นางฟ้าล่ารัก (แพรเพชร)

เรื่องสั้น

นางฟ้าล่ารัก…..แพรเพชร

1.

            สายแก้วมายืนมองเงาตัวเองในกระจกบานใหญ่ ในเวลานี้สายแก้วเพิ่งอายุสามสิบสามย่างหน้าตาหล่อนยังสวยสด เต่งตึงไปทุกส่วนของร่างกาย ในยามที่หล่อนเดินไปทางไหนไม่ว่าหนุ่มหรือแก่จะพากันมองตามร่างหล่อนไปอย่างกลืนน้ำลายตาม หุ่นสวยแก้วอวบอัดเต่งตึงต้องตาชาย

แก้วมีเงินมากมายเพราะสามีเป็นเศรษฐี ห้องนอนหล่อนนี่ราคาตั้งหลายแสนบาท เฉพาะเฟอร์นิเจอร์ก็ปาเข้าไปสามสี่แสนเข้าไปแล้ว หล่อนมาจากคนที่ไม่มีอะไร เกิดจากดินแต่มีความสวยเป็นเลิศ หล่อนจึงได้มาแต่งงานกับเศรษฐีอย่างนายเจนภพ ตอนนั้นหล่อนมากไปด้วยงามพอใจ ภูมิใจ ความสุข

แต่วันนี้หล่อนกำลังเสียดายเวลา ตอนนี้หล่อนได้ชื่อว่าสามีแก่ เพราะเจนภพอายุเกือบจะเจ็ดสิบอยู่แล้วนั่นเอง

“แม่...อยู่ในห้องหรือเปล่า...แม่...” ประตูไม่ได้ถูกเคาะก่อนเพราะคนมาเรียกหาสายแก้วนั้นไม่ได้เรียนรู้เรื่องการมีมารยาทงามนั้นทำอย่างไร ร่างของหล่อนก้าวเข้ามาในชุดเลิศหรูราคาสูงลิบ

“แม่...” หล่อนมานั่งแปะตรงหน้ามารดาที่เลี้ยงดูหล่อนมาจนโตเป็นสาวสะพรั่ง “ดาวจะไปร้านเสริมสวยขอเงินบ้าง” ดวงดาวแบมือมาตรงหน้ามารดา “จะขัดหน้าพอกหน้าให้พร้อมสรรพเลย”

“เอาซิลูก...ว่าแต่จะไปร้านไหนล่ะจ๊ะ ร้านเก่าหรือเปล่า...” สายแก้วมองหน้าแบนๆ ของลูกสาว ดวงดาวคือลูกที่หล่อนขอมาเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า สายแก้วรักดวงดาวมากไม่ว่าจะเป็นอย่างไรมาจากไหน เพราะสายแก้วเลี้ยงดวงดาวมากับมือเองตั้งแต่แบเบาะ

“ว่าจะไปร้านคุณพรค่ะแม่ เขาว่าขัดได้ขาวกว่าร้านยาหยี ขัดด้วยสมุนไพรไม่มีพิษหรอก เมื่อวานคนที่ร้านตัดเสื้อเขาปัดมาหน้าขาวผ่องเชียวดาวเลยอยากไปบ้าง”

สายแก้วส่งเงินให้ลูกสาว ไม่เสียดายเงินว่าจะหมดไปเท่าไหร่ หากว่าดวงดาวต้องการจะสวยและหากว่าดวงดาวจะสวยได้ ให้มากกว่าแม่สาวอีกคนในบ้านนี้

ดวงดาวเดินออกไปจากห้องหล่อนแล้ว สายแก้วทรุดร่างลงที่เดิม เหม่อมองไปนอกหน้าต่างนั่นอีก

นานแล้วที่หล่อนมาอยู่ที่นี่กับสามีเศรษฐี อดีตหล่อนเป็นนางงามสงกรานต์เชียวนะ เมื่อนึกถึงตรงนี้ สายแก้วก็ยิ้ม อายุหล่อนได้สักสิบแปดก็ถูกจับส่งประกวดนางสงกรานต์ หล่อนไม่มีความรู้มากมายแค่ชั้นประถมเท่านั้น แต่หล่อนก็สวยเลอเลิศจนไม่เป็นอันเรียนต่อเพราะใครต่อใครต่างก็หมายตาจะให้หล่อนเป็นนั่นเป็นนี่...แล้วหล่อนก็ได้เป็นนางสงกรานต์ สองปีสามปีที่ประกวดนางงาม แล้วหล่อนก็ได้สามี

หล่อนว่าหล่อนเลือกหาสามีได้ดีแล้ว ไม่เหมือนเพื่อนๆ นางงามหลายคนที่ได้ไปเป็นเมียน้อยเขาเท่านั้น หล่อนได้เป็นเมียเศรษฐี พ่อหล่อนสืบอย่างรอบคอบว่า เจนภพ เป็นเศรษฐีจริงๆ ไม่มีภรรยาเพราะภรรยาเขาเสียชีวิตไปนานถึงสามปีแล้ว มีแต่ลูกสาวคนเดียวชื่อดวงเดือน หล่อนยอมที่จะแต่งงานกับเจนภพวัยเกือบห้าสิบ ในขณะที่หล่อนเพิ่งจะแค่ยี่สิบปีเท่านั้น

“แม่ใหญ่คะ...” เสียงเรียกอีกครั้ง ที่ด้านนอกห้อง

สายแก้วขมวดคิ้ว รู้ทันทีว่าเป็นใคร ลงว่ามีมารยาทมากมายขนาดนี้

“แม่มารยาทงาม มีอะไรยะ เปิดเข้ามาเลยย่ะ...ทำดัดจริต” เสียงของสายแก้วบ่งบอกความรู้สึกที่มีต่อคนมาเคาะประตูได้เป็นอย่างดี หน้าที่ผ่องใสเมื่อครู่ในยามที่อยู่ลำพังงอเง้าไม่งามเหมือนเมื่อครู่เลย

ดวงเดือนก้าวเข้ามาพร้อมใบหน้าที่มีรอยยิ้มเย็นๆ หญิงสาวมีรอยยิ้มอย่างนี้อยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะพบอะไร ดีมาก ดีน้อย หรือไม่ดีเอาเลย ระหว่างตัวเองกับผู้หญิงคนที่เธอเรียกขานว่า แม่ใหญ่

“พ่อให้มาตามค่ะ มีแขกจากกรุงเทพฯ เพื่อนๆ ท่าน”

“มากันอีกแล้วเรอะ...” สายแก้วร้องออกมา สีหน้าแย่ไปกว่าเก่า สายแก้วไม่เคยนิยมชอบสังคมของคนเป็นสามีเลย ทำไมจะต้องมีเพื่อนด้วยนะ มากันตาละทีต้องต้อนรับวุ่นวาย หมดเหล้าหมดกับแกล้มหมดทุกๆ อย่างที่หล่อนไม่ต้องการให้หมด หล่อนไม่ชอบรับแขกราคาแพงๆ หล่อนเสียดายและที่สำคัญ หล่อนไม่อยากปั้นหน้ายิ้มใส่ใครในเมื่อหล่อนไม่ชอบ

ดวงเดือนทำท่าจะเดินออกไป หากสายแก้วเรียกไว้

“เดี๋ยวก่อนเดี๋ยว นี่แก ไปบอกพ่อแกไปว่าแม่ไม่สบายปวดหัวมาก มีอะไรก็คุยกันไป อย่ามายุ่งกับแม่บอกอย่างนี้เลยนะ ต่อหน้าแขกๆ นั่นแหละ อ้อแล้วอย่าลืมล่ะว่าบอกแล้วก็ทำหน้าไม่พอใจด้วย แสดงออกไปเลยแม่เดือนแบบว่า ข้าไม่พอใจนะ แบบนี้ เข้าใจนะ”

“ค่ะ” ดวงเดือนก้าวออกไป ในใจไม่สบาย หลายครั้งที่สายแก้วให้หล่อนทำอย่างนี้ เป็นการบังคับกลายๆ จะไม่ทำก็ไม่ได้ ดีแต่ว่าเธอเข้าใจไม่พูดแบบที่สายแก้วสอนมาเท่านั้น

“แม่ใหญ่ปวดหัวค่ะพ่อ มีอะไรก็ตามสบายกันนะคะ หนูจะดูแลเองค่ะ”

เจนภพมองหน้าลูกสาว รู้แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร แต่เขาก็ยิ้มได้เมื่อเห็นว่าดวงเดือนนั้นเป็นเด็กดีอย่างไร ดวงเดือนเป็นลูกเขาไม่ใช่ลูกขอมาเลี้ยงแบบดวงดาวนั่น

สายแก้วเมียเขาไม่รักดวงเดือน ก็ไม่เป็นไร เขารักเอง ลูกเขาเลือดในอกเขาทั้งคนนี่นา

 

“แม่...ดีไหม” ดวงดาวก้าวเข้ามาเหมือนอย่างเคย ประตูไม่เคยเคาะปุบปับก็ก้าวเข้ามาเลยบ้านนี้ เป็นบ้านของพ่อหล่อนนี่นาจะไปทำเกรงใจใครเขาเล่า หล่อนจะเข้าจะออกห้องไหนตรงไหนเมื่อไหร่ก็ได้

“ไหนลูก...” สายแก้วละมือจากแคตตาล็อคเสื้อผ้า เงยหน้ามองลูกสาว

“ก็ขาวดีนี่...” หล่อนมองหน้าลูกสาวอย่างอึดอัด หน้าดวงดาวขาวมากก็จริง แต่ดูเหมือนจะผิดธรรมชาติอยู่มากจริงๆ ผิวของดวงดาวไม่ขาว เป็นคนผิวสีแทนแต่ค่อนไปทางคล้ำไม่แทนขาวเนียนเหมือนน้ำผึ้ง จมูกดวงดาวไม่มีดั้งปากค่อนข้างหนา คิ้วนั้นก็บางจนมองเกือบไม่เห็น รูปหน้าของดวงดาวไม่สวยเลยมีสวยอยู่ที่เดียวก็ดวงตา

สายแก้นึกถึงความหลัว ตอนนั้นหล่อนแต่งงานกับเจนภพได้สามปี อยากได้ลูกใจจะขาดแต่เจนภพไม่มีลูกกับหล่อนได้เพราะอะไรก็ไม่รู้ พยายามจะพากันไปตรวจ แต่เจนภพไม่ไปสักทีและเมื่อหล่อนชวนเขาไปขอเด็กมาเลี้ยงเจนภพก็ตามใจหล่อน ได้เด็กหญิงหน้าตาบ้องแบ๊วมาคนหนึ่ง

ตอนนั้นดวงดาวน่ารักมาก ผิดกันไกลลิบลับ ร่างกลมป้อมอ้วนเหมือนลูกหมูตัวน้อยๆ ใครเห็นใครก็รัก ช่างประจบ ช่างพูด แต่ดวงดาวเมื่อเริ่มเรียนดูก็รู้ว่าเรียนไม่เก่ง แม้เจนภพจะจ้างครูมาสอนพิเศษที่บ้านหลายคน ทว่า ดวงดาวก็เอาดีทางเรียนไม่ได้ สายแก้วตามใจลูกที่เมื่อจบมอสามหล่อนก็ให้ลูกเลือกเรียนตามที่ดวงดาวขอ

“หัวดาวไม่ดี อยู่บ้านปรนนิบัติพ่อแม่ดีกว่านะคะ”

“ใช่นะพ่อ...” สายแก้วสนับสนุน “ลูกเศรษฐีเรียนไปทำไม สมบัติมีจะท่วมหัวเรียนไปก็เท่านั้น”

เจนภพไม่มีปัญญาที่จะว่าลูกและเมีย เมื่อดวงดาวไม่รักเรียนเขาก็เงียบไป ส่วนดวงเดือนเรียนต่อไปโดยความไม่เห็นชอบนักของสายแก้ว

“จะเรียนทำไมให้เปลืองเงินทอง แกหามาเองหรือไงเงินน่ะ นี่ จะบอกให้นะ แกเรียนได้แค่มอปลายเท่านั้นนะ เรียนต่อไปมากกว่านี้ฉันไม่ส่งหรอก แม่แกก็ไม่ได้มาช่วยพ่อแกหา อยู่ๆ แกจะมาชุบมือเปิปไปไม่ได้ ดวงดาวเขายังไม่เรียนแกก็ไม่ต้องเผยอ...”

นึกถึงดวงเดือนแล้วสายแก้วก็แปลบในหัวใจ มันเหมือนมีหนามยอกอก ตอกย้ำเจ็บปวดอยู่เกือบจะตลอดเวลา เมื่อก่อนบ้านนี้ไม่มีดวงเดือน ก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย สายแก้วคิดแล้วคิดอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนมีอะไรเข้าไปทับถมในใจให้คุกรุ่น

ดวงเดือน...เออนะหากว่ามันจะไม่สวยเหมือนดวงดาวก็จะดีหรอก แต่นี่มันสวย...สวยเหมือนแม่มันไม่มีผิด แม่มันเป็นเมียเจนภพ สามีแก่ของหล่อนเอง เมื่อคราวที่หล่อนแต่งงานกับเขา ก็ไม่มีวี่แววว่าเจนภพจะมีใครที่ไหนอีกเลย นอกจากคุณรำพาเมียเก่าที่ตายไปนานนั่นคนเดียว เจนภพเป็นเศรษฐีสูงวัยที่ไร้ภรรยาหน้าตาท่าทางดีจนสาวแก่แม่ม่ายในสังคมไฮโซไซตี้ พยายามทอดสะพานมาให้แก่เขา แต่เขาก็ตกหลุมรักหล่อนสาวคราวลูก หล่อนเป็นเทพีเมืองเหนือชื่อเสียงขจรขจาย เขาทำทุกอย่างจนได้แต่งงานกับสายแก้วแล้วก็พาสายแก้วมาอยู่ที่บ้านนี้ บ้านทรงสเปนหลังใหญ่อยู่ห่างจากกรุงเทพฯ ประมาณห้าสิบกิโลเมตร จังหวัดนี้เป็นจังหวัดเล็กๆ แต่เศรษฐกิจดีเยี่ยม เจนภพมีธุรกิจสองสามอย่าง ที่ทำเงินให้เขาปีละมากพอที่จะเข้าขั้นให้คนรอบข้างเรียกเขาว่าเศรษฐี

สายแก้วแต่งงานกับเขาหวังหนักหนาว่าจะได้เป็นทุกอย่างของเจนภพ เจนภพก็หลงใหลหล่อนมากเหมือนกัน หล่อนไม่มีลูกกับเขาแม่จะอยู่กันหลายปี ที่สุดหล่อนก็ให้เขาไปทำเรื่องขอเด็กมาเลี้ยง ดวงดาวเมื่อเล็กๆ คือสายใยรักที่ทำให้เขาและหล่อนอยู่ร่วมกันได้โดยไม่มีปัญหาเหมือนแต่แรกๆ สายแก้วเลี้ยงดูดวงดาวได้ไม่ถึงสองปีก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นที่บ้านหลังสวยของสายแก้ว

ผู้หญิงสวยเหมือนนางฟ้าอุ้มลูกวัยสามขวบเข้ามาในบ้าน ประจานเจนภพว่าไข่แล้วทิ้งไม่รับผิดชอบ

สายแก้วเห็นเจนภพหน้าซีด เขายอมรับว่านั่นลูกของเขา สายแก้วเต้นเพราะไม่ยอม แต่เจนภพใหญ่กว่าในบ้าน เรื่องลงเอยว่าเจนภพรับเอาลูกไว้คนเดียวส่วนแม่ของดวงเดือนนั้นรับเงินไปจากเจนภพก้อนหนึ่งก็ไปจากบ้านนี้

ลูกของเจนภพกับนางคนนั้นชื่อดวงเดือน เจนภพผัวแก่ของหล่อนเป็นคนตั้งให้เองเมื่อได้มาอยู่ด้วยกัน แต่เด็กนั่นกว่าจะยอมรับว่าชื่อดวงเดือนก็นานหลายวันเพราะแกมีชื่ออยู่แล้วว่า บุญตา เจนภพเฝ้าบอกเฝ้าเอาใจจนสายแก้วหมั่นไส้ หลายวันกว่านังเด็กผอมหัวโตนั่นจะยอมรับว่าเป็นดวงเดือน ไม่ใช่แม่บุญตา

ตอนนั้นดวงเดือนผอมกะหร่อง แขนขาเก้งก้าง ผมเผ้าหยิกหยอยเป็นกระเซิง เจนภพหาคนมาเลี้ยงดวงเดือนอย่างดี และสอนให้ดวงเดือนเรียกหล่อนว่าแม่ใหญ่ สายแก้วไม่ชอบเลย มันไม่ใช่เพราะว่าโบราณหรอกนะหล่อนไม่ชอบให้ดวงเดือนมาเรียกขานหล่อนมากกว่า ไม่ว่าจะเรื่องไหน อย่างไร

ยิ่งโต ดวงเดือนก็ส่อเค้าว่าจะยิ่งสวย แต่ดวงดาวกลับยิ่งแย่ลงจนสายแก้วไม่สบายใจ

จากเด็กน่ารักกลายเป็นเด็กน่าชัง ทั้งนิสัยและรูปร่าง สายแก้วรู้...ว่านิสัยของดวงดาวไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หล่อนก็พยายามที่จะสอนและบอกทุกอย่างที่คิดว่าดี จริงอยู่...สายแก้วเรียนมาน้อย แต่สายแก้วก็รู้ว่าอะไรดีไม่ดี หล่อนชอบอ่านหนังสือ ชอบดูทีวี ประสบการณ์รอบข้างสอนให้หล่อนได้รู้ว่าถูกผิดเป็นอย่างไร หล่อนนำสิ่งต่างๆ มาสอนลูก และดวงดาวก้รับฟัง รับทราบ แต่ไม่ปฏิบัติตาม สายแก้วก็แสนจะอ่อนใจจะตีจะด่าหรือก็ทำไม่ได้ เลี้ยงดูอย่างดีมากับมือจะให้ตีดวงดาว สายแก้วทำไม่ได้ บางครั้ง สายแก้วยังคิดว่า

ดาวดวงช่างเหมือนหล่อยเสียนก

นิสัยแบบนี้ถอดมาจากหล่อนเลย รับรู้ไม่รับฟัง ไม่ทำตามในเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แม้จะรู้ว่ามันไม่ดี แต่ก็ยังดึงดันที่จะทำ ทำให้มันสะใจ ก็อย่างนี้ ที่หล่อนว่ากล่าวดวงเดือนไม่ถนัดนัก สามีแก่หล่อนก็ยังว่า

“แก้วน่ะว่าลูกไม่ได้หรอก เกรงใจลูก เพราะลูกนั่นมันนิสัยเหมือนแก้ว...อย่างนี้อีกต่อไปวันข้างหน้า อนาคตก็ไม่มั่นคง เพราะลงว่าจิตใจเป็นแบบนี้แต่แรก ก็จะติดตัวตลอดไป”

สายแก้วยิ้มเยาะสามีแก่ๆ ของหล่อน เจนภพบอกสอนอะไรลูกเมียไม่เป็นเหมือนกันนั่นแหละ เขาเรียนมาน้อย พ่อแม่ทิ้งมรดกเอาไว้ให้และเขาก็ค่อนข้างจะขยันมุมานะ เขาจึงได้ร่ำรวย เขารู้แจ้งเรื่องการงานในสวนส้มโอที่มีเป็นร้อยๆ ไร่ และรู้เรื่องตลาดหุ้น แต่เขาไม่รู้แจ้งเรื่องชีวิตเท่าไหร่ หล่อนมาอยู่กับเขาก็ใช่ว่าจะถูกใจไปเสียหมด เมื่อไหร่กันต้องมานั่งเอาใจเขาปรนนิบัติอย่างไม่เคยทำกับใครมาก่อน เขาแก่ลงทุกวันยิ่งน่าเบื่อ ทำอะไรให้ก็ไม่ค่อยจะถูกใจนัก หลายครั้งหล่อนก็เบื่อหน่ายเหมือนกัน

สายแก้วยกหน้าที่บางอย่างที่ไม่อยากทำให้นางอุบลคนเก่าคนแก่ของบ้านนี้ นางอุบลเอาใจเจ้านายเก่งและค่อนข้างจะรู้ใจ สายแก้วขอแยกห้องกับเจนภพเพราะเบื่อเสียงกรนอันสนั่นหวั่นไหวในยามค่ำคืน ในวัยห้าสิบกว่าที่กรำงานมาเกือบตลอดชีวิตทำให้ร่างกายเขาไม่เหมือนเดิม เหมือนคนอายุสักหกสิบห้า สายแก้วยังอวบอัด ยังมีความต้องการในรสเพศ แต่นานๆ ครั้ง หล่อนถึงจะได้ลิ้มรสจากเขาซึ่งกว่าจะเป็นไปได้ก็แทบว่าปางตาย สายแก้วเบื่อที่ต้องมานั่งปั้นผีลุกปลุกผีนั่ง อารมณ์หล่อนจะเสีย จะค้าน จนต้องหันไประบายกับคนรอบข้าง

เมื่อเจนภพยอมให้แลกหล่อนก็จัดห้องนี้เสียเลิศเลย จัดให้สะใจให้หายอยาก ทดแทนสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิตแรกๆ ก็พอทดแทนกันได้ บางคืนเจนภพเข้ามาหาหล่อนอย่างพิศวาส สำเร็จบ้างล้มเหลวบ้าง แต่สายแก้วก็จำยอมรับ สภาพเขาแก่แล้ว ทำอย่างไรได้ ในเมื่อหล่อนเลือกเดินทางชีวิตนี้เองตั้งแต่ต้น

สายแก้วมีสังคมเล็กๆ ในบ้านที่น่าเบื่อหน่าย สามีออกจากบ้านไปเกือบทุกวันไปในสวยไปดูแลคนงาน ไปกรุงเทพฯ ไปในเมือง นั่นคือสิ่งที่เขาต้องไปทำเกือบจะทุกวัน งานเขาทำได้เก่ง

คิดแล้วสายแก้วก็เครียดแค้น ยามเห็นสามีนั่งรถออกไปจากบ้านหล่อนได้แต่กัดปาก

งานละเก่งนักแต่เรื่องบางเรื่องที่ต้องทำ ทำไมไม่เก่งเลยไม่รู้

“แม่...คิดอะไรน่ะ...” ดวงดาวนั่งมองหน้าแม่ ไม่เคยรู้ว่าตัวเองมาจากไหนหรอก เคยแว่วเหมือนกันว่า ตัวเองไม่ใช่ลูกสาวพ่อแม่บ้านนี้ แต่เป็นเด็กที่เขาขอมาเลี้ยงแม่เมื่อถามพ่อ พ่อหัวเราะบอกว่า

“ตอนนั้นเจ้าเกิดมาเลี้ยงยาก เลยต้องพูดกันแบบนี้ โบราณบอกว่าให้พูดว่าขอมาเลี้ยงจะได้เลี้ยงง่ายๆ อย่าไปเชื่อใครเลยลูก เขาก็พูดกันไป ไม่ใช่ลูกพ่อแล้วจะลูกใคร...”

สำหรับแม่ บอกหล่อนว่า

“แกเป็นลูกพ่อแม่คนเดียวรู้ไหมดวงดาว พ่อแม่มีลูกคือเจ้าคนเดียว ดวงเดือนนั่นต่างหากที่ไม่ใช่ลูกพ่อลูกแม่ เป็นลูกคนอื่น พ่อถึงให้เรียกว่าแม่ใหญ่ไงลูก”

ดวงดาวไม่สนใจดวงเดือนเท่าไหร่ในทีแรกเพราะรู้ว่าเป็นลูกกาฝากตามที่แม่ชอบพูดกรอกหูอยู่ทุกวันทุกวี่แต่เมื่อโตขึ้น ชักคิดมากเหมือนกันยิ่งดวงเดือนสวยกว่ามากก็ยิ่งไม่พอใจ

สายแก้วมองหน้าลูกสาวใหม่ รอยยิ้มปรากฏออกมาทันที

“ก็มองว่าทำไมดวงตาของดวงเดือนสวยนัก ตาแม่ไม่สวยเลย ดูซิ โตแต่ไม่สวยเหมือนดวงดาว นี่เมื่อตอนเล็กๆ นะตาหนูวาววับเลยละพ่อเลยตั้งชื่อว่าดวงดาว” สายแก้วพูดอย่างนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ รู้แต่ว่าพูดแล้วลูกสบายใจก็อยากจะพูด

“แม่พูดอยู่เรื่อยนั่นแหละว่าตาสวย...” คราวนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ เสียแล้ว ดวงดาวไม่สบอารมณ์ขึ้นมา “ตาสวยอย่างเดียวทำอะไรได้...ดูปากดาวซิ หน้าเซียว เหมือนนางเงาะป่า”

“อย่างนี้เขาเรียกว่าปากอิ่มจะลูก อย่าคิดมากซี คุณพรเขาก็สอนวิธี้เขียนปากให้แล้วไม่ใช่หรือ ปากอย่างนี้ หากเขียนตามที่เขาบอกก็จะดูอวบอิ่ม...จมูกก็แลเงาเอาหน่อย”

“แต่มันเสียเวลา” ดวงดาวสะบัดหน้า นัยน์ตาขุ่นมัว “ทำไมนะ ทำไมดาวไม่สวยเหมือนยายเดือน แม่ก็สวย ดาวทำไมไม่สวย...” ท้ายประโยค หล่อนแผดเสียงออกมา

สายแก้วเม้มปาก ยังตอบลูกไม่ได้