หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว

อ้วนแกะ |
25/11/2014

เรื่องนี้ แรกๆ จะมึนๆ สับสนในชื่อตัวละครเล็กน้อยถึงปานกลาง เพราะภาษาที่แปลกตาและยังเป็นชื่อซ้ำๆ กันอีก (ตัวละครแต่ละตัวที่เป็นปู่เป็นหลาน เป็นพ่อลูก หรือพี่น้องกันจะมีชื่อคล้ายกัน) เช่น โฆเซ่ อาร์คาดิโอ บูเอ็นดิยา, โฆเซ่ อาร์คาดิโอ (คนละคนกับโฆเซ่ อาร์คาดิโอ บูเอ็นดิยา), ออเรลิยาโน บูเอ็นดิยา, ออเรลิยาโน โฆเซ่ ฯลฯ แค่นี้ก็ปวดหัวแล้วใช่ไหมล่ะ แต่เชื่อเถิดว่า อ่านไปได้สักพัก เมื่อประสาทรับรู้ของเราคุ้นชินกับชื่อเหล่านี้ ชื่อเสียงเรียงนามยากๆ นี้จะกลายเป็นชื่อที่ไพเราะเพราะพริ้งขึ้นมาทันที หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว มีฉากที่เสียดสีอำนาจล้นฟ้าของภาครัฐได้อย่างเจ็บแสบ และไล่เรียงวิวัฒนาการจากการไม่มีอะไรเลยของดินแดนแห่งหนึ่ง ก่อนจะยิ่งใหญ่ขึ้นมา และล่มสลายเพราะถูกแทรกแซงโดยคนที่กล่าวอ้างว่าเป็นผู้ (มีสิทธิ) ปกครองดินแดนแห่งนั้น อืม แท้จริงแล้ว นี่คือสัจธรรมที่เราต่างก็ (คล้ายว่าจะ) หนีไม่พ้น ฉากหนึ่งที่เราจำได้ติดหัวและมักจะนึกถึงบ่อยๆ คือ ฉากที่ศพของผู้คนถูกลำเลียงไปบนขบวนรถไฟ ผู้คนมากมายต่างรู้ต่างเห็น แต่เมื่อทางการยืนยันว่าไม่มีขบวนรถไฟดังกล่าว ไม่มีศพคนตาย ก็กลายว่า ไม่มีรถไฟขบวนนั้น และผู้คนเข้าใจผิดไปเอง จำผิดพลาดไปเอง ความจริงคือสิ่งที่ทางการบอกเรา ฉากนี้เราว่ามันแสบทรวงจนอดหัวเราะหึๆ ไม่ได้เลยจริงๆ เขาว่ากันว่า หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวคือหนังสือที่ดีที่สุดในสหัสวรรษนี้ เราเห็นด้วยอย่างยิ่งเลยนะ