สัตว์เลี้ยงจากต่างแดน(คุก) (เพชรลดา)

คางคกร่าเริง..เอย

ของ ฉันเอง

            ข้าพเจ้านั่งมองดอกบัวสีม่วงสวยในสระข้างอาคารที่ข้าพเจ้าชอบมานั่งกินข้าวกับเพื่อนผู้ต้องขังหลายคนตรงนั้นในทุกวันตอนเที่ยง พวกเรามีอาหารหลายอย่างมานั่งกินรวมกัน บางคนสั่งซื้อมาจากร้านค้าของเรือนจำบางคนญาติซื้อมาฝากในยามทีออกเยี่ยมญาติ พวกเราแบ่งปันกันตามประสาคนร่วมบ้าน กินด้วยกันนอนด้วยกัน มีอะไรก็พูดคุยกัน และเราทั้งหมดมี ห้าคน ข้าพเจ้า อ้วน ตุ๋ย น้อย บุญนำ เราต่างคนต่างมาจากคนละแห่งละที่คนละจังหวัด แต่เมื่อเราได้มาอยู่รวมกันในนี้ เรือนจำคลองเปรมเราก็รักสามัคคีกัน เสมอมา

            “เฮ้ย เรามาทายกันว่าคางคกออกลูกเป็นตัวหรือเป็นไข่...” อ้วน ซึ่งมีรูปร่างอ้วนสมชื่อพูดออกมาในวันหนึ่งหลังจากกินข้าวกันเรียบร้อย และนั่งพักผ่อนรอเวลาที่จะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ตามแผนกต่าง ๆ ในแดนที่อยู่กันมานาน

            “จะบ้าเรอะแก คางคกก็ต้องออกลูกเป็นไข่ก่อน เหมือนอึ่งอ่างเหมือนกบนั่นแหละ  หรือแกว่าไงไอ้ชัย “  ตุ๋ยมองหน้าข้าพเจ้า สีหน้าของเพื่อน ๆ รื่นรมย์ไม่จริงจังกับชีวิตในยามนี้กันทั้งนั้น  น้อยเพื่อนร่วมบ้านคนหนึ่งที่กำลังนอนหนุนแขนตัวเองอยู่บนผืนหญ้าสีเขียวข้าง ๆ ข้าพเจ้าเคยบอกเพื่อน ๆ ว่า ให้พยายามคิดบวกเข้าไว้แล้วใจจะสดชื่นแจ่มใสยิ้มได้ตลอดชีวิต

            “คางคกออกลูกเป็นไข่ถูกต้องแล้วครับท่าน แล้วอ้วนแกคิดว่าคางคกออกลูกเป็นตัวรึไงวะที่หาเรื่องมาถามเพื่อนเนี่ยห๊า.....” ข้าพเจ้าถามเพื่อนด้วยเสียงดังจริงจังแต่สีหน้าข้าพเจ้ามีแต่รอยยิ้มเสมอ ข้าพเจ้าไม่เคยเครียดกับชะตาชีวิต อะไรเข้ามาในชีวิตดีใจได้ทั้งนั้น เพราะมันเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นยินดี หากไม่มีอะไรเข้ามาเลยนั่นซีที่เป็นเรื่องใหญ่ ข้าพเจ้าจะเศร้าหมองแค่ไหนหากไม่มีปัญหามีเรื่องมาให้สนุกสนานกับการแก้ไขที่แสนจะท้าทาย

            “ถูกต้องแล้วครับท่าน คางคกของกระผมออกลูกเป็นตัว ไม่เชื่อคอยดูนะ กระผมแอบสังเกตมาหลายวันแล้ว เจ้าคางคกที่อยู่ข้างสระตรงกอหญ้านั่นมันออกลูกเป็นตัวเห็นกับตาเลย”  ไอ้นายอ้วนทำหน้าตาน่าเชื่อถือและจริงจังมากเมื่อพูดถึงคางคกที่ว่านั้น พวกเราหูผึ่ง บุญนำที่นอนอยู่ก็รีบลุกขึ้นมาตาโตตื่นเต้น ถามพร้อม ๆ กันว่า จริงหรือวะไอ้อ้วน

            “จริงซีเว้ย ข้าจะโกหกพวกแกทำไมกัน มานี่ คลานมาค่อย ๆ นะ เราจะไปดูไอ้คางคกตัวที่มันออกลูกเป็นตัว แต่ตอนนี้ฝนไม่ตกนี่หว่ามันจะออกมาหรือเปล่าไม่รู้ เมื่อวานฝนตก ข้าแอบมานั่งมองมันเห็นมันเดิน เอ๊ยกระโดด มาตรงนี้ พอมาถึงมันออกลูกออกมาจากปากเลย ลูกตัวเล็กกระจิ๊ดเดียวเอง”

            “กี่ตัววะ คายออกมากี่ตัว “ เพื่อนตื่นเต้น

            “หลายตัว เป็นสิบ....” ไอ้อ้วนยืดอกเล่าอย่างออกอาการเต็มที่ ท่าทางแบบคนที่โชคดีที่เห็นคางคกออกลูกทางปากก่อนใครทั้งหมดในที่นั้น

            “โห.....” น้อยทำปากจู๋ ตาวาวตื่นเต้นไปด้วย “แกโชคดีว่ะที่เห็นคางคกออกลูกทางปาก “

            “อยู่แล้ว เมื่อวานเห็นคางคกออกลูกทางปาก วันนี้เมียซึ้อหมูเค็มกับเนื้อแดดเดียวมาเยี่ยม แกว่าข้าโชคดีหรือเปล่าล่ะ  นี่แหละที่อยากให้พวกแกเห็นมัน ข้าเลยทายด้วยเผื่อใครจะไม่เคยรู้ว่าคางคกออกลูกทางไหน เมื่อก่อนข้าก็เคยคิดแบบนั้นแหละว่ะ ว่าคางคกออกลูกเป็นไข่ก่อนลอยฟ่องในน้ำ ไม่นานก็เป็นลูกอ๊อดแต่พอมาเห็นกับตาว่าคางคกออกลูกทางปาก ข้าก็เลยรู้แน่แท้แก่ตาตัวเอง จริงนะแก๊.....”

            “แล้วทำยังไงจะเห็นแม่คางคกตัวนั้นวะแก....” ตุ๋ยพยายามเขม้นมองไปทางกอหญ้าที่ว่านั่น “เราอาจจะต้องรอจนฝนตกก็ได้นะ แต่วันนี้ท่าทางจะไม่ตกได้แต่ครึ้ม ๆ เท่านั้น “

            “เฮ้ยเอาอย่างนี้ซี่ “ ข้าพเจ้าคิดอะไรออกมาได้อย่างหนึ่ง ตามองไปที่สายยางสีเขียวตรงก๊อกน้ำข้างอาคาร “เรามาทำฝนเทียม ฉีดน้ำไปเป็นสาย ๆ  ร้องคล้าย ๆ เสียงคางคก ไม่นานแม่คางคกนั่นต้องออกมาแน่ ๆ เลยเพื่อน  “

            “เฮ่ยคิดได้ไงฟะ...” เพื่อน ๆ เห็นด้วยรีบไปลากสายยางมาทันที และพวกเราก็แอบซุ่มตัวกันอย่างเงียบ ๆ หลังม้าหิน และหลัง ก้อนหินก้อนใหญ่ เพื่อแอบมองแม่คางคกตัวที่ว่าอย่างใจจดใจจ่อ แทบจะไม่หายใจ

            ข้าพเจ้าทำหน้าที่เป็นเทวดาประทานฝน เอานิ้วรองปลายสายยางฉีดน้ำในกระเซ็นเป็นสายฝนเพื่อน ๆ ก็ทำเสียงอึ่งอ่างเสียงกบระงมไปทั้งบริเวณ สักครู่เดียวก็ได้ผล

            ที่กอหญ้ามีความเคลื่อนไหว  พวกเราแทบจะไม่หายใจ เพราะสายตาทุกคู่ของพวกเราเห็นแม่คางคกสีเหลืองนวล ตะปุ่มตะป่ำสีดำค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกมาจากกอหญ้านั้น

            ข้าพเจ้าเกือบจะหยุดปล่อยสายฝนเมื่อเห็นแม่คางคกตัวใหญ่กว่าฝ่ามือ อ้วนจุมปุ๊ก ดวงตาเล็ก ๆ สีดำมันวาวเป็นประกายดำขลับ ปากอูม ๆ ของแม่คางคกเหมือนอมอะไรมาด้วยกระนั้น

            และในขณะที่พวกเรากำลังตื่นเต้นอยู่นั้น แม่คางคกก็ทำกิริยาอย่างหนึ่งที่ทำให้พวกเราทั้งห้าคนแทบหยุดหายใจเพราะความตื่นเต้นสุด ๆ

            แม่คางคกอ้าปากกว้าง คายลูกตัวเล็ก ๆ ออกมาจากปากหลายตัว เกือบ ๆ สิบตัวที่เดียว มันพากันกระโดดออกมาอย่างร่าเริง เล่นสายฝนปลอม ๆ ของข้าพเจ้าอย่างแสนสนุกสนานและแม่คางคกนั้นก็นั่งมองลูก ๆ อยู่ตรงใกล้ ๆ ไม่ไปไหนเลย

            ข้าพเจ้าเกือบจะหยุดหายใจเพราะตื่นเต้น และตื่นเต้นเสียจนลืมทำน้ำในสายยางให้เป็นฝอยละอองเหมือนสายฝนดังเดิม น้ำไหลจากสายยางดังโจ้ก ๆ หญ้าและดินบริเวณนั้นก็กระจายเพราะแรงน้ำที่ไม่เป็นฝอยอีกต่อไป

            “ไอ้ชัยไอ้บ้าเอ๊ย แกทำไมไม่ทำฝนต่อ เว้ย แม่คางคกพาลูกหนีเข้าพงหญ้าไปแล้ว อดดูต่อเลยแก เลยไม่รู้ว่าคางคกเอาลูกเข้าปากยังไง  แกนะแก.....” ไอ้อ้วนโวยวาย

            ข้าพเจ้ายิ้มอย่างยอมรับผิดพลางนึกในใจว่า อะไรวะเห็นคายออกมาแล้วยังจะอยากเห็นตอนเอาเข้าอีกเรอะ มนุษย์เรานี่อยากไม่มีสิ้นสุดเลย

            “ทำอะไรกันหา.....” เสียงผู้คุมหรือที่พวกเราเรียกนายเดินมาทางนี้พอดีถามด้วยเสียงดังเมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของพวกเราแต่ละคน  “แล้วเล่นสายยางทำไม รดต้นไม้อะไรตอนเที่ยง “

            “คือพวกเรามาดูคางคกออกลูกเป็นตัวครับนาย “ น้อยเล่าความจริงให้นายฟังในขณะที่พวกเรามายืนเรียงหน้ากระดานต่อหน้านายแล้ว

            “คางคกออกลูกเป็นตัว หึ หึ ..” พอรู้เรื่องหมด นายก็หัวเราะ “พวกเราไม่สบายหรือเปล่า คางคกที่ไหนออกลูกเป็นตัว มันคาบลูกเข้าปากเพราะป้องกันภัยตามประสาแม่ที่รักลูก แม่คางคกจะอมลูกไว้ในปากทีละหลาย ๆ ตัวเพราะบางทีน้ำแห้งมากมันก็ต้องอนุบาลลูกมันตามประสาสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ ในปากคางคกมันมีน้ำ มันก็เลี้ยงลูกในปากมันได้ ไม่ใช่ว่ามันออกลูกเป็นตัว โธ่ พวกแกเอ๊ย....”ว่าแล้วนายก็เดินจากพวกเราไป

ข้าพเจ้ามองไปที่ไอ้อ้วน นึกอยากเตะมันเหมือนเพื่อนอีกสามคนนั่นแหละครับ..