เทพบุตรเถื่อน (แก้วชวาลา)

บทนำ

หนอนบ่อนไส้

 

ภายในห้องชุดหรูหราชั้นบนสุดของอาคารเลอร์วาร์ด

เอ็นเตอร์เทนเมนต์บนโซฟากำมะหยี่สีแดงสดใจกลางห้องมีสตรี

ร่างบางคนหนึ่งกำลังนั่งหน้าซีดตัวสั่นอยู่มือเล็กเรียวที่ขาวปาน

กระดาษพอๆกับสีหน้าของหล่อนนั้นกำกระเป๋าถือใบเก่าๆในมือแน่น

บางครั้งก็สะดุ้งเสียเองเมื่อเล็บแหลมคมจิกเข้าไปในผิวเนื้อของตน

“ท่านคะเอ่อ....คุณรังสิมันดิฉันน้ำรินมาถึงแล้วค่ะ”

เงียบ! นั่นคือสัญญาณตอบรับเพียงประการเดียวในเวลา

ร่วมสามสิบนาทีหลังจากที่น้ำรินได้ขึ้นมานั่งอยู่บนโซฟาเรือนแสน

ภายในห้องแอร์เย็นฉ่ำที่มีกลิ่นลาเวนเดอร์หอมอบอวลไปทั่วทั้งห้อง

แบบนี้รังสิมันหรือลัคกี้เลอร์วาร์ดเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ของเธอบุรุษที่

น้ำรินกำลังกลัวไม่ยอมหันกลับมาพูดกับเธอเลยสักคำเดียวทั้งๆที่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตัวเขาเองเป็นคนเร่งรัดที่จะพบเธอให้ได้ตั้งแต่เมื่อคืนวานนี้แล้ว

“ท่านคะเอ่อ...ดิฉันมาถึงแล้วนะคะ”

เรียกไปแล้วก็ลอบถอนใจทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมเขายังคง

ยืนนิ่งเป็นหุ่นหินร่างสูงสง่าภายใต้ชุดคลุมผ้าแพรยังคงเฉยไม่ไหวติง

น้ำรินได้แต่นั่งอึ้งไม่รู้จะทำอย่างไรกับเขาดีจะโมโหโกรธาใส่อารมณ์

ไปก็ใช่ที่ในเมื่อเธอเองมีชนักติดหลังอยู่แถมชนักนั้นยังใหญ่โตซะ

ด้วยสิ

“ท่านคะคุณรังสิมันเลอร์วาร์ด”

น้ำรินตัดสินใจเรียกเจ้านายใหญ่เป็นรอบที่สิบเอ็ดแล้วก็ต้อง

ถอนใจอีกหนเมื่อเขายังคงยืนเฉยไม่แสดงท่าทีรู้สึกรู้สมถึงการมา

เข้าพบของเธอเลยแม้แต่น้อย

“ดิฉันมาแล้วนะคะ............”

กล่าวเสียงอ่อยลงทุกทีมือบางยกขึ้นปาดเหงื่อที่บริเวณ

หน้าผากและจมูกเขาคนนี้ไม่เบาเลยจริงๆรังสิมันเลอร์วาร์ดกำลัง

ทำให้น้ำรินรู้สึกเหมือนตัวเองนั่งอยู่บนเตาไฟนรกทั้งที่ภายในห้อง

เปิดแอร์เย็นเฉียบปานน้ำแข็งขั้วโลกเจ้านายของเธอรังสิมันผู้อหังการ

เขากำลังเล่นสงครามประสาทกับน้ำรินซึ่งเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ

พนักงานต๊อกต๋อยไม่มีวันสู้รบปรบมือกับเขาได้อย่างแน่นอน

“อ...อะ...เอ่อ....พี่อนุตราบอกให้ดิฉันขึ้นมาพบท่านด่วนเลย

ค่ะสั่งว่ามาถึงเลอร์วาร์ดตอนไหนให้ขึ้นมาหาท่านที่ห้องพักส่วนตัว

ทันที”

 

เอ่ยไปเท่านั้นทุกอย่างก็เงียบกริบน้ำรินได้แต่มองแผ่นหลัง

ตั้งตรงของเจ้านายใหญ่บุคคลที่เธอไม่เคยเผชิญหน้ากับเขามาก่อนเลย

ในชีวิตตาปริบๆชักสงสัยขึ้นมาตงิดๆแล้วว่าตกลงรังสิมันเลอร์วาร์ด

จะเอายังไงกับเธอกันแน่เขาต้องการพบเธอจริงหรือเปล่า?

จะว่ารังสิมันเลอร์วาร์ดเป็นคนหูหนวกก็ไม่น่าใช่เธอเคย

ได้ยินบรรดาพนักงานของที่นี่ซุบซิบกันบ่อยๆว่าเขาเป็นคนหูดีมาก

 

 

ใครอย่าได้ไปนินทาเขาในระยะร้อยเมตรให้ได้ยินทีเดียวหากพูดถูกหู

อาจได้ขึ้นเงินเดือนแต่หากไม่ถูกหูเล่าอาจโดนไล่ออกก็ได้ใครจะไปรู้!

“เอ่อ....คือ.......”

น้ำรินจะเรียกเขาอีกหนแล้วก็ปิดปากฉับเรียกไปก็คง

เหมือนๆเดิมนั่นแหละต่อให้ครบรอบที่สามสิบเขาก็คงจะยืนนิ่ง

อมลิ้นเล่นอยู่ในท่านั้นคิ้วเรียวงามสีน้ำตาลอ่อนเริ่มขมวดเข้าหา

กันมุ่นดวงตาโตปลายเฉียงน้อยๆดุจเม็ดอัลมอนด์พันธุ์ดีหรี่ลงช้าๆ

นึกทบทวนคำพูดของอนุตราหัวหน้าแผนกที่ได้คุยกันเมื่อวานนั้น

ดูอีกทีหนึ่งตกลงแล้วรังสิมันเลอร์วาร์ดต้องการพบเธอจริงๆหรือ?

 

“นั่นเธอกำลังทำอะไรอยู่น้ำริน”

“เอ่อ...เปล่าค่ะ”

น้ำรินกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกหวาดระแวง

เล็กน้อยเนื่องจากเธอเพิ่งได้รับฟังข่าวร้ายจากคำสารภาพของพี่ชาย

ไปหมาดๆทุกการกระทำของณัฐกวีนั้นล้วนแล้วแต่เกี่ยวข้องกับ

หน้าที่การงานของเธอทั้งสิ้นแถมยังเกี่ยวพันในแง่ลบซะด้วยสิ

“เอ่อ...พี่อนุตรามีอะไรกับน้ำหรือเปล่าคะ?”ถามหัวหน้าแผนก

เสียงกล้าๆกลัวๆอนุตราไม่เคยโทรหาเธอดึกๆดื่นๆและไม่เคยทำ

เสียงเข้มใส่น้ำรินมาก่อนเลยสักหน

“อ๋อ.....มีแน่น้ำริน! ว่าแต่เธอเถอะมาที่เลอร์วาร์ดเดี๋ยวนี้เลย

ได้ไหมตอนนี้พวกเราทุกคนกำลังรอเธออยู่และหนึ่งในพวกเรานี้ก็

รวมถึงคุณรังสิมันด้วยเราต้องการคำอธิบายจากเธอ!”

“คืนนี้เลยหรือคะ?”น้ำรินรีบถามกำกระบอกโทรศัพท์แน่น

ใจสั่นระรัว

“ใช่! คืนนี้! และเดี๋ยวนี้! เราทุกคนอยากจะคุยกับเธอเกี่ยวกับ

รอยรั่วของผังรายการโทรทัศน์!”

 

 

 

 

“ไม่ได้ค่ะ! ดึกแล้วที่นี่ไม่มีรถน้ำไม่สะดวก”

น้ำรินรีบตอบมือสั่นระริกปรายตามองไปยังพี่ชายก็เห็นเขา

จ้องมาที่เธอนัยน์ตาแดงก่ำ

“อ๋อ...ไม่ได้งั้นหรืองั้นก็คงรู้ตัวแล้วสินะว่าเราต้องการพบ

เธอเรื่องอะไรกันแน่ผังรายการนั่นหลุดไปถึงมือคู่แข่งเพราะเธอกับ

พี่ชายตัวแสบของเธอจริงๆสินะอย่างนี้ก็คงไม่ต้องสอบสวนอะไรกัน

ให้มากความอีกแล้วล่ะในเมื่อไส้ศึกมันหางโผล่ออกมารวดเร็วขนาดนี้”

“เอ่อ....คือ....เอ่อ.......แต่...น้ำอธิบายได้นะคะ...........”

เอ่ยเท่านั้นก็เม้มปากแน่นเมื่อเจ้านายสวนกลับมาด้วยเสียง

เดือดดาล

“พี่จะไม่คุยกับเธออีกต่อไปแล้วน้ำรินพี่สะอิดสะเอียนกับ

การโกหกหลอกลวงของเธอเต็มทนแล้วและถ้าคุณรังสิมันจะจัดการ

กับเธอและพี่ชายยังไงพี่ก็จะไม่สนใจปล่อยให้ตามกรรมสนองเธอ

เองแล้วกัน”

“แต่....พี่อนุตราคะ.........ฟังน้ำก่อน.......”

“พอแค่นี้แหละน้ำรินอย่าพูดอะไรอีกเลยเอาเป็นว่าเช้าวัน

พรุ่งนี้ถ้าเธอไปถึงเลอร์วาร์ดเมื่อไรรีบขึ้นไปหาคุณรังสิมันที่ห้องพัก

ของเขาเลยก็แล้วกันเธอทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหมมีสามัญสำนึก

ผิดชอบชั่วดีบ้างหรือเปล่าเธอตอบแทนน้ำใจของพี่และเพื่อนร่วมงานที่ดี

กับเธอเสมอมาด้วยการแทงข้างหลังแบบนี้หรือน้ำริน?”

“พี่อนุตราคะน้ำขอโทษ”เอ่ยได้เท่านั้นก็กลั้นสะอื้นเมื่อเสียง

ปลายสายสวนมา

“พอแล้วพี่ไม่อยากได้ยินเสียงของเธออีกและก่อนที่เราจะ

ไม่คุยกันอีกเลยพี่ขอบอกเธอไว้อย่างหนึ่งนะพี่ผิดหวังในตัวเธอจริงๆ”

เสียงเอ็ดของหัวหน้าแผนกทำให้มือที่กำกระบอกโทรศัพท์

ของน้ำรินสั่นระริก

“ถ้าเธออยากแก้ไขตัวเองก็ทำให้คุณรังสิมันรู้สิว่าพวกเรา

 

 

 

 

ทั้งแผนกไม่มีใครรู้เห็นเป็นใจกับการกระทำเลวๆของเธอเลยสักคน

เธอทำได้ไหมน้ำรินอธิบายให้ท่านเข้าใจว่าการที่เธอเข้ามาสอดแนม

ที่นี่น่ะพวกเราทุกคนในแผนกไม่มีใครรู้เห็นเป็นใจกับการเป็น

หนอนบ่อนไส้ของเธอสักคนเดียว”

“ค่ะพี่อนุตราแล้วน้ำจะอธิบายให้คุณรังสิมันทราบทันทีที่พบ

ท่านเลยนะคะว่าพวกเราทุกคนไม่มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้เลย”

“ก็ดี! แล้วก็ขอบใจที่สอนให้รู้ว่ากับคนบางคนน่ะถึงแม้หน้า

มันจะใสซื่อแต่ใจใช่ว่าจะใสเหมือนใบหน้าของมันทุกคนไปอย่างน้อย

ก็มีหนึ่งคนแล้วล่ะที่ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย”

“น้ำขอโทษค่ะ”

น้ำรินเอ่ยเท่านั้นก็เปล่าประโยชน์เมื่อหัวหน้าแผนกวางสาย

ลงเพราะความหุนหันพลันแล่นมัวเมาในความรักของณัฐกวีแท้ๆ

ทำให้น้ำรินซึ่งเป็นน้องสาวต้องตกที่นั่งลำบากกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

อยู่อย่างนี้เธอไม่ใช่หนอนบ่อนไส้ไม่ใช่คนเอาความลับของบริษัท

ไปขายแต่คนที่ขโมยมันไปคือณัฐกวีพี่ชายของเธอต่างหากซึ่งตอนนี้

เขาก็รับกรรมไปแล้วความผิดของน้ำรินมีเพียงประการเดียวนั่นก็คือ

การโกหกทุกคนว่าตนไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนทำงานอยู่ที่บริษัทคู่แข่ง

เลย

ซึ่งการโกหกในครั้งนั้นได้ส่งผลให้เธอกลายเป็นคนลวงโลก

ไปแล้วในวันนี้และน้ำรินก็ไม่สามารถแก้ตัวกับใครได้เลยสักคน

ในเมื่อผังรายการโทรทัศน์ที่วางกันไว้ครั้งล่าสุดนั้นได้รั่วไหลออกไป

แล้วแล้วก็รั่วไหลจากเธอโดยตรงซะด้วยต่อให้เธอไม่ได้ทำแบบนั้น

จริงๆก็พูดกับใครไม่ได้อยู่ดีน้ำรินถอนใจอีกครั้งหนักใจกับเรื่องวุ่นๆ

ที่เกิดขึ้นไม่น้อยหญิงสาวดึงสมาธิกลับมาที่ร่างสูงอีกหนสูดลมหายใจ

เข้าปอดลึกๆตัดสินใจลองเรียกเขาดูอีกที

“ท่านคะดิฉันคิดว่าท่านได้ยินที่ดิฉันเรียกนะคะคือว่าเมื่อ

คืนนี้พี่อนุตราหัวหน้าแผนกของดิฉันน่ะค่ะเธอโทรศัพท์ไปหาบอกว่า

 

 

 

 

 

ท่านต้องการพบดิฉันด่วน”

เงียบ! เหมือนเคย! น้ำรินกำหมัดแน่นเธอรู้ว่าทุกคนเกลียด

เธอเธอคือตัวปัญหาแล้วยังไงล่ะรังสิมันอาจไม่พอใจเขาสามารถ

ไล่เธอออกได้แต่เขาก็ไม่ทำกลับเรียกน้ำรินมาพบแล้วทำกับน้ำริน

เหมือนเธอเป็นหมูเป็นหมาไม่อยากจะเสวนาด้วยหญิงสาวคิดว่า

แบบนี้มันเกินไปหน่อยเมื่อเห็นว่าต่อให้เรียกเขาจนคอแห้งตาย

รังสิมันก็ไม่มีวันจะหันมาคุยด้วยอย่างแน่นอนจึงรวบกระเป๋าสะพาย

ขึ้นเอ่ยออกไปเสียงแข็งๆ

“ถ้าท่านไม่มีธุระอะไรงั้นดิฉันขอตัวกลับเลยนะคะ”บอก

ได้เท่านั้นยังไม่ทันที่เจ้าของร่างสูงจะตอบอะไรเสียงหวานของสตรี

นางหนึ่งก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“คุณรังสิมันขาทำไมคุยนานจังล่ะคะพัชรอจนจะแก่ตาย

อยู่แล้วนะกลับมาที่เตียงของเราเถอะค่ะก็แค่หนอนบ่อนไส้ตัวเล็กๆ

หนึ่งตัวที่มาชอนไชเลอร์วาร์ดของคุณเล่นเท่านั้นไล่ออกไปซะก็

จบเรื่องไม่เห็นจะต้องเรียกมาสอบสวนให้เสียเวลาเปล่าเลยนี่คะ

สู้เอาเวลามาสนุกกับพัชต่อดีกว่าเชื่อพัชเถอะค่ะอย่าไปสนใจกับ

คนพวกนี้เลยแต่ถ้าโมโหนักก็จับยัดใส่ตะรางไปซะเท่านี้ก็จบ!”

เสียงหวานที่ดังขึ้นทำให้น้ำรินไม่ชอบใจนักคนอะไรธุระก็

ไม่ใช่ทำไมจะต้องมาแขวะกันด้วยแต่พอเหลือบไปดูที่มาของเสียง

เท่านั้นก็ต้องอ้าปากหวอเมื่อเห็นพัชรินทร์นางแบบคนสวยที่กำลัง

โด่งดังสุดขีดในตอนนี้กำลังยืนอิงประตูอยู่ในซีทรูเนื้อบางเฉียบส่ง

สายตาหวานฉ่ำมายังเขาผมยาวของหล่อนฟูน้อยๆน้ำรินมองแล้ว

ต้องร้องอู้หูในใจพัชรินทร์ตัวจริงเสียงจริงนั้นสวยกว่าในทีวีเป็นกอง

เลยน้ำรินไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่านางแบบไร้สังกัดผู้นี้จะเป็นหนึ่งใน

ของเล่นอีกชิ้นของรังสิมันหรือลัคกี้เลอร์วาร์ดเจ้าพ่อสื่อบันเทิงของ

เมืองไทยด้วย

“ออกมาทำไม! บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าให้รออยู่ในห้อง!”

 

 

 

 

 

 

เสียงกังวานที่ดังมาห้วนๆนั้นทำเอาน้ำรินเย็นวาบเหลือบตา

ไปทางนางแบบสาวก็เห็นอีกฝ่ายยังยิ้มหวานไม่ได้สะทกสะท้านกับ

น้ำเสียงห้วนๆของเขาเลยแม้แต่น้อยร่างโปร่งระหงชนิดอกเป็นอก

เอวเป็นเอวเดินนวยนาดตรงมายังเขาพอถึงตัวรังสิมันได้มือบางของ

เจ้าหล่อนก็วางแหมะไปที่บ่ากว้างหลังจากนั้นหน้างามๆของคนสวย

ก็แหงนขึ้นจ้องเขานิ่งนัยน์ตาหยาดเยิ้มราวกับจะกลืนกินกันเข้าไป

เลยทีเดียว

น้ำรินเห็นแล้วต้องลอบกลืนน้ำลายเอื๊อกเธอเองก็ไม่รู้

เหมือนกันว่าตัวเป็นๆของรังสิมันน่ะจะน่ากินอย่างที่สายตาของ

นางแบบสาวกำลังฟ้องอยู่หรือเปล่าเพราะยังไม่มีโอกาสได้เห็น

หน้าตาเขาจริงๆจังๆสักหนอย่างมากสุดก็เห็นแค่แผ่นหลังของเขา

นี่แหละแล้วก็เพิ่งเห็นในเวลาไม่เต็มชั่วโมงดีด้วยแต่เท่าที่น้ำรินเคย

เห็นเขาในหน้าหนังสือพิมพ์นั้นต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่ารังสิมันหน้าตา

ดุ๊ดุคงไม่ใช่คนที่ใครจะแหย่เล่นหรือสาวที่ไหนจะจับเขากินได้ง่ายๆ

เลย

น้ำรินกลืนน้ำลายเอื๊อกเริ่มเห็นเค้าว่าตนคงจะได้ชมบท

เลิฟซีนในเวลาอีกไม่นานเมื่อมือเรียวงามของนางแบบสาวเริ่มไต่ไป

ตามลำแขนกำยำบ่าไหล่แข็งแรงสุดท้ายแขนเรียวงามของสาวสวย

ก็โอบกระหวัดไปที่ลำคอของรังสิมันตามติดด้วยร่างงามๆที่พยายาม

เบียดกระแซะราวกับจะผนึกร่างให้หลอมเป็นเนื้อเดียวกันกับเขา

หญิงสาวรีบเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นพัชรินทร์เขย่งปลายเท้าขึ้นหมาย

จะจูบรังสิมันต่อหน้าเธอแล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อเสียงเขาดังขึ้น

มาห้วนๆ

“ไม่เอาละ! กลับเข้าห้องไปได้แล้วพัชรินทร์!”

“ทำไมล่ะคะ”

เสียงพัชรินทร์ที่ดังมาอย่างไม่พอใจนั้นทำให้น้ำรินต้องหัน

กลับไปมองอีกครั้งเห็นนางแบบสาวกำลังยืนหน้างอส่วนตัวเขาเองก็

 

 

 

 

 

ยืนเฉยในที่เดิมและท่าเดิมไม่เขยื้อนกายไปไหนทั้งสิ้น

“คุณรังสิมันคะคุณหนีพัชออกมาตั้งนานแล้วนะคะเชื่อพัช

เถอะค่ะเราสองคนกลับไปนอนต่อกันเถอะค่ะพัชเง้าเหงารอแล้วรอ

อีกรอตั้งนานแล้วแต่คุณก็ยังไม่กลับไปหาพัชสักที”

นางแบบสาวเอ่ยเสียงขึ้นจมูกดวงตาคมเซ็กซีตวัดมองเขา

อย่างเว้าวอนพอเขายังเฉยไม่พูดไม่ตอบหล่อนก็ตัดพ้อเขาไปอีก

ระลอกหนึ่ง

“ใจร้ายที่สุด! ปล่อยให้พัชนอนรอเป็นแม่สายบัวคอยเก้อ

ใจคอคุณน่ะจะทำแต่งานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยหรือคะกลับเข้าห้อง

ไปกับพัชนะคะคนดีส่วนใครบางคนที่ทำตัวไม่ดีก็ให้เขานั่งรอไปก่อน

สิทำผิดก็ต้องโดนลงโทษคุณไม่จำเป็นต้องใจดีเอาเวลาที่ควรจะเป็น

ความสุขส่วนตัวของเรามาคุยกับพนักงานกระจอกๆจิตใจสกปรก

คดในข้องอในกระดูกแบบนี้เลยนี่คะ”

น้ำรินสะอึกกับคำพูดของคนสวยเม้มปากแน่นเมื่อนางแบบ

สุดฮอตปรายตามาที่ตนหมิ่นๆแต่ก็ถูกกระทำใส่เพียงแวบเดียวเท่านั้น

นางแบบคนดังก็หันกลับไปสนใจรังสิมันต่อหน้าสวยๆแหงนขึ้น

จ้องเขานิ่งริมฝีปากเผยอน้อยๆส่งสายตาเจ้าชู้ประกายตาเจิดจรัส

แฝงเร้นราคะไปยังเขาอย่างเปิดเผยส่วนมือเรียวงามนั้นก็ลูบไล้ไปที่

ท้ายทอยของรังสิมันอย่างเล้าโลมสักพักก็เอนศีรษะเล็กๆซบลงไปที่

บ่ากว้างของเขาน้ำรินมองคนกอดกันได้สักครู่ก็เริ่มหันซ้ายหันขวา

คิดว่าเขาคงไม่ต้องการคุยอะไรกับเธอแล้วในเมื่อมีเหยื่อสาวสุดสวย

แสนสวาทเสนอตัวให้ถึงที่แบบนี้หญิงสาวขยับกายลุกหนีไม่อยาก

อยู่เป็นก้างขวางคอใครอีกต่อไป

“นั่งลงซะเธอยังไม่มีความจำเป็นที่จะต้องลุกหนีไปไหน

ทั้งสิ้น!”

เสียงที่ดังขึ้นทำเอาน้ำรินตาโตหันไปมองซ้ายขวาดูว่า

เขากำลังพูดอยู่กับใครกันแน่แต่มองสักเท่าไรก็ไม่เห็นใครสักคน

 

 

 

 

 

นอกจากเขาเธอและพัชรินทร์คนสามคนที่อยู่ในห้องชุดสุดหรูเท่านั้น

“เอาล่ะนะน้ำรินตราบใดที่เรายังไม่ได้คุยกันเธอก็ยังไปไหน

ไม่ได้ทั้งนั้นนั่งลงซะรอฉันอยู่อย่างเงียบๆตรงโซฟานั่นแหละทำไมล่ะ

เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงดีเธอรอไม่ได้เชียวหรือเวลาเท่านี้มันเทียบไม่ได้

เลยนะกับการที่ฉันและทีมงานรอให้เธอมาสะสางปัญหาที่ก่อเอาไว้

กับพวกเราเมื่อคืนวานนี้!”

เสียงเข้มนั้นทำให้น้ำรินหน้าเจื่อนร่างบางค่อยๆนั่งลงไป

ใหม่ด้วยความรู้สึกงงๆพอนั่งลงเรียบร้อยแล้วจึงจ้องไปยังเจ้าของ

บ่ากว้างที่ยืนหันหลังให้ตนอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าไรนัก

‘ตาข้างหลังก็ไม่มีแล้วรู้ได้ยังไงว่าเรากำลังจะหนีกลับบ้าน’

หญิงสาวแอบนินทาในใจแล้วก็นั่งนิ่งรอคอยเขาตามเดิม

อย่างน้อยตอนนี้ก็พอสรุปได้อย่างหนึ่งล่ะว่าเขาไม่ได้หูตึงรับรู้ถึงการ

มาของเธอได้ยินทุกถ้อยคำที่เธอเรียกและพล่ามบอกเขาว่าเธอมาถึง

แล้วนะ

“เอาล่ะนะพัชรินทร์ก่อนที่ผมจะคุยธุระของตัวเองเห็นทีเรา

คงต้องพูดกันให้รู้เรื่องก่อนสินะ”

เสียงเย็นชาของรังสิมันไร้ผลสำหรับนางแบบคนสวย

เหมือนเดิมเจ้าหล่อนยังคงแหงนหน้ายิ้มระรื่นส่งสายตาเชิญชวน

ให้เขาเป็นระยะ

“ขอบคุณนะสำหรับเรื่องเมื่อคืนนี้”

คำแรกของเขาทำให้นางแบบนัยน์ตาชวนฝันค่อยๆหุบยิ้มลง

“แต่มันควรจะสิ้นสุดลงแค่เช้าวันนี้เท่านั้นแหละจริงไหมพัช”

“คุณรังสิมัน!”

นางแบบสาวเรียกชื่อเขาเสียงตกใจพอคนสวยจะอ้าปากพูด

ต่อเสียงรังสิมันก็แทรกขึ้นมาก่อน

“ถึงเวลาที่คุณควรจะกลับบ้านได้แล้วล่ะพัชคุณเห็นใช่ไหม

ว่าเช้านี้ผมมีงานแต่ไก่โห่เชียวและผมคงไม่มีเวลาให้ใครอีกแล้ว

 

 

 

 

โดยเฉพาะเพื่อนผู้หญิง! แน่นอนว่าผมจะไม่กลับไปที่เตียงตามที่

คุณเรียกร้องมาอย่างแน่นอนเพราะนี่เป็นเวลาทำงานของผมแล้ว

อีกอย่างวันนี้ทั้งวันผมมีงานให้สะสางอีกตั้งมากมายเอาเป็นว่าไว้

ผมว่างเมื่อไรจะติดต่อคุณกลับไปเองก็แล้วกันสำหรับวันนี้คงต้อง

บอกว่าสวัสดี”

“แต่ว่าคุณรังสิมันคะพัช......คือ......พัช......”

“กลับไปซะ!”

เสียงไล่เฉียบขาดชนิดไม่รักษาน้ำใจกันอีกแล้วนั้นทำเอา

น้ำรินอ้าปากหวอส่วนพัชรินทร์นางแบบคนสวยนั้นก็หุบยิ้มหน้าเจื่อน

ลงไปทันทีสักพักดวงตาสวยๆก็ช้อนขึ้นมองเขาอย่างตัดพ้อห้องทั้ง

ห้องเงียบไปอึดใจกระทั่งเสียงของรังสิมันดังขึ้นมาอีกทีนั่นแหละ

“ผมเอาสร้อยสวยๆวางไว้ที่หัวเตียงเรียบร้อยแล้วคุณหยิบ

ไปใช้ได้เลยนะและถ้าคุณเข้าใจอะไรง่ายๆไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องพูดจา

ซ้ำซากหลายๆรอบละก็เราอาจได้พบกันอีกแต่ทุกอย่างต้องเป็นไป

ตามกติกาที่เราตกลงกันไว้นะอย่าละเมิดแม้แต่ข้อเดียวไม่ก้าวก่าย

ชีวิตส่วนตัวและการงานของผมเหมือนอย่างที่คุณกำลังเป็นอยู่ใน

ตอนนี้!”

“คุณรังสิมัน!”

สาวสวยเรียกชื่อเขาพร้อมกระทืบเท้าเร่าๆหลังจากนั้นดวงตา

สวยๆก็ตวัดมาทางน้ำรินอย่างเอาเรื่องทำให้น้ำรินซึ่งอยู่ในฐานะผู้ชม

ต้องหันซ้ายหันขวาอึดอัดหนักเข้าไปอีกเมื่อรู้แน่แท้แล้วว่าเธอ

นี่แหละคือคนที่โดนคนสวยมองมาด้วยสายตาเป็นอริเธอเพียง

คนเดียวอย่างแน่นอน!

“ดิฉันว่า...เอ่อ...ง่า....คือไงดี....เอาเป็นว่าดิฉันไปรออยู่

ข้างนอกก่อนดีไหมคะไว้คุณสองคนคุยกันเรียบร้อยแล้วดิฉันค่อย

กลับเข้ามาใหม่อีกครั้งก็แล้วกัน”

เอ่ยแล้วก็ทำท่าจะลุกหนีแต่แล้วก็สะดุ้งเมื่อเสียงเขาดังมา

 

 

 

 

 

ห้วนๆ

“ไม่ต้อง! เธอนั่งลงไปตามเดิมนั่นแหละฉันกับพัชรินทร์คุย

กันเรียบร้อยแล้วพัชเขากำลังจะกลับบ้านภายในเวลาสิบห้านาที

นี้แหละเพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นจะต้องลุกไปไหนทั้งสิ้น”

“เอ่อคือ.........”

น้ำรินได้ยินคำสั่งนั้นก็อึกอักจำใจนั่งลงไปใหม่เขายังคง

หันหลังให้น้ำรินดุจเดิมแต่คนสวยที่เขาบอกว่าคุยกันเรียบร้อยแล้ว

นี่สิกลับมองตรงมาที่น้ำรินนัยน์ตาเขียวปั้ดต่อมาหญิงสาวก็ต้อง

ยิ้มจืดเมื่อคนสวยกระทืบเท้าเร่าๆชี้หน้ามาทางเธออย่างโมโหโกรธา

“อย่าให้ฉันเจอแกอีกครั้งนะนังปลาสำลักน้ำ! รับรองได้เลย

ว่าฉันจะจับแกฉีกเป็นชิ้นๆอย่างแน่นอนเมื่อคืนรออยู่ตั้งค่อนคืน

ทำไมไม่รู้จักมาบทจะโผล่ก็โผล่มาไม่รู้จักเวล่ำเวลาซะบ้างเลย”

นางแบบสุดแสนเพอร์เฟ็กต์กล่าวได้เท่านั้นก็สะบัดหน้าพรืด

เดินหนีกันไปดื้อๆไม่เปิดโอกาสให้นังปลาสำลักน้ำอย่างน้ำรินได้

โต้ตอบสักคำน้ำรินมองตามร่างสวยๆไปแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าระอา

แต่พอหันกลับมาเท่านั้นก็สะดุ้งเมื่อประสานเข้ากับดวงตาดำใหญ่

สีสนิมเข้าอย่างจังแค่เพียงสบตาคู่คมเท่านั้นร่างบางที่ถูกล้อมรอบ

ด้วยโซฟาหนานุ่มก็สั่นสะท้าน

บัดนี้น้ำรินรู้แล้วว่าเหตุใดพัชรินทร์ถึงได้มองบิ๊กบอสของเธอ

ด้วยสายตาราวกับจะกลืนกินเข้าไปขนาดนั้นรังสิมันตัวจริงต่างไป

จากในทีวีหรือหน้าหนังสือพิมพ์ลิบลับเขาทั้งหล่อทั้งเข้มดูอ่อนเยาว์

กว่าภาพที่ปรากฏในสื่อต่างๆมากทีเดียวแต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงความเป็น

เอกลักษณ์ไว้ก็คือความเข้มคมดุดันมันเป็นความดุดันบวกกับความ

คมเข้มที่ผสมผสานกันได้อย่างลงตัวและเพราะความหล่อเหลาแบบ

ดุดันเข้มข้นบาดตานี้เองเลยทำให้น้ำรินลิ้นคับปากพูดอะไรไม่ออก

เมื่อต้องประสานกับสายตาคมกริบของเขา

“เอ่อ.............คือ.........ดิฉันมาพบท่านตามคำสั่งของหัวหน้า

 

 

 

 

แผนกค่ะ”

เอ่ยได้เท่านั้นก็เห็นริมฝีปากกว้างได้รูปยกขึ้นอย่างเยาะหยัน

“หน้าตาซีดๆเซ่อๆแบบนี้ไม่น่าจะทำให้เลอร์วาร์ด

เอ็นเตอร์เทนเมนต์ของฉันต้องโกลาหลจนเกือบเสียทีคู่แข่งได้เลยนะ

เธอนี่มันแสบจริงๆน้ำรินรับเงินของฉันอยู่ทุกเดือนแท้ๆยังหักหลัง

กันได้ลงคอ”

“เอ่อ...คือว่า....คือ....เรื่องนี้ดิฉันอธิบายได้ค่ะ.........”

“เชิญ! อยากจะพูดอะไรก็เดินตามมาแล้วกัน”

เสียงกังวานแต่แววตาดูถูกนั้นทำให้หญิงสาวต้องข่มใจ

ก้มหน้าเดินตามเขาไปความสวยหรูและข้าวของมีราคาทุกชิ้นใน

ห้องชุดไม่ได้ช่วยบรรเทาความวิตกกังวลของเธอไปได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1

เข้าใจผิด

 

 

“เข้ามาแล้วก็ปิดประตูด้วย”

เสียงสั่งห้วนๆของคนที่ยืนจ้องเขม็งอยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวโต

นั้นทำให้น้ำรินเกิดอาการเงอะงะขึ้นมากะทันหันพอเห็นเขามองมา

ดุๆหรี่ตาลงช้าๆอย่างเอาเรื่องจึงรีบหันกลับไปปิดประตูทันที

“เสร็จแล้วก็เดินไปนั่งตรงนั้น!”

เสียงสั่งฉายแววรำคาญนิดๆเมื่อน้ำรินปิดประตูเสร็จ

เรียบร้อยแล้วก็เอาแต่ยืนนิ่งจ้องเขาไม่เต็มตายึกๆยักๆเหมือนคน

ไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี

“ค...คะ....ค่ะ”

หญิงสาวรีบรับคำจากนั้นก็เดินตัวลีบไปนั่งที่โซฟาใหญ่รู้ดีว่า

ทุกอิริยาบถของตนนั้นอยู่ในสายตาจ้องจับผิดของเขาตลอดเวลา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะนะทีนี้ก็ว่ามาอะไรคือข้อแก้ตัวของเธอน้ำรินสำหรับ

ความเสียหายของเลอร์วาร์ดในครั้งนี้”

“คะอะไรนะคะ?”ถามเท่านั้นก็กลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อเขาส่ง

สายตาดุๆแกมหงุดหงิดมาให้

“เอ่อ...........”หญิงสาวยังคงอึกอักลอบกลืนน้ำลายอีกอึกหนึ่ง

“คือว่า....ดิฉันไม่เข้าใจที่ท่านพูดค่ะและคงไม่มีอะไรที่จะแก้ตัวกับ

ความผิดพลาดในครั้งนี้ดิฉันก็แค่อยากขอโทษท่านดิฉันผิดไปแล้วค่ะ

แต่ดิฉันก็ไม่อยากให้เรื่องราวทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เลยนะคะ”

น้ำรินรีบพูดแหงนมองรังสิมันอย่างร้อนใจเห็นเขากอดอกนิ่ง

มองเธอสีหน้าเครียดริมฝีปากกว้างได้รูปสวยบิดน้อยๆอย่างเยาะหยัน

“แต่มันก็เป็นไปแล้วนี่นาผังรายการที่วางแผนไว้ล่าสุดของฉัน

มันเล็ดลอดออกไปแล้ว”

“ค่ะ”น้ำรินรับคำเสียงแผ่วเบาหลุบตาลงไม่กล้าประสาน

สายตาของเจ้านายจอมดุเห็นเงาของรังสิมันไหววูบเคลื่อนไหวไปมา

อึดใจหนึ่งเสียงห้าวก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้าอยากจะขอโทษฉันอย่างที่เธอพูดออกมาจริงๆละก็

เราต้องคุยกันตรงๆ”

“ดิฉันพูดตรงแล้วค่ะท่านอาจเคยพบดิฉันเป็นครั้งแรกแต่

ดิฉันขอยืนยันกับท่านได้เลยว่าดิฉันไม่ใช่คนชอบพูดโกหก”

น้ำรินเอ่ยปลายเสียงสั่นน้อยๆมือบางกำกระเป๋าถือใบย่อม

ของตนแน่นไม่อยากสบตาเขาเลยสายตาคมๆที่มองมาแต่ละครั้งนั้น

ดุจดั่งแส้ที่ฟาดกระหน่ำลงมาบนผิวเนื้ออ่อนๆของเธอไม่มีผิด

“ไม่เลยน้ำรินเธอไม่ได้พูดจาตรงๆกับฉันเลยสักนิดเพราะ

ถ้าเธอพูดตรงๆแล้วละก็ฉันจะพอใจและประทับใจในตัวเธอมาก

แต่นี่ไม่ใช่นะขนาดคุยกันแค่สองคนเธอยังไม่กล้าสบตาฉันเลยแล้ว

จะให้เชื่อหรือว่าเธอไม่ได้มีลับลมคมใน”

“เอ่อ.............”

 

 

 

 

น้ำรินร้องได้เท่านั้นก็จำใจแหงนหน้าขึ้นประสานสายตา

กับดวงตาดุๆที่จ้องมายังเธอไม่กะพริบจะบอกได้อย่างไรว่าสายตา

ของเขานั้นทำให้หญิงสาวพูดไม่ออกถึงแม้เธอจะเป็นผู้บริสุทธิ์เสมอมา

ก็ตาม

“ดิฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องพูดโกหกท่านเลยนะคะขอให้เชื่อ

เถอะค่ะไหนๆเรื่องทั้งหมดมันก็เลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้วถ้าโกหกก็

มีแต่จะแย่ไปกันใหญ่ท่านสามารถวางใจได้ค่ะหากว่าถามอะไรมา

สิ่งที่ดิฉันตอบกลับไปก็คือความจริงทั้งหมด”

“อย่างนั้นเลยหรือ?”

เสียงเยาะๆแฝงประกายขบขันน้อยๆนั้นทำให้คนที่ยืนอยู่

บนรากฐานของความจริงคอแข็งอึดใจหนึ่งดวงหน้านวลก็ก้มต่ำ

พยักหน้ายืนยืนเบาๆ

“ค่ะดิฉันมาพบท่านพร้อมกับความจริง! จะไม่โกหกกับทุก

คำถามที่ท่านถามมาอย่างแน่นอน”

“งั้นก็ดี!”

เสียงเอ่ยอย่างขอไปทีนั้นทำให้น้ำรินต้องจ้องเข้าไปใน

ดวงตาดำใหญ่ไม่มีความรู้สึกใดฉายออกมาจากแววตาคู่นั้น

นอกจากความอำมหิตดุกระด้างห้องทั้งห้องเงียบกริบเขาคือมัจจุราช

และเธอคือคนที่โดนยมบาลจับมาฟังคำพิพากษาผิดตัวหญิงสาว

เม้มปากแน่นเมื่อได้ยินเสียงรังสิมันถอนใจเบาๆดวงตาดำใหญ่คู่นั้น

มองมาที่เธออย่างเหนื่อยหน่ายกึ่งรำคาญนิดๆ

“เอาตรงๆเลยนะน้ำรินนี่ไม่ใช่เวลามาบริหารเสน่ห์หรือใช้

เล่ห์กลทำตาแดงๆหน้าเศร้าๆเพื่อให้ฉันสงสารหรอกนะจะบอกอะไร

ให้เวลาทำงานน่ะฉันไม่เคยอ่อนไหวไปกับพวกสาวๆเลยสักครั้ง

ตรงกันข้ามพวกที่ชอบใช้มารยาหญิงมาปะปนกับเรื่องงานน่ะ

ส่วนใหญ่แล้วจะได้รับโทษคูณสองกลับไปแทบทั้งนั้น”

“บริหารเสน่ห์! ทำตัวน่าสงสาร! คุณพูดกับดิฉันอยู่หรือเปล่า

 

 

 

 

คะ?”

น้ำรินถามกลับไปอย่างงงๆมองเขาด้วยความรู้สึกไม่ค่อย

เข้าใจอย่างหนักรังสิมันคิดได้ยังไงกัน? ปลาสำลักน้ำแบบเธอเนี่ยนะ

ริอาจจะไปบริหารเสน่ห์กับเขาแล้วเสน่ห์ของเธอมันอยู่ตรงไหนกันล่ะ?

มีอะไรให้งัดออกมาใช้ได้บ้าง? ถ้าเทียบกับพัชรินทร์และผู้หญิงที่เคย

เป็นข่าวกับเขาแล้วเธอมันก็แค่ตัวอีกัวน่าดีๆนี่เองไม่ใช่เหล่าเทพธิดา

นางฟ้าอย่างที่เขาเคยเด็ดดมแล้วก็ขยี้ทิ้งอยู่บ่อยๆซะหน่อยเมื่อรู้ตัว

ว่าไม่สะสวยเหมือนคนอื่นเขาแล้วน้ำรินจะไปทำอะไรที่น่ารังเกียจ

น่าสมเพชทำไมกันคิดได้เท่านั้นก็อ้าปากค้างเมื่อเขายังยืนยันกลับมา

ด้วยเสียงหนักๆ

“ใช่! ก็เธอนั่นแหละ”รังสิมันเอ่ยปรายตามองไปยังคนที่ทำ

หน้างงใส่เขา

“อย่ามาใช้มารยาหญิงกับฉันเธอก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือว่า

เมื่อครู่นี้น่ะฉันไล่นางแบบที่สวยที่สุดและดังที่สุดไปแล้วเพราะฉะนั้น

อย่าคิดหาทางเอาตัวรอดโดยการตีหน้าเศร้าเพื่อให้ตัวเองพ้นผิด

เพราะถ้าเธอกลัวจริงๆละก็เธอคงไม่กล้าเอาความลับของที่นี่ไปขาย

หรอกจริงไหมหรือว่าฉันเข้าใจผิดงั้นก็อธิบายสิ่งที่ถูกมาเลย”

เสียงที่ดังมานั้นทำเอาน้ำรินผงะแล้วก็หน้าเจื่อนเมื่อเห็น

แววตาเกรี้ยวกราดของเขา

“เลิกเสแสร้งตีหน้าซื่อทำตัวสั่นแล้วก็เลิกหลอกลวงได้แล้ว

ทีนี้ก็บอกฉันมาตรงๆว่าบริษัทคู่แข่งของฉันน่ะเขาจ้างเธอและพี่ชาย

ไปเท่าไรกันแน่เธอถึงได้กล้าทำเรื่องที่มันอุกอาจเสี่ยงคุกเสี่ยงตะราง

แบบนี้คายความจริงออกมาไวๆเดี๋ยวนี้เชียวน้ำริน!”

“ไม่ค่ะไม่มีใครจ้างแต่ว่าเราทั้งคู่ฉันกับพี่ณัฐเราสองคน

รู้เท่าไม่ถึงการณ์”

น้ำรินรีบบอกรังสิมันเสียงระรัวสะดุ้งน้อยๆเมื่อเจ้าของมือ

เรียวหนาโยนอะไรบางอย่างลงมาที่โต๊ะเล็กๆเบื้องหน้าเธอ

 

 

 

 

 

“รู้เท่าไม่ถึงการณ์หรือน้ำรินหน้าก็ซื่อตาก็ใสแต่ทำไมถึงได้

โกหกเป็นไฟแบบนี้ล่ะแล้วไอ้ที่ขีดเครื่องหมายถูกลงไปหน้ากระดาษ

คำถามก่อนที่เธอจะเข้ามาสอดแนมล้วงเอาความลับของบริษัทฉัน

ไปน่ะมันหมายความว่ายังไงหลักฐานทนโท่แบบนี้แล้วยังจะพูดว่า

เธอรู้เท่าไม่ถึงการณ์อีกไหม?”

คำถามนั้นทำให้น้ำรินเบิ่งตากว้างมองใบสมัครงานของตน

หน้าเจื่อน

“เอ้า...เงียบทำไมล่ะแม่คนหน้าเซ่อจะให้ฉันขยายความไหม

ว่าในใบสมัครน่ะมันมีคำถามอยู่ว่าตัวเธอเองไม่เคยมีญาติ! มีพี่น้อง

ที่ไหน! ทำงานอยู่ในแวดวงเกี่ยวกับโทรทัศน์โฆษณาสื่อบันเทิงแขนง

ต่างๆเลยใช่ไหม? แล้วเธอก็กาเครื่องหมายถูกลงไปว่าใช่ซึ่งหมายถึง

ว่าเธอไม่เคยมีญาติมีพี่น้องทำงานด้านสื่อบันเทิงไม่ว่าแขนง

ใดๆทั้งสิ้นแล้วอะไรล่ะคือความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของเธอในเมื่อเธอ

โกหกพวกเรามาตั้งแต่ต้น”

“คือ...เอ่อ....ดิฉัน....ดิฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะตอนนั้นดิฉันแค่คิดว่า

มันไม่ใช่เรื่องสำคัญเลยความจริงพี่ชายของดิฉันก็จะฝากให้ทำงาน

ที่เดียวกันอยู่แล้วนะคะแต่ว่าดิฉันชอบเลอร์วาร์ดเอ็นเตอร์เทนเมนต์

มากกว่าค่ะตอนที่ขีดเครื่องหมายถูกลงไปในนั้นดิฉันแค่คิดง่ายๆว่า

การที่พี่ชายตัวเองทำงานอยู่บริษัทคู่แข่งของคุณไม่ใช่ปัญหาอะไร

สักนิดเลย”น้ำรินเสียงอ่อยลงเรื่อยๆร่างบางสะดุ้งโหยงเมื่อคนตัวสูง

ตบโต๊ะดังปัง

“หมายความว่ายังไงน้ำรินนี่เธอกำลังจะบอกกับฉันว่า

ไอ้คำถามในใบสมัครของที่นี่น่ะมันห่วยแตกมากใช่ไหม?”

“เปล่าค่ะไม่ใช่อย่างนั้น”น้ำรินรีบส่ายหน้าร้อนใจเห็นตาคม

มองมาขุ่นเขียวจึงรีบแก้ตัวพัลวัน“ก็อย่างที่เรียนท่านไปแล้วดิฉันแค่

คิดว่ามันไม่น่าจะมีปัญหาเท่าไรกับเครื่องหมายถูกที่ดิฉันกาลงไป”

“แต่มันมีปัญหาแล้ว!”รังสิมันลากเสียงหนักกับแม่หน้าซื่อ

 

 

 

 

ดวงหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงก่อนอิงสะโพกเพรียวกับขอบโต๊ะทำงาน

แรงๆ

“นี่เธอ..ทำไมถึงต้องเถียงกันข้างๆคูๆแบบนี้ด้วยหืม...? เธอ

เห็นฉันเป็นอะไรโง่เง่าหลอกง่ายนักหรือไงถ้ามันไม่ใช่ปัญหาไม่ใช่

เรื่องสำคัญแล้วมันจะมีคำถามนี้อยู่ในใบสมัครของเราทุกๆใบได้ยังไง

คำถามนี้มันถามพนักงานทุกคน! ทุกรุ่น! ทุกสมัย! ไม่ว่าตำแหน่ง

หน้าที่การงานของคนๆนั้นจะสูงส่งขนาดไหนก็ตามและนี่ไงก็คือ

ปัญหาของฝ่ายบุคคลที่รับคนเข้ามาทำงานผิดๆหลงเชื่อในสิ่งที่เธอ

หลอกลวงทำให้แผนผังรายการโทรทัศน์ของพวกเราที่วางกันเอาไว้

ตลอดแทบทั้งปีต้องเล็ดลอดออกไปถึงมือคู่แข่งเธอทำให้บริษัท

ของฉันโกลาหลไปหมดถูกคู่แข่งสบประมาทโดยการจัดรายการ

เกทับพวกเรา! แม่หนอนเหม็น!”

เสียงตะคอกพร้อมถ้อยคำประณามเธอยืดยาวนั้นทำเอา

น้ำรินหน้าเจื่อนดวงหน้าซีดๆเล็กๆแหงนหน้าขึ้นไปมองเขาเพียง

แวบเดียวก็หลบตาเมื่อเห็นเขามองด้วยใบหน้าบึ้งตึง

“ดิฉันขอโทษค่ะที่ทำให้ท่านต้องวุ่นวายถ้าอย่างนั้นดิฉัน

ขอรับผิดชอบด้วยการลาออก”

น้ำรินเอ่ยเสียงแผ่วหมดอาลัยตายอยากความจริงแล้วมัน

ไม่ใช่ความผิดของเธอเลยสักนิดต้องโทษวิภาดาสาวสังคมเจ้าเล่ห์

คนนั้นถึงจะถูกผู้หญิงสวยไร้ที่ติที่เข้ามาตีสนิทหลอกให้พี่ชายของเธอ

หลงรักเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองและพอวิภาดาบรรลุเป้าหมาย

เรียบร้อยแล้วหล่อนก็หลบหน้าพี่ชายของเธอโดยการไปพักผ่อนยาว

ที่ต่างประเทศทิ้งให้ณัฐกวีพี่ชายของเธอถูกลุงและป้าสะใภ้ของหล่อน

ตอกใส่หน้าว่าฝันเฟื่อง

เจ้านายของณัฐกวีซึ่งเป็นลุงกับป้าสะใภ้ของวิภาดาบอกกับ

พี่ชายเธอว่าวิภาดาไม่เคยคิดอะไรกับณัฐกวีเลยนอกจากคำว่า

เพื่อนเพราะหล่อนมีคู่หมั้นของหล่อนอยู่แล้วเมื่อทราบความจริง

 

 

 

 

 

ณัฐกวีเจ็บยิ่งกว่าเจ็บเพราะก่อนหน้านั้นวิภาดาได้ให้ความหวังกับ

พี่ชายของเธอเอาไว้ว่าหากณัฐกวีเอาข้อมูลอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับ

เลอร์วาร์ดเอ็นเตอร์เทนเมนต์ซึ่งน้ำรินทำงานอยู่ไปให้หล่อนแล้ว

ละก็ลุงกับป้าสะใภ้ของวิภาดาจะเปิดใจยอมรับเขาเป็นหลานเขย

อย่างแน่นอนแรกนั้นณัฐกวีก็ลังเลเพราะห่วงว่าน้ำรินจะเสียหาย

แต่วิภาดารับรองว่าหากน้ำรินโดนไล่ออกบริษัทของหล่อน

ก็จะอ้าแขนรับทันทีแถมให้ตำแหน่งดีๆด้วยณัฐกวีเลยตกลงปลงใจ

คอยหาช่องทางทำตามที่นางจิ้งจอกสาวเจ้าเล่ห์ขอร้องระหว่างนั้น

น้ำรินก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยกระทั่งณัฐกวีขโมยข้อมูลไปให้

วิภาดาสำเร็จนั่นแหละ

หญิงสาวหวนคิดถึงต้นสายปลายเหตุทั้งหมดแล้วถอนใจ

แหงนหน้ามองไปทางรังสิมันก็เห็นเขายังทำหน้ายุ่งๆใส่เธออยู่จึงย้ำ

ไปอีกครั้ง

“จริงๆนะคะท่านดิฉันยินดีลาออกโดยไม่รับเงินเดือนล่วงหน้า

แม้แต่บาทเดียวส่วนเงินที่ทำมาตลอดทั้งเดือนนั้นดิฉันก็ไม่ขอรับ

เหมือนกันค่ะ”

“เธอไม่จำเป็นต้องลาออกเลยนะน้ำริน”

เสียงเข้มหนักนั้นทำให้หญิงสาวต้องจ้องหน้ารังสิมันจริงจัง

เห็นเขายังมองมาที่เธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียดดุจเดิม

“หมายความว่ายังไงคะก็ดิฉันทำความผิด?”

“ก็แล้วมันจะหมายความว่ายังไงไปได้ล่ะที่ฉันบอกว่าเธอ

ไม่ต้องลาออกน่ะเพราะฉันได้ไล่เธอออกไปนานแล้วฉันไล่เธอออก

ตั้งแต่ที่รู้ว่าเธอเป็นหนอนบ่อนไส้แล้วนั่นแหละยังแปลกใจอยู่ว่า

ทำไมหัวหน้าเธอไม่บอกเรื่องนี้เลยเธอถึงได้กล้าใส่ชุดฟอร์มของบริษัท

ขึ้นมาหาฉันถึงที่นี่เธอไม่ได้มีความละอายใจสักนิดเลยนะแม่คน

หน้าซื่อ”

รังสิมันเอ่ยแล้วส่ายหน้าช้าๆมองหล่อนด้วยหางตาเอ่ย

 

 

 

 

 

กลับไปเสียงแข็งๆห้วนๆ

“ก็ดี! ในเมื่อเธอไม่รู้สึกรู้สมอะไรแล้วเค้นคอยังไงก็ไม่ยอม

พูดกันตรงๆงั้นฉันก็จะไม่เสียเวลาคุยกับเธออีกต่อไปแล้วแต่ฉันจะ

ให้ทนายคุยกับเธอและพี่ชายแทนก็แล้วกันคอยดูสิ! ฉันจะเอาเรื่อง

พวกเธอสองพี่น้องให้ถึงที่สุดเลยทีเดียว”

เสียงลอดไรฟันนั้นทำให้น้ำรินอ้าปากค้างปากคอสั่นขึ้นมา

กะทันหันกับหน้าตาเด็ดเดี่ยวจริงจังของเขา

“ท...ทะ...ท่านจะฟ้องร้องพวกเราสองพี่น้องเลยหรือคะฟ้อง

ทำไม! ทำไมต้องฟ้องเราสองคนด้วยในเมื่อท่านเองก็หาทางออกให้

กับปัญหานี้ได้แล้วถ้าหากท่านฟ้องร้องขึ้นมาจริงๆแล้วเราสองพี่น้อง

จะเอาอะไรมาสู้กับท่านล่ะคะอย่าว่าแต่เงินจ้างทนายเลยตอนนี้ที่จะ

ซุกหัวนอนพวกเรายังไม่มีอยู่เป็นหลักเป็นแหล่งเลยนะคะ”

น้ำรินบอกเสียงสั่นความกลัวเริ่มเกาะกินหัวใจได้ยินเสียง

เขาหัวเราะฮึๆแต่สายตานั้นกลับเยาะเย้ยสมเพชตนหนักหนาเธอ

เกลียดเขาที่สุด! คนใจร้าย! คนใจดำ! ซาตานในร่างของเทพบุตรชัดๆ

“ถามแปลกดีนะฟ้องร้องทำไมแล้วมันมีเหตุผลอะไรเพียงพอ

ให้ฉันปล่อยเธอและพี่ชายไปบ้างล่ะเธอทำผิดนะน้ำรินเธอเอาเอกสาร

ที่เป็นความลับของบริษัทฉันออกไปจากที่นี่เธอเอามันออกไปเพื่อให้

พี่ชายของเธอขายมันให้กับบริษัทคู่แข่งของฉัน!”

“ไม่จริ๊ง!”น้ำรินปฏิเสธเสียงแหลมรีบกลืนทุกอย่างลงไปใน

ลำคอเมื่อเขาจ้องตนนัยน์ตาแข็งกร้าว

“ไม่จริงยังไงล่ะไหนบอกมาสิว่าอะไรที่ไม่จริงเธอไม่ได้

เป็นต้นเหตุที่ทำให้คู่แข่งรู้แผนงานของฉันหรือ? อย่าพูดเชียวนะว่า

ไม่ใช่เพราะฉันเกลียดคนโกหกที่สุด! และถ้าพูดออกมาอีกครั้งละก็

โทษที่หนักอยู่แล้วก็จะเพิ่มขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัวเชียวล่ะ”

“ท่านอย่าฟ้องพวกเราสองคนพี่น้องเลยนะคะเราไม่มีปัญญา

สู้ท่านได้หรอกค่ะปล่อยเราไปนะคะ”

 

 

 

 

น้ำรินไม่ตอบคำถามรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องอธิบายยากเถียงยังไง

ก็ไม่ขึ้นอยู่แล้วตอนนั้นเธอแค่มีเจตนาดีจะเอาสรุปผังรายการโทรทัศน์

ไปพิมพ์ที่บ้านให้เท่านั้นไม่รู้สักนิดว่าพี่ชายกำลังรอคอยโอกาสทองอยู่

“อย่าเอาเรื่องเราสองคนเลยนะคะดิฉันขอร้องล่ะ”

หญิงสาววิงวอนอีกครั้งรู้ดีว่ารังสิมันได้ขจัดปัญหาในกรณี

ที่ข้อมูลได้ถูกขโมยไปเรียบร้อยแล้วผังรายการโทรทัศน์ใหม่ของเขา

ดีกว่าผังรายการเดิมเป็นร้อยเป็นพันเท่าหญิงสาวจ้องตาเขานิ่งส่ง

ประกายอ้อนวอนไม่เลิกราแล้วก็หน้าเจื่อนเมื่อเห็นเขาส่ายศีรษะ

เด็ดเดี่ยวแววตาแน่วแน่

“ไม่ล่ะฉันปล่อยเธอไปไม่ได้หรอกมันจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี

กับลูกน้องของฉันกลับไปบ้านของเธอได้แล้วน้ำรินฉันไม่มีอะไรจะพูด

กับเธออีกแล้วเดี๋ยวฉันจะโทรบอกทนายความของฉันให้เขาไปเจรจา

กับเธอเองไม่ต้องมาต่อรองอะไรกับฉันอีกทั้งนั้นเพราะทนายของฉัน

พร้อมที่จะคุยกับเธอเสมอ”

รังสิมันบอกเท่านั้นก็เอื้อมมือไปยกหูโทรศัพท์ขึ้นแต่ก่อนที่

เขาจะโทรหาปลายสายเพื่ออนุมัติให้เดินเรื่องฟ้องร้องได้นั้นร่างบาง

ของคนตาซื่อๆหน้าเซ่อๆก็พุ่งเข้ามาหาทันทีและโดยที่เขาไม่คาดคิด

มาก่อนกระบอกโทรศัพท์ก็ถูกกระชากออกไปอย่างรวดเร็วเจ้าพ่อ

แห่งวงการโทรทัศน์นี้โกรธจัดไม่คิดเลยว่าผู้หญิงหน้าตาซีดๆเซ่อๆ

จะกล้าทำกับตนแบบนี้

“น้ำริน!”เรียกสตรีที่หน้าขาวปานกระดาษเสียงลอดไรฟัน

“ไม่ได้นะคะฟ้องร้องไม่ได้อย่าฟ้องร้องเลยนะคะให้มันจบๆ

ไปดิฉันขอร้องล่ะค่ะ”

น้ำรินบอกเสียงระรัวมือกำกระบอกโทรศัพท์แน่นถ้าเขา

ฟ้องร้องเธอกับพี่ชายจะเอาเงินจากไหนไปขึ้นศาลไปต่อกรแล้วถ้า

เขาเรียกค่าเสียหายล่ะโอ๊ย...จะมีปัญญาหาเงินที่ไหนไปใช้เขากันล่ะ

“ขอโทรศัพท์ฉันคืนด้วยน้ำรินคนทำผิดต้องรับโทษถ้าฉัน

 

 

 

 

ไม่เอาเรื่องเธอแล้วจะโยงไปถึงตัวบงการได้ยังไงฉันไม่ชอบให้ศัตรู

มันกำแหงกับฉัน! ส่งโทรศัพท์คืนมาเดี๋ยวนี้!”

“พวกคุณก็ไปสู้กันเองสิคะมันเริ่มที่พวกคุณทั้งนั้นชิงดีชิงเด่น

แข่งขันกันไม่รู้จักจบจักสิ้นอย่าเอาฉันกับพี่ชายไปเกี่ยวด้วยเลยเรา

สองคนเป็นแค่เหยื่อในเกมธุรกิจของพวกคุณเท่านั้นฉันกับพี่ชายก็

โดนพวกเขาหลอกใช้เหมือนกันนะคะอย่าให้เราต้องขึ้นโรงขึ้นศาล

เลย”

น้ำรินพูดเสียงวิงวอนมือกำกระบอกโทรศัพท์แน่นดื้อดึง

ไม่ยอมคืนให้เขา

“ถ้าเธอบริสุทธิ์ใจกระบวนการยุติธรรมก็จะพิสูจน์เอง”

“พวกนั้นมีเงินตั้งมากอีกอย่างพี่ชายของดิฉันเป็นคนส่งข้อมูล

ให้เขาจริงๆถ้าเขาไม่ยอมรับแล้วโยนแล้วความผิดมาให้พวกเราดื้อๆ

ล่ะคะดิฉันกับพี่ชายไม่ต้องเดินเข้าคุกไปฟรีๆทั้งที่ตัวเองไม่ผิดหรือคะ”

“เธอจะถูกหรือผิดมันไม่ใช่หน้าที่ของฉันที่จะฟังคำอธิบาย

อีกแล้วนะมันเป็นหน้าที่ของทนายที่จะต้องคุยกับพวกเธอแทนฉัน

ฉันไม่อยากเสียเวลากับคนหน้าซื่อที่โกหกเป็นไฟอีกต่อไปแล้ว”

พอเขาปฏิเสธไม่คุยด้วยแบบนี้น้ำรินก็ใจเสียหญิงสาวค่อยๆ

เดินไปหาเขาตัดสินใจวิงวอนเป็นครั้งสุดท้ายดวงหน้าซีดเซียว

แหงนขึ้นสบตาเขาเว้าวอนมือบางแตะไปที่ลำแขนแข็งแรงอย่าง

กล้าๆกลัวๆ

“จะทำยังไงล่ะคะคุณถึงจะปล่อยพวกเราไปคุณต้องการให้

ฉันทำยังไงบอกมาเถอะค่ะฉันยินดีทำทุกอย่างขอแค่อย่าฟ้องร้อง

ดิฉันกับพี่ชายเลยนะคะ”

ถามพร้อมจ้องเขาเขม็งเห็นดวงตาดำใหญ่จ้องมานิ่งมือบาง

บีบกระชับต้นแขนที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามเหมือนให้สัญญาเขาจะ

ลงโทษให้เธอไปเป็นแม่บ้านล้างส้วมเก็บขยะหรือทำงานฟรีโดย

ไม่จ่ายเงินเดือนให้เลยก็ย่อมได้ขอแค่อย่างเดียวอย่ามาฟ้องร้องเธอ

 

 

 

 

 

กับณัฐกวีก็พอ

“ฟ้องไปคุณก็ไม่ได้อะไรหรอกค่ะเพราะฉันไม่มีเงินจะชดใช้

ให้จริงๆแต่ถ้าคุณให้ฉันทำงานชดใช้นั้นพอไหวดิฉันทำงานได้ทุกอย่าง

ค่ะขอเพียงคุณบอกมาเท่านั้นดิฉันจะไม่บ่นเลยสักคำจะไม่ทำให้

คุณหงุดหงิดรำคาญใจด้วยดิฉันทำงานชดใช้ความเสียหายให้คุณได้

จริงๆนะคะและพร้อมจะทำทุกอย่างตามที่คุณสั่งให้ทำด้วยขอแค่

อย่าให้เรื่องนี้ถึงตำรวจก็พอค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยแหงนหน้าขึ้นสบสายตาเขาอย่างรอคอยเห็น

ดวงตาดำใหญ่ค่อยๆหรี่ลงช้าๆคิ้วเล็กเรียวย่นเข้าหากันน้อยๆเมื่อจู่ๆ

มือหนาก็เคลื่อนมาทาบทับมือเธอที่กำลังเกาะต้นแขนแข็งแรงของเขา

อยู่ส่วนสายตาคู่คมนั้นก็จับอยู่ที่ใบหน้าของน้ำรินนิ่งไม่ยอมเคลื่อน

ไปไหน

“เธอทำทุกอย่างได้จริงๆหรือทำไมไม่คิดบ้างล่ะว่าฉันไม่

ต้องการอะไรจากเธอเลยนอกจากการได้ฟ้องร้องเพื่อความสะใจ

เท่านั้น”

“รังแกคนไม่มีทางสู้ก็ได้บาปติดตัวไปเปล่าๆนะคะพิจารณา

ข้อเสนอของดิฉันใหม่เถอะค่ะฟ้องไปคุณก็ไม่คุ้มหรอกเพราะดิฉัน

ไม่มีอะไรจะให้จริงๆแต่ถ้าคุณเมตตาให้ดิฉันทำงานชดใช้อย่างน้อย

คุณก็จะได้อะไรนิดๆหน่อยๆกลับคืนไปบ้างนะคะ”

“ก็น่าคิด! ฟ้องไปก็ไม่คุ้มแต่เรื่องบางเรื่องหากเรียกค่าชดเชย

เป็นบางอย่างอาจจะคุ้มกว่าอืม..ไม่เลว”

เสียงห้าวๆนั้นมันแปร่งปร่าพิกลแต่น้ำรินไม่มีเวลาคิดมากนัก

เห็นเขาจ้องมาที่ตนนิ่งอย่างพินิจพิเคราะห์จึงพยายามส่งยิ้มให้

แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยมือจากตนสักที

“เพื่อเห็นแก่เพื่อนมนุษย์ค่ะปล่อยเราสองพี่น้องไปเถอะนะคะ

แล้วฉันจะชดเชยความผิดให้คุณเอง”

“ชดเชยความผิดหรือ?”

 

 

 

 

 

รังสิมันเอ่ยพร้อมช้อนคางน้ำรินขึ้นพลิกดวงหน้าเล็กเรียว

ไปมาราวกับกำลังสำรวจสินค้าสำหรับตนเลยทีเดียวดวงตาคู่คม

ฉายแววครุ่นคิดขณะที่อีกคนมองอย่างรอคอย

“อืม...ก็ได้นะชดเชยความผิดก็ได้มันคงเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง

ของเราสินะเพื่อเห็นแก่ประโยชน์ของเธอและกิเลสตัณหาของฉันเอง”

รังสิมันเอ่ยเท่านั้นก็ยกร่างบางขึ้นไปยังโต๊ะทำงานของตน

จากนั้นก็ผลักอีกฝ่ายล้มหงายร่างหนาตามติดใช้สองมือยันขอบโต๊ะ

ไว้กักคนหน้าซีดนัยน์ตาตระหนกให้อยู่ในอ้อมแขนกลายๆ

“เป็นการแสดงที่สวยงามมากแม่นกน้อยหน้าซีดตัวสั่น

บทบาทของผู้หญิงอ่อนแอไร้ทางสู้แม่นกกระจิบตกน้ำเธอดูเร้า

อารมณ์ทำให้ฉันลุกเป็นไฟสวยงามยอดเยี่ยมยิ่งกว่าสาวไฟแรงสูง

แบบพัชรินทร์อีกแน่ะรู้ตัวบ้างไหมแม่นกน้อย....”รังสิมันเอ่ยเสียงพร่า

มือหนาไต่ไปที่ต้นขาขาวๆอย่างไม่เกรงใจ

“ท...ทะ...ท่าน...จะทำอะไรคะ?”

น้ำรินถามได้เท่านั้นก็สะดุ้งเมื่อซิปกระโปรงถูกปลดออก

“ฉันควรถามเธอมากกว่านะแม่นกกระจิบว่าเธอใช้เซ็กซ์เพื่อ

เอาตัวรอดแบบนี้เสมอหรือไง”

“ยังไงคะอย่าค่ะ”

เสียงถามพร้อมอาการดิ้นน้อยๆมือบางเริ่มผลักไสเขาออกห่าง

แต่รังสิมันไม่สนใจอะไรแล้วพอหล่อนผลักตรงนี้เขาก็เอื้อมไปปลด

ตรงนั้นหากหล่อนดิ้นหนีเขาก็ตามติดหล่อนพูดบางอย่างแต่เขาหูอื้อ

แถมยังตาลายอีกต่างหากสุดท้ายแม่นกกระจิบตัวน้อยๆหน้าซีดๆก็

อยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยดูเซ็กซีเย้ายวนได้อย่างไม่น่าเชื่อยิ่งมองก็

ยิ่งน่าจับมาลงโทษเป็นที่สุด

“อย่าค่ะดิฉันมาขอร้องท่านนะคะไม่ใช่มาเสนอ...”

“รำคาญน่าเลิกเล่นเอาเถิดเจ้าล่อกับฉันได้แล้วแม่นกน้อย....”

รังสิมันขัดได้เท่านั้นก็โน้มหน้าลงไปจุมพิตระหว่างจูบริมฝีปาก

 

 

 

 

นุ่มๆหวานๆนั้นก็ทำเสียงฮึ่มๆใส่อีกฝ่ายเมื่อหล่อนยังคงดิ้นหนีไม่

เลิกรา

“เลิกสร้างความเร้าใจได้แล้วน่าเท่านี้ก็ร้อนจนไม่รู้จะร้อน

ไปถึงไหนแล้ว”

ถอนริมฝีปากออกมาพูดกับหล่อนเสียงอู้อี้เสร็จแล้วก็ก้มลง

ไปจุมพิตใหม่ร่างแข็งแกร่งสะดุ้งเมื่อกำปั้นน้อยๆทุบมากลางหลัง

อย่างแรง

“เจ็บนะนกน้อย”

“ก็ปล่อยสิหยุด!”

หล่อนเอ่ยได้เท่านั้นรังสิมันก็ก้มลงจูบปิดปากตัดความรำคาญ

มือหนารวบมือเล็กๆที่ทั้งข่วนทั้งทุบตนขึ้นเหนือศีรษะตั้งหน้าตั้งตา

จูบเจ้าของฉายาแม่นกกระจิบอย่างจริงจังนานที่สุดเท่าที่จะนานได้

กระทั่งร่างบางที่ดิ้นขลุกขลักค่อยๆอ่อนระทวยลงภายใต้ร่างแข็งแรง

ของตน

“สวย...........”รังสิมันลากเสียงนุ่มเมื่อผละออกจากร่างบาง

ได้ชุดคลุมผ้าแพรเลื่อนหลุดไปก่อนที่เขาจะกลับมาหาหล่อนอีกครั้ง

พอสัมผัสร่างนุ่มนิ่มได้อีกฝ่ายก็สะดุ้งเหมือนได้สติ

“ไม่ค่ะคุณกำลังเข้าใจผิดใจเย็นๆก่อนนะคะปล่อยก่อน”

“ไม่เย็นแล้ว”รังสิมันเสียงพร่ากอดร่างหอมๆสวยๆเอาไว้

แน่นดวงตาดำใหญ่หลุบลงมองร่างงามอย่างหลงใหล

“ใครใจเย็นก็บ้าแล้วเธอทั้งสวยทั้งซ่อนรูปขนาดนี้อย่างที่

เราตกลงกันไว้นั่นแหละเธอต้องชดใช้ค่าเสียหายมาและถ้าเธอเบี้ยว

ฉันขึ้นมาในนาทีนี้ละก็ฉันจะถลกหนังเธอกับพี่ชายออกมาทาเกลือซะ

เสร็จแล้วก็จะเอาไปตากแห้งให้อีแร้งลงมากิน!”

“ไม่!”น้ำรินเอ่ยเท่านั้นริมฝีปากก็ถูกปิดสนิทมือหนาร้อนผ่าว

ของเขาเริ่มร่ายมนตร์วิเศษให้เธองงงวยร่างบอบบางค่อยๆอ่อนระทวย

ลงด้วยน้ำมือเขาทุกสัมผัสที่เคลื่อนผ่านนั้นร้อนรุ่มอ่อนไหวหวิวๆ

 

 

 

 

หวานๆยากยิ่งเกินกว่าหัวใจจะทัดทานได้กระทั่ง.............

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”

น้ำรินกรีดร้องลั่นช็อกอย่างสุดขีดรู้สึกเหมือนร่างทั้งร่าง

กำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆพอได้สติอีกครั้งมือบางก็ผลักไสเขา

ออกไปเป็นพัลวัน

“ไม่! ออกไปนะออกไป๊! ไม่! ไม่! ฉันเกลียดคุณ!”

ตัดพ้อต่อว่าได้เท่านั้นความเจ็บปวดก็มลายหายสิ้นชุดคลุม

ผ้าแพรของรังสิมันถูกโยนลงมาปกปิดเรือนกายของเธอร่างบาง

ถูกยกขึ้นสูงใบหน้าของรังสิมันบึ้งตึงสุดๆดวงตาดำใหญ่ของเขา

ลุกโชนดุจเปลวเพลิงเลยทีเดียวในยามนี้น้ำรินไม่กลัวอะไรอีก

แล้วจะมีก็แต่ความอาดูรอดสูใจเมื่อเช้านี้เธอยังเป็นสาวพรหมจรรย์

ไร้ราคีอยู่เลยแต่เขาก็ทำลายมันย่อยยับเพียงช่วงเวลาไม่ถึงชั่วโมง

ด้วยซ้ำไป