เรื่องสั้น เงื่อน (จรัญ ยั่งยืน)

เงื่อน

(เรื่องสั้น ชนะเลิศ รางวัลสุภาว์ เทวกุลฯ ปี 2558)

            วันนี้นางไม่ต้องผูกเงื่อนให้มันแล้ว

            หญิงวัยกลางคนมือแตกกระด้างเอาหลังมือปาดน้ำตา เมื่อเห็นมันเดินหงอยเหงาไต่แผ่นไม้กระดานลั่นเอี๊ยดอ๊าดขึ้นไปบนรถบรรทุก มันพยายามจะเหลียวหน้ากลับมาแต่ชายหนุ่มก็กระชากเชือกอย่างแรงจนมันต้องเดินแหงนหน้าขึ้นไปอยู่กลางกระบะรถ คนที่อยู่ข้างล่างรีบเสือกไม้กระดานขึ้นไป ปิดกระบะท้ายรถ  ก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว นางน้ำตารินเมื่อเห็นมันมองลงมาด้วยแววตาเศร้าสร้อย มันคงไม่อยากจากบ้าน  แต่วันนี้มันจะต้องไปจากเงื่อนที่นางผูกมันไว้กับเสาทุกวัน ค่าชีวิตของมันช่วยให้นางมีเงินไปผัดผ่อนหนี้สินกับทางธนาคาร เอาไว้กินไว้ใช้ และปลดเปลื้องภาระอื่นๆ อีกจิปาถะ

            ดวงตาที่เหมือนมีเม็ดกรวดอยู่ในนั้นมองไปยังเชือกเส้นโตที่มัดหลวมๆ ไว้กับโคนเสา วันนี้ไม่ต้องผูกสายตะพาย นางจะทิ้งเชือกเส้นนี้ไว้ตรงนั้น เพื่อระลึกถึงความรักความผูกพัน  มันเป็นเงื่อนที่ผูกอยู่ในใจยากจะลบเลือน ผืนดินที่แห้งผาก ผืนนาที่มีแต่ซังข้าวแห้งซังกระตาย นำความข้นแค้นมาสู่ชีวิตของนาง เท่านั้นยังไม่พอ มีความทุกข์เดินทางมาจากเมืองใหญ่เพื่อขอความช่วยเหลือ  ลูกสาวถูกปลดจากงาน เมื่อเครื่องจักรที่ไม่เหนื่อยล้าเข้ามาแทนแรงงานที่ตรากตรำงานหนักจนอ่อนล้า  น้อยบอกว่าตอนนี้เงินหมดแล้ว ขอให้แม่ช่วยส่งเงินมาให้หน่อย เมื่อหางานทำได้แล้วจะเอาเงินมาคืน  นางได้แต่พูด “เออ...เออ...” ความทุกข์ในใจร้อนเป็นไฟ ทำให้นางตัดสินใจปลดเงื่อนจากจมูกเจ้าตู้ ปล่อยมันจากบ้านไป

            “อโหสิกรรมให้ข้าด้วยนะ ข้าไม่มีทางเลือกจริงๆ”

            เอ็งรู้ไหมว่าปีนี้ช่างเลวร้ายจริงๆ น้ำในคลองชลประทานแห้งขอด หลวงเขาบอกว่าปีนี้น้ำน้อยขอให้งดทำนา  เขาจะไม่ปล่อยน้ำมาให้ เขาไม่เคยมาถามไถ่ว่า คนที่เคยทำนาปลูกข้าวจะเอาอะไรกิน  จะให้ไปปลูกอะไรล่ะ ในเมื่อในคลองไม่มีน้ำสักหยด  ต้นไม้อะไรมันจะขึ้น นางนึกอยากจะน้อยใจในโชคชะตา แต่น้อยใจไปก็เท่านั้น  มันไม่ช่วยทำให้อะไรดีขึ้น