รวมเรื่องสั้นชุดหลายชีวิต 2 ขาดเธอฤาขาดใจ (แพรเพชร)

ชีวิตที่ 1.

ขาดเธอฤา..ขาดใจ

ตัวโปรย  เพราะเกิดมาเป็นสาวเหนือ ยากจนนักเขาจึงเหยียบย่ำจนหัวใจชา ขาดเขาเสียยังจะดีกว่า ขาดเขาคงไม่ขาดใจ และเธอ..ก็ไม่ขาดใจจริง ๆ ...

.............

            ฉันเกิดที่ภาคเหนือของไทยท่ามกลางความยากจนข้นแค้น ไร่กระเทียมที่พ่อแม่ทำอยู่พอถึงเวลาขายก็แทบไม่พอเลี้ยงลูกๆ พ่อแม่ของฉันมีลูกมากเหลือเกิน ฉันมีพี่น้องทั้งหมดหกคน รวมฉันด้วยก็เจ็ด ลูกเจ็ด พ่อแม่อีกสองก็เก้าคน การอยู่กินลำบาก เมื่อฉันโตเป็นสาวอายุสิบแปด ฉันจึงทิ้งบ้านเกิดเข้ากรุง หนังสือพิมพ์สมัครงานคือสิ่งแรกที่ฉันต้องการ ฉันหางานจากในนั้น แล้วฉันก็ได้งานในที่สุด

            งานที่ฉันได้คืองานเย็บผ้าในโรงงานแห่งหนึ่ง โดยทางเจ้าของโรงงานจ้างครูมาฝึกสอนให้ก่อนสำหรับคนงานที่เข้าใหม่ทุกคน ฉันเห็นเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เรียนรู้การใช้จักร แม้เงินเดือนน้อยฉันก็ทำ เงินเดือนขั้นแรกเขาให้แค่สามร้อยบาทแต่มันก็ดีตรงที่ว่าฉันได้กินอยู่กับเขาไม่ต้องซื้อข้าวและหาที่พักอยู่อาศัยให้ลำบาก

            โรงงานแห่งนั้นเป็นตึกแถวสองชั้น ฉันทำอยู่ข้างล่างในแผนกเย็บ ส่วนชั้นบนเป็นแผนกตัด มีคนงานแปดสิบกว่าคนเสื้อผ้าที่เย็บเป็นพวกเสื้อผ้าเด็ก สวยงามและเย็บไม่ยากเลย เสื้อผ้าของโรงงานขายดีมากเพราะราคาไม่แพง พวกคนงานต้องทำงานพิเศษทุกคืนถึงสองทุ่ม เถ้าแก่จะให้เงินพิเศษสองร้อยกว่าบาทต่อเดือน และต่อคนรวมกับเงินเดือนแล้วก็ได้ห้าร้อยกว่าบาท ฉันส่งเงินกลับบ้านเดือนละสี่ร้อยบาทที่เหลือหนึ่งร้อยบาทฉันเก็บไว้ใช้เองส่วนตัว

            ฉันเย็บผ้าอยู่ชั้นล่างได้ปีหนึ่ง ก็ได้ตัดผ้าอยู่ข้างบนซึ่งฉันดีใจมากเพราะจะได้ตัดผ้าเป็น ฉันทำงานที่นั่นมาเรื่อยๆ จนกระทั่งปีที่สาม เถ้าแก่ก็ตาย

            ตอนนั้นโรงงานปิดไม่ได้เพราะเสื้อผ้าขายดี เมียเถ้าแก่เรียกลูกชายที่เรียนอยู่อเมริกากลับบ้าน หลังจากเสร็จงามศพแล้วเมียเถ้าแก่ก็ไม่ให้ลูกชายไปเรียนต่อให้อยู่คุมโรงงานเย็บผ้า

            ลูกชายเถ้าแก่ชื่อคุณต๋อย เขาอายุประมาณยี่สิบห้า หน้าตาดีมาก ใครๆ ในโรงงานก็พากันชอบเขา โดยเฉพาะสาวๆ อะไรๆ ก็คุณต๋อยทั้งนั้น สำหรับฉันนั้นก็แอบชอบเขาอยู่ในใจเหมือนกันแต่ฉันไม่กล้าแสดงออก ทุกๆ เช้าคุณต๋อยจะมาดูแลโรงงานและก็อยู่เกือบตลอดทั้งวันจนกลับบ้าน บ้านของเถ้าแก่หลังใหญ่โตมาก อยู่แถวสุขุมวิท ฉันเคยเห็นเพราะเคยติดรถส่งผ้าไปกับเถ้าแก่เมื่อครั้งแกยังมีชีวิตอยู่

            ทุกคนพากันชอบคุณต๋อย ต่างส่งสายตาไปให้เขาบ่อยๆ แต่ดูเขาจะไม่สนใจสาวๆ เหล่านั้นเลย แล้วจู่ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนฝันไป

คุณต๋อยพูดกับฉัน

“บัวพรรณทำงานละเอียดดีนะ บ้านอยู่ที่ไหนล่ะนี่”

ฉันเก้อกระดากไม่นึกฝันมาก่อนว่าเขาจะพูดกับฉันเพราะดูแล้วคุณต๋อยหยิ่งมาก หางตาของเขาไม่เคยชำเลืองมองสาวๆ ในโรงงานเลย

เพิ่งมามองฉันแล้วก็พูดกับฉันนี่แหละ พูดไม่พูดเปล่าแถมเอาเก้าอี้มานั่งข้างๆ โต๊ะตัดผ้าของฉัน นั่งคยกับฉันหน้าตาเฉยเล่นเอาพวกคนงานอื่นๆ ถึงกับมองหน้ากัน

“อ้าว ทำไมไม่ตอบล่ะ ดูซิหน้าแดงเลย นี่คงจะยังไม่เคยมีแฟนละซิใช่ไหม”

ฉันพูดแต่ภาษาเหนือ พูดกลางไม่ค่อยชัดนัก จึงออกจะอายเขาจึงพูดไม่ออก แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่เคยพูดกับใครเลยนอกจากเพื่อนๆ ที่ทำงานกับเถ้าแก่เท่านั้นเอง

“บ้านอยู่ไหนบัวพรรณ”

จนเขาถามซ้ำอีกนั่นแหละฉันจึงได้ตอบออกไป

“อยู่เจียงฮายเจ้า”

“หือ...อู้คำเมืองหรือ...น่ารักจังสาวเหนือใช่ไหมนี่”

เขาดูตื่นเต้นดีใจซึ่งตอนนั้นฉันไม่เข้าใจเลย

“บัวพรรณมาอยู่โรงงานของพ่อฉันได้อย่างไรจ๊ะ”

ฉันบอกเขาว่าฉันอ่านหนังสือพิมพ์พบประกาศรับสมัครพนักงานเย็บเสื้อโหลที่นี่ จึงลาจากบ้านเกิดมาสมัคร มาโดยไม่รู้จัก มาถึงหมอชิตก็เรียกแท็กซี่ตรงมาที่นี่เลย และก็จนวันนี้ยังไม่ได้ไปที่ไหนๆ กับเขาเลย

จากวันนั้นที่คุณต๋อยมานั่งคุยกับฉัน เขาก็มาอีกเรื่อยๆ เกือบทุกวันเลยทีเดียว แล้วสุดท้ายเขาก็บอกว่าเขาชอบฉัน

“ชอบตั้งแต่วันแรกที่เห็นเลยล่ะบัวพรรณ เธอสวยเย็นตาไม่ฉูดฉาด ผิวพรรณก็ดี นิสัยก็ดี”

เหมือนฝันไป ฉันนิ่งงันพูดอะไรไม่ออก แต่ใจพองโตคับอกไม่นึกเลยว่า คนอย่างคุณต๋อยจะมาชอบฉันได้ ก็ฉันแค่คนธรรมดาต่างชั้นกับเขามากมาย

แต่มันไม่ใช่ความฝัน มันเป็นความจริง คุณต๋อยมีใจกับฉันจริงๆ เขาพาฉันไปทานอาหารตอนพักเที่ยงทุกวัน เขาเดเผยเรื่องนี้กับทุกคนในโรงงาน การแต่งตัวฉันเริ่มดีขึ้นเพราะเขาซื้อหาเสื้อผ้าดีๆ มาให้ใส่หลายชุด

“ไปไหนกับฉัน พรรณต้องแต่งตัวสวยๆ แบบนี้ฉันจะได้ไม่อายเขารู้ไหม รองเท้าส้นสูงใส่ไม่เป็นก็ไม่เป็นไรหรอก ใส่คัทชูเอาก็ได้”

ทุกครั้งที่ไปไหนกับเขาหลังเลิกงาน ฉันต้องสวยพริ้มเพราราวกับสาวสังคมชั้นสูง ฉันอึดอัดใจมากที่ตัวเองต้องเปลี่ยนไป เพราะผู้ชายคนนี้

แต่ฉันก็รักเขา ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ฉันรักเขา เขาซื้ออะไรให้ฉันก็ต้องว่าตามไปหมด

แล้วในที่สุดฉันก็เป็นของเขา ที่โรงแรมแห่งหนึ่งเขาพร่ำแต่คำว่ารักฉัน รักจนหมดหัวใจ ฉันไม่เสียใจ ไม่โวยวายเมื่อเป็นของเขาเราต่างซาบซึ้งในความรักที่มีต่อกันยิ่งนัก

จากวันนั้นเขาให้ฉันหยุดทำงานที่โรงงาน เขาไปเช่าแฟลตให้ฉันอยู่แถวประตูน้ำ ซื้อหาทุกอย่างให้ครบครัน อยู่กับเขาได้เดือนกว่าฉันก็พาเขาไปเที่ยวบ้านที่เชียงราย เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขารักฉันจริงไหม เพราะดูๆ แล้วฉันยังไม่เห็นหลักประกันที่แน่นอนเลย เขาให้ฉันใช้เงินทีละหลายพันบาท พาไปเที่ยวที่โน้นที่นี้ เอาใจฉันมากก็จริงอยู่แต่เขาไม่เคยพาฉันไปหาแม่และญาติพี่น้องเขาเลย หากอยู่ด้วยกันสักปีสองปีแล้วเขาเกิดเบื่อฉันขึ้นมา เราคงจากกันไปโดยที่ฉันไม่มีหลักประกันอะไรเลย ฉันจะทำอย่างไร ฉันควรพิสูจน์จิตใจเขาบ้าง ว่ารังเกียจครอบครัวฉันไหมหากว่าเขาได้เห็นสภาพ

ฉันชวนเขาหลายครั้ง เขาจึงตกลงที่จะไปโดยเอารถไปเอง เราเดินทางไกลหลายชั่วโมงจึงถึงจุดหมาย

“โอ้โฮ ไกลสุดกู่เลยพรรณ ทำไมบ้านเธอไกลนักเล่า ห่างจากตัวเมืองมาตั้งมากแล้วนะ”

เขาโวยวายออกมาอย่างตกใจ และดูท่าทางเดือดร้อนใจแสนสาหัสเชียวแหละทั้งๆ ที่บ้านของฉันห่างจากตัวเมืองแค่สี่สิบกิโลเท่านั้นเอง

“เนี่ยสงสัยแมลงวันจะเข้าไปไม่ถึงหมู่บ้านเธอแน่ๆ เพราะมันไม่รู้ว่ามีหมู่บ้านอยู่ในนั้น”

เขาบ่นออกมาอีก ฉันก็ได้แต่นั่งฟังพลางคิดไปถึงพ่อกับแม่แกจะว่าอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ที่ฉันพาเขาไปบ้านวันนี้ คุณต๋อยจะเข้ากับทางบ้านฉันได้ไหมก็ไม่รู้ คิดแล้วก็ใจไม่ดีเลย

แล้วเราก็ถึงบ้าน

พอเห็นรถเก๋งวิ่งมาจอดหน้าบ้าน พ่อกับแม่ก็ลนลานออกมาจากบ้าน งกๆ เงิ่นๆ แต่งตัวด้วยชุดขาดๆ ปะๆ เพราะเก่ามากแล้ว

เขามองพลางขมวดคิ้วแล้วก็ถามฉันทันทีว่า

“ตาแก่ ยายแก่ สองคนนั่นใครกันท่าทางทุเรศตาจังเลย”

ฉันมองหน้าเขาแล้วบอกว่านั่นแหละพ่อแม่ฉัน เขาเบิกตาโตทำท่าไม่เชื่อ อะไรกันนี่พ่อแม่เธอ ไม่น่าเชื่อเลยแล้วเขาก็ไม่ยกมือไหว้พ่อแม่ฉันที่ยืนมองอย่างแปลกใจหลังจากที่ฉันกับเขาลงมาจากรถแล้ว

“นั่นใครน่ะ บัวพรรณ เปิ้นเป็นใคร” พ่อถามฉัน ฉันก็เลยบอกเขาว่า นั่นคือนายจ้าง เขามาเที่ยวด้วย พ่อแม่ไม่ถามต่อเอ่ยปากชวนเขาขึ้นบ้าน แต่คุณต๋อยปฏิเสธหน้าตาบอกบุญไม่รับ เขาบอกว่าเขาจะเข้าไปในเมือง แล้วพรุ่งนี้จะมารับฉันกลับกรุงเทพฯ

“ทำไมไม่พักที่บ้านพรรณคะ”

“พักโรงแรมดีกว่า นอนเข้าไปอย่างไรลง เธอก็น่าจะรู้นี่ว่าฉันเป็นใคร เอานะ พรุ่งนี้ฉันจะมารับกลับ”

ฉันยืนมองตามรถเขาอย่างน้อยใจ แล้วก็พลอยน้ำตาไหลลงอาบแก้ม พ่อกับแม่ได้แต่ก้มหน้าอย่างเสียใจ

“บ้านเฮามันบ่สมเปิ้น จั้งมันเถอะ”

ฉันเกาะแขนพ่อกับแม่คนละข้างพากันเดินขึ้นบ้าน น้องๆ ที่แอบดูตั้งแต่แรกรีบวิ่งตามขึ้นมาบนบ้าน ล้อมหน้าล้อมหลังอย่างดีใจ ใบหน้าทุกคนรวมทั้งแววตาที่จ้องมองฉันอย่างชื่นชมนั้นทำให้ฉันสะท้านใจ

ฉันให้เงินน้องๆ ทุกคน คนละห้าร้อยบาทเป็นเงินจำนวนมากที่สุดในชีวิตพวกเขา ทุกคนถึงกับร้องไห้ออกมา

รุ่งเช้า ฉันให้เงินพ่อกับแม่คนละสองพันบาทแล้วก็แต่งตัวรอคุณต๋อยมารับ เขามาในตอนสายแล้วเราก็กลับบ้านด้วยกัน

“ทำไมบ้านเธอมันกระจอกงอกง่อยจังเลย บัวพรรณ”

เขาถามฉันแบบนั้น เขาไม่รู้หรอกว่าคำถามของเขานั้นคมราวกับคมมีด “อย่าว่าฉันอย่างงั้นอย่างงี้เลย เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ อะไรกันบ้านมุงด้วยหญ้าอยู่ไปได้อย่างไร เธอนี่มีบุญวาสนานะที่มาได้กับฉัน ได้อยู่อย่างคุณนาย”

ฉันยังคงเงียบกริบ เขาก็ยังคงพูดไปเรื่อยๆ ตลอดทาง เขาเหยียบย่ำครอบครัวตลอดจนพ่อแม่ฉันสารพัด แล้วสุดท้ายเขาก็พูดในทำนองที่ว่า เพราะเขาฉันจึงได้ดีแบบนี้

“เพราะฉะนั้นต้องเจียมตัวเอาไว้มากๆ นะ อย่าขัดใจอะไรฉันไม่อย่างั้นเธอลำบากแน่”

ยิ่งเห็นฉันนิ่งเขายิ่งได้ใจ บ่นว่าอะไรต่างๆ ไปเรื่อยๆ ที่ฉันนิ่งเงียบเพราะฉันตัดสินใจแล้ว ว่าฉันจะทำอย่างไรกับชีวิต

ในเวลานี้ ที่ฉันเห็นธาตุแท้ของหัวใจเขาแล้ว

กลับถึงแฟลต เขาก็ปล่อยฉันเข้าไปตามลำพังเขาเลยไปโรงงาน ฉันเข้าไปนั่งอยู่บนเตียง ดึงสมุดเงินฝากธนาคารมาดูมีอยู่สามหมื่นกว่าบาท พอแล้วสำหรับฉัน ฉันจะกลับไปบ้านอีกครั้ง จะซื้อจักรเย็บผ้าตัวหนึ่ง แล้วจะซื้อผ้าถูกๆ ไปเย็บเสื้อโหลขายที่ตลาดแถวบ้าน ไปตั้งต้นชีวิตใหม่ที่บ้านของฉัน ฉันยอมขาดรักเสียยังจะดีกว่า ชีวิตคงไม่เจ็บปวดเช่นนี้ คิดแล้วฉันก็ไม่รอเวลา โทรไปหาเขา บอกเขาว่า

“พรรณจะกลับเชียงราย เราสิ้นสุดกันเพียงนี้เถอะที่รัก ฉันยอมขาดรักเสียดีกว่าจะเสียใจ เพราะฉันมีพ่อแม่แค่สองคนเท่านั้น คุณไม่ให้เกียรติ พ่อแม่ฉันเลย”

เขาร้องเรียกชื่อฉันดังๆ แต่ฉันวางหูเสียแล้ว

แล้วคืนนั้น...ฉันก็ไปอาศัยนอนกับเพื่อนที่เคยทำงานด้วยกัน

รุ่งเช้าฉันก็ไปหาซื้อของที่ต้องการได้ครบแล้วจึงกลับเหนือ

จากวันนั้นจนถึงวันนี้สองปีแล้ว ฉันเสียรักไปครั้งนั้นคุ้มค่าค่ะเพราะเวลานี้ฉันมีโรงงานเย็บเสื้อโหลเล็กๆ เป็นของตัวเองที่เชียงรายแล้ว...................