ชุดครอบครัวรัก 2 เส้นทางรัก เส้นทางฝัน เส้นทางหัวใจ (ภาวิดา)

เส้นทางรัก... เส้นทางฝัน... เส้นทางหัวใจ

ของ ภาวิดา

เปรมรัชกับเพื่อนเดินมายืนมองร้านเสริมสวยขนาดใหญ่ตรงหน้า กำลังคิดว่าจะเข้าไปสมัครงานดีไหมเพราะดูแล้วเป็นร้านค่อนข้างหรู สวยงามสะอาด ที่หยุดดูร้านก่อนเพราะเห็นป้ายประกาศรับสมัครช่างเสริมสวยสองคน เธอและเพื่อนเรียนจบจากสถาบันเดียวกันและออกมาเดินหางานพร้อมกันสองคนโดยสัญญากันกว่าจะต้องหาร้านที่ต้องการช่างสองคน เพราะตั้งใจแล้วว่าจะไม่แยกจากกันไปไหนเลยเลยจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะแต่งงานไป

เปรมรัชมาจากลำปาง ยุพามาจากเชียงใหม่ จากฐานะที่ยากจนทำให้สองสาวเดินทางมาพบกันที่สถาบันแห่งหนึ่งที่สอนด้านดัดผม เสริมสวย จากที่ได้เรียนด้วยกันและพักอยู่ห้องเดียวกันหนทางชีวิตคล้าย ๆ กัน ทำให้สองคนรักกันมาจนถึงวันนี้วันที่เรียนจบแล้วมาเดินหางานทำพร้อม ๆ กันในวันนี้ หญิงสาวทั้งสองคนมีประสบการณ์ด้านนี้มาพอสมควรเพราะหลังจากเรียนจบก็ทำงานกับอาจารย์ที่สถาบันจนได้ความรู้มาเต็มเปี่ยม จนสถาบันปิดลงเพราะเหตุผลบางอย่างจึงออกหางานทำพร้อมกันในวันนี้แหละ

ในที่สุดสองสาวก็ตกลงจะเข้าไปสมัครงานในร้านและเมื่อผลักประตูกระจกเข้าไปก็พบเจ้าของร้านนั่งมองอยู่พอดี

“มาสมัครงานหรือจ๊ะ” คุณนายอุบลขยับแว่นมองหน้าสองสาวในใจไม่อยากรับเลยไม่ใช่เพราะสองสาวนั่นไม่สวยหรือไม่ถูกชะตาด้วยแต่เป็นเพราะสองสาวนั่นสวยมากต่างหาก

“ค่ะ ดิฉันกับเพื่อนเห็นเขียนว่ารับช่างสองคนเลยเข้ามาสมัครค่ะ” เปรมรัชก้าวมายืนตรงหน้าพร้อมยกมือไหว้อย่างงดงาม ยุพาทำตามเพื่อนพร้อมรอยยิ้มส่งให้คุณนายอุบล

“เธอเรียนจบจากสถาบันไหนล่ะ ฉันอยากได้คนที่เรียนจบจากสถาบันใหญ่ๆ” คุณนายพยายามหาทางใหม่ เพราะไม่อยากได้นั่นใจหนึ่ง แต่ก็อยากได้ก็ใจหนึ่งเพราะธุรกิจขนาดย่อมของเธอนี่ก็ต้องการคนสวยคนงามอยู่หรอก หากแต่ว่า เธอจะไม่หวงลูกชายจนเกินไป คุณนายหวงลูกมากใครก็รู้ทั้งตำบลนี่แหละ

“สถาบันวิภาดาค่ะ” เปรมรัชบอกชื่อสถาบันอย่างภูมิใจ เพราะวิภาดาถือเป็นสถาบันชั้นนำของเมืองไทย ค่าเรียนแพงมากทีเดียว และเป็นสถาบันที่สังคมยอมรับอีกด้วย

“เพิ่งจบล่ะซี...” แต่คุณนายอุบลไม่สนใจด้วย พยายามหาทางอื่นต่อไปอีก

“จบสองปีแล้วค่ะ และทำงานอยู่กับอาจารย์ที่สถาบันสองปี ทั้งสอนและทำงานด้านผมโดยตรงเลย พอดีสถาบันปิดเพราะอาจารย์ไปเมืองนอก...”

“ไปเมืองนอกหรือสถาบันเสื่อม....ที่จริงฉันไม่อยากได้ช่างสถาบันนี้เท่าไหร่หรอกนะ มันยังไงก็ไม่รู้...”

เธอนึกถึงอาจารย์ปาริฉัตรเจ้าของสถาบันที่อยู่ด้วยกันหลายปี ที่จริงอาจารย์เองก็ไม่อยากปิดสถาบันเท่าไหร่ แต่เป็นเพราะอาจารย์มีสามีที่ต้องย้ายไปทำงานเมืองนอก อาจารย์จึงจำเป็นที่ต้องย้ายตามไป

“แหม....” เปรมรัชขยับตัว ไม่อยากทำงานที่นี่อีกแล้ว

            “อาจารย์ไปอยู่เมืองนอกค่ะ...ตามสามีไปอเมริกา ไม่ได้เลิกเพราะห่วย... ไม่รับไม่เป็นไรนะคะ ขอบคุณค่ะ...” เปรมรัชพนมมือไหว้ลา และยุพาก็ทำตาม สองสาวต่างโกรธคุณนายคนนี้เหมือนๆ กัน เลยคิดว่าไม่อยากร่วมมือร่วมงานด้วย

“เดี๋ยวๆ ขอโทษที ...หากพูดอะไรไม่ถูกใจ...” คุณนายรีบเรียกเอาไว้ เนื่องจากสามสี่วันมาแล้วที่ติดประกาศ ปรากฏว่าไม่มีช่างคนไหนมาสมัครเลยสักคน ขืนปล่อยนานไปช่างไม่มีในร้านลูกค้าจะหนีหมด เลยต้องง้อเอาไว้ก่อน

“ตกลงว่ารับแล้วกันนะ เรียนมาระดับไหนล่ะ ตัดผมชายได้ทุกทรงหรือเปล่า...นวดหน้า ขัดตัว ทำเล็บ อะไรได้ไหมยังไง...”

“ได้ทุกอย่างนั่นแหละค่ะ แต่เราสองคนขอทำหน้าที่เดียวคือช่างผม ไม่ทำเล็บนะคะ” เปรมรัชบอกเสียงเรียบ

“ได้ ได้...เพราะเรามีช่างเล็บแล้ว ที่ถามเพราะเกิดแขกมาหลายคนจะได้ไม่นั่งเฉยๆ รอแต่ทำผมนั่นเอง ...เอาเงินเดือนเท่าไหร่ล่ะ ทดลองดูก่อนดีกว่านะ ฝีมือเป็นอย่างไรก็ค่อยจ่ายให้ตามความสามารถ”

            “ไม่ได้หรอกค่ะ ต้องให้เป็นเงินเดือนตกลงกันเลยเราขอคนละหนึ่งหมื่นถ้วนๆ หากไม่ได้หนึ่งหมื่นก็ไม่ทำ...”

“หนึ่งหมื่นเชียวหรือ...”

“ค่ะ รวมอาหารที่พักด้วย....”

“เอา ...ตกลง...แหม แกนี่เค็มเหมือนกันนะ สงสัยจะเป็นคนเมืองชลบุรีแน่เลยใช่ไหม...”

“คนเพชรบุรีค่ะ ไม่ใช่ชลบุรี เคยได้ยินไหมคะว่า คนสวยโพธาราม คนงามบ้านโป่ง คนโกงเมืองเพชรน่ะ คนเพชรนอกจากจะขี้โกงแล้วยังใจเด็ดอีกด้วยนะคะ ฆ่าคนง่ายเหมือนทุบหัวปลาเลยล่ะค่ะ...” เปรมรัชก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ที่จริงคนสวยโพธารามคนงามบ้านโป่ง คนตรงเมืองเพชร ไม่ใช่คนโกงเมืองเพชร เธอแกล้งพูดแหย่คุณนายคนนี้ให้กลัวนั่นเอง

“ว๊าย นี่ฉันรับคนโกงมาเป็นช่างหรือนี่ ...” คุณนายมีสีหน้าพออกพอใจที่หญิงสาวคนนี้ช่างเจรจาและท่าทางเอาจริงเอาจังไม่ใช่เล่นเลย

“ค่ะ...แน่นอนเลย โกงชัดๆ แต่ไม่แน่นะคะหากว่าได้เจ้านายดี ...คนเมืองเพชรก็ถวายชีวิตเลยค่ะ”

                                    “””””””””””””””””””””””

“คุณนายขา ช่างใหม่หรือคะนี่...” ช่างรูปร่างสูงแต่งกายทันสมัยและออกจะค่อนข้างเว่อร์วิ่งถลามารับหน้าทันทีที่หญิงสาวและเพื่อนก้าวตามคุณนายเข้าไปในห้องแอร์เย็นฉ่ำ

“ต๊าย ...สวยเด็ดขาดเลยเธอ...”

เปรมรัชทำหน้าปั้นยาก ช่างของคุณนายสามคนในร้านนั้นล้วนสาวประเภทสองทั้งนั้นเลยพอเห็นหล่อนและยุพาก็วี๊ดว๊ายกันลั่นไปหมด

“น้องหนูจ๋า ...ทำไมผิวส๊วยสวยยะ...ชื่อไรเนี่ย...ขอจับแก้มที ”

“นี่นังตะวัน...อย่ารุ่มร่ามน่า” คุณนายตบมือตะวันเข้าให้ดังเพี๊ยะคนโดนหน้าแหยไปเหมือนกัน “ฉันรู้ว่าไม่มีพิษภัย แต่ถึงยังไง พวกแกก็มีเดือยย่ะ...”

“โธ่ คุณนายเจ้าขา ...ถึงจะมีเดือย แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้หรอกนะฮ้า มันเสียมันแบบแถมยังเหี่ยวหมดแล้วฮ่า...” อีกคนหนึ่งทำท่าค้อนใส่เจ้านาย “ไม่งั้นนะ... ลูกชายคุณนายน่ะจะไม่มีทางเหลือหรอกนะฮ้า....”

“หุบปากนังจันทร์เกียรติ” คุณนายอ่อนใจกับแม่พวกนี้ จะด่ามากอะไรก็เกรงว่าจะพากันออกไปเสียหมด หาช่างดีๆ เก่งๆ อย่างแม่พวกนี้หายากนัก พวกนี้เอาใจลูกค้าเก่ง ทำอะไรก็เก่งไปหมด ละเอียดอ่อนมากกว่าช่างผู้หญิงเสียอีก เลยต้องเอาไว้ก่อนจะร้อนหูบ้างช่างมัน

“ไม่งั้นจะตบด้วยแบงก์ห้าร้อยให้เซ่อไปเลย...น้องใหม่สองคนนี้ห้ามใครแตะ ไม่ว่าด้วยปากหรือสายตา คำพูดด้วย แตะไม่ได้ เขาจะมาทำผมคนหนึ่ง สระคนหนึ่ง พวกเราสามคนต้องแนะนำเขาด้วยไม่ว่าจะเรื่องในร้านหรือเรื่องแขกคนสำคัญๆ ของร้านว่ามีใครบ้าง เข้าใจนะยะ”

“ว๊ายแตะไม่ได้เลยหรือฮ้า ...พวกเราสามคนนี่น่ะ เออแล้วลูกชายคุณนายล่ะ แตะได้หรือเปล่า ....”

“ตัวนี่แหละ...” ตะวันว่าให้จันทร์เกียรติ “หาเรื่องให้เกิดบ้านเพลิงไหม้หรือไง ถึงได้พูดอย่างนี้น่ะ...”

“เออ ขอโทษทีลืมไป คุณนายขา แหม๊ แค่นี้ตาเขียวเชียว”

เปรมรัชรู้สึกงงๆ มึนๆ เหมือนกันกับคำของสาวประเภทสองตรงหน้ากับคุณนายเจ้าของร้านซึ่งท่าทางไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่นัก แต่ก็ได้ความเลา ๆ ว่าคุณนายคนนี้คงมีลูกชายนั่นแหละยายสามกระเทยควายนี่ถึงได้วี๊ดว๊ายกันขนาดนี้ แค่พูดถึงเท่านั้นนะเนี่ย

แต่ก็เป็นไปอย่างต่างคนต่างพอใจนั่นแหละ ฝ่ายหนึ่งยั่วได้ก็สบายใจอีกฝ่ายหนึ่งด่าได้ก็สบายใจเหมือนกัน

คุณนายไปแล้วในเวลาต่อมา สามหนุ่มนั่นก็รีบกระซิบกระซาบเลยทันที

“นี่เธอ โชคดีรู้ไหม ที่คุณนายหน้าเลือดนี่รับเอาไว้ ปกตินะ หน้าสวยๆ อย่างนี้แกไม่รับง่ายๆ หรอก”

“อ้าว ทำไมล่ะพี่ ...” ยุพารีบถามทันที หล่อนพอใจที่จะได้ร่วมงานกับคนสามคนนี้ท่าทางไม่มีพิษมีภัยเลย คงคุยสนุกกันทั้งวันในยามไม่มีแขกเข้าร้าน

 

“แกหวงลูกชาย...”

“ใช่ ...ลูกชายแกหล๊อ หล่อนะ เหมือนไมเคิลเลยล่ะ”

“ไมเคิลไหน ..แจ๊กสันเหรอ...” ยุพาถาม

“ว๊าย...ยายบ้าไม่ใช่ย่ะ ไมเคิล เจฟ็อกซ์ต่างหาก พระเอกหนังฝรั่งคนที่ผมทองยาวระต้นคอไงเธอ โอ๊ย...พูดแล้วไปนอนฝันถึงจนหมอนข้างบี้แบนเลยเธอ...”

“หล่อขนาดนั้นเลยหรือ ...” หญิงสาวพึมพำออกมา พอดีมีแขกเข้าร้าน หญิงสาวเลยหยุดคำพูดนั้นไว้แค่นั้น

 “เราเอาของไปเก็บที่ห้องกันก่อนเถอะ ยุพา... พี่ตะวันพาไปนะ...เราไม่รู้ว่าห้องไหน...”

“ได้เลยน้อง รับรองไม่มีปัญหา...นี่ยายจันทร์ สระผมแขกรอท่าเลยนะยะ เดี๋ยวจะลงมาไดร์ให้ย่ะ คุณขา ...วันขอตัวพาน้องไปดูห้องก่อนนะฮ้า .. รอวันแป๊บเดียวฮ่า ...” ตะวันหันไปอ้อนแขกก่อนจะเดินนำสองสาวขึ้นไปชั้นบนอันเป็นที่ที่คุณนายอนุญาตให้ใช้ห้องได้หนึ่งห้องต่อสองคน

“พี่ก็นอนที่นี่กันนั่นแหละ แต่นอนบ้างไม่นอนบ้างแล้วแต่ แขกมากก็นอน บ้านเราอยู่ไม่ไกลร้านหรอกจ๊ะ ... เลยไปมาสะดวก”

“คุณนายพักที่ไหนคะ”

“ก็นั่นแหละ ติดกันนี่ ฝั่งนี้ปล่อยให้พวกเรานอนกันอย่างตามมีตามเกิดไม่ตกแต่งเลย แต่ไปดูฝั่งห้องของแกซี ...หะหรูหะหราจะตะลึงเลย ... แกมีลูกชายคนเดียวนะรักมาก สามีแกตายไปนานแล้ว เลยอยู่กับลูกสองคน อ้อ หลานสาวคนหนึ่ง ยายนั้นปากมากจู้จี้พอๆ กับแกนี่แหละ เป็นอาจารย์สอนอยู่วิทยาลัย แค่วิทยาลัยนะเธอ โก่งเสียไม่มีล่ะ ยังกะกิ้งก่าได้แก้ว ....”