ประกายดาวส่องใจ (ติกาหลัง)

   ที่ผ่านมา ประกายดาว  คงไม่ได้สังเกตแววตาที่  พันโท  นายแพทย์  หม่อมหลวงกองพล  ราชภักดีโยธิน  มองมาว่ามันแฝงความหมายอะไรบางอย่าง ‘พี่ชายที่แสนดี’ จึงเป็นตำแหน่งที่เธอวางไว้ แต่แท้จริงแล้วสิ่งที่เธอเห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด

          ชายชาติทหารเช่นเขาซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเสมอ ถ้าการแอบรักต่อไปแล้วยังไม่ได้อะไรเสียที พี่ชายที่แสนดีกำลังจะกลายเป็นสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่คอยเวลาจับแม่กระต่ายน้อยแสนสวยมาไว้ในอุ้งมือ!

          “พี่แก่แล้ว พี่รักหนูดาว พี่ก็แค่แสดงความรักกับคนที่พี่รัก...พี่รักหนูดาวแบบผู้หญิงคนหนึ่ง” เสียงห้าวบอกอย่างอ่อนโยนและแสนหวาน

          “เราเป็นพี่น้องกัน” คนฟังคำบอกรักที่แปลกออกไปจากเดิมเอ่ยเสียงขัด แต่แล้วก็ต้องนิ่งงันกับคำของเขา

          “เราไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน!”

          มือใหญ่เอื้อมไปจับไหล่แสนเล็กนั้นให้ขยับนอนดีๆ ก่อนจะเป็นคนหยิบถุงชาออกไปวางในถ้วยตามเดิม คืนนี้คงไม่ต้องประคบตากันต่ออีกแล้ว ยิ่งพอเธอลืมตาขึ้นมามองเขา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหวานวับวาวขึ้นจากน้ำตาที่เอ่อมาคลอหน่วย หัวใจดวงแกร่งก็ไหววูบนัก

          “ร้องไห้ทำไม...เราเป็นพี่น้องกันในนามมานานสิบเก้าปีของหนูดาว ต่อไปให้พี่เป็นพี่ชาย...พี่ชายแบบที่คุณแม่เรียกคุณพ่อได้ไหมคะ”

          “ไม่รู้สิคะ หนูดาวไม่แน่ใจ”

          “ไม่แน่ใจแล้วยิ้มอะไรคะ” เขาเย้าที่เห็นแก้มบุ๋มจากการยิ้มจนลักยิ้มน่ารักของเธอชัดสายตา และท่าทางขวยเขิน เขาเลี้ยงมากับมือจะมองไม่ออกได้อย่างไรกัน

          “ไม่แน่ใจพี่พลไงคะ ว่ามาหลอกหนูดาวไหม...พอเบื่อก็ไปไหนๆ เหมือนที่เคยหายไป หนูดาวโตเป็นสาว แต่ก็ยังเด็กค่ะ หนูดาวตามพี่พลไม่ทันหรอก หนูดาวกลัว...”

          “กลัวอะไร...รู้จักพี่มาสิบเก้าปีของหนูดาวแล้ว ทำความรู้จักกับพี่ไปอีก...ตลอดชีวิตก็ได้นี่คะ”