ดงคนดิบ (โบตั๋น)

เปลวเทียนมองแฟ้มหลายสิบแฟ้มบนโต๊ะทำงานตรงหน้าแล้วก็ถอนใจใหญ่ เธอจะต้องเสนองานจากแผนกต่าง ๆ เหล่านี้ให้ผู้บังคับบัญชาลงนามอนุมัติให้เสร็จสิ้นในวันนี้ เก็บใบปะหน้าของเรื่องทุกเรื่องไว้เป็นหลักฐานพร้อมที่จะให้ท่านผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดของบริษัท คือ ท่านผู้อำนวยการเรียกตรวจได้ทุกเมื่อ แต่จนสิบโมงเช้าแล้วผู้จัดการก็ยังไม่ปรากฏตัว

เปลวเทียนไม่ได้นั่งว่างรอผู้จัดการ หล่อนมีงานอื่นต้องทำ กระนั้นใจก็ยังกระวนกระวายจดหมายติดต่อจากต่างประเทศ จ่าหน้าซองถึงผู้จัดการทั้งนั้น แต่คนทำงานหรือเจ้าของเรื่องที่จะต้องดำเนินงานเหล่านั้นไม่ใช่ผู้จัดการ ผู้จัดการมอบหน้าที่ให้หล่อนแยกจดหมายและส่งผู้เกี่ยวข้องเอง จดหมายเกี่ยวกับการซื้อกระดาษมาพิมพ์หนังสือต้องส่งให้หัวหน้าแผนกผลิต

เขาจะต้องรับทราบเรื่องกระดาษว่ามีพอหรือไม่ ราคาขึ้นลงอย่างไร เพราะหัวหน้าแผนกผลิตจะต้องเป็นผู้กำหนดราคา ไม่ใช่ผู้จัดการ จดหมายจากบริษัทหนังสือต่างประเทศต้องส่งให้แผนกหนังสือต่างประเทศ ก่อนแยกจดหมายส่งไป เปลวเทียนจะต้องถ่ายสำเนาจดหมายพวกนั้นแล้วเก็บเข้าแฟ้มต่างๆ ไว้ งานด้านจดหมายนี้ไม่มีอะไรหนักใจ ทุกอย่างเป็นไปตามรูปแบบของมัน ยกเว้นจดหมายส่วนตัวถึงผู้จัดการอาจมีปัญหาบ้าง บางฉบับดูไม่ออกเลยว่าเป็นจดหมายส่วนตัว เปลวเทียนเปิดออกอ่านแล้วต้องรีบพับคืนใส่ซอง ผู้จัดการไม่ว่าหรอกที่หล่อนอ่านจดหมายพวกนั้น เพราะเป็นหน้าที่ของเลขานุการอย่างเธออยู่แล้ว แต่เปลวเทียนไม่กล้าอ่านเพราะเป็นจดหมายจากผู้หญิง หญิงอื่นที่ไม่ใช่ภรรยาของผู้จัดการ เนื้อความมีทั้งนัดแนะ ต่อว่า ตัดพ้อ ด่าทอ มีบ้างที่โทรศัพท์มา ผู้จัดการไม่ยอมพูดด้วยต้องให้เปลวเทียนจัดการตัดรอนให้ เปลวเทียนเคยถูกด่าจากสาวสังคมปากจัดเหล่านั้น หลายครั้ง

ทั้งนี้และทั้งนั้นเพราะผู้จัดการเป็นหนุ่มประเภท ‘เพลย์บอย’ ระดับเศรษฐีเสียด้วย ภรรยาที่มีก็ไม่ค่อยลงรอยกัน ขนาดแยกบ้านกันอยู่

   แต่ผู้จัดการก็มีดีอยู่อย่างหนึ่งคือไม่เคยวอแวกับพนักงานในปกครอง เขาจะเสเพลอย่างไรก็ไม่เคยทำตนเป็น ‘สมภารกินไก่วัด’

                                          ดังนั้นสาวสวยในบริษัททุกคนไม่ว่าจะสวยขนาดนางสาวไทยหรือ

                          ดาราภาพยนตร์ผู้จัดการก็ไม่เคยยุ่งด้วย เปลวเทียนจึงปลอดภัยสบายใจในการ

                         ทำงานกับผู้จัดการคนนี้ และภรรยาของเขาก็ไม่เคยมาหึงหวงเลขานุการของสามี

                         ด้วยรู้ดีอยู่แก่ใจ

เปลวเทียนเพิ่งรู้ซึ้งถึงเหตุที่ผู้จัดการบริษัทนี้เปลี่ยนเลขานุการได้ทุกปี ไม่มีใครถูกไล่ออกหรอก ทุกคนลาออกทั้งนั้น ความวุ่นวายมันอยู่ที่ระบบการทำงานของบริษัทเอง ขณะนี้เปลวเทียนก็กำลังปวดหัวเต็มที เลขานุการคนก่อนรู้จักกับเปลวเทียนดี พอสมควรเพราะเป็นเพื่อนนักเรียนรุ่นพี่ หล่อนบอกเปลวเทียนว่า

“เงินเดือนก็ดีหรอก ผู้จัดการก็ไม่ยุ่งกับไก่วัด ถึงจะชื่อเลื่องลือว่าเจ้าชู้ งานวิชาการก็ดีได้ความรู้ ได้รู้จักคนมากมาย ได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะ แต่มันไม่น่าอยู่หรอกบริษัทนี้”

“ทำไมล่ะคะ” เปลวเทียนงง ในเมื่อเงินเดือนดี ผู้บังคับบัญชาดี แล้วงานก็ดี ทำไมจึงมีปัญหา

“มันไม่สงบ อยู่ไปๆ ก็รู้เองแหละน่า เปลวเป็นคนใจเย็นอาจจะทนไหวก็ได้ คนก่อนพี่ลาออกไปในสามเดือน พี่อยู่ได้เกือบปีนับว่านานแล้ว คนมันแยะ คนนั้นจะเอายังงั้น คนนี้จะเอายังงี้ โอ๊ย ปวดหัว มีแต่นายทั้งนั้น”

“เอ๊ะ ก็เราเป็นเลขาฯผู้จัดการ ทำไมคนอื่นถึงจะมาเป็นนายเราล่ะคะ”

“งานเลขาฯที่นี่ไม่ใช่งานเลขาฯจริง ๆ เปลวก็คง

เห็นว่าเขาไม่ต้องการคนที่พิมพ์ดีดเป็นเก่งชวเลข แต่เขาต้องการคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดี ภาษาอังกฤษฝรั่งเศสใช้ได้ ไม่ต้องการเลขาฯที่ร่างจดหมายเก่งหรือว่าสวยเตะตาไว้รับแขก แต่ต้องเป็นนักวิชาการนิดหน่อย รู้งานด้านการพิมพ์บ้าง เปลวเคยทำหนังสือมหาวิทยาลัยมา เขาถึงรับ ต้องรู้เรื่องการศึกษาของชาติบ้าง นั่นไม่สำคัญหรอกมันเรียนรู้กันได้ ที่สำคัญคือต้องเรียนรู้จักคน รู้วิธีจะจัดการกับคนนานาประเภท”

“ไม่ว่าในหน่วยราชการหรือบริษัทก็มีคนหลายประเภท ทั้งนั้นนี่คะพี่” เปลวเทียนยังมองไม่เห็นความแตกต่าง

“แต่คนที่นี่ไม่ค่อยเหมือนที่อื่น พี่เคยทำงานบริษัทอื่นมาแล้วนี่นา ผิดกัน คนที่นี่ไม่มีระบบ ไม่มีระเบียบ มีแต่คนชอบฝ่าฝืน มีแต่คนคิดว่าตัวเองใหญ่และหญ่าย” หล่อนทำเสียงยานคางประชดประชัน “มีแต่คนรู้ดี ข้าเก่ง เอ็งไม่ได้ความ หาความสามัคคีไม่ได้ แล้วอะไรๆ ก็มาลงที่เลขานุการผู้จัดการ เพราะเป็นแหล่งสุดท้ายก่อนจะอนุมัติ เปลวทำงานที่นี่จริงจังเป็นแห่งแรก ได้ผจญคนพวกนี้ก็ดีเป็นประสบการณ์ อีกหน่อยไปทำงานที่อื่นจะรู้สึกว่าปัญหาอะไรๆที่เกิดขึ้นน่ะมันเล็กนิดเดียวทั้งนั้น อย่างน้อยเปลวก็อยู่กับพวกนักวิชาการวิชาเกิน ปลอดภัยเรื่องจิ้งจอก สวย ๆ อย่างเปลวไปทำงานพวกบริษัทธุรกิจธรรมดาไม่ปลอดภัย ผู้จัดการกับเลขาฯ สาวสวย ปัญหากับเมียผู้จัดการ อยู่นี่ใจเย็น ๆ  ทำไม่รู้ไม่ชี้นึกว่าดูละครโรงใหญ่ก็สนุกดี จะไม่สนุกก็อีตรงใคร ๆ มารุมจะเอาโน่นเอานี่กะเราน่ะซี”

เปลวเทียนได้งานที่นี่เพราะความสามารถของตนเองแท้ๆ ไม่มีเส้นมีสายอะไร หล่อนเห็นประกาศรับสมัครเลขานุการที่มีความรู้ทางภาษาต่างประเทศดีไม่จำเป็นต้องรู้ชวเลขหรือพิมพ์ดีด มีความรู้ด้านการจัดทำหนังสือบ้างเล็กน้อย สำเร็จการศึกษาอย่างตํ่าปริญญาตรี เปลวเทียนเรียนจบมาครึ่งปีแล้วยังหางานทำไม่ได้ หล่อนก็รีบมาสมัครตั้งแต่วันแรกที่เห็นประกาศในหนังสือพิมพ์ หล่อนเตรียมภาพถ่ายและสำเนาปริญญามาพร้อม

เปลวเทียนก้าวเข้าไปในบริษัทแห่งนี้อย่างไม่มั่นใจนัก สอบถามพนักงานคนที่นั่งใกล้ประตูหน้าที่สุดก็ได้รับคำตอบว่า

“คุณเดินไปด้านหลังนะ ทะลุห้องไปเลย มีลิฟต์ คุณขึ้นลิฟต์ไปชั้นสี่ พบอาจารย์ทัดเที่ยง ห้องอาจารย์ทัดเที่ยงอยู่หน้าลิฟต์ด้านขวามือ มีป้ายชื่อหน้าห้อง”

ห้องอาจารย์ทัดเที่ยงหาไม่ยาก ป้ายชื่อหน้าห้องตัวใหญ่ อ่านง่าย เมื่อเห็นนามสกุล เปลวเทียนก็นึกขึ้นมาได้ว่า ท่านผู้นี้เคยเป็นข้าราชการชั้นพิเศษตำแหน่งใหญ่ในกระทรวงพุทธิศึกษาแห่งชาติมาแล้ว ท่านคงออกจากราชการมาทำงานบริษัท ห้องถัดจากห้องอาจารย์ทัดเที่ยงมีป้ายชื่อติดไว้ว่า ประเชิญ วงศ์นรา เปลวเทียนรู้สึกอยากเห็นหน้าท่านผู้นี้ขึ้นมาทันที ท่านเป็นนักวิชาการมีชื่อด้านภาษาศาสตร์ แต่งตำรามากมาย เปลวเทียนยึดตำราของท่านเป็นหลักในการเรียนภาษาไทยมานานแล้วแต่ห้องทำงานที่นี่ปิดทึบ กระทั่งกระจกประตูหน้าห้อง

ก็เป็นกระจกสีชาเข้มเหมือนดำ มองอะไรข้างในไม่เห็นเลย หน้าห้องอาจารย์ทัดเที่ยงมีสาว ๆ นั่งอยู่แล้วหลายคน คงจะมาสมัครงานเช่นเดียวกัน เปลวเทียนชำเลืองมองสาวสวยที่มาก่อน และสาวสวยเหล่านั้นก็ชำเลืองมองเปลวเทียนเปลวเทียนรู้สึกว่าตนเองช่างมอซออะไรอย่างนั้น เมื่อเทียบกับสาวสวยพวกนั้น คุณเธอทำผมหรู แต่งหน้าเข้ม ท่าทางปราดเปรียว เล็บสีสดทั้งมือและเท้า ส่วนเปลวเทียนปล่อยผมยาวเคลียไหล่ ผมไม่ได้ดัดแต่ง ใบหน้าปราศจากสีสัน เล็บตัดสั้นรักษาความสะอาดอย่างดีแต่ไม่มีสีอะไรเคลือบ เสื้อผ้าแบบเรียบ รองเท้าหุ้มส้นที่สวมอยู่ก็ใช้มานานเป็นปีแล้ว แบบล้าสมัย แต่งตัวอย่างเปลวเทียนนี่หรือมาสมัครงานเลขานุการ

ผู้สมัครทยอยกันเข้าไปในห้องอาจารย์ทัดเที่ยง หายเข้าไปคนละเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วก็ออกมา มีบางคนที่มาด้วยกันบอกกล่าวกันว่า

“เขาจะเรียกมาให้ผู้จัดการสัมภาษณ์อีกทีถ้าผ่านรอบนี้ไปแล้ว แต่แหม ถามอะไรไม่รู้ซียังกับจะให้เราไปเป็นเสมียนโรงพิมพ์งั้นแหละ เหมือนไม่ใช่รับสมัครเลขานุการ”

มีอีกหลายคนที่มาทีหลังเปลวเทียนและมานั่งรออยู่หน้าห้องเช่นกัน เปลวเทียนนั่งใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ในที่สุดก็ถึงรอบของหล่อน