บทเรียนรักพิศวาสร้าย (สลิลฉัตร)

บทเรียนรักพิศวาสร้าย

By..BodyLanguage

Lesson one

บทเรียนรักบทแรก

แสงแดดอ่อนๆของเช้าวันใหม่กับหน้าที่ของการเป็นอาจารย์สอนพิเศษให้กับสถาบันชื่อดังของเมืองไทยทำให้พฤกษ์พนา หรือพฤกษ์ ชายหนุ่มวัยยี่สิบสี่ปี ผู้มีหุ่นสมส่วนตามแบบฉบับคนดูแลสุขภาพเป็นอย่างดี ซึ่งพฤกษ์พนาไม่ได้มีแค่หุ่นล่ำๆเร้าใจสาว แต่ใบหน้าคมคร้าม คิ้วเข้ม ดวงตาคมแฝงเสน่ห์ชวนค้นหาภายใต้กรอบแว่นสายตาบวกกับผิวขาวดูสะอาดชวนมอง ทำให้ผู้ปกครองสาวบางคนหวั่นไหว บางรายถึงขั้นขอให้เขาติวช่วยวิชาสวาทเป็นการส่วนตัว แต่พฤกษ์ก็เลือกที่จะปฏิเสธเพราะเขาไม่นิยมของใช้แล้วมีตำหนิ อีกอย่างที่เขาคอยบอกตัวเองคือต้องสร้างความน่าเชื่อถือให้กับผู้ปกครองของเด็กที่เขาสอนไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่ควรจะทำอาชีพนี้ ที่สำคัญพฤกษ์เป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกออกมาทางสีหน้า เป็นคนเย็นชากับทุกๆคน แต่ถ้าเขาโกรธขึ้นมาแล้วล่ะก็จะเอาอะไรไปรั้งก็ไม่อยู่ ด้วยเหตุนี้เขาจึงเลือกที่จะไม่คบค้าสมาคมกับใครนัก อีกทั้งเขายังเป็นคนที่จริงจังกับหน้าที่การงาน

“คราวนี้คงไม่ต้องไปเที่ยวสอนเด็กตามบ้านอีกแล้ว” ชายหนุ่มเปรยกับตัวเองด้วยความโล่งใจขณะขับรถไปตามถนนสายหลักเพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนกวดวิชาระดับอินเตอร์ซึ่งมีคุณหนูลูกหลานไฮโซมากมายเลือกที่จะมาเรียนเสริมพิเศษกันที่นี่   

พฤกษ์เลี้ยวรถเข้ายังลานจอดรถของสถาบันสอนพิเศษก่อนจะดับเครื่องแล้วก้าวลงจากรถในระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังหยิบอุปกรณ์การสอนเขาก็เหลือบไปเห็นรถตู้สีครีมคันใหญ่     แบรนด์อังกฤษแล่นเข้ามาจอดก่อนที่ร่างบอบบางของเด็กสาวผมยาวหยักศกอายุไม่น่าจะเกินสิบแปดปีในชุดแซคสีชมพูอ่อนความยาวแค่เข่าก้าวลงมาจากรถ วินาทีนั้นพฤกษ์รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นรัว มันวาบหวิวหวั่นไหวจนเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเพียงแค่เห็นเด็กสาวที่ไม่เคยแม้แต่จะพูดคุยกัน

‘น่ารัก’ ชายหนุ่มคิดในใจก่อนที่เขาจะปัดความรู้สึกร้อนลุ่มในใจแล้วหิวกระเป๋าโน๊ตบุ๊คเข้าไปยังด้านในเพื่อเตรียมการสอนเริ่มต้นของชั่วโมงแรกสำหรับการสอน หลังจากเตรียมการสอนรวมทั้งทำสไลด์งานเพื่อสอนผ่านโปรเจคเตอร์เรียบร้อยชายหนุ่มก็ตรงมายังห้องสอนซึ่งอยู่บนชั้นสาม

วินาทีแรกที่ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าภายในห้องซึ่งเต็มไปด้วยเสียงจจ้อกแจ้กของบรรดานักเรียนที่คุยกันจนลั่นห้องต่างหันมามองเขาเป็นตาเดียวโดยเฉพาะนักเรียนสาวๆที่พากันกรี๊ดกร๊าดส่งสายตาหวานฉ่ำมาที่เขา

“อะฮึ่มๆ...เอาล่ะครับทุกคนนั่งประจำที่กันได้แล้ว ก่อนอื่นครูขอแนะนำตัวล่ะกัน อาจารย์ชะ....”

ยังไม่ทันที่พฤกษ์จะได้เอ่ยชื่อแนะนำตัวประตูห้องก็พลันเปิดออกพร้อมกับร่างบางของสาวน้อยที่ชายหนุ่มพบที่ลานจอดรถ

“ขะ...ขอโทษค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานก่อนจะผลุน  ผลันเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ตัวที่ว่างซึ่งอยู่หลังสุดของห้อง อาจารย์หนุ่มมองตามร่างบางจนกระทั่งเด็กสาวนั่งลง

“อาจารย์ชื่อ พฤกษ์พนา พวกเธอจะเรียกว่าอาจารย์พฤกษ์กันก็ได้นะ ตอนนี้พวกเธอก็ได้รู้จักอาจารย์แล้ว ถึงคราวที่พวกเธอจะแนะนำตัวเองบ้างล่ะกัน” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับจับจ้องไปยังเด็กสาวที่เข้ามาในใหม่เมื่อสักครู่ ก่อนจะเบนสายตาไปยังนักเรียนชายผิวเข้มซึ่งนั่งอยู่แถวหน้าด้านซ้ายของมุมห้อง

“เริ่มจากเธอก่อนก็แล้วกัน”

หนุ่มน้อยยืนขึ้นเริ่มแนะนำตัวเองให้กับเพื่อนๆในห้องได้รู้จักก่อนจะนั่งลงเพื่อให้เพื่อนคนถัดไปแนะนำตัวเองไล่ไปเรื่อยๆจนมาถึงเด็กสาวที่พฤกษ์แอบหวั่นไหวตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้า

“ชื่อเสน่ห์รัก จินารัตโรจน์ หรือจะเรียกว่าเนเน่ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มสดใสก่อนจะนั่งลงตามเดิมโดยไม่ได้สังเกตสายตาคู่คมตรงหน้าที่ยังมองเธอไม่วางตา

‘เสนห์รัก’ พฤกษ์เผลอเรียกชื่อเด็กสาวออกมาอย่างลืมตัวก่อนจะรีบดึงสติกลับคืนมาอย่างไว

“เอ่อ...เรามาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่า” ชายหนุ่มบอกก่อนจะเริ่มการสอน ชายหนุ่มอธิบายพร้อมบอกเทคนิคในคำนวนสูตรคณิตศาสตร์ ในขณะที่พฤกษ์ตั้งโจทย์ให้นักเรียนในคลาสคิดกันนั้นเสียงสัญญาณแชทไลน์ของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นจนพฤกษ์ต้องหันไปมองต้นเสียงก็เห็นเด็กสาวที่เขาแอบพึงใจกำลังก้อหน้าก้มหน้ากดโทรศัพท์โดยไม่ได้รู้เลยว่าเขากำลังจะถูกเขาคาดโทษ

“การแอบแชทในห้องเรียนไม่ใช่เรื่องถูกระเบียบสักเท่าไหร่ หรือว่าเธอไม่รู้กฎของที่นี่ต้องปิดอุปกรณ์สื่อสารทุกชนิดก่อนเข้าห้องเรียน” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเครียดจนบรรดานักเรียนคนอื่นๆในคลาสต่างพากันเงียบเป็นแถว

“หนูขอโทษค่ะ” เสน่ห์รักเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะรีบปิดมือถือของตัวเองในทันที เมื่อเห็นว่าเด็กสาวปิดโทรศัพท์ในมือแล้วพฤกษ์พนาจึงเริ่มต้นสอนใหม่อีกครั้ง

กริ๊งงง!!!

เสียงสัญญาณหมดชั่วโมงดังขึ้นนักเรียนทุกคนทยอยเก็บข้าวของก่อนจะก้าวออกจากห้อง พฤกษ์ไม่รีรอที่จะหาโอกาสใกล้ชิดเด็กสาว

“เสน่ห์รักเดี๋ยวเธออยู่ก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” คำสั่งราบเรียบทว่าแฝงอำนาจบางอย่างทำให้เสน่ห์รักอดหวาดกลัวไม่ได้ แต่เธอก็ต้องจำใจยอมทำตามที่อาจารย์หนุ่มสั่ง

หลังจากทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับมีเพียงเสน่ห์รักที่ยังนั่งอยู่ในห้องเรียนกับอาจารย์หนุ่มเพียงลำพัง

“รออาจารย์สักครู่นะ” พฤกษ์ไม่ได้พูดอะไรมานอกจากสั่งให้หญิงสาวนั่งรอ

“ค่ะ”

เสน่ห์รักนั่งรอพักใหญ่จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ขอดังขึ้น เด็กสาวมองเลขหมายของสายที่โทรเข้าก่อนที่เธอจะรีบกดรับสายเพื่อบอกกับคนขับรถของที่บ้านให้รอ พฤกษ์เห็นเด็กสาวแอบคุยโทรศัพท์ทั้งที่เขาเพิ่งจะคาดโทษตำหนิเรื่องนี้ไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา แต่เด็กสาวก็ยังทำผิดกฎอีกเห็นทีคราวนี้เขาคงต้องลงโทษกันเสียหน่อยจะได้หลาบจำ ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้แล้วปราดเข้าไปกระชากโทรศัพท์ในมือเด็กสาวมาสนทนาเสียงเอง

“อ๊ะ!!” หญิงสาวอุทานเสียงหลงเมื่อโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูราคาแพงถูกอาจารย์หนุ่มฉวยไปจากมือ

“สวัสดีครับผมอาจารย์ที่สอนพิเศษน้องเนเน่”

“ครับ คือผมเป็นคนรับรถของคุณหนูเนเน่น พอดีเห็นว่าเลยเวาลาสอนพิเศษมานานแล้วผมเลยโทรมาสอบถามน่ะครับ”

“ขอโทษทีนะครับ พอดีน้องเนเน่ต้องเรียนเสริมพิเศษอีกสักยี่สิบนาที”

“อย่างนั้นหรือครับ งั้นก็ไม่เป็นไรครับ ผมจะได้เรียนคุณท่านตามที่อาจารย์บอกนะครับ”

คนขับรถเอ่ยด้วยน้ำเสียงโล่งใจหลังจากทราบเหตุผลจากปากอาจารย์ของคุณหนูของเขา อาจารย์หนุ่มกดวางสายก่อนจะปิดเครื่องอุปกรณ์สื่อสารของเด็กสาวที่พยายามยื้อแย่งคืนจากเขา แต่ด้วยความสูงหนึ่งร้อยห้าสิบสองของเธอกับความสูงหนึ่งแปดสิบสี่ของอาจารย์หนุ่มจึงเป็นเรื่องยากที่เสน่ห์รักจะแย่งโทรศัพท์คืนจากเขา

“เอาของหนูคืนมานะ อาจารย์ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้” จังหวะยื้อแย่งจนสะดุดกับขาโต๊ะภายในห้องจนร่างบางเสียหลักล้มทับอาจารย์หนุ่มเข้าอย่างจัง สัมผัสชิดใกล้ถึงเนื้อถึงตัวเสมือนกระแสไฟแล่นผ่านจนเด็กสาวร้อนผ่าวไปทั้งเนื้อตัว ดวงหน้าหวานแดงซ่านใจเต้นรัว

“ขะ...ขอโทษค่ะ” เสน่ห์รักรีบยันกายหมายจะลุกขึ้น แต่ถูกวงแขนแกร่งโอบรัดแน่นก่อนจะพลิกกายกดร่างบางลงกับพื้นห้อง

“เธออายุเท่าไรสาวน้อย”

“เอ่อ...หนู...” เสน่ห์รักอึกอักด้วยความเขินอายอย่างบอกไม่ถูก

“จะตอบหรือไม่ตอบ หรือว่าจะให้ฉันหาคำตอบด้วยตัวเอง” พฤกษ์เหยียดยิ้มร้ายพลางไล่สายตาไปยังลำคอระหงไล่ลงมายังอกอวบใหญ่เกินตัวที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงไปตามลมหายใจของหญิงสาว แต่มันช่างเย้ายวนจนเขาอยากจะเอื้อมมือไปขยำกอบกุม อยากรู้นักว่าจะนุ่มหยุ่นสู้มือเขาสักแค่ไหน เมื่อเห็นเด็กสาวยังคงลังเลชายหนุ่มจึงแกล้งโน้มหน้าเข้าไปใกล้

“ซะ...สิบเจ็ดค่ะ หนูอายุสิบเจ็ดปีค่ะ” เด็กสาวหลับตาปี๋พร้อมกับโพล่งตอบออกไปด้วยใจสั่นหวั่นไหว

“ก็แค่นั้น”

“อาจารย์จะปล่อยหนูได้หรือยังคะ” หญิงสาวถามเพราะเธอรู้สึกถึงสถานการล่อแหลมเกินไป

“ปล่อยเหรอ ฉันปล่อยเธอแน่ แต่เธอต้องถูกลงโทษเสียก่อน เพราะทำผิดกฏของที่นี่ถึงสองครั้งรู้ตัวหรือเปล่าสาวน้อย” อาจารย์หนุ่มเพ่งพินิจดวงหน้าสวย ผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมโตกระจ่างใสเปล่งประกายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางแดงระเรื่อรับกับใบหน้าหวานได้เป็นอย่างดี ผมยาวสลวยหยักศกสีน้ำตาลเงางามยาวถึงกลางหลังเสริมเสน่ห์ชวนมองให้กับหญิงสาวยิ่งนัก

“หนูไม่ได้ตั้งใจ อาจารย์อย่าทำโทษหนูเลยนะคะ” เด็กสาวหลับตาแน่น ริมฝีปากอิ่มระเรื่อเปล่งเสียงอ้อนวอน พฤกษ์อมยิ้มด้วยความพึงใจกับความไร้เดียงสาน่ารักของหญิงสาว  

“หึ...ฉันจะไม่ลงโทษเธอก็ได้ แต่ฉันขอริบโทรศัพท์มือถือของเธอไว้ก่อน” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นจากร่างบางนุ่มนิ่มที่เขาพยายามหักห้ามความรู้สึกไม่เผลอลืมตัวทำอะไรบุ่มบ่ามจนกระต่ายน้อยแสนสวยตื่นกลัวหนีเตลิดเขาไปเสียก่อน

“ตะ..แต่ว่าหนูต้องใช้โทรศัพท์นะคะ” หญิงสาวพยายามต่อรอง

“แสดงว่าเธอคงอยากถูกฉันทำโทษอย่างนั้นล่ะสิ” น้ำเสียงทุ้มพร่าและสายตาคมที่จ้องมองราวกับจะกลืนกินของชายหนุ่มทำเอาเด็กสาวอ่อนเดียงสาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ เสน่ห์รักปิดปากแน่นสนิทจนเป็นเส้นตรงก่อนจะยอมให้ชายหนุ่มยึดอุปกรณ์สื่อสารเครื่องหรูของเธอไปด้วยความเสียดาย

“กลับไปได้แล้ว ส่วนโทรศัพท์ฉันจะคืนให้แต่มีข้อแม้...”

“ข้อแม้อะไร” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย

“ก็ไม่มีอะไรมากแค่เธอโทรมาหาฉันคืนนี้ก่อนห้าทุ่ม” ชายหนุ่มทิ้งท้ายแต่สายตายังคงจับจ้องใบหน้าหวานไม่วางตา

“แล้วหนูจะโทรหาอาจารย์ได้ยังไงคะ เอ่อ...คือหนูไม่มีเบอร์”

“ลืมไปแล้วเหรอว่าโทรศัพท์เธออยู่กับฉัน คงไม่ต้องบอกนะว่าเธอจะติดต่อฉันได้ยังไง” พฤกษ์แทรกขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยจบประโยค

“แต่ว่า...” เสน่ห์รักอึกอัก เพราะเธอลังเลว่าควรจะบอกชายหนุ่มไหมว่าทุกค่ำคืนก่อนจะนอนจะมีสายจากคนสำคัญโทรมาราตรีสวัสดิ์เธอทุกค่ำคืน หากอาจารย์หนุ่มยึดมือถือของเธอแล้วเชสเพื่อนชายคนสนิทของเธอโทรมาจะต้องเข้าใจผิดเป็นแน่

“ทำไม เธอมีปัญหาอะไรอีก” น้ำเสียงหงุดหงิดของอาจารย์หนุ่มทำเอาเสน่ห์รักถึงกับเนื้อตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เธอกลัวสายตาผู้ชายคนนี้เหลือเกิน

“คือทุกๆสองทุ่มพี่เชส เอ๊ยเพื่อนหนูจะโทรมาคุย แล้วถ้า...”

แค่ได้ยินชื่อผู้ชายอื่นจากปากเด็กสาวความรู้สึกไม่พอใจก็พลันปะทุขึ้น ชายหนุ่มปราดเข้าไปคว้าต้นแขนเรียวพร้อมกับเผลอบีบรัดอย่างแรงด้วยความลืมตัว

“ที่แท้ก็กลัวว่าจะไม่ได้คุยกับผู้ชาย เด็กสมัยนี้มันแรดมันร่านเหมือนที่เขาพูดกันจริงๆ” ชายหนุ่มเค้นเสียงรอดไรฟันพร้อมกับรั้งร่างบางเข้ามาประชิดจนจมูกโด่งรั้นชนกับแผงอกกว้าง  

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ อาจารย์ปล่อยหนูก่อนค่ะ หนูเจ็บ” เสน่ห์รักอ้อนวอน แต่ชายหนุ่มกลับจ้องมองเธอด้วยแววตาดุดัน

“ถ้าไม่อยากให้ผู้ชายของเธอเข้าใจผิด ก็ทำตามที่ฉันสั่งไม่อย่างนั้น...”

แชะๆๆ!! เสียงกล้องถ่ายรูปจากมือถือของหญิงสาวดังขึ้นสามครั้งซ้อนพร้อมกับบันทึกภาพในจังหวะที่ชายหนุ่มกดริมฝีปากตัวเองแนบกับริมฝีปากสีหวานของหญิงสาว

“อื๊ย...อาจารย์ทำบ้าอะไรเนี่ย” เสน่ห์รักโวยวายพร้อมกับทุบตีคนตัวโตยกใหญ่ ระบายความเจ็บใจที่ถูกชายหนุ่มแบล็คเมลล์

“ฉันจะทำมากกว่านี้ถ้าเธอไม่ทำตามที่ฉันบอก และขอ บอกไว้เลยนะถ้าเธอเอาเรื่องนี้ไปบอกใครล่ะก็รูปพวกนี้จะโพสลงตามโซเชี่ยลต่างๆ รับรองว่าแฟนเธอได้เห็นเห็นภาพเด็ดๆพวกนี้แน่ๆ”

พฤกษ์เค้นเสียงขู่ก่อนจะปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ เสน่ห์รักไม่รีรอให้อีกฝ่ายได้ถึงเนื้อถึงตัวเธออีกเป็นหนที่สองเธอรีบฉวยกระเป๋าแล้ววิ่งออกจากห้องเรียนไปอย่างเร็วทิ้งให้อาจารย์หนุ่มมองตามด้วยความโหยหายกลิ่นหอมละมุนและรสชาติหวานล้ำจากริมฝีปากเด็กสาวที่เขาฉกฉวยเพียงแผ่วเบาแต่รสสัมผัสนั้นตราตรึงประทับอยู่ในความรู้สึกเขา

‘เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกเสน่ห์รัก’