อสูรพ่ายรัก (อักษรา) (EBOOK)

1

หักหลัง

 

ในมุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น  ชายกลางคนรูปร่างสันทัดกำลังนอนคุดคู้อยู่บนพื้น  และมีชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำสองคนยืนคุมเชิงอยู่ข้างๆ   

“เป็นไงดนัยแกคิดเหรอว่าจะหนีฉันไปได้ง่ายๆ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เหยียดยิ้มเยาะหยัน 

“ปล่อย ฉันนะไอ้ลูกหมา”  ดนัยเข่นเขี้ยวพลางดิ้นรนเอาตัวรอด

“ปล่อยให้โง่น่ะสิ  กว่าจะหาแกเจอมันไม่ใช่เรื่องง่าย  ฉันต้องอดทนเป็นแรมเดือน  กว่าแกจะซมซานกลับมาที่นี่” 

ชายหนุ่มตะคอกพร้อมกับใช้เท้าเหยียบหลังมืออวบอูมแล้วบดขยี้

“อ๊าก....ไอ้สารเลว  ไอ้พวกหมาหมู่”  ชายกลางคนแผดเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ว่าฉันเลวงั้นเหรอ ถ้าการที่ฉันทวงความยุติธรรมให้กับตัวเองเรียกว่าเลว  แล้วคนทำลายชีวิตของคนอื่นควรเรียกว่าอะไร จำไว้ดนัยจำใส่สมองแกไว้ว่าคนอย่างนายภูนเรศ    วรเดชา  ไม่เคยให้ใครมาโค่นล้มง่ายๆ” 

“ไอ้ลูกหมา  บริษัทนั่นฉันกับพ่อแกช่วยกันสร้างมา  มันมีมาก่อนที่แกจะเกิดด้วยซ้ำ  ฉันช่วยให้พวกแกลืมตาอ้าปากร่ำรวยล้นฟ้า  แล้วฉันได้อะไร”  ดนัยตะคอกกลับไปบ้าง

“ได้อะไรงั้นเหรอ? ถามมาได้ยังไง ตลอดระยะเวลาที่แกอยู่กับคุณพ่อแกกล้าปฏิเสธไหมว่าไม่เคยได้อะไรจากบริษัท หุบปากได้แล้วดนัยก่อนที่ฉันจะอดใจไม่ไหวแล้วฆ่าแกซะ” ใบหน้าคนพูดเรียบเฉย หากน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมจนคนฟังเย็นวาบไปทั้งร่าง

“ไอ้ภูแกมันก็แค่ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม  ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างแกมันจะทำให้บริษัทอยู่รอดได้ยังไงในสถานการณ์แบบนี้”  ถึงจะกลัวแต่ดนัยก็อดแขวะไม่ได้

“ทำได้แน่และจะทำได้ดีกว่าด้วย  ถึงแม้บริษัทที่พ่อฉันสร้างมามันจะถูกโกงจนง่อนแง่นแต่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับฉัน  แกทำแบบนี้กับคุณพ่อได้ยังไงดนัยแกหักหลังท่านได้ยังไง” ภูนเรศใช้มือจิกไปที่เส้นผมสีดอกเลาแล้วดึงใบหน้าบูดเบี้ยวขึ้นมา  “แกคิดผิดดนัยที่กล้าลองภูมิกับฉัน  ฉันจะบอกให้เอาบุญว่าถึงแม้เอเชียอมฤต  จะง่อนแง่นขนาดไหนแต่ก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรหากฉันจะนำมันกลับมาผงาดอีกครั้ง”

“ไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างแกมันจะทำอะไรได้”  ดนัยปรายตาแล้วเบะปากดูแคลน

“ฉันทำได้แน่คอยดูก็แล้วกัน และการกลับมาครั้งนี้มันจะยิ่งใหญ่กว่าเดิมอีกหลายเท่า”   

“ฉันจะคอยดูว่าน้ำหน้าอย่างแกมันจะมีปัญหาทำอะไรได้”  คนสูงวัยกว่าแค่นเสียงเยาะ

“แกได้เห็นแน่  แต่ก่อนอื่นแกรีบบอกฉันมาดีกว่าว่าไอ้หนอนบ่อนไส้ที่เอาความลับของบริษัทไปขายมันเป็นใคร?  มันมุดหัวอยู่ที่ไหน?  บอกมาว่าไอ้หน้าไหนมันกล้าเข้าไปกระตุกหนวดฉัน”  ภูนเรศจ่อกระบอกปืนไปที่ขมับของชายกลางคนแล้วเข่นเขี้ยวด้วยความแค้น

ก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้าย อยู่ๆ เสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น

 “คุณพ่อ!....”  

หญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวใบหน้าสวยเฉี่ยวอุทานน้ำเสียงตระหนกเมื่อเห็นบิดากำลังถูกรุมทำร้าย  เท้าบางชะงักงันเมื่อเห็นคนแปลกหน้าไม่ต่ำกว่าห้าคนยืนอออยู่ในห้องนั่งเล่น

“คุณพ่อ!” 

ฐานิตา  อุทานเสียงดังลั่นก่อนจะทิ้งกระเป๋าแล้ววิ่งเข้าไปหาบิดาที่นอนคุดคู้อยู่บนพื้น

“ภูนี่มันเรื่องอะไรกัน?   แล้วพาใครมาด้วยเยอะแยะทำไมต้องทำร้ายพ่อนิต้าด้วย”

 ด้วยความเป็นห่วงบิดาหญิงสาวจึงหันไปตะคอกถามภูนเรศซึ่งเป็นเพื่อนเล่นกันมานาน  โดยไม่รู้สึกหวาดหวั่นกับคนกลุ่มใหญ่ที่ยืนหน้าตาถมึงทึงอยู่ตรงหน้าสักเท่าไร

“อยากรู้ก็ถามพ่อเธอสิ”  ภูนเรศตอบเสียงเย็นแล้วหรี่ตามองไปที่เรือนร่างงามตรงหน้า

 “มันเกิดอะไรขึ้นเหรอคะคุณพ่อ?”  หญิงสาวหันกลับไปถามบิดาอีกครั้ง

“ไม่มีอะไรหรอกนิต้า  แค่เรื่องเข้าใจผิดกัน”  ดนัยหลบตาบุตรสาวแล้วหันไปจ้องหน้าปรามอีกฝ่าย

“ทำไมแกไม่บอกความจริงเธอไปล่ะ  หรือไม่กล้าเล่าความชั่วของตัวเอง    บอกสิไอ้สารเลวบอกเธอว่าแกไปทำชั่วอะไรมาบ้าง”  ภูนเรศตะคอกด้วยความฉุนเฉียว

“หมายความว่ายังไง  ภูเธออย่ามากล่าวหาคุณพ่อ  ท่านไม่มีทางไปทำเรื่องที่ไม่ดีแน่ๆ ถ้าจะมาหาเรื่องออกไปจากบ้านนิต้าเลยนะและต้องเดี๋ยวนี้ด้วย  ออกไป”  ฐานิตาเชิดหน้าบอกอย่างมั่นใจก่อนจะชี้มือแล้วตวาดไล่

“อยากรู้ก็ลองถามพ่อเธอดูสิว่าได้ทำเรื่องเลวๆ อะไรไว้บ้าง”   ใบหน้าคมเข้มเคร่งขรึมขณะปรายตาไปทางจำเลยด้วยแววตาเย้ยหยัน

“ตกลงจะออกไปไหม   ถ้าไม่ออกไปดีๆ นิต้าจะโทรแจ้งตำรวจให้มาลากคอภูและคนพวกนี้ไปเข้าตะรางให้หมดเลย” 

เมื่อสุดจะทนกับคำพูดหยามเหยียดหญิงสาวจึงลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วผลักร่างสูงใหญ่เต็มแรง

“เรียกมาสิเรียกมาเลย  นี่โทรศัพท์โทรไปสิ”  ชายหนุ่มตะคอกพลางโยนโทรศัพท์มือถือให้แล้วยืดตัวท้าทาย

“คิดว่าไม่กล้าเหรอ?”  ฐานิตาก้มลงหยิบโทรศัพท์แล้วทำท่าจะกดต่อสาย

“นิต้าอย่าโทรลูก”  ดนัยขยับตัวห้าม

“ทำไมคะ  ภูพาพวกบุกรุกบ้านเราในยามวิกาลแบบนี้  แล้วไหนจะมาทำร้ายร่างกายคุณพ่ออีก  พวกเขาทำถึงขนาดนี้จะไม่ให้นิต้าเอาเรื่องเลยเหรอคะ”  ใบหน้าสวยเฉี่ยวหันไปทางบิดาแล้วถามสีหน้างุนงง

“ดนัยฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง  จะบอกได้หรือยังว่าไอ้ลูกหมาที่ส่งไปเล่นงานฉันมันเป็นใคร”  เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังได้เปรียบภูนเรศจึงเปิดคำถามใหม่ด้วยน้ำเสียงเสียงเย็นยะเยือกจนคนฟังเริ่มร้อนๆ หนาวๆ

“ฉันไม่ได้ส่งใครไป”  ดนัยยังปากแข็ง

“ได้ถ้าแกไม่บอกดีๆ  ฉันก็จะหาคำตอบด้วยวิธีของฉันเอง” 

ภูนเรศทำท่าไม่แยแสกับคำตอบของอีกฝ่ายนัก  ชายหนุ่มนิ่งคิดชั่วครู่แล้วหันไปมองหญิงสาวกำลังยืนจ้องหน้าเอาเรื่องเขาแล้วผุดยิ้มชนิดหนึ่งออกมา

 “แกคงรักนิต้ามากสินะ  ว่าแต่เราจะตีราคาค่าตัวเธอกับความแค้นของฉันประมาณสักเท่าไรดีล่ะดนัย”  ชายหนุ่มสำรวจหญิงสาวตรงหน้าราวกำลังประเมินราคาสินค้าอะไรสักอย่าง

“ไอ้สารเลวแกอย่าแตะต้องนิต้านะ”  ชายกลางคนพยายามยันกายลุกขึ้นเพื่อปกป้องบุตรี

“คิดว่าสภาพของแกในตอนนี้จะมีปัญญาขวางฉันได้งั้นเหรอ?”  ภูนเรศเบะปากเย้ยหยัน

“นิต้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้  ถ้าเป็นลูกผู้ชายแกต้องไม่แตะเธอ”

“จะว่าไปตัวนิต้ากับความแค้นครั้งนี้มันยังเทียบราคากันไม่ได้ด้วยซ้ำ  หรือแกว่าไง”   ชายหนุ่มถามน้ำเสียงยียวน

“ภูพูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไง?”  ฐานิตาที่ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่กับความคิดของอีกฝ่ายถามน้ำเสียงขุ่นเขียว

 “อยากรู้ความหมายเหรอ  ได้สิเดี๋ยวฉันจะสงเคราะห์บอกให้  หิรัญ  กำจร  พานิต้าตามผมขึ้นข้างบน”  ภูนเรศหันไปเลิกคิ้วกับหญิงสาวแล้วออกคำสั่งคนติดตามน้ำเสียงกังวาน 

“ส่วนดนัยแกเลือกเอาก็แล้วกันว่าจะยอมคลายความลับโง่ๆ นั่น  หรือจะยอมรับฉันเป็นลูกเขยในคืนนี้  แกก็รู้นี่ว่าฉันชอบนอนกับผู้หญิงของศัตรูแค่ไหน”

“อย่า!  อย่าทำอะไรนิต้า  ไอ้ภูไอ้หน้าตัวเมีย  คนสารเลว  แกอย่าแตะต้องลูกสาวฉันนะ  อย่ายุ่งกับเธอ”  ดนัยลุกขึ้นปัดป้องบุตรสาวจากการฉุดกระชากของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ทั้งสอง

“ปล่อยฉันนะไอ้พวกบ้า”  เสียงแหลมเล็กหวีดขึ้นอย่างตระหนกเมื่อชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สองคนกำลังจะลากเธอออกจากห้องไป

“นิต้ารีบหนีไปลูก  หนีไป”  ชายกลางคนตะโกนบอกในขณะปัดมือไปมา

“แกจะบอกฉันได้หรือยัง”  ภูนเรศยิ้มเยาะอย่างเป็นต่อ

“ถ้าฉันบอกแล้วแกจะยอมปล่อยนิต้าใช่ไหม?”  ดนัยถามเสียงลนลาน

“แล้วแกคิดว่ายังไงล่ะ?”  ชายหนุ่มยักไหล่นิดๆ

“ปล่อยเธอก่อนแล้วฉันจะบอกว่าคนๆ นั้นเป็นใคร”  คนหมดทางสู้ขบกรามแน่นด้วยความคับแค้นใจ  เขาประมาทเจ้าสิงห์ร้ายคนนี้ไปได้ยังไง 

“ยังคิดว่าจะต่อรองได้อีกเหรอ   ตอนนี้ฉันไม่อยากจะรู้แล้วล่ะว่าไอ้เวรนั่นมันเป็นใคร  จะว่าไปถ้าฉันนอนกับนิต้าแก้เบื่อมันก็เข้าท่าดีเหมือนกัน”  ภูนเรศหรี่ตามองเรือนร่างงามตรงหน้าแววตาเป็นประกาย

“ภูเธอจะบ้าเรอะ...ไอ้สารเลวปล่อยฉันนะ  ”  ฐานิตาพยายามดิ้นรน

“ก็อยากจะลองทำอะไรบ้าๆ ดูสักครั้ง  ไม่แน่นะนิต้าบางทีพอเธอได้ลองสักครั้งขี้คร้านจะเรียกหาไม่หยุด  อยากลองดูไหมล่ะกับลีลารักของฉัน”   ชายหนุ่มเบะปากแล้วปรายตามองหญิงสาวอย่างดูแคลน   ‘ผู้หญิงเพศที่อ่อนแอ  เพศที่ไวต่อรสสัมผัส  เพศที่ปากกับความรู้สึกเดินเป็นเส้นขนาน’ 

ภูนเรศกัดกรามแน่นเมื่อนึกถึงหญิงสาวหลายต่อหลายคนที่วนเวียนอยู่รอบๆ กาย  ผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนที่มักจะเชิดหน้าอวดตัวว่าเธอเก่งและแน่จนไม่มีทางก้มหัวให้ใครกับง่ายๆ  แต่สุดท้ายเมื่อถูกไฟพิศวาสลามเลียสิ่งที่พวกเธอต้องการมีเพียงสิ่งเดียวนั่นก็คือการครอบครองและต้องการเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว 

“ไอ้ภูบ้า...คนโรคจิต! เราสองคนเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ  เธอจะมาคิดอะไรบ้าๆ แบบนี้ได้ยังไง” ฐานิตาถึงกับโกรธจนควันออกหูเมื่อเจออีกฝ่ายดูแคลนซึ่งๆหน้า

“ไอ้ภูฉันยอมแล้ว  ฉันจะบอกทุกอย่าง แต่แกต้องสัญญาว่าจะปล่อยเธอไป”  ดนัยตัดสินใจเอ่ยออกไป

“ก็บอกมาสิ  ฉันกำลังรอฟังอยู่”  ชายหนุ่มหันไปจ้องมองชายสูงวัยด้วยสีหน้าที่เหมือนไม่ได้แยแสกับสิ่งที่ต้องการรู้สักเท่าไร

คนที่ช่วยฉันคือ  ดิสรณ์”  ดนัยตัดใจเอ่ยชื่อใครคนหนึ่งออกไป

“ดิสเหรอ?  ไอ้สารเลวนั่นมันคือไอ้ดิสงั้นเหรอ?  โกหก!  แกจงใจให้ฉันกับเพื่อนแตกคอกันใช่ไหม?”  ภูนเรศปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายแล้วง้างหมัดขึ้น

“ดิสรณ์เป็นคนวางแผนทั้งหมด”  คนสูงวัยกว่าแค่นเสียงขณะปรายตามองอีกฝ่าย

“ไม่จริงแกโกหก”  ภูนเรศส่ายหน้าไม่ยอมรับง่ายๆ    ‘จะเป็นไปได้ยังไงที่ดิสรณ์จะหักหลังเขา  ดิสรณ์เป็นเพื่อนรักที่เขาไว้วางใจที่สุด  เป็นไปไม่ได้ไม่มีทาง’     ภูนเรศบอกตัวเอง

“แกมันโง่ที่ไว้วางใจคนใกล้ตัว  แกคงไม่รู้ว่าดิสรณ์หลงรักนิต้า  มันรักนิต้ามาก  ฉันจึงใช้ความรักดึงมันมาช่วยงาน”  ดนัยพูดเสียงเยาะอย่างสะใจ   จนคนฟังกัดกรามแน่น  ‘เขาถูกคนที่ไว้เนื้อเชื่อใจที่สุดหักหลังงั้นเหรอ’   ภูนเรศถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา

“หิรัญพาผู้หญิงของไอ้ดิสขึ้นไป  ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นของรักของมันก็คุ้มค่าแล้วที่ผมจะทำลาย”  ภูนเรศเหยียดยิ้มที่มุมปากแล้วเดินตามร่างบอบบางที่กำลังถูกลากขึ้นไปด้านบน

“ไอ้ภู  ไอ้คนถ่อย  ไอ้สารเลว  ปล่อยลูกฉันนะ  ปล่อยเธอ! ”  พอได้ยินดนัยก็แทบล้มทั้งยืน 

ชายกลางคนพยายามวิ่งตามบุตรสาวคนเดียวไป  แต่ก็ถูกขวางไว้ด้วยกลุ่มของชายฉกรรจ์ที่เหลือ  ด้วยความที่เป็นห่วงบุตรสาวจนลืมความกลัวดนัยจึงกำหมัดแล้วฟาดฟันไปยังกำแพงมนุษย์ที่ตระหง่านกั้นขวางอยู่ไม่ยั้ง

ชายฉกรรจ์สามคนช่วยกันจับยึดร่างสันทัดของดนัยแล้วลากไปนั่งยังโซฟา  หนึ่งในสามดึงเชือกเส้นหนึ่งขึ้นมาแล้วมัดเขาไว้  ก่อนจะดึงผ้าสีขาวผืนยาวมามัดปากเพื่อกันไม่ให้ส่งเสียง

ดนัยนั่งฮึดฮัดอยู่บนโซฟาเมื่อถูกจำกัดอิสรภาพ ชายวัยกลางคนเริ่มใจเสียเมื่อเห็นความร้ายกาจของชายหนุ่มรุ่นลูกที่สำแดงออกมา  หยาดน้ำตาเริ่มรื้อคลอดวงตาสีเทาหม่น

 ‘เขากำลังนำหายนะเข้ามาในชีวิตของบุตรสาวเพียงเพราะความโลภอย่างนั้นหรือ’  ดนัยถามตัวเองอย่างเหนื่อยล้า

 

ฐานิตาถอยหลังกรูเมื่อถูกชายสองคนผลักให้เดินเข้าไปในห้องนอนของเธอ  ภูนเรศพยักหน้าให้กับคนติดตามแล้วกดล็อคประตู

“ภูเธอจะทำอะไร  อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”  ฐานิตาเริ่มเสียขวัญเมื่อเห็นอีกผ่ายกำลังเดินเข้ามาหา

“นี่คงเป็นห้องนอนของเธอล่ะสิ  ถ้าใช่ฉันก็เลือกใช้ห้องเผด็จศึกได้เหมาะเหม็งนะเนี่ย”  ภูนเรศไล่สายตาสำรวจไปทั่วห้องแล้วยิ้มน้อยๆ 

“พูดอะไรบ้าๆ?  กรี๊ด!!  ออกไปนะออกไป”  ฐานิตายกมือขึ้นฟาดร่างสูงกำยำที่กำลังถาโถมเข้ามา

ภูนเรศ  โอบรัดร่างเพรียวไว้แน่นแล้วเหวี่ยงหญิงสาวไปที่เตียงนุ่ม  ทว่าหญิงสาวใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดฝืนร่างกายต่อต้านร่างบางจึงแค่เซไปข้างหน้าเพียงเล็กน้อย

“อย่ามาทำเป็นไม่เคยหน่อยเลย  มารยาของพวกผู้หญิงฉันเจอมาเยอะแล้ว  แรกๆ ก็ไม่  พอผ่านไปสักพักขี้คร้านจะเรียกร้องจนตัวสั่นระริก”  รอยยิ้มหยามหยันผุดออกมาจากริมฝีปากสีเข้ม

“แก  แก  ไอ้บ้าภู  ในสมองมีแต่เรื่องกามโลกีย์หรือไงถึงคิดแต่เรื่องต่ำทรามแบบนี้”

“ปากดีนี่  แบบนี้สิมันถึงจะสนุก  ก็อยากจะรู้ว่าปากจัดจ้านแบบนี้จะเก่งได้สักแค่ไหน  อย่าร้องขอก็แล้วกันถ้าหากร่างกายของเธอมันปรารถนาขึ้นมา” 

ภูนเรศคว้าหมับไปที่ท่อนแขนกลมกลึงแล้วบีบกระชับ  จนหญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

“ปล่อยฉันนะฉันเจ็บ  ภูจะทำอะไร อย่านะ” 

ฐานิตาเบิกตาโพลงเมื่อใบหน้าคมสันกำลังโน้มเข้ามา

“อยากรู้เหรอว่าฉันจะทำอะไร?” 

ภูนเรศแค่นเสียงเยาะหยันก่อนจะดันตัวหญิงสาวให้ติดกับผนังห้องกางมือทั้งสองทาบไว้กับผนัง  ฐานิตาพยายามดิ้นรนออกจากปราการที่ชายหนุ่มสร้างขึ้น  เมื่อร่างกายถูกกักไว้เธอจึงทำได้แค่เบียดแผ่นหลังแนบกับฝาผนังแล้วหวังให้ใครสักคนเข้ามาช่วย 

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่าริต้าเรื่องแบบนี้มันมีแต่ความหรรษา  เท่าที่ประเมินตัวเธอก็น่าจะเคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาแล้ว  เคยนอนกับไอ้ดิสมากี่ครั้งแล้วล่ะ”    ชายหนุ่มถามน้ำเสียงดูแคลนจนหญิงสาวแทบกรี๊ดออกมา

“ไอ้ภูบ้า...สมองมีแต่เรื่องเลวๆ หรือไง”  หญิงสาวจ้องผู้ชายเลือดเย็นตรงหน้าอย่างอาฆาต

“ทำไมพูดถูกใจดำหรือไง  คงจะมีอะไรกับมันจนนับครั้งไม่ถ้วนล่ะสิถึงได้โกรธจนหน้าเขียวขนาดนี้  เอาเถอะฉันไม่ถือสาอยู่แล้วหากจะนอนกับผู้หญิงของมัน”  ดวงตาคมกริบไล่มองไปตามเรือนร่างของคนในวงแขนอย่างมีความหมาย  “อ้อแล้วอย่าลืมเอาลีลาของฉันไปเทียบกับของไอ้ดิสล่ะว่าของใครมันถึงใจกว่ากัน  “ 

ภูนเรศยิ้มเยาะมือข้างหนึ่งจับยึดแขนเรียวเล็กไพล่ไปด้านหลัง  รอยยิ้มบางๆ เยียดออกจากมุมปากหนา  เมื่อเห็นยอดอกตูมงามกำลังแอ่นหยัดเชิญชวน  แคว่ก!...ชายหนุ่มใช้มือที่ว่างกระชากเสื้อหรูตัวบางแรงๆ จนเนื้อผ้าราคาแพงขาดวิ่น

กรี๊ด!! ฐานิตาเบิกตาโพลงหวีดร้องออกมาสุดเสียง  เมื่อเห็นหน้าอกของตัวเองเผยอวดความอวบอิ่มหมิ่นเหม่อยู่ใน บราเซียตัวจิ๋ว 

“จะร้องอะไรหนักหนาเก็บไว้ร่านกับไอ้ดิสเถอะ  ฉันไม่มีอารมณ์เล่นแล้วล่ะ”   พอเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของอีกฝ่ายคนที่ตั้งท่าแกล้งแต่แรกก็ยกมือขึ้นเสยผมขณะจ้องมองร่างเกือบเปลือยตรงหน้าอย่างดูแคลน

ใบหน้างามขาวซีดเหมือนถูกฉีกกระชากวิญญาณให้ขาดวิ่นเมื่อทุกอย่างถูกหยุดอยู่เพียงเท่านั้น  ความอับอายยิ่งทวีคูณเมื่อได้ยินคำพูดดูถูกจากผู้ชายตรงหน้า 

“ภูบ้า  คนบ้าแบบนี้ได้ยังไง  คนเลวทำได้ยังไง” 

ฐานิตาแทบล้มทั้งยืนเมื่อถูกดูแคลนจนแทบไม่เหลือความภาคภูมิใจ  น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่งาม  รู้สึกทั้งโกรธทั้งอายที่อีกฝ่ายทำเหมือนเธอเป็นเพียงผู้หญิงร่านรัก    

“อ้าวสรุปที่โวยวายเพราะอยากให้ฉันเริ่มใหม่หรือยังไง  ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอารมณ์เล่นแล้ว  ถ้าอารมณ์มันยังค้างก็โทรไปเรียกไอ้ดิสมาต่อสิ”   ภูนเรศเหยียดริมฝีปากดูแคลนแล้วหมุนตัวเดินจากไปอย่างไม่แยแสกับสีหน้าโกรธจัดของอีกฝ่าย 

 กรี๊ด!!!  หญิงสาวหวีดร้องออกมาด้วยความแค้น  เกิดมาเธอไม่เคยรู้สึกไร้ค่าได้เท่ากับวันนี้  หญิงสาวสะอื้นไห้ด้วยความคับแค้นใจ     

ร่างบอบบางค่อยๆทรุดลงพิงหลังกับผนังห้องแล้วชันเข่าขึ้นมากอด  ความอับอายที่ถูกอีกฝ่ายเหยียดหยามทำให้เธอแค้นจนแทบกระอักออกมาเป็นเลือด  เธอไปทำอะไรให้นักหนาทำไมถึงได้มาทำร้ายกันขนาดนี้  หญิงสาวสะอื้นไห้จนตัวโยนแล้วซบหน้าลงกับหัวเข่า  เพราะไม่คาดคิดว่าคนที่เคยเป็นเพื่อนเล่นกันมาแต่เล็กแต่น้อยจะร้ายกาจขนาดนี้