คาวน้ำผึ้ง (อาริตา)

๑

“เขม”

ชายหนุ่มวัยเฉียดๆ สามสิบ เจ้าของเรือนร่างโปร่งเพรียว ขาดจากร้อยแปดสิบเซนติเมตรไปไม่ถึงสองเซนต์ ชะเง้อคอมองดูเจ้าของเสียงเรียกเขา...เพราะข้างหน้านั้นคือฝรั่งผมสีทองอร่ามเจ้าของร่างสูงโย่งเย่ง ที่เดินออกันไปเป็นกลุ่ม เขายกมือโบกให้หล่อน

“เครื่องบินช้าไปมากนะ”

แทนคำทักทาย หล่อนกลับต่อว่า แต่เขารู้ว่าหล่อนไม่ได้จริงจังสักเท่าไหร่ เพราะดวงหน้าของหล่อนปรากฏรอยยิ้มแฉ่ง

โสภิตสุดากางแขนออกกว้าง โอบรัดเขาเอาไว้ พร้อมกับน้ำเสียงนุ่มนวลอบอุ่นที่ทำให้เกิดความตื้นตันใจได้เป็นอันมาก

“ขอต้อนรับการกลับบ้าน”

เป็นภาพที่ชวนให้ขบขันอยู่ไม่น้อยเลย เพราะโสภิตสุดานั้นมีความสูงเพียงแค่ร้อยหกสิบสอง แล้ววันนี้หล่อนก็ไม่ได้สวมรองเท้าส้นสูง หากแต่สวมรองเท้าผ้าใบแบนราบติดพื้น เพราะหล่อนนุ่งกางเกงยีนท่าทางบ่งบอกเลยว่าหล่อนเพิ่งออกมาจากบ้านไร่ โดยที่ยังไม่ได้มีโอกาสผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อแต่งตัวสวยๆ ออกมารับหน้าเขา

เขาทำจมูกฟุดฟิดอยู่ชั่วครู่

“มีกลิ่นวัวติดมาด้วยแฮะ สุดา”

“บ้าสิ”

หล่อนเอ็ด

“ชั้นเลิกเลี้ยงวัวมานานหลายปีแล้ว มันไม่ค่อยจะได้ผลสักเท่าไหร่”

 

 “เราอุปาทานไปเองเหรอนี่”

“นายเพี้ยนแล้วแหละ เพี้ยนมากเลย อย่าบอกว่าเป็นเพราะสีวิกาเขาทิ้งนายไป นายเลยมีชีวิตเปลี่ยนไป”

สีหน้าเขาเศร้าลง และนั่นเขมรู้ว่าไม่ใช่เพราะเขาแกล้งตีสีหน้าเพื่อร้องขอความเห็นใจจากโสภิตสุดา แต่เขายังไม่อาจลืมเลือนบาดแผลที่เมียรักของเขาได้ทำกับเขาได้เลย

“เรากลับมาคราวนี้ ก็อยากจะมารักษาแผลหัวใจตัวเอง...เสียดายนะ สุดาแต่งงานเสียแล้ว”

“จ้า...สายไปแล้ว” หล่อนรับคำอย่างขบขัน “ไม่ใช่แต่งงานนะ แต่ยังเป็นแม่ของลูกน่ารักอีกคน แกอายุสองขวบกว่าแล้ว จะฉลองอายุสามขวบอยู่เร็วๆ นี้แหละ...”

“เฮ้อ!”

เขาถอนใจออกมาดังๆ

“ทำไมตอนนั้นเราไม่แต่งงานกันเสียนะสุดา จะได้ไม่ต้องมาแคล้วคลาดกันอย่างนี้”

“ก็ใครเล่า”

หล่อนสะบัดเสียง นึกโมโหนิดๆ “ใครกันที่อยากออกไปจากบ้าน ไปจากเมืองนี้ อยากไปมีชีวิตอยู่ในเมืองหลวง แล้วเป็นไง” น้ำเสียงของหล่อนเยาะเย้ยอย่างปิดไม่มิดเพราะความหมั่นไส้ “พอถึงวันนี้ก็ต้องซานกลับมาบ้าน หอบเอาบาดแผลกลับมารูเบ้อเร่อ”

หล่อนคลายมือออกจากร่างเขา สีหน้าเอาจริงเอาจังเกือบจะทันทีเมื่อพูดตำหนิเขา และเขาก็รู้ว่าหากเป็นคนอื่น แล้วมาพูดฉอดๆ ใส่หน้าเขาตรงจุดที่เขากำลังบาดเจ็บแล้วละก็ เป็นได้โดนดีจากเขาแน่ๆ แต่นี่เป็นโสภิตสุดา เพื่อนเก่าที่คบหากันมาแต่เยาว์วัย เรียนหนังสือมาด้วยกัน เป็นเพื่อนกัน แล้วครั้งหนึ่งเกือบจะหลงรักกัน หากแต่ติดคำว่า “เพื่อน” ค้ำคอเอาไว้หนาแน่น

เพราะเขมไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนทรยศ ที่เอากระทั่งเพื่อนมาทำเมีย หนุ่มมาดดี หน้าตาหล่อเหลาจะหาผู้หญิงที่ไหนก็ได้เป็นเมีย ไม่จำเป็นต้องจีบเพื่อนที่รู้จักกันหมดจด แทบจะบอกว่า หล่อนกับเขามีลมหายใจเดียวกันมาเป็นเมียสักนิด

“อย่านึกว่าชั้นจะช่วยนายรักษาแผล”

ริมฝีปากบางๆ ของหล่อนจีบไปมา โสภิตสุดามีดวงหน้ารูปหัวใจ เครื่องประกอบบนหน้าของหล่อนดูเล็กกระจุ๋มกระจิ๋ม แต่ดูว่าหล่อนเป็นผู้หญิงน่ารักน่าเอ็นดูจนแทบจะไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบางเหมือนตุ๊กตาบนหิ้งประดับคนนี้แหละ คือผู้หญิงที่กำลังควบคุมไร่ผลไม้ ที่ได้ชื่อว่าใหญ่เป็นอันดับสามของจังหวัดนี้เอาไว้ด้วยความสามารถของหล่อนเพียงผู้เดียว

ผัวของหล่อนน่ะหรือ อย่าไปพูดถึงเลย

เขมนึกถึงสินาดอย่างดูแคลน เขารู้จักไอ้หมอนั่นดี ตอนที่โสภิตสุดาส่งข่าวไปถึงเขาว่าหล่อนจะแต่งงาน เขายังได้ว่าทัดทานหล่อนเสียงแข็ง

แต่โสภิตสุดาก็ไม่ยอมฟังเสียงเขาเอาเสียเลย

หล่อนบอกว่า

...ชั้นรักเขา ถ้าไม่ได้เขา ชั้นคงบ้าแน่ๆ เลยละเขม ชั้นไม่สนใจหรอกว่าเขาจะเป็นยังไง ขอได้เขามาก่อนเถอะน่า แล้วชั้นจะจับเขามาปั้นเสียใหม่ ตามใจชั้น...

เพราะโสภิตสุดาสนุกสนานนักกับการที่จะได้เป็นเจ้าของชีวิตใครสักคน ซึ่งเขมก็เคย “หนี” จากหล่อนเพราะข้อนี้ด้วย เขาเคยเตือนหล่อนว่าไม่มีผู้ชายคนไหนทนทานได้ที่จะให้ผู้หญิงมาเหนือกว่าในชีวิต

โดยเฉพาะไอ้ผู้ชายสั่วๆ อย่างสินาด

“แล้วนายมานี่ ส่งข่าวไปทางบ้านหรือยัง”

“ยัง”

เสียงเขาห้วนไปเมื่อนึกถึง “บ้าน” มันเป็นความทรงำอันเลวร้ายมากสำหรับเขา ชายหนุ่มไม่อยากแม้กระทั่งจะนึกถึง...

“คงจะไม่ได้คาบข่าวเราไปบอก”

“เอ๊...เห็นชั้นเป็นยังไงนะ” หล่อนเท้าเอวหมับ แหวเสียงแหลมๆ ออกมา “ชั้นไม่มีเวล่ำเวลาจะตะรอนๆ ขับรถข้ามอำเภอไปหรอกย่ะ แล้ววงศ์วานว่านเครือของนายกับชั้นก็ไม่เคยถูกกัน” หล่อนแสยะปากเล็กน้อย “ชั้นไม่ชอบคบหากับพวกมีอิทธิพล...เดี๋ยวนี้น่ะพี่ชายนายเขากร่างเหลือเกิน...ดีนะที่อยู่คนละเขต ไม่อย่างนั้นคงมาใหญ่บนหัวชั้นด้วย แค่นี้เวลาเขาเจอชั้นในเมือง เขายังทำเหมือนเป็นผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ ชั้นเห็นแล้วอยากจะอ้วก”

“เราไม่เคยมีพี่น้อง”

          เขาประกาศก้อง นัยน์ตากร้าว “ไม่เคยมี”

โสภิตสุดาเลยลูบแขนเขาเบาๆ อย่างปลอบใจ “นั่นปะไร ชั้นนึกเหมือนกันว่านายกลับมาคราวนี้จะยังเหมือนเดิมไหม โตๆ กันแล้วนะเขม คราวนี้ไม่เหมือนก่อนอีกแน่ แล้วๆ มาน่ะมันก็เรื่องทะเลาะกันของเด็กๆ ไม่รุนแรงสักเท่าไหร่ แต่คราวนี้เขาเล่นเกมกันแบบผู้ใหญ่ แบบคนโตๆ กันแล้วนะ”

“ขอบใจที่เตือน”

ท่าทางของเขาทระนงเป็นอันมาก เมื่อกล่าวต่อไปว่า “เราน่ะไม่ได้กลับมา เพื่อจะซมซานกลับไปหาพวกเขา งอนง้อให้พวกเขาอ้าแขนรับเราเอาไว้ คนโตๆ แล้วอย่างเรา ยืนได้ด้วยลำแข้ง”

“เอาเถอะ ถ้ากลับมาแล้วยังไม่มีที่ไป บ้านชั้นก็ว่างพอสำหรับนายเสมอ จะอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ คิดเสียว่าเป็นบ้านของนายก็แล้วกัน”

“ผัวเธออาจจะมากระทืบเรา”

“ลองดูซิ”

โสภิตสุดาเสียงแข็ง “ผัวก็ผัว เพื่อนก็เพื่อน ยืนกันคนละฝั่ง ไม่เกี่ยวกันเลย บ้านนั้นน่ะบ้านชั้น มรดกพกห่อที่พ่อเขายกให้ก่อนตาย ขืนผัวชั้นทำสะแอ๋งเป็นได้เจอดีแน่”

“เก่งเสมอนะ เธอน่ะ”

เขาประชด แต่โสภิตสุดายกไหล่น้อย แววตาของหล่อนเท่านั้นที่เขมซึมซาบดีว่า ท่าทางแข็งแกร่งของหล่อนเป็นเพียงเปลือกห่อหุ้มเอาไว้ภายนอก จริงๆ แล้วในใจหล่อนมีบาดแผลเป็นริ้วรอยมากมายไปหมด

แต่หล่อนก็ยังแกร่ง แกร่งกว่าเขามากมายนัก

“ไปกันเถอะ...ชั้นมีงานจะ ต้องทำมากมายตอนบ่ายนี้...”

หล่อนฉวยกระเป๋าจากมือเขา ทำท่าแข็งขันที่จะให้ความช่วยเหลือ แต่เขมขืนเอาไว้พร้อมกับโวยวายเสียงลั่น

“ไม่ได้ เราเป็นผู้ชาย จะให้ผู้หญิงมาหิ้วกระเป๋าให้ไม่ได้เด็ดขาด”

แต่สายตาของเขาไม่ได้อยู่ที่ดวงหน้าของหล่อน โสภิตสุดามองเห็นว่า เขากำลังพุ่งสายตาไปที่ร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง หล่อนงอแขนกระทุ้งข้อศอกไปที่พุงของเขาเบาๆ หยอกเย้า

“ให้ตายซิ นายเขม ไหนว่าเจ็บมาจากเมีย มองผู้หญิงตาเป็นมันเลยเชียว”

“ชีวิตของผู้ชายจะน่าอภิรมย์เสมอ ถ้ามีผู้หญิงสวยๆ” เขายังมองผู้หญิงคนนั้นไม่คลาดจากสายตาเลยแม้แต่น้อย “นั่นน่ะสวยมากนะ ดูซิ ท่าเดินเหินยังกะนางพญา”

โสภิตสุดามองไปแวบหนึ่งก่อนจะทำเสียงเนือยๆ

“ฮื่อ”

มันสั้นและห้วนเสียจนเขาประหลาดใจต้องดึงสายตากลับมามองหล่อนตรงๆ

“ไอ้ฮื่อนี่แปลว่าอะไร”

“ก็เห็นด้วย”

“รู้จักไหม”

“นายเห็นชั้นเป็นนายทะเบียนหรือไงยะ”

หญิงสาวกระแทกเสียง สีหน้าราบเรียบเย็นชาเมื่อเอ่ยถึงผู้หญิงที่เขมจ้องมองตาไม่ได้กะพริบคนนั้น

“มาดเขาเป็นนางพญามานานแล้ว อย่าไปคิดจีบเขาเข้าทีเดียวนะจะโดนตอกหน้ากลับมา”

“เขาเป็นใคร...”

“ก็เป็นคนผู้หญิงคนหนึ่ง”

“สุดาจ๋า...ทำไมต้องกวนประสาทกันด้วย กะแค่บอกชื่อแซ่เขาเท่านั้นจะเป็นไรไปเชียว”

“ชั้นไม่อยากเห็นนายไปฟัดกับพี่ชายนาย...”

“ฮ้า...หมายความว่า...”

ดวงตาของเขมเบิกกว้างขึ้น ประหลาดใจอยู่ไม่น้อยที่หญิงสาวผู้สวมเสื้อเชิ้ตสีแดงเพลิงเหมือนประกายไฟรุ่มร้อนคนนั้นคือผู้หญิงของพี่ชายของเขา มีสิ่งแปลกๆ เกิดขึ้นในจิตใจของเขา

ความรู้สึกที่เหมือนอยากท้าทายอยากลองดี แม้จะรู้ว่ามันเหมือนกับการก้าวไปเล่นกับไฟก็ตามที

“เมียของคุณกตเขาหรอกหรือนี่”

“ไม่ใช่เมีย...” โสภิตสุดากล่าวแก้ “แต่เป็นคู่มวย ไม่เหมือนคู่หมั้นด้วยนะ แต่คนในเมืองนี้เขาก็รู้กันว่าพันแสงเป็นผู้หญิงต้องห้าม ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเข้าไปทาบเขาอีกเพราะกลัวความพาลของวงกต เขาจัดการกับผู้ชายทุกคน

ที่เข้าใกล้พันแสง...”

“โอ้โฮ...”

เขาทำเสียงตื่นเต้นนัก ริมฝีปากแต้มยิ้มกริ่ม

“ยังกะบ้านเมืองไม่มีกฎหมายเชียวนะ”

“บางที...อิทธิพลมืดมันก็ยังหนาแน่นนะ วงกตเขาสร้างเกราะให้ตัวเองหลายชั้น เขาเป็นเหมือนตัวบทกฎหมายเสียเอง นายกลับมาคราวนี้นายอาจจะรู้ซึ้งว่าที่นี่เป็นถิ่นของเขา แล้วนายก็ควรเรียนรู้ที่จะต้องอยู่อย่างเจียมตัว อย่าลำพองว่านายคือพวก ‘แก้วดารา’ คนหนึ่งด้วย เพราะวงกตจะต้องยิ่งใหญ่คนเดียวในตระกูล”

เขามองดูหญิงสาวผู้นั้นอีกครั้ง ดูหล่อนมีท่าทางตามสบาย เต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจอย่างสูง หล่อนทำราวกับว่า สนามบินแห่งนี้เป็นที่ส่วนตัวของหล่อน ก้าวย่างของหล่อนสง่างาม ท่าทางของหล่อนเป็นที่น่าสนใจของเขา เหมือนที่เขาได้ลอบมองหล่อนมาแล้วบนเครื่องบิน

นั่นเพราะว่าเสื้อเชิ้ตที่หล่อนสวมปลดกระดุมเม็ดบนๆ ออกไปถึงสองเม็ด มองผ่านเข้าไปเห็นเสื้อบราสีเนื้อ ที่ปิดบังความนวลเนียนของผิวสีน้ำผึ้งของหล่อนเอาไว้ไม่ได้เลย

แต่ก็ยังไม่ได้หมายความว่า เขาจะชอบตัวหล่อนด้วย เขาเพียงชอบท่าทางและเนื้อหนังมังสาของหล่อนที่สายตามองเห็น

หล่อนดัดผมหยิกไปทั้งหัว ผมของหล่อนสีดำสนิทมันล้อมกรอบดวงหน้ารูปไข่ของหล่อนเอาไว้อย่างเหมาะเหม็งทีเดียว ดวงตาของหล่อนที่กวาดมองไปรอบๆ ตัวอย่างเชื่อมั่นนั้นช่างท้าทายจนบอกไม่ถูก ตอนแรกก็เพียงแต่ตวัดมองผ่านใบหน้าของเขาไปเฉยๆ เหมือนไม่ให้ความสนใจแต่อย่างใด แต่แล้วเขาก็เห็นหล่อนหันกลับมามองอีกครั้ง มองมาเขม็ง ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย เหมือนจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง มองเห็นหล่อนก้าวตรงมาทางนี้ ด้วยท่าทีสง่างามราวกับนางพญา...