต์เองได้ เคยขับรถยนต์ท่องเที่ยวไปคนเดียว ไปถึงเชียงใหม่ ชัยภูมิ บุรีรัมย์ ศรีสะเกษ เขาพระวิหาร...

ต่อไปนี้ คือเรื่องราวและเหตุการณ์ในชีวิตของผม ที่ต้องการนำมาถ่ายทอดสู่ผู้อ่าน...

ตอนที่ผมยังบวชเป็นสามเณร ในวัดมีพระรูปหนึ่งสอบเปรียญธรรม ๓ ประโยคได้ ใคร ๆ เรียก “ท่านมหา” ท่านมหาชอบวาดรูปและอุตส่าห์เดินทางไปเรียนวาดรูปเหมือน ด้วยผงถ่านคาบอน มาจากช่างจีน ที่กรุงเทพมหานคร ท่านมหาจึงรับงานวาดรูปเหมือน จากรูปถ่ายให้กับโยม ๆ แทบจะไม่มีเว้นว่าง

ผมไปเฝ้าดูอยู่สองสามวัน ว่ามีขั้นตอน วิธีการอย่างไร แล้วผมก็ลองหัดวาดดูบ้าง ปรากฏว่าผมวาดได้ และผู้ที่ได้เห็นต่างกล่าวชมกันว่า

“เณรบูลย์วาดออกมาดูมีชีวิตชีวา มากกว่าที่ท่านมหา...วาด” ทำให้ระหว่างที่บวชเป็นสามเณร ผมมีงานวาดรูปเหมือนให้ชาวบ้าน จำนวนไม่น้อยกว่าที่ท่านมหา โดยชาวบ้านถวายค่าตอบแทนให้รูปละ ๓๐ บาท ใช้เวลาวาดรูปละ ๒ วัน ทว่า ผมไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่นั้น ผมพยายามหัดวาดรูปด้วยดินสอ แล้วระบายด้วยสีน้ำ จึงพอผมสึกออกมา ผมลองไปสมัครประกวดวาดรูป ร่วมกับคนอื่น ๆ ในงานเดือนสิบ งานประจำปีของจังหวัดนครศรีธรรมราช ทำให้ได้รู้จักกับครู-อาจารย์ที่สอนวิชาวาดรูป ดังที่กล่าวข้างต้น

“ฝีมือของเณรดีมาก เคยไปสมัครสอบเพื่อเอาวุฒิวาดเขียนตรี โทกับเขาบ้างหรือเปล่า คนที่ไม่ได้เรียนในเพาะช่าง เขาเปิดโอกาสให้สอบวาดเขียนตรี โท เอก ด้วยนะ รู้หรือยัง?” อาจารย์แนบ ทิชินพงศ์ถาม

“จะต้องไปสอบที่เพาะช่างอย่างนั้นหรือครับ?” ผมถาม