คืนราคี (ว. เกตุสุทธิ)

Intro

            ‘อุแว๊!’

            “ยินดีด้วยครับคุณได้ลูกสาว” เสียงรอบตัววิ่งวุ่น ตอนรับสมาชิกตัวน้อยสู่โลกกว้าง ร่างฉันกลับนิ่งชาไร้การเคลื่อนไหว หยดน้ำตาเอ่อไหลออกมาช้าๆ ซึมซับทุกความรู้สึกที่ไม่คิดว่า

            ...จะมาถึงเร็วขนาดนี้

            “เป็นยังไงบ้างครับ เริ่มลุกเดินได้หรือยัง” เสียงสุภาพของคุณหมอถามไถ่อาการ ฉันพยักหน้าตอบ

            “คุณแม่ยังเด็กฟื้นตัวเร็วอยู่แล้วครับ ยังไงหมั่นเดินแผลจะได้หายเร็วขึ้นนะครับ” ใช่! ฉันยังเด็กไม่น่าต้องมาเจออะไรแบบนี้

            ทุกอย่างเกิดขึ้นในคืนเลวร้าย ตอนนั้นเรายังเด็ก จึงขาดสติยั้งคิด กลุ่มเด็กผู้ชายพาฉันซึ่งเป็นเพียงเด็กผู้หญิงไปบ้านร้างแห่งหนึ่ง ร่างกายแข็งแกร่งกว่าถูกสร้างมาเพื่อเอาชนะฉัน แม้จะดิ้นรนขัดขืน แต่ผู้หญิงคนเดียวคงสู้แรงผู้ชายสามคนไม่ได้

            “กูเล็งมานานแล้ว ขอดีๆ ไม่ยอมมึงต้องเจออย่างนี้” เสียงพูดเหยียดมาพร้อมมือกระชากเสื้อผ้าออกจากร่าง

            “เบาๆ เฮ้ย! เดี๋ยวช้ำหมดก็อดสนุกพอดี” เด็กชายในชุดนักเรียนพูดขึ้น

            “พวกมึง กูว่าเราทำเกินไปเปล่าวะ” เด็กผู้ชายชุดต่างจากพวกเรา ทำท่าไม่มั่นใจ พูดห้ามเพื่อนแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะร่างเปล่าเปลือยยั่วตาของฉัน ทำให้มันอดใจไม่ไหว

            “มึงไม่เอาก็เรื่องของมึง แต่กูเอา”

            “ใช่! อีนี่หยิ่งนัก กูต้องสั่งสอนซะให้เข็ด”

            สองแขนถูกรวบขึ้นสูง สองขากางแยกรับร่างไอ้คนแรกเข้ามา มันกระแทกท่อนแข็งเข้าโพรงทันที ไม่สนใจฉันสักนิดว่าจะเจ็บปวดเพียงไหน

            คนแรกผ่านไปคนสองก็เข้ามาแทนที่ ส่วนคนที่สามยืนมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง แต่ถ้าเค้าออกแรงห้ามเพื่อนอีกนิดจะดีกว่ายืนอยู่เฉยๆ ไหม

            “พอเหอะ! แค่นี้ก็สมใจพวกมึงแล้ว ปล่อยเธอไปเถอะ” เสียงห้ามปรามรอบนี้จริงจังกว่าเดิม

            “อะไรกันคุณเตวิณ! มาด้วยกันก็ต้องเอาด้วยกันซิครับ” เสียงพูดกวนประสาทตามประสาเด็กเกเร เย้ยถามคนที่น่าจะนิสัยดีสุดในกลุ่ม

            “ไม่! ผมไม่ชอบรังแกผู้หญิง ผมว่าคุณก็ควรจะหยุดได้แล้ว” สายตามุ่งมั่นใต้แว่นใส ทำฉันใจชื้นขึ้นนิดหนึ่ง เพราะอย่างน้อยน้ำเสียงจริงใจตอนนี้ คงกำลังคิดหาทางช่วยฉัน

            “แต่คราวนี้คุณต้องเอา ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ถ้าคุณเอาไปพูด ผมสองคนก็แย่ซิครับ” คำคัดค้านกลายเป็นการซ้ำเติม สองคนที่รุมฉันเปลี่ยนไปล้อมหน้าหลังเด็กผู้ชายคนนั้นแทน อาวุธมีดพกฉายแววความคมกริบอยู่ใกล้ ขยับขู่เข้าไปทีละนิด จนเด็กผู้ชายคนนั้นยอมทำตาม

            ร่างฉันถูกปล่อยเป็นอิสระ ตั้งรับการเอาเปรียบจากผู้ชายแสนดี มือเค้าที่สัมผัสฉันสั่นเกร็งเกินกว่าจะสุขสม วงแขนที่รั้งฉันเข้าไปกอด อุ่นร้อนนุ่มนวล

            “ผมขอโทษ”

            “ขอโทษหรอ นายก็เลวไม่ต่างจากพวกนั้น”

            ฝ่ามือเด็กหนุ่มลูบไล้เงอะงะ ไม่ประสากับเกมส์เสียว เค้าเพียงกอดฉันไว้แนบชิด พูดแสดงความไม่ตั้งใจ แท่งแข็งถูกปั่นพร้อมใช้งาน ทั้งที่เจ็บชาไปทั้งตัว ฉันยังรู้สึกได้ว่ามันร้อนขนาดไหน เราเผลอสบตากัน เค้าเอียงหน้าเข้ามาประกบปากบดคลึงดูดซับความเจ็บปวด แล้วดันพรวดเข้ามา

          ‘อึก’

            “เจ็บหรอ ผมขอโทษ” ผละปากมาพูดคุย สายตาจ้องปลอบ ก่อนจังหวะขยับตัวเนิบนาบจะเริ่มขึ้น

            ‘บ้าจริง! โดนข่มขืนอยู่นะ ทำไมฉันไม่รู้สึกรังเกียจ’ ความหื่นกระหายแบบเด็กๆ ใช้เวลาเพียงไม่นาน เราสองกอดกันแน่นช่วยปลดปล่อยกันและกัน

            “แมร่ง! ไอ้คุณหนูเพื่อนมึงปล่อยในเลยวะ สงสัยจะเสียวจัด”

            “ไอ้วิท มึงก็ไปล้อเตวิณมัน”

            “เชี้ยเปรม! สอนเพื่อนมึงมั่งก็ได้นะเว้ย ทีละจะได้ป้องกันไว้บ้าง”

            เสียงสองคนนั้นคุยกัน ปลุกฉันจากความรู้สึกดี นี่มันเรื่องเลวร้าย ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่เผลอรู้สึกแบบนั้น เมื่อทุกคนสมใจพวกมันก็ยอมปล่อยฉันกลับ

            “เราขอโทษนะ อะนี่! ใส่คุมไว้” เสื้อวอร์มแขนยาว พาดคลุมไหล่ คนที่เอาแต่ขอโทษมองฉันด้วยสายตารู้สึกผิด ต่างจากอีกสองคน พอได้สมใจอยากแล้ว ก็มองฉันราวเป็นขยะ

            “อย่าบอกใครนะมีน ไว้เรามาสนุกกันอีก” เสียงไอ้พี่เปรมพูดขึ้น มันเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนแถมพ่วงดีกรีนักเรียนดีเด่นด้วย ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นคนอย่างนี้

            “เมื่อไรชวนกูด้วยนะเว้ย”

            “เรื่องเหี้ยๆ กูชวนมึงอยู่แล้วแหละ แล้วนี่กลับบ้านพร้อมกูเลยไหม”

            “อยู่แล้ว บ้านติดกันกูไม่กลับกะมึง แล้วกูจะกลับกะใคร”

            สองคนนั้นแยกตัวกลับ จอดรถทิ้งฉันกับอีกคนไว้ป้ายรถเมล์ ทั้งที่เค้าควรหนีไปเหมือนที่เพื่อนเค้าทำ แต่กลับนั่งนิ่ง อยู่เป็นเพื่อนฉัน

            “กลับไปได้แล้ว อยากอยู่คนเดียว”

            “แล้วเธอไม่กลับหรอ”

            “เรื่องของกู”

            “ได้ไง ผู้หญิงนั่งอยู่คนเดียวมันอันตราย”

            “อย่าลืมนะ กระหรี่อย่างกู เพิ่งให้หมาสามตัวเอาฟรีๆ จะเพิ่มอีกสักตัวสองตัวจะเป็นไรไป”

            สุดจนทนแล้ว ฉันไปทำอะไรให้ ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้ด้วย เพราะสนุกหรือเพราะความอยากเพียงชั่วครู่ ทำไมถึงใจร้ายยัดเยียดตราบาปให้ชีวิตฉันขนาดนี้

            “ผมขอโทษ”

            “หยุดพูดว่าขอโทษสักที! นายมันก็แค่ผู้ชายอ่อนแอเห็นแก่ได้”

            “เธอก็เห็นว่าไอ้เปรมมันเอามีดจ่ออยู่”

            “แล้วไง กลัวตายก็เลยต้องฆ่ากูทั้งเป็นงั้นซิ”

            “ผมนึกว่าเรามีความสุขด้วยกันซะอีก”

            ความโกรธทำให้ฉันเหวี่ยงอารมณ์ใส่ ด่าหยาบคายสารพัด นั่งสั่นด้วยความโมโห พลั้งมือทุบตีเค้าก็หลายที แต่เค้ายังนิ่งเงียบยอมฉันทุกอย่าง จนถึงประโยคสุดท้าย น้ำเสียงเจื่อนลง ก้มหน้าหลบสายตา มือรื้อของในกระเป๋านักเรียน

            “อะ! ชื่อที่อยู่ผม ถ้ายังโกรธจะทำอะไรผมก็ได้” เค้าส่งบัตรประชาชนให้ฉัน แล้วเดินไปเรียกแท็กซี่ จูงฉันเข้าไปนั่งในรถ แล้วเราก็กลับบ้านด้วยกันเงียบๆ