ดอกรักบานในหัวใจ

 

 

                เขาแอบรักหล่อนแต่ไม่กล้าบอกรักจึงได้แต่คอยตามห่วงใยจนหล่อนรำคาญและไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้ เขาจึงจำเป็นต้องกล้าบอกรักหล่อนไม่อย่างนั้นเขาต้องพลาดรักจากหล่อนอย่างแน่นอน…

 

 

 

                                                                ด้วยรัก

                                                                สุชีรา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1…

                “เฮ้ย ไอ้ณนต์ ฉันถามแกจริงๆเถอะวะ แกไปห่วงอะไรยัยภิศนักหนา มันไม่เป็นอะไรหรอก มันเอาตัวรอดได้ มันเรียนด้านมัคคุเทศก์มาโดยตรงแกไม่รู้รึไง”

                ดนูเอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิดเพราะเขาถูกปราณนต์สั่งให้ขับรถตามรถตู้นักท่องเที่ยวที่นภิศเป็นไกด์นำทาง ชายหนุ่มมองหน้าเพื่อนรักที่เขาจ้างมาเป็นไกด์อีกคนแล้วยิ้ม

                “รู้ แต่กลัวเธอจะทำไม่ได้แกก็ช่วยดูๆให้หน่อย วันนี้ว่างทั้งวันไม่ใช่เหรอวะ”

                “เออ ว่างแต่อยากไปหาแฟนโว้ย ฉันไม่ตามยัยภิศแล้วเบื่อ มันฝากบอกแกนะว่าถ้าเป็นห่วงนักก็ตามไปเองไม่ต้องให้คนอื่นตาม เข้าใจ๋”

                ดนูพูดแล้วตบโต๊ะเพื่อนสองสามครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของเพื่อนไป ปราณนต์มองตามแล้วยิ้มเมื่อคิดถึงหญิงสาว นภิศเพิ่งเข้ามาทำงานกับเขาได้เพียงสามเดือนแต่เขามีความรู้สึกว่าหล่อนอยู่กับเขานานเป็นปีและเป็นห่วงหล่อนทุกครั้งที่นำลูกทัวร์ไปเที่ยวในสถานที่ต่างๆ

                เขาอยากไปกับหล่อนแต่เขาต้องทำหน้าที่ดูแลรีสอร์ทเล็กๆ ติดกับน้ำตกเจ็ดสาวน้อยมวกเหล็ก เขานำลูกทัวร์ไปเที่ยวบ้างเป็นบางครั้งแต่ไม่บ่อยนักเพราะงานที่รีสอร์ทก็มากพอควร

                “คุณณนต์คะ แขกวีไอพีจากบริษัททางกรุงเทพฯส่งมาค่ะ สิบคนค่ะ”

                เสียงเวณิกาฝ่ายประชาสัมพันธ์ของเขาดังมาจากประตูและร่างสมส่วนของหล่อนก็ก้าวเข้ามา เขาพยักหน้ารับฟังคำรายงานของหล่อนแล้วลุกขึ้นยืน

                “เด็กหาน้ำเสิร์ฟหรือยัง”

                “เรียบร้อยค่ะ ตอนนี้คุณค่ะ”

                ปราณนต์ก้าวนำเวณิกาออกไปที่โถงสำหรับรับแขกไม่ว่าลูกค้าธรรมดา ลูกค้าจรหรือลูกค้าวีไอพีเขาต้อนรับที่ห้องนี้ทุกคน

                “สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับ”

                “สวัสดีครับ คุณปราณนต์ใช่มั้ยครับ ผมอนุรักษ์ครับบริษัทสยามชาให้ผมพาคณะกรรมการบริษัทมาเที่ยวที่นี่ คุณปราณนต์ทราบแล้วใช่มั้ยครับ”

                “ครับผม ยินดีต้อนรับทุกท่านครับ เชิญเข้าห้องพักได้เลยครับ ส่วนอาหารเราจะจัดแบบบุพเฟ่ ต้องการทานอะไรเลือกได้เลยครับ”

                “ขอบคุณครับ”

                อนุรักษ์มองหน้าปราณนต์แล้วหันมามองเวณิกาพร้อมกับยิ้มให้หล่อน หล่อนยิ้มตอบแล้วรีบหลบสายตาวาววามของเขา รู้สึกร้อนที่แก้มอย่างไรชอบกล 

                ปราณนต์มองแล้วยิ้มบางที่มุมปาก เวณิกาสวยน่ารักจึงมีแขกที่มาพักขายขนมจีบหล่อนมากทีเดียวแต่หล่อนไม่สนใจใครสักคนอาจเพราะมีคนรักอยู่แล้วก็ได้แต่ระยะหลังมานี้ปราณนต์รู้ว่าหล่อนเลิกกับคนรักแล้ว หล่อนซึมอยู่เป็นเดือนกว่าจะยิ้มแย้มได้เหมือนเดิม ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะนภิศพูดให้เข้าใจถึงความรักที่แท้จริงว่าควรจะเป็นอย่างไร

                เด็กเข็นกระเป๋าแขกพิเศษไปส่งตามห้องที่พวกเขาได้พัก อนุรักษ์เดินคู่มากับปราณนต์ เขายิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาเพราะชอบบรรยากาศเช่นนี้และที่มากไปกว่านั้นเขาชอบประชาสัมพันธ์คนสวยที่เพิ่งรู้จักและเห็นหน้าหล่อนไม่ถึงชั่วโมงนี้ด้วย

                เวณิกาเดินตามสองหนุ่มมาถึงหน้าห้องพักหล่อนยืนรอให้อนุรักษ์ก้าวเข้าไปในห้องแล้วจึงเดินกลับไปทำหน้าที่ของหล่อนต่อ

                “คุณณนต์ครับ ประชาสัมพันธ์ของคุณชื่ออะไรครับผมอยากรู้จัก”

                อนุรักษ์ไม่รีรอที่จะถามปราณนต์เพราะเขาไม่มีเวลามากนักและเข้าใจว่าหญิงสาวที่เดินตามมาส่งเขาถึงหน้าห้องพักก็คงไม่มีเวลาเช่นกัน ปราณนต์ยิ้มแล้วว่า

                “คุณอนุรักษ์อยากรู้จักจริงๆเหรอ”

                “ครับ เรียกผมนุก็ได้ครับ ผมอยากรู้จักไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันผมชอบเธอ”

                “เปิดเผยดีนะครับ ว่าแต่คุณจริงใจกับคำว่าชอบมากแค่ไหน”

                “เท่าที่บอกได้ตอนนี้คือมากๆเลยครับ คุณณนต์พอจะเข้าใจผมมั้ยครับ”

                ปราณนต์ยิ้มอีก เขารู้ว่าอนุรักษ์ชอบเวณิกาเพียงแค่มองตามสายตาเท่านั้นก็เข้าใจ

                “ถ้าคุณนุอยากรู้จักจริงๆ ก็ไปที่ห้องทำงานของเธอสิครับ ไปแนะนำตัวเองหรือไม่ก็รอตอนค่ำ ผมจะแนะนำให้เอง”

                “ขอบคุณครับ ผมรอตอนค่ำดีกว่าเพราะไปตอนนี้เธอไม่ว่างคุยกับผมหรอกแขกต่างประเทศมาอีกคันรถอย่างนั้น”

                ชายหนุ่มยิ้มเมื่อมองออกไปนอกห้องพักซึ่งหน้าต่างเป็นกระจกใสสามารถมองทะลุออกไปเห็นบรรยากาศภายนอกได้แจ่มชัด เขาหลงเสน่ห์รีสอร์ทแห่งนี้เสียแล้วสิ

                เวณิการู้สึกหงุดหงิดที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็มักมีสายตาของอนุรักษ์มองตามทุกขณะ หล่อนจึงหลบนักท่องเที่ยวของบริษัทสยามชาไปอยู่อีกกลุ่มหนึ่ง กระนั้นอนุรักษ์ก็ไม่วายที่จะเดินตามหล่อน

                “คุณจะเดินตามฉันทำไมคะมีอะไรจะให้ช่วยก็บอกมาสิคะ”

                “ผมอยากคุยกับคุณ”

                เขาพูดตรงๆโดยไม่อ้อมค้อม หล่อนหันมามองหน้าเขาพร้อมเลิกคิ้วสูง เขาพยักหน้ายืนยันคำพูดที่พูดเมื่อครู่ หล่อนถอนหายใจเฮือก

                “อยากคุยก็คุยสิคะไม่ต้องเดินตามแบบนี้หรอกค่ะ”

                “ก็คุณไม่หยุดเดินนี่ครับผมจะคุยได้ยังไงล่ะ”

                “ก็ฉันต้องทำงานไม่เห็นหรือไงคะ”

                “หมดเวลาทำงานตั้งนานแล้ว ตอนนี้คุณเป็นแขกรับเชิญของผมนะครับคุณเวณิกา”

                หล่อนหันมาจ้องหน้าเขา ใช่สิ ปราณนต์กับหล่อนถูกเชิญให้มาทานอาหารกับกลุ่มของอนุรักษ์และถ้าหากหล่อนเดาไม่ผิดเขานั่นแหละที่ตั้งใจเชิญหล่อน

                “คุณมีอะไรจะคุยก็รีบๆคุยสิคะฉันเหนื่อยอยากพักผ่อน”

                หล่อนเดินไปนั่งที่เก้าอี้รับแขกในห้องโถง แขกทุกคนแยกย้ายกันเดินชมสวนหลังห้องพัก บางคนก็ยังคุยกันอยู่ตามมุมต่างๆที่จัดไว้ให้ ปราณนต์ขอตัวกลับเข้าห้องพักนานแล้ว

                “คุณทำงานที่นี่นานหรือยังครับ”

                “นานแล้วค่ะ ประมาณสองปีมั้ง”

                หล่อนตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจนัก เขายิ้มแล้วถามต่อ

                “คุณมีแฟนหรือยัง”

                คำถามนี้ทำให้หญิงสาวหันมาจ้องหน้าคนถามตรงๆ หล่อนขมวดคิ้วนิดหนึ่งแล้วคลายออกอย่างรวดเร็ว เขาจะมาไม้ไหนกับหล่อนกันแน่

                “ถามทำไม”

                หล่อนตอบห้วนอย่างตั้งใจ เขายิ้มแล้วว่า

                “ผมอยากรู้ มีหรือยังครับ”

                เขาไม่ยอมเปลี่ยนคำถามผ่านไปหากไม่ได้คำตอบจากหล่อนและต้องเป็นคำตอบที่เป็นความจริงด้วย

                “มีแล้ว ตอนนี้เลิกไปแล้ว เพราะผู้ชายพวกนี้งี่เง่าสมองตายด้านไม่มีคำว่ารักแท้ในหัวใจมีแต่หลอกให้ผู้หญิงหลงไปเรื่อยๆ”

                อนุรักษ์มองหน้าหล่อนนิ่ง เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมหล่อนจึงไม่อยากคุยกับเขาและเดินหนีเขาตลอด หล่อนอกหักนี่เอง

                “คุณเวณิกาครับ”

                “เรียก ณิคำเดียวก็พอ”

                หล่อนพูดแล้วเมินหน้าหนี เขายิ้มรื่นหล่อนให้ความเป็นกันเองกับเขามากขึ้นแล้วสิ อย่างนี้พอจะมีทางพูดคุยกับหล่อนได้ต่อ

                “ครับคุณณิ ผู้ชายไม่ได้เหมือนกันทุกคน คุณลองมองคนรอบๆข้างคุณสิครับ อย่างคุณณนต์ ผมรู้จักคุณณนต์ไม่เป็นทางการมาหลายเดือนรู้ประวัติเขาจากเจ้านายผมว่าเขาเป็นคนทำงานจริงๆและยังไม่มีใครในหัวใจ คนแบบนี้ยังมีมากนะครับ ส่วนผม ผมบอกคุณตรงๆเลยว่าผมเคยอกหักเพราะทำแต่งาน มารู้ตัวอีกทีแฟนก็คบคนใหม่ไปแล้ว พอผมพบคุณผมถูกชะตามากถึงขอให้คุณณนต์ช่วยนี่ไงครับ”

                “อ้อ.จะจีบฉันอย่างนั้นสิ”

                “ครับ ถ้าคุณให้ผมจีบนะ”

                เขาหัวเราะรื่นเมื่อพูดจบ หล่อนจ้องหน้าเขาเขม็ง เขาหยุดหัวเราะเกือบจะทันทีทันใด

                “พูดตรงดีนะคะ ได้ค่ะถ้าคิดจะจีบแล้วก็คิดว่าจะทนฉันได้ ขอตัวนะคะอยากพักผ่อน”

                หล่อนลุกขึ้นเดินหนีไปดื้อๆ เขามองตามพร้อมรอยยิ้มยินดีอย่างที่ไม่เคยมีเช่นนี้มาก่อน คืนนั้นเขาหลับไปด้วยความสุข

                ปราณนต์นั่งมองโทรศัพท์มือถือครู่หนึ่งจึงหยิบขึ้นมากดหาชื่อที่ต้องการ เสียงเรียกดังครู่หนึ่งจึงมีคนรับที่ปลายสาย

                “สวัสดีค่ะ มีอะไรเหรอคุณณนต์”

                นภิศถามเสียงเรียบ หล่อนรับสายของเขาเกือบทั้งวันที่พาลูกทัวร์ไปเที่ยว และกลับมาถึงบ้านพักก็ยังต้องรับสายของเขาอีก หล่อนรู้ว่าเขาเป็นห่วงแต่ทำไมต้องเป็นห่วงมากเพียงนี้หล่อนไม่เข้าใจ

                “เปล่าครับ คุณยังไม่นอนใช่มั้ย”

                “ถ้านอนแล้วจะคุยกับคุณอย่างนี้เหรอคะ”

                หล่อนตอบยียวนเขาใบหน้าสวยพลอยบึ้งตึงไปด้วย เขาหัวเราะหึๆ

                “กวนเป็นเหมือนกันนี่ไกด์คนเก่ง พรุ่งนี้เข้ามาแต่เช้าก็ดีนะครับ มีลูกทัวร์ต้องการให้พาไปเที่ยวอีกกลุ่มหนึ่ง”

                “เจ้าค่ะ แค่นี้ใช่มั้ยคะ ฉันจะนอนแล้วค่ะ”

                “ครับ พรุ่งนี้ผมจะไปกับคุณด้วย”

                “ไปทำไมคะ ไม่ไว้ใจฉันรึไง”

                “ไว้ใจสิครับ แต่ทิปนี้เพื่อนๆ ผมฝากมา”

                “เข้าใจค่ะ พรุ่งนี้จะไปแต่ไก่โห่ สวัสดีค่ะ”

                หล่อนตัดสัญญาณทันทีที่พูดจบแล้วปิดไฟก้าวขึ้นเตียงนอนหลับไปในไม่ช้าผิดกับอีกคนที่นั่งยิ้มกับโทรศัพท์ เขาชอบหล่อนคิดถึงหล่อนและเป็นห่วงหล่อนอย่างที่สุด

                “คุณรู้รึเปล่านภิศว่าผมเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน ผมไม่อยากให้คุณอยู่ห่างสายตาผมเลยสักวัน”

                เขาพูดกับตัวเองแล้วเข้านอน ตอนเช้าเขานัดอนุรักษ์แต่เช้าและ นภิศก็มาแต่เช้าอย่างที่หล่อนบอก หล่อนดูสดใสจนแขกหลายคนหันมาสนใจไกด์สาวสวยคนนี้ อนุรักษ์ยิ้มรับหญิงสาวแต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะสนใจมากไปกว่าไกด์ธรรมดาๆ คนหนึ่ง ปราณนต์แอบถอนหายใจโล่งอกแต่แขกคนอื่นๆที่กำลังจะกลายเป็นลูกทัวร์ของนภิศนี่สิที่ทำให้เขาเริ่มอึดอัด

                “คุณนภิศทำงานเป็นไกด์นานแล้วหรือครับไม่คิดจะเปลี่ยนงานบ้างเหรอครับ ที่บริษัทมีตำแหน่งเลขาฯว่างอยู่นะครับถ้าคุณสนใจติดต่อผมได้เลยนะครับ นี่ครับนามบัตรผม”

                ชายหนุ่มหนึ่งในกลุ่มของอนุรักษ์รีบเสนองานและชื่อของตัวเองให้กับหญิงสาว อนุรักษ์มองแล้วยิ้มน้อยๆ ปราณนต์นั้นหน้าบึ้งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ดนูเข้ามาสังเกตการณ์และเข้าใจเจ้านายดีว่ารู้สึกเช่นไรเขาถอนหายใจหนักๆ

                “ไอ้นายณนต์ ถ้าแกคิดจะจีบยัยภิศก็รีบๆนะโว้ยเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน หมอนั่นเสนอตัวออกหน้าออกตาแล้วนะเพื่อน”

                ดนูเลิกคิ้วหลังจากกระซิบกับเพื่อนตรงๆ ปราณนต์ยิ้มแล้วเดินไปที่รถตู้ ดนูมองตามแล้วส่ายหน้าไปมาพร้อมกับถอนหายใจอีกครั้ง

******