กวีในอุทกภัย (ประชาคม)

กวีในอุทกภัย

ก่อนมวลน้ำจะทะลักท่วมบ้านของเสือ เฟื่องอักษรประมาณสัปดาห์เศษ  เอกอรุณรู้จากข่าวออนไลน์ของหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง  เป็นข่าวที่ทั้งเล็กและสั้นแทบกลืนหายไปกับโลโก้สินค้าลงโฆษณา  หากไม่ใช่คนที่รู้จักเสือ  เฟื่องอักษรเป็นการส่วนตัว  หรือเป็นคนที่ไม่ได้ติดตามผลงานด้านศิลปะหลายแขนงของแกมาเป็นเวลายาวนาน  ข่าวเล็ก ๆ ที่เห็นก็คงไม่ได้สะดุดตาให้ต้องตามอ่าน   หรือนำมาใส่ใจจนรู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้าตัว  และหนังสือในบ้านของแกจำนวนหลายแสนเล่ม

       แรกเอกอรุณคิดจะโทรศัพท์หาเพื่อนฝูงที่เคยสนิทชิดเชื้อกับเสือ เฟื่องอักษร  หรืออย่างน้อยก็คนที่ชื่นชมเส้นทางการทำงานของแก  รวมพลกันไปเยี่ยมศิลปินเฒ่าให้เป็นที่ตื่นตาตื่นใจสักวัน  แม้ไม่อาจหยุดยั้งกระแสน้ำที่กำลังจะบ่าท่วมมาถึงแต่อย่างน้อยก็เป็นกำลังให้ใจแกได้ยืนหยัด  ให้แกรู้ว่าไม่ได้อยู่โดดเดียวเพียงลำพัง  คนเขียนหนังสื่อรุ่นน้องและลูกศิษย์ลูกหาพร้อมเคียงข้าง  หากแกเดือดเนื้อร้อนใจหรือขาดเหลือสิ่งใด ใครพอช่วยได้ก็คงหยิบยื่นออกไปคนละไม้ละมือ  หรือถ้าจะต้องขนย้ายหนังสือหนีน้ำไปเก็บไว้ในที่ปลอดภัย  ทุกคนก็พร้อมเป็นแรงงาน  ขึ้นอยู่กับว่าแกจะย้ายไปเก็บไว้ที่ไหน  หาสถานที่กว้างขวางรองรับได้หรือยัง

       ไปเยี่ยมแกก่อน  เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง  เอกอรุณคิดเช่นนี้  เพราะตระหนักดีว่าเสือ  เฟื่องอักษรไม่ใช่คนจะยอมรับความช่วยเหลือจากใครโดยง่าย  เสืออย่างแกทระนงและอีโก้สูงเสมอมา

       ยังไม่ได้โทรหาเพื่อนแม้แต่คนเดียว  มวลน้ำเจ้ากรรมก็มาเยือนถึงถนนหน้าบ้านของตัวเอง   แล้วเพียงชั่วข้ามคืนก็ฝ่าแนวป้องกันมาถึงบ้านชั้นล่าง  กระสอบทรายที่เอกอรุณวางไว้รอรับสถานการณ์ล่วงหน้าค่อย ๆ ลดต่ำกว่าระดับน้ำที่โถมทะลักเข้ามา

       เขาใช้เครื่องสูบน้ำเก่าที่ไม่ได้ใช้งานมานานจัดการส่งแขกแปลกหน้าออกจากบ้านชั้นล่าง  ลำเลียงกระสอบทรายที่เหลือมาวางซ้อนกันไว้อีกสองชั้น  หัวหมุนกับปัญหาของตัวเอง  ไม่มีเวลาคิดห่วงคนอื่น  สู้กับข้าศึกจนเครื่องสูบน้ำโปเกหยุดหายใจ  ปล่อยให้บ้านชั้นล่างถูกแขกแปลกหน้าที่ไม่ได้รับเชิญยึดครองเบ็ดเสร็จ   แล้วเมื่อไฟฟ้าในบ้านถูกตัด  เขตที่เขาอยู่อาศัยก็ถูกประกาศให้เป็นพื้นที่อพยพ  ข่าวสารจากสื่อต่าง ๆ ไม่ว่าอินเตอร์เน็ต  หนังสือพิมพ์รายวัน  และโทรทัศน์ก็หายไป  

       ไม่เพียงเท่านั้น   แม้แต่โทรศัพท์บ้านก็หมดสภาพตามมาติด ๆ

       โทรศัพท์มือถือเหลือพลังงานให้ใช้ต่อมาได้อีกไม่ถึงสองวัน  แบตเตอรี่ขีดสุดท้ายเลือนลับ   เมื่อหาที่ชาร์จไม่ได้   เครื่องมือสื่อสารก็กลายเป็นสากกระเบือที่ใช้ตีพริกไม่ได้ทันที

       แม้ไม่ได้อพยพหลบหนีไปไหนแต่ชีวิตท่ามกลางน้ำล้อมรอบไม่ต่างอะไรกับคนติดเกาะ  เอกอรุณพาตัวเองย้อนยุคด้วยการหุงข้าวทำอาหารกับเตาถ่าน   ดีที่เขาตุนข้าวสารอาหารแห้งไว้พร้อมสรรพก่อนมวลน้ำจะเดินทางมาถึง  ไม่ว่าสถานการณ์อุทกภัยจะเลวร้ายอย่างไรในรอบเดือนสองเดือนข้างหน้า  เขาไม่อดตายอย่างแน่นอน

       พิมพ์ดีดตัวเก่าที่ไม่ได้ใช้งานมานานทรงคุณค่าขึ้นมาทันที  เอกอรุณตรวจดูหมึกพิมพ์หลายม้วนที่เก็บไว้ในตู้  ครั้นพบว่ายังใช้การได้ดีเขาถึงกับยิ้มปลอบใจตัวเอง  ในท่ามกลางวิกฤตรอบด้าน   โลกอาจเปิดโอกาสให้เขาสร้างงานเขียนอย่างเต็มกำลังความสามารถ

        เสียงตอกพิมพ์ดีดที่เคยเงียบหายไปจากชีวิตเขานานหลายปีหวนกลับมาอีกครั้ง   นักเขียนหนุ่มใหญ่นั่งทำงานท่ามกลางย่านสวนสดเขียว  รายรอบด้วยเวิ้งน้ำที่ท่วมขังทั้งถนนใหญ่  ตรอกซอย   และโอบล้อมบ้านเรือนทุกหลังในย่านเดียวกัน

       แปรสถานการณ์เลวร้ายเป็นโอกาสทำงาน  ไม่ว่าบ้านจะจมอุทกภัยยาวนานแค่ไหน   เอกอรุณตั้งใจจะใช้ชีวิตมั่นคงกับงานเขียน   ดีไม่ดีเขาอาจได้นิยายยอดเยี่ยมสักเรื่องหลังน้ำลด

       เผชิญกับปัญหาเฉพาะหน้าจนหลงลืมข่าวของเสือ เฟื่องอักษร  จนกระทั่งวันที่เขาเดินทางไปสบตากับตัวเป็น ๆ ของแก  และได้เห็นสภาพบ้านเรือนที่เหลืออยู่ของแก   ข้อแก้ต่างที่ทำให้ตัวเองดูไม่เลวร้ายนักก็ฉวยโอกาสโยนบาปให้อุทกภัยรับไปทั้งหมด

       “เพราะบ้านผมก็ถูกน้ำท่วมเหมือนกัน”  ข้ออ้างหรือคำพูดเช่นนี้ไม่เพียงเอกอรุณคนเดียว   บรรดาคนที่รู้จักมักคุ้นกับแกเหมือนนัดหมายกันไว้ล่วงหน้า  พวกเขาอ้างเหตุผลเดียวกัน   ต่างยกความจำเป็นส่วนตัวเหมือนกัน ๆ กัน  ยามที่ยืนอยู่ต่อหน้าใครสักคนหนึ่ง  ไม่ว่าจะเป็นนักข่าวหรือเพื่อนมิตรซึ่งส่งคำถามทางสายตาเป็นทำนองว่า  ทำไมปล่อยปละละเลยให้พี่เสือหรือลุงเสือผจญอุทกภัยอันโหดร้ายเพียงลำพังอย่างใจจืดใจดำ  ทำไมจึงไม่มีใครเลยคิดจะยื่นมือไปช่วย

       “เพราะบ้านผมก็ถูกน้ำท่วมเหมือนกัน”  ข้ออ้างเช่นนี้กลายเป็นสูตรสำเร็จที่ใช้ลบคำตำหนิและแววกล่าวโทษในดวงตาของคนถาม  แล้วประโยคหรือวลีนี้กลายเป็นถ้อยคำที่ใคร ๆ นำไปใช้   แม้หลายคนที่กล่าวอ้าง  บ้านของพวกเขาไม่ได้ถูกน้ำท่วมแม้แต่เซนติเมตรเดียวก็ตาม

       เอกอรุณเป็นอีกคนหนึ่งที่อ้างคำพูดและเหตุผลนี้  หากด้วยความสัตย์จริงของสถานการณ์   จะว่าไปแล้วย่านที่เขาพักอาศัยถูกน้ำท่วมยาวนานกว่าหลายพื้นที่ในเขตเมืองหลวง    

       เขานั่งตอกพิมพ์ดีดอยู่กลางเกาะที่ไฟฟ้าและน้ำประปาถูกตัดขาด  ไม่รู้ข่าวคราวความเคลื่อนไหวของโลกภายนอก  ได้แต่คิดและหวังว่า  เสือ เฟื่องอักษรอาจสูญเสียหนังสือไปเพียงบางส่วน  และบ้านสองหลังของแกก็ก้าวข้ามมหาอุทกภัยไปได้โดยสวัสดิภาพ  

       ทุกครั้งที่นึกเป็นห่วงนักเขียนรุ่นพี่กับหนังสือของแกขึ้นมา  เอกอรุณจะก้มมองชั้นล่างของบ้านที่กลายสภาพเป็นบ่อเลี้ยงปลาไปโดยสมบูรณ์   แล้วเตือนสติตัวเองว่า  สถานการณ์ของคนอื่นอาจดีกว่าเขาในเวลานี้ด้วยซ้ำ  ก่อนจะเป็นกังวลหรือหาทางช่วยเหลือใครอื่น   เขาควรเอาตัวให้รอดและจัดการกับภาระเผชิญหน้านี้ให้ลุล่วงไปก่อน

       ตกค่ำเขาอาศัยแสงสว่างจากตะเกียงน้ำมัดก๊าดและเทียนไข   ข่าวคราวของเสือ เฟื่องอักษรค่อย ๆลอยหายไปกับสายลมเหนือผิวน้ำบนท้องถนน  กว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น   เรื่องราวของแกในช่วงอุทกภัยจึงถูกถ่ายทอดมาสู่เอกอรุณและใครต่อใครหลังน้ำลด