ดอกไม้ดอกสุดท้าย

รวมบทกวีร่วมสมัย ผลงานผู้เขียน มือนั้นสีขาว "ศักดิ์สิริ มีสมสืบ" กวีจากเวทีประจำบนหน้าหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง ระหว่างปพุทธศักราช 2547-2551นั้น ท่ามกล่ามบ้านเมืองของเราที่ห่างไกลจากคำว่าปกติสุข ต่างยึดถือความคิดของตนเป็นสัจธรรมเดียว สถานการณ์บ้านเมืองได้ขับไสไล่ต้อนผู้คน จากที่เคยเป็นมิตรสหายก็กลับกลายเป็นศัตรูกันชั่วข้ามคืน บ้างก็เลิกคบค้าสมาคมกัน ถ้อยคำปารถนาดีจากผู้มีวิจารณญาณกลายเป็นสิ่งที่ต้องโต้ตอบเมื่อไม่สอดรับกับความคิดฝ่ายตน ซึ่ง "ศักดิ์สิริ มีสมสืบ" ทำได้เพียงบอกกล่าวเรื่องราวผ่านการเขียนของเขา และยังพยายามแนะนำผ่านมุมมองในการพินิจพิจารณาป้ญหานานาอย่างมีอารมณ์ขัน ถือเป็นอาวุธสำคัญเฉพาะตัวที่ทำให้บทกวีของศักดิ์สิริ มีสมสืบมักเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของผู้อ่านได้อย่างมีประสิทธิภาพเสมอ แม้หลายสิ่งหลายอย่างจะยับเยินย่ำแย่ แต่ใช่จะไร้หวังเสียทีเดียว