เป็นนักเขียนไม่ยากอย่างที่คิด (เพชรลดา)

บทเริ่ม

            เพราะบ้านอยู่ท่ามกลางกลิ่นโคลนสาปควาย ทำให้ดิฉันรักผืนแผ่นดินเกิดเป็นยิ่งนักตอนที่ดิฉันเกิดนั้น พ่อบอกว่าฝนตกหนักเพราะเป็นหน้าฝน บ้านเรามีทุ่งนารายรอบทั้ง ๆ ที่พ่อไม่ได้เป็นชาวนาและแม่ก็ไม่ได้เป็นชาวนา พ่อเป็นช่าง แม่เป็นสาวชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง พ่อบอกแต่งงานกับแม่แล้วก็มาซื้อที่ดินของยายคูณตาบุญอยู่ตรงบ้านห้วยขมิ้น ใกล้กับสี่แยกหินกอง อำเภอหนองแค จังหวัดสระบุรี ปลูกบ้านอยู่กับแม่บนผืนดินแห่งนั้น ตอนนั้นพ่อมีอาชีพเป็นช่างซ่อมวิทยุ และแม่ก็ค้าขายเล็ก ๆ น้อยที่ตลาดหินกองกับพี่สาวคนโต โดยแม่และพี่สาวขายก๋วยเตี๋ยวและข้าวแกงพ่อนั้นเป็นคนขยันทำมาหากินมาก นอกจากเป็นช่างซ่อมวิทยุแล้วพ่อยังชอบที่จะไปขายของงานวัด และไปกับดิฉันซึ่งชื่นชอบงานวัดเสียจริง ๆ

            บ้านเรามีทุ่งนาของยายคูณกับตาบุญอยู่ตรงหน้าบ้านราวหนึ่งไร่ทำเป็นทางเดินเล็ก ๆ ตัดสู่ถนนสายหนึ่งซึ่งเป็นสายที่ไปได้หลายที่ ทางหนึ่งไปอยุธยา ทางหนึ่งไปได้ทั้งกรุงเทพ สระบุรี และนครนายก ถนนสายหน้าบ้านเรียกว่าถนนสายสุวรรณศร

            ข้างบ้านด้านตะวันออกเป็นที่นาของตาฉุยยายเลื่อน บ้านเราอยู่ตรงกลางระหว่างบ้านตาบุญกับตาฉุย แน่ละว่าสองบ้านนี้ทำนาเป็นอาชีพ เราจึงตื่นมาพบเห็นการทำนามาตั้งแต่จำความได้ ดิฉันเห็นการ ไถนาด้วยควาย คราดนาด้วยควาย การหว่านกล้า และการดำนา และดิฉันก็ทำได้ทุกอย่างอย่างที่พวกน้า ๆ ลูกของตายายสองข้างบ้านเขาทำกัน

            น้า ๆ ของสองบ้านจะมี น้ายูร น้ายืน น้าเสริม น้าศรี และน้ายนต์ น้าพวกนี้เป็นลูกของตาบุญยายคุณ ส่วนทางบ้านตาฉุย ก็จะมีน้าราญ น้ารุณ น้าสุด ป้าเหลียว  ป้าหลวย น้าโง๊ะ  น้า ๆ พวกนี้น่ารักมาก ใจดีคนสมัยนั้นใจดีมาก ตอนนั้นดิฉันเพิ่งจะสิบกว่าขวบ และน้า ๆ พวกนี้ก็จะรักหลานมาก เวลาทำขนมไปวัดทีก็จะต้องเอามาให้บ้านเราเสมอ บ้านเราทำการค้าไม่ได้ทำนา แต่บางครั้งแม่กับพี่กานดาพี่สาวคนโตของดิฉันก็จะลงนาไปกับพวกเขา เพราะพี่สาวเป็นเพื่อนกับบรรดาน้า ๆ นั่นเอง บางวันพี่สาวและแม่ก็ไปช่วยเกี่ยวข้าว ดำนาก็ดำเก่ง พี่สาวกับแม่ดิฉันนั้นทำนาเป็นเพราะเหตุนี้ ถึงจะไถนาไม่เป็น คราดนาไม่ได้ แต่ก็ทำอย่างอื่นเป็นเช่น ดำนา ถอนกล้า และเกี่ยวข้าว ซึ่งทางตาบุญและตาฉุยก็จะให้เงินค่าจ้างตอบแทนมาทุกครั้ง บางครั้งก็เป็นข้าวสารที่สีแล้วมาให้

            การได้เห็นการทำนาเกี่ยวข้าวมาก่อนของดิฉันนั้น นับว่าเป็นกำไรชีวิตมาก เพราะเมื่อดิฉันเป็นนักเขียนใหม่ ๆ ดิฉันก็จะเขียนเรื่องพวกนี้ได้ดีมาก เรื่องการทำนา การเลี้ยงควาย การอะไร ที่เกี่ยวข้องกับการทำนานั้นดิฉันรู้หมด รู้ลึกรู้ดี รู้จริง เพราะดิฉันทำนาได้และทำนาเป็นด้วยนะคะเรื่องการทำนานี้ดิฉันเขียนไว้ในวรรณกรรมเยาวชนเรื่อง ตามหลังพ่อ ค่ะ

            เห็นไหมคะว่า การเป็นนักเขียนนั้น เขียนได้หมดเลยค่ะ ยิ่งเรื่องรอบตัวแต่เยาว์วัยนั้นน่าเขียนมาก เพราะร้อยชีวิต ก็ร้อยเรื่องราวนะคะ บางคนอาจจะไม่ได้รู้เห็นการทำนาแบบดิฉัน แต่บางคนอาจจะรู้เห็นการทำสวนยาง การเลี้ยงเป็ด เลี้ยงไก่ การทำมาหากินตามพื้นฐานของแต่ละชีวิต ซึ่งรับรองว่าไม่เหมือนกันค่ะ

            ชีวิตวัยเยาว์นั้น รู้เห็นการทำนาแล้ว ดิฉันยังรู้เห็นการเป็นไปของงานวัด งานวัดอันเป็นชีวิตชีวาของคนท้องไร่ท้องนาในสมัยก่อน ในแต่ละปีทางวัดจะจัดงานหลายครั้งตามประเพณีที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธศาสนา  งานปิดทองพระประจำปี งานฉลองต่าง ๆ และงานบุญเข้าพรรษาที่พุทธบริษัทต่างรอคอย ดิฉันไปกับพ่อทุกงาน บางครั้งก็ไปงานวัดไกล ๆ ที่เป็นงานบุญใหญ่นั่นคืองานปิดทองฝังลูกนิมิต งานยกช่อฟ้า   งานบุญใหญ่เหล่านี้จะมีการฉลองหลายวันหลายคืน มีมหรสพสมโภชทั้งกลางวันกลางคืน ดิฉันตื่นตาตื่นใจกับไฟแสงสีเป็นอย่างมากตามประสาเด็กและซึมซับทุกอย่างมาอย่างฝังใจ ในงานวัดมีลิเก มีหนังกลางแปลง มีดนตรีลูกทุ่ง มีหมอลำ มีร้านขายของมากมาย มีรถไต่ถัง มีชิงช้าสวรรค์ มีร้านสำหรับทดลองความแม่นนั่นคือร้านยิงเป้าแล้วได้รางวัลเป็นท๊อฟฟี่ และที่ชอบที่สุดในงานก็คือ ข้าวโพดคั่ว และถั่วต้ม ที่แสนจะอร่อยของเด็กวัยสิบขวบอย่างดิฉัน เรื่องราวของร้านขายของงานวัด รวมทั้งมหรสพทั้งหลายนั้น ดิฉันนำไปเขียนเป็นนิยายเป็นเรื่องสั้นได้นับร้อย ๆ เรื่อง  ยิ่งพ่อของดิฉันขายน้ำแข็งเย็นซ่าด้วยแล้วดิฉันยิ่งมีเรื่องเขียนได้มากมายทีเดียวละค่ะ พ่อของดิฉันขายน้ำแข็งเย็นซ่า มีน้ำสีสวย ๆ มากมาย  พ่อจะขายน้ำแข็งตอนหน้าร้อน แต่หากเป็นหน้าหนาว หากมีงานวัดที่ไหนพ่อก็จะขายขนม รังผึ้ง หรือ ขนมถังแตก ซึ่งขายดีมาก คนมารอซื้อเต็มหน้าร้าน สมัยนั้นคนไม่รู้จักเข้าแถวหรอกค่ะ พออยากซื้อก็เข้ามายืนออหน้าร้านเลย ปากก็สั่งสองอันสามอัน หรืออันหนึ่ง คนขายก็ไม่ได้มองหน้าลูกค้าหรอกนะเพราะทำไปด้วยขายไปด้วย ดิฉันก็ขายไม่ถูกเพราะคนเยอะ ได้แต่กอดเอวพ่อเกะกะอยู่อย่างนั้น พ่อขายได้เงินมาก หลายร้อยบาท พ่อใส่กระบุงใบเล็ก ๆ ไว้ อย่างดีแล้วก็ก็เอามาให้แม่ที่บ้าน

            ที่ดิฉันเรียงร้อยมานี้ก็เพื่อให้เห็นว่า การเขียนหนังสือนั้น มันไม่ยากนั่นเอง หยิบเอาอะไรมาเขียนก็ได้ ใกล้ ๆ ตัว ที่อยากให้เขียนใกล้ตัวก่อนเพราะว่ามันเป็นสิ่งที่รู้จริง เห็นแจ้ง หากเขียนในเรื่องที่เตราไม่รู้จริง มันก็หนักและเขียนไม่ออก

            อย่างดิฉันเป็นคนภาคกลาง ถ้าจะให้เขียนเรื่องลิเก เขียนได้สบายมากเพราะเห็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ  แต่อย่าให้เขียนเรื่องมโนราห์เชียวนะ เขียนไม่ได้ มันไม่รู้ลายละเอียดไม่เคยเห็น หรืออาจจะเห็นแต่เห็นแค่ไหน ก็แค่รูปภาพ หรือในทีวีเท่านั้นเอง เพราะฉะนั้นจึงบอกว่า ต้องเขียนเรื่องที่มันใกล้ตัวก่อน ก่อนที่จะไปหาเรื่องไกลตัวเขียน เพราะถึงตอนนั้นข้อมูลเราต้องแน่น

            เพราะคนอ่านสมัยนี้ ไม่ใช่แค่คนขับรถสิบล้อ หรือแม่บ้านที่ชอบแต่เรื่องรักเรื่องบู๊หรือเรื่องเศร้าเท่านั้น คนอ่านสมัยนี้ นั่งเครื่องบินอ่าน ไม่ก็หาอ่านในจอคอมพิวเตอร์ มันต้องมีหลากหลายและรู้จริงให้เขาได้อ่าน ไม่งั้นเราก็เป็นนักเขียนที่เขียนเรื่องแล้ว ไม่มีใครอ่านนั่นเอง