รัตนาวดี (ว.ณ ประมวลมารค)

รัตนาวดี

                               จดหมายจากหม่อมเจ้าหญิงรัตนาวดี

                               ถึงหม่อมเจ้าพจนปรีชาผู้เป็นเชษฐา

 

 

ทูลเจ้าพี่ทรงทราบ

 

           หญิงมาถึงกรุงลอนดอนเรียบร้อยแล้ว ป้าสร้อยเก่งมากไม่เมาเรือบินเลย

นอกจากตอนขึ้นตอนลง บ่นแต่ว่าหนาวและปวดหู หญิงไม่รู้จะช่วยอย่างไรก็เลย

ขอผ้าห่มขนสัตว์จากแอร์โฮสเตสมาห่มให้หลาย ๆ ผืน และให้เคี้ยวหมากฝรั่ง

เดี๋ยวนี้ป้าเลยติดหมากฝรั่งยิ่งกว่าหมากไทยเสียแล้ว มาอยู่ลอนดอน ๓ วันเข้า

วันนี้ ป้าก็ยังบ่นว่าหนาว และเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่หยำ ๆ

              ท่านดนัยเพื่อนของเจ้าพี่ไม่เห็นได้ความเลย ไม่ได้มารับตามคำขอร้อง

ของเจ้าพี่สักหน่อย เคราะห์ดีที่สถานทูตส่งคนไปรับเราที่  Air Terminal ครั้น

เขาทราบว่าเราไม่มีที่พักก็โทรศัพท์จากที่นั้นหาห้องในโฮเต็ลให้ ต่อไปตั้งหลายแห่ง

ก็ไม่สำเร็จ ในที่สุดได้จากโฮเต็ลโบราณแห่งนี้ สบายดีพอใช้ อยู่ใกล้ ๆ กับ

Hyde Park ถ้าทางสถานทูตไม่ช่วยเหลือแย่ทีเดียว ป่านนี้ไปหง่าวอยู่ที่ไหน

ก็ไม่รู้ เรามาถึง ๓ วันแล้วยังไม่ได้ข่าวจากท่านดนัยของเจ้าพี่เลย ป้าบ่นสักกระบุง

นอกจากบ่นที่ท่านดนัยไม่มาดูแลแล้ว ยังบ่นว่าหนาวจนทำอะไรไม่ถูก จวนจะ

หน้าร้อนยังป่านนี้แล้ว ลูกช้างไม่ขออยู่หน้าหนาวเป็น หญิงก็เลยปลอบว่าพอฝน

หาย แดดออกสัก ๒ วัน ก็คงจะค่อยอุ่น วันนี้อากาศก็ชักจะดีขึ้นแล้ว เมื่อคืน

หญิงมีแฟนมาพาไปกินข้าวข้างนอกพร้อมกับป้า แล้วขึ้นรถบัสปีนบันไดนั่งชั้นบน

ชนกรุงลอนดอน กลับเกือบ ๒ ยาม

              วันนี้หญิงพาป้าไปซื้อของแถว Bond Street ป้าเลยสนุกใหญ่ อันที่จริง

หญิงยังไม่ได้เก่งถึงกับเช่าแท็กซี่พาป้าไป Bond Street กัน ๒ คนดอกค่ะ หญิง

มีมัคคุเทศก์พาไปอีกที เป็นคนเดียวกับแฟนเมื่อคืน เขาชื่อประพันธ์ รู้จักกับ

หญิงตั้แต่มหาวิทยาลัย

              พรุ่งนี้หญิงก็จะมีเพื่อนอีกคนหนึ่งพาไปเที่ยว ไม่ใช่ใครอื่นไกล คุณนพ

น้องชายคุณอานนท์นี่เอง เขาโทรศัพท์มานัดจะไปชมสวนคิว โดย quote บทประ-

พันธ์ของ Alfred Noylesปนคำพูดของเขาเองว่า

              “ท่านหญิง กระหม่อม

              Come down to Kew in lilac time,

              In lilac time in lilac time.

              Come down to Kew in lilac time,

              กับกระหม่อมไหม ?

              It isn’t far from London!”

              ครั้นหญิงถามว่า เวลานี้เป็นฤดูกสลที่ดอกไลแลคออกเต็มหรือ เขากลับ

บอกว่ายัง ต้องเดือนหน้า เขาท่องกล่อนเก๋ ๆ ไปอย่างนั้นเอง

              หญิงยังไม่ได้พบกับวิมล วันเสาร์นี้เขาว่าจะมาพักอยู่ด้วยจนวันอาทิตย์

เย็น หญิงฝากประพันธ์ซื้อตั๋วที่ Cambridge Theatre ๓ ที่ ในคืนวันเสาร์ จะดู

โอเปร่า เรื่อง Rigolettoของ Verdi ประพันท์ไม่ยอมไปด้วย บอกว่าร้องโหวก ๆ

ดูไม่เป็น เคยดูไปครั้งหนึ่งเรื่อง Carmen เกือบแย่! หญิงเลยต้องเลิกพูดกับเขา

เรื่องดูละเม็กละคร เพราะรสนิยมไม่เหมือนกัน เรื่อง Rigoletto นี้ หญิงอยากไป

เป็นพิเศษเพราะรู้จักเพลงหลายเพลงดี และอยากรู้ว่ายุกแห่งแมนทัวในเรื่องนี้

จะร้องเพลง La Donna ‘e mobil’e เพราะสู้เจ้าพี่ได้หรือไม่! ป้าบ่นว่าหญิงไม่ควร

ไปซื้อตั๋วดูละคร เพราะไม่ได้พบกับวิมลมาเดือนเต็ม ๆ น่าจะนั่งคุยนอนคุยกันให้

สบายจนวันอาทิตย์เย็น แต่หญิงอยากไปดูโอเปร่าเรื่องนี้ให้ได้ และวิมลก็อยากไป

เขาว่าตั้งแต่มายังไม่เคยไปดูเลย นอกจากไม่มีเวลาแล้ว  ยังไม่มีทรัพย์อีกด้วย เขา

ว่าอยู่ที่นี่ทำงานหนักเหลือเกิน สู้เรียนนางพยาบาลอยู่ที่โรงพยาลเมืองไทยไม่ได้

น้ำหนักเขาลดไปหลายปอนด์ เขาว่าถ้าหญิงมาฝึกงานอยู่ที่โรงพยาบาลเซนต์ทอมัส

อย่างเขา ป่านนี้ตัวคงคอดกิ่วหายไปแล้ว เอวของหญิงยิ่งเล็กอยู่ อย่างเขาท้วม ๆ

ยังสลิมไปเป็นกอง

              เมื่อกี้คนจากสถานทูตเอาโทรเลขมาให้หญิง จากทานดนัยของเจ้าพี่ ส่งไป

ที่สถานทูต ขอโทษขอโพยที่ไม่ได้ไปรับ เวลานี้อยู่สกอตแลนด์ ต้องการอะไรให้

บอกไป

              ใจหญิงอยากจะโทรเลขบอกไปว่า ไม่ต้องการอะไรจากท่านดนัยจนอย่างเดียว

ในชีวิตนี้ แต่เผอิญไม่รู้จะส่งไปที่ไหน ในโทรเลขเขียนว่า Argyll หญิงไม่รู้ว่ามัน

เป็นชื่ออะไรด้วยซ้ำ ก็เลยไม่กล้าส่ง กลัวจะไม่ถึง แต่จะเขียนจนหมายไปถึงสักฉบับ

ในเร็ว ๆ นี้แหละ ให้เย็นยะเยือกเหมือนหิมะที่อยู่บนยอดเขาสูง ๆ ในสกอตแลนด์

หน้าหนาวทีเดียว อ่านแล้วสั่นสะท้าน!

              ป้าสร้อยไปเที่ยวคุยกับใคร ๆ ที่สถานทูต ได้ความมาว่า นายเล็กมหาดเล็ก

ของท่านดนัย ซึ่งอยู่กับท่านที่อังกฤษมานานแล้ว เป็นคนไทยที่ทำกับข้าวทั้งไทย

ทั้งฝรั่งเป็นที่หนึ่งในลอนดอน แกไปเที่ยวหาลูกกูสเบอรี่มาตำน้ำพริกรสชาติเป็น

น้ำพริกส้มมะขามเทียว กินแล้วแซบที่สุด ป้าได้ฟังเท่านั้นน้ำลายแทบหก หญิงเอง

ทั้ง ๆ ที่กำลังเห่อกับข้าวฝรั่งก็ชักน้ำลายสอ เขาเล่าว่าพวกนักเรียนไทยติดใจบ้าน

ท่านดนัยกันทั้งนั้น เพราะไปหาทีไรนายเล็กทำกับข้าวอร่อย ๆ ให้กิน เวลาที่สถานทูต

มีเลี้ยง ท่านดนัยเป็นส่งนายเล็กทำกับข้าวทุกที ทั้ง ๆ ที่หญิงไม่อยากจะเกี่ยวข้อง

กับท่านดนัยเพราะเกลียดคนใจดำ แต่ก็อดสนใจนายเล็กไม่ได้ คนเราที่เราอยู่ไกลบ้าน

ไกลเมือง อยากกินกับข้าวไทยขึ้นมาจนนอนไม่หลับเมื่อไรก็ยังไม่รู้ได้ เวลานี่น่ะ

ยังดอกค่ะ เพราะมัวตื่นฝรั่งอยู่

              แหม หญิงเจ็บใจท่านดนัยจริง ๆ ที่เจ็บใจมากเห็นจะเป็นเพราะหวังมาก

นั่นเอง หญิงอุตส่าห์นั่งนึกภาพมาตั้งแต่ในเรือบินตลอดทางว่า พอถึงลอนดอน

ท่านดนัยคงจะมารับอยู่ที่สนามบิน ดังนี้พอเรือบินจอด หญิงก็เดินยิ้มกำลังมาจาก

เรือบิน เปล่ามองหาท่านดนัยไม่ยักพบ หญิงเลยชักแหยไปเป็นกอง คอยเท่าไร ๆ

ก็ไม่มี ในที่สุดจนปัญญา ก็เลยติดรถบัสของบริษัทเรือบินเข้าลอนดอน พยายาม

คิดว่าเมืองนี้เขาไม่เหมือนเมืองเรา คนเขาไม่ไปรับส่งกันที่สนามบิน เพราะฉะนั้น

ท่านดนัยยังคงคอยอยู่ที่ Air Terminal แต่พอไปถึงที่นั่นเข้าจริงกลับไม่มีท่านดนัย

อีก หญิงจะร้องไห้เสียให้ได้ พยายามกลั้นเกือบตายเพราะกลัวป้าจะกลุ้ม หญิง

มีความรู้สึกเหมือนเด็กที่หลงทางอยู่ในป่า อาจจะถูกเสือกินเมื่อไรก็ได้ หญิงหมด

ปัญญาจริง ๆ คิดอะไรยังไม่ทันออก ก็พอดีเหลือบไปเห็นคนหน้าอย่างเรา ๆ คนหนึ่ง

กำลังยืนดูเราอย่างสงสัย ครั้นเราเห็นเขา เขาก็เลยเดินเข้ามาแนะนำตัวเองว่าชื่อแสวง

มาจากสถานทูต หญิงใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง

              แหม หญิงเจ็บใจท่านดนัยเหลือเกิน มีอย่างรึคะ น้องสาวของเพื่อนรักของ

ตัวแท้ ๆ จากบ้านมาต่างเมืองคนเดียว (ก็ไม่มาคนเดียวแท้ มีป้าสร้อยมาด้วย แต่

ป้าสร้อยเก่งอยู่แต่ในเมืองไทย พอออกนอกประเทศกลายเป็นเด็กอ่อน ไม่ได้เรื่อง

ยิ่งกว่าหญิงอีก) ใช่ว่าหญิงเจนจัด เคยเดินทางมามากก็เปล่า เกิดมาเพิ่งเคย

ออกนอกประเทศเป็นครั้งแรก กลัวออกจะแย่ ใจตุ๋ม ๆ ต้ำ ๆ มาตลอดทาง มีกำลัง

ใจตรงคิดว่าพอมาถึงสนามบินที่ลอนดอน ก็คงจะได่รับความช่วยเหลือจากท่านดนัย

ทันที ถ้ารู้ว่าท่านดนัยจะเกอย่างนี้ หญิงไม่ยักมาครั้งนี้ มากับเจ้าพี่เมื่อครั้งเจ้าพี่

แต่งงานใหม่ ๆ พาคุณปริศนามาเที่ยวก็สิ้นเรื่อง มาครั้งนั้นคงไม่ต้องมานั่งกอดเข่า

เจ่าจุกลำบากใจเพราะท่านดนัยทอดทิ้งเหมือนครั้งนี้เป็นแน่ หญิงมัวดื้อไม่เข้าเรื่อง

ที่ไม่ยอมาครั้งนั้น เพราะอยากจะจบมหาวิทยาลัยก่อนจึงจะมาเที่ยว ถ้าเที่ยว

เสียก่อนก็จะใจแตกไม่มีแก่ใจที่จะเรียนต่อ แต่ช่างเถอะ ไหน ๆก็ได้เรียนจนจบแล้ว

มาก็ดีแล้ว ก่อนอื่นหญิงจะต้องเขียนไปกราบพระบาทเด็จอาที่ทรงบังคับหญิง

ให้พาป้าสร้อยมาด้วย ถ้าหญิงมาคนเดียวคงแย่ยิ่งกว่านี้ นี่ดีไม่ดีก็ได้เห็นหน้ากัน

ไม่นึกเลยว่าท่านดนัยจะใจดำถึงเพียงนี้ ไหนสัญญาออกเป็นมั่นเป็นเหมาะกับ

เจ้าพี่ว่าจะให้ความสะดวกแก่หญิงถ้าหญิงมา แต่พอหญิงมาเข้าจริง ๆ กลับหายเงียบ

คล้ายกับไอ้เราเป็นหีบขนมปังเปล่า ๆ มาจากเมืองไทย ไม่มีความสลักสำคัญ

              เห็นจะต้องทูลลาที ยิ่งเขียนยิ่งเดือดท่านดนัย บ่นไม่มีที่สิ้นสุดแน่นอน

              ฝากความระลึกถึงคุณปริศนา และจูบหลานแฝดประทานแทนคนละ๒ ที

ด้วย คิดถึงเหลือเกิน

 

 

                                        

 

                                                จดหมายจากหม่อมเจ้าดนัยวัฒนา

                                         ข้าราชการสถานทูตไทยประจำกรุงลอนดอน

                               ถึงหม่อมเจ้าพจนปรีชา ผู้เป็นทั้งญาติและสหายสนิท

 

 

ท่านพจน์เพื่อนรัก

 

              น้องหญิงของท่านเขียนไปฟ้องท่านเรื่องหม่อมว่ากระไรบ้าง? หม่อมยอมรับ

ผิดทุกอย่าง หม่อมไปฮอลิเดย์อยู่ที่Loch Fyne, Argyll, Scotland พยายาม

ตกปลาแซลมอน หน้านี้ยังเร็วไปสำหรับ Stalking และ Grouse Shooting

ต้องรอจนเดือนสิงหาจึงจะดี แต่วิวแถว Highlands นี่สวยที่สุด ปริศนาเห็น

คงเจี๊ยวจ๊าวพิลึก อย่างไรก็ตาม โทรเลขของท่านบอกวันมาของน้องหญิงคงไปนอน

แอ้งแม้งอยู่ที่แฟลตของหม่อมที่ลอนดอน ๒ – ๓ วัน เล็กก็ไม่อยู่เสียด้วย ไป

ฮอลิเดย์ที่ North Wales กว่ายายแม่บ้านจะจับโทรเลขของท่านใส่ซองส่งตามมา

ให้หม่อมที่ Cairndow Inn ที่หม่อมอยู่ น้องหญิงก็ไปถึงลอนดอนแล้ว ๒ – ๓ วัน

หม่อมจึงส่งโทรเลขไปถึง แต่ไม่ได้รับตอบ หม่อมก็เลยไม่ได้เอาใจใส่อีก อยู่ต่อ

อีก ๔ วัน ก็กลับลอนดอนเร็วกว่ากำหนด

              เมื่อหม่อมไปถึงบ้าน ก็พบจดหมายจากน้องหญิงคอยอยู่ น้องหญิงของท่าน

เฮี้ยวเด็ดขาดเลย จดหมายตอบโทรเลขหม่อมน่ะ iceberg แท้ ๆ ทีเดียว

ตัดไมตรีเกลี้ยงหมด มีความสุขสบายดีโดยไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหม่อม

บ้างล่ะ หวังว่าก่อนกลับเมืองไทยคงมีโอกาสได้เฝ้าหม่อมสักครั้งหนึ่งบ้างละ

หม่อมงง ทีเดียว เลยชักสนใจอยากจะเห็นคนเฮี้ยวขึ้นมาเสียแล้ว ขอรับสารภาพ

ว่าเมื่อแรกหม่อมไม่ได้สนใจน้องสาวของท่านนัก รู้สึกว่าคงจะเป็นเด็ก ๆ ไปยังงั้น

แหละ แต่กระนั้นหม่อมก็ตั้งใจจะช่วยเหลือและดีด้วยอย่างเต็มที่ เพราะเป็น

น้องสาวคนเดียวของเพื่อนรักและเป็นลูกพี่ลูกน้องของหม่อมเอง คนอื่นถมเถไป

หม่อมยังช่วยเหลือออกสารพัด นี่หญิงรัตนาวดีญาติของหม่อมเองแท้ ๆ นี่นา

              หม่อมตั้งใจว่าเย็น ๆ จะแวะไปหาน้องหญิงของท่านสักหน่อย แล้วพาออกไป

เสวยอาหารข้างนอก ด้วยที่บ้านหม่อมกำลังไม่มีกับข้าวอร่อย ๆ กิน หม่อมอนุญาติ

ให้เล็กไปฮอลิเดย์ระหว่างที่หม่อมไปอยู่สกอตแลนด์ ทีนี้หม่อมกลับมาก่อนกำหนด

เล็กก็ยังไม่กลับมา หม่อมตั้งใจจะโทรเลขไปเรียกเขากลับวันรุ่งขึ้น แต่ตอน

กลางวันนั้นเอง ขณะที่หม่อมใส่ผ้ากันเปื้อนของเล็ก หุงข้าวทำแกงเนื้อและผัดฉู่ฉี่

วุ่นอยู่ในครัวคนเดียว เสียงกริ่งก็ดังขึ้นที่หน้าประตู หม่อมคิดว่าคงเป็นคนมาจาก

ร้านเครื่องกระป๋อง เพราะหม่อมโทรศัพท์ไปบอกให้เอาของมาส่ง หม่อมก็เลย

ออกไปเปิดรับทั้งอย่างนั้น แม่เจ้าโว้ย! เทพธิดาเราดี ๆ นี่เองที่มากดกริ่งที่ประตู

บ้านหม่อม! ทำไมท่านและปริศนาจึงไม่เตือนให้หม่อมรู้ตัวเสียก่อนเล่าว่าหญิง

รัตนาวดีสวยเพียงไร?

              เธอมากับหญิงผู้ใหญ่คนหนึ่ง พอเห็นหม่อมเข้าก็ยิ้มอย่างแจ่มใสที่สุด แล้ว

ถามหม่อมว่า “ชื่อเล็กใช่ไหมจ๊ะ?”

              หวังว่าท่านและปริศนาคงไม่ว่าหม่อมบ้า หม่อมยอมรับว่าหม่อมออกจะ

ไม่สู้เต็มเต๊ง เพราะแทนที่หม่อมจะปฎิเสธเป็นควันว่าหม่อมไม่ใช่นายเล็ก ลูกคน

เลี้ยงของท่านดนัย แต่เป็นตัวท่านดนัยเอง หม่อมกลับเอออวยว่าชื่อเล็ก เพราะ

ไม่อยากจะทำให้น้องหญิงของท่านเปิ่น หม่อมทนไม่ได้เป็นอันขาดที่จะเป็นคน

ทำให้สาวสวยอย่างหญิงรัตนาวดีเปิ่น เอาหม่อมไปฆ่าเสียยังจะดีกว่า แต่จะว่า

หม่อมขี้ปดก็ไม่ถูก ชื่อเล่นของหม่อมก็ชื่อเล็กเหมือนกันนี่นา อย่างไรก็ตาม น้อง

หญิงถามอีกว่า “ท่านดนัยคงยังไม่กลับจากสกอตแลนด์”

              หม่อมยังไม่ทันจะตอบ เสียงเหมือนระฆังเงินก็ดังต่อไป “ฉันจะมีจดหมายจาก

กรุงเทพฯ จากพี่ชายของฉันมาถวายท่านดนัยฉบับหนึ่ง นายเล็กรับไว้ได้ไหมจ๊ะ?”

              หม่อมอึกอักตอบว่า “ได้”

              “เมื่อไหร่ท่านดนัยจะกลับทราบไหมจ๊ะ”

              “ง่า...ไม่ทราบ”

              หญิงผู้ใหญ่ที่มาด้วยขัดขึ้นว่า “เด็จกลับเถอะเพคะท่านหญิง นี่นายเล็ก

ช่วยทูลท่านดนัยด้วยว่า ท่านหญิงรัตนาวดีมาเฝ้า หยิบจดหมายประมานเขาไว้ซี

เพคะ ท่านหญิง

              น้องหญิงหยิบจดหมายส่งให้หม่อมแล้วว่า “ลาก่อนนะจ๊ะนายเล็ก  กำลัง

ทำกับข้าวอะไรอยู่น่ะ กลิ่นฟุ้งทีเดียว ท่าจะอร่อย” และยิ้มกับหม่อมอย่างกันเอง

อีกครั้งหนึ่ง

              หม่อมในฐานะที่เป็นนายเล็ก มหาดเล็กของท่านดนัย ควรจะยกมือขึ้นทำ

ความเคารพเมื่อท่านหญิงจะเสด็จไป แต่หม่อมไม่ได้ทำดอกท่านพจน์ หม่อม

ควรจะเชิญเธอเข้ามาในแฟลตด้วยซ้ำ เคราะห์ดีเหลือเกินที่ไม่ได้เชิญ เพราะในนั้น

คงมีรูปหรืออะไรที่ทำให้เธอจับได้ทันทีว่าหม่อมเป็นเจ้าของแฟลต ไม่ใช่นายเล็ก

การผจญภัยของหม่อมก็เลยจะต้องหมดอายุกันเพียงเท่านี้เอง

              น่าขันไหมท่านที่น้องสาวของท่านเห็นหม่อมเป็นนายเล็กไปได้? หม่อมก็

บ้าพอที่จะยอมรับว่าเป็น ก็ดีเหมือนกัน หม่อมจะได้รู้จักน้องสาวของท่านในฐานะ

ที่เป็นการต่ายหมายจันทร์ หวังอย่างเดียวว่ากลจะไม่แตกเสียก่อน

              หม่อมชักนึกสนุกขึ้นมาทุกที ไม่รู้ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรในวันหน้า

หม่อมจะคอยดูต่อไป และส่งข่าวไปถวายท่านและปริศนาให้ทราบเสมอ ๆ ท่าน

จะได้ทรงทราบเรื่องราวตั้งแต่ต้นแล้วไม่เตะหม่อมทีหลัง

 

 

 

 

น้องหญิงที่รัก     

          

           ขอบทัยมากสำหรับจดหมายของเธอ พี่ต้องขอโทษที่ไม่ได้ไปรับและดูแลเธอ

เมื่อเธอมาถึงลอนดอนให้ทันท่วงที ทั้งนี้เพราะพี่ได้รับโทรเลขของพี่พจน์ช้าไป

มาไม่ทันก็เลยปล่อยเลยตามเลย โปรดยกโทษให้พี่ด้วย

              พี่ขอย้ำอีกครั้งหนึ่งว่า ระหว่างที่น้องหญิงอยู่ยุโรป พี่ยินดีจะรับใช้เธอ เธอ

ต้องการสิ่งไรขอให้บอกมาโดยมิต้องเกรงใจ โปรแกรมท่องเที่ยวของเธอเป็นอย่างไร

จงแจ้งให้พี่ทราบด้วย พี่จะได้ช่วยจัดและยินดีพาไปด้วยตัวเอง เพราะเวลานี้

อยู่ในระหว่างฮอลิเดย์

 

ท่านพจน์ที่รัก

              น้องหญิงของท่านเฮี้ยวสิ้นดี หม่อมอุตส่าห์เขียนจดหมาย plite ที่สุดไปถึง

รับอาสาจะพาไปเที่ยวเมืองต่าง ๆ เท่าที่จะอยากไป ซะ ยอมเสียเมื่อไหร่ ตอบมาอยาก

Polite ที่สุดเหมือนกัน แต่เย็นเจี๊ยมทีเดียว ใจความว่าไม่ต้องการให้ใครมาลำบาก

เพราะเธอ ตัวเธอน่ะไม่ใช่นกบินไม่แข็งอย่างทีหม่อมนึก ได้ช่วยตัวเองมาเรื่อย

ตั้งแต่มาถึงลอนดอน และคงจะช่วยตัวเองได้ต่อไป นอกจากนี้เธอต้องการความ

อิสระเป็นต้น มันก็ไอ้สนั้บหม่อมตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่รู้อะไร ดูเธอช่วงไว้ท่ากับ

หม่อมเจ้าดนัยเหลือเกิน กับนายเล็กลูกคนเลี้ยงของหม่อมดูยังจะเป็นมิตรด้วย

กว่า หม่อมเบื่อจังเลย ทีนี้จะไม่เขียนจดหมายดี ๆ ถึงอีกละ จะเขียนก็เขียนอย่าง

จดหมายราชการ จะได้ไม่กล้าโยกกับหม่อมอีก

 

              (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)