ดวงใจซ่อนรัก (เฌอมาลี)

บทที่ 1

สมาชิกใหม่

ณ บ้านนิเวศน์สกุลรัตนา

"เธียร ธาม  แม่มีคนจะแนะนำให้ลูกๆรู้จักจ้ะ" เสียงจาก 'สายสมร' หญิงวัยห้าสิบต้นๆท่าทางใจดีบอกกับลูกชายสุดหล่อทั้งสอง ก่อนจะกวักมือเรียกเด็กสาวที่ยืนแอบอยู่ตรงทางเข้าห้องรับแขก

"หนูบัวมานี่ลูก"

เด็กสาววัย 13 ปี ค่อยๆโผล่หน้ากลมแป้นและรูปร่างเจ้าเนื้อเข้ามา ก่อนจะส่งยิ้มนอบน้อมให้กับชายหนุ่มคนแรกที่มองมาด้วยสายตาเป็นมิตร แต่พอไล่มองไปที่ชายหนุ่มอีกคนที่มองมาด้วยสายตาแปลกๆพร้อมใบหน้าติดจะบึ้งตึงก็ผลุบหายไปยืนแอบหลังผนังด้านนอกห้องรับแขกอีกครั้ง

"คุณแม่ไปเก็บเด็กที่ไหนมาครับ" ธามไทบุตรชายคนเล็กวัย 21ปี ถามมารดาออกไปด้วยความสงสัย

"ใช่เด็กที่คุณแม่บอกว่าเป็นหลานของป้ามานีหรือเปล่าครับ" เธียรธรรมบุตรชายคนโตวัย 26 ปีถามอย่างคนที่พอทราบเรื่องมาบ้าง เนื่องจากมารดาได้เคยเกริ่นไว้ว่าเธอกำลังจะรับอุปการะเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นหลานของแม่ครัวที่เพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาด้วยโรคประจำตัว โดยป้ามานีมีหลานสาวกำพร้าซึ่งเป็นลูกของลูกสาวเธอที่ไปทำงานที่ญี่ปุ่นและมีสามีที่นั่น แต่มารู้ตอนหลังตั้งท้องว่าสามีคนนั้นมีภรรยาอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว เธอจึงอุ้มท้องลูกกลับมาที่เมืองไทย และสิบปีให้หลังก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทิ้งลูกน้อยไว้กับผู้เป็นแม่ที่มาทำงานเป็นแม่ครัวอยู่ที่บ้านนิเวศน์สกุลรัตนา ป้ามานีจึงได้ฝากให้ญาติห่างๆที่อยู่ละแวกเดียวกับบ้านของลูกสาวคอยดูแลและก็จะคอยส่งเงินไปให้ทุกเดือนเป็นค่าใช้จ่าย แต่พอป้ามานีเสียชีวิตไปทางญาติก็ไม่อยากจะรับภาระดูแลหลานสาวคนนี้อีกจึงได้ติดต่อมาที่คุณแม่ของเขา  ซึ่งคุณแม่เขาก็ยินดีที่จะรับอุปการะ เนื่องจากป้ามานีทำงานรับใช้ท่านมานานหลายสิบปี และอีกอย่างคุณแม่เขาก็อยากจะมีลูกสาวมานานแล้ว

"ใช่จ้ะ" สายสมรตอบก่อนจะหันไปเรียกเด็กสาวอีกครั้ง

"หนูบัวเข้ามาเถอะจ้ะ พี่ๆเขาไม่กัดหรอกไม่ต้องกลัว "  หญิงสูงวัยกระเซ้าหยอกให้เด็กสาวคลายกังวล บัว หรือบัวชมพู พอได้ยินผู้อุปการะคนใหม่เรียกอีกครั้งก็ตัดสินใจเดินเข้าไปเพราะไม่อยากจะทำให้ท่านรำคาญใจ ร่างอวบที่เดินก้มหน้าค่อยๆเยื้องย่างเข้ามาทีละก้าวอย่างช้าๆทำเอาธามไทถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญ

"เดินช้าอย่างนั้นแล้วกี่วันจะถึง"

"ตาธาม เงียบไปเลยนะ" มารดาหันไปเอ็ดลูกชายคนเล็ก

"ผมมีนัดกับอาจาย์ปยุตเรื่องเอกสารเรียนต่อปริญญาโทนะครับคุณแม่ ไม่มีเวลาจะมานั่งรอใครได้ทั้งวัน" เสียงทุ้มเนิบนาบฟังเอื่อยๆแต่ก็แฝงความดุไว้จนเด็กสาวกลัวตัวลีบ

"หนูบัวมานั่งข้างๆป้านี่มา" หญิงสูงวัยตบมือลงบนโซฟาที่ว่างด้านข้าง

"ค่ะคุณป้า"

"ป้าจะแนะนำให้หนูรู้จักกับลูกชายป้านะจ๊ะ คนนั้นชื่อเธียรธรรม ส่วนอีกคนชื่อธามไท หนูบัวเรียกพี่เธียรกับพี่ธามก็แล้วกันจ้ะ"

"ค่ะ" คนตัวเล็กตอบรับเบาๆ ก่อนจะยกมือไหว้ชายหนุ่มทั้ง 2 คน เธียรธรรมรับไหว้ตอบ ส่วนธามไทแค่พยักหน้ารับ

"เธียร ธาม  นี่หนูบัวหรือบัวชมพู ต่อไปนี้หนูบัวจะมาอยู่ที่นี่กับพวกเรา  แม่ขอให้ลูกทั้งสองเอ็นดูน้องด้วยนะจ๊ะ" เธียรธรรมรับคำมารดา ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้น้องสาวคนใหม่ บัวชมพูยิ้มตอบผู้ชายท่าทางใจดีคนนั้น ก่อนจะหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อประสานกับสายตาคมเข้มของผู้ชายอีกคนที่มองมายังเธอด้วยสายตาที่ไม่สามารถตีความหมายได้

"แค่นี้ใช่ไหมครับธุระของคุณแม่ นั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" พูดจบธามไทก็พาร่างสูงใหญ่ของตัวเองเดินออกไปจากห้องทันที

และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้บัวชมพูได้มาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ จากเด็กสาววัย 13 ปี รูปร่างติดจะเจ้าเนื้อ  เปลี่ยนเป็นหญิงสาวตัวเล็กแต่อวบอิ่ม มีอกอวบ เอวคอด และสะโพกผายดูสมส่วน ไม่ใช่ผอมบางเหมือนนางแบบ ด้วยส่วนสูง 158 เซนติเมตรทำให้บัวชมพูดูเป็นผู้หญิงที่น่าทะนุถนอม เธอไม่ใช่ผู้หญิงสวยจัดแต่ออกแนวน่ารัก อาจจะเป็นเพราะเธอมีบิดาเป็นชาวญี่ปุ่นเลยทำให้เธอช่างดูน่ารักคล้ายตุ๊กตาญี่ปุ่นนัก หญิงสาวมีผิวขาวอมชมพู ใบหน้ารูปหัวใจ ดวงตากลมโต ปากอิ่มเป็นกระจับ จมูกโด่งรั้น ผมยาวดำสลวยถึงกลางหลังและแก้มยุ้ย ซึ่งเพราะแก้มใสๆยุ้ยๆนี่เองจึงทำให้เธอยังดูเหมือนเด็กสาวมากกว่าหญิงสาวที่กำลังจะจบมหาวิทยาลัยในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้านี้

ชีวิตของบัวชมพูเหมือนถูกกำหนดเส้นทางการเดินไว้แล้ว ซึ่งเธอก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรกลับชอบเสียอีกที่จะอยู่ในกรอบที่ผู้มีพระคุณอย่างสายสมรสร้างไว้ให้ และท่านก็ไม่เคยบังคับแต่เป็นเธอเองต่างหากที่ไม่คิดจะดิ้นรนขวนขวายออกนอกกรอบเอง เธอจะดิ้นรนไปทำไมล่ะ ในเมื่อกรอบที่ท่านขีดไว้ให้มันดีงามเกินกว่าที่เธอจะหาเองได้ สายสมรบอกว่าหลังเรียนจบจะให้เธอเข้าไปทำงานที่บริษัทเอสเอสเอ็นคอนสตรัคชั่นจำกัด ซึ่งเป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่ของตระกูลนิเวศน์สกุลรัตนา และมีเธียรธรรมพี่ชายใจดีของเธอเป็นผู้บริหาร  บิดาของพี่ชายทั้งสองได้เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุซึ่งในขณะนั้นเธียรธรรมมีอายุได้เพียง 24 ปีและต้องเข้ามาบริหารงานต่อจากผู้เป็นบิดา ส่วนธามไทตอนนั้นอายุได้ 19 ปีและกำลังเรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีที่ 2 แต่ก็ได้เข้ามาช่วยพี่ชายดูแลงานจนเรียนจบปริญญาตรีและได้เดินทางไปศึกษาต่อยังต่างประเทศ  พี่เธียรเป็นผู้ชายในฝันของสาวๆหลายคน โดยเฉพาะเพื่อนๆเธอที่ต่างพากันอิจฉาที่เธอโชคดีได้อยู่ร่วมบ้านกับผู้ชายเพอร์เฟคแบบนี้  เพื่อนเธอพูดถูกเพราะเธอรู้สึกโชคดีจริงๆที่ได้เข้ามาอยู่ในครอบครัวนี้ แต่ไม่ใช่เพราะได้อยู่ร่วมบ้านกับผู้ชายหน้าตาดีที่เป็นชายในฝันของสาวหลายๆคนแต่เป็นเพราะความรักและการดูแลเอาใจใส่จากสายสมรและลูกชายคนโตของคุณป้าที่มีให้กับเธอมาตลอดหลายปี ส่วนลูกชายอีกคนนะหรอ อย่าให้พูดถึงเลย อามรมณ์แปรปรวนผีเข้าผีออกตลอดจนเธอตามอารมณ์ไม่ทัน ช่วงปีแรกที่เธอได้อยู่ที่บ้านหลังนี้เป็นช่วงที่ธามไทเรียนจบมหาวิทยาลัยและกำลังเตรียมตัวไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เธอเลยมีโอกาสได้อยู่ร่วมบ้านกับเขาแค่ไม่กี่เดือน แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่ได้เจอชายหนุ่มอีกเลย เพราะธามไทจะกลับมาเยี่ยมบ้านปีละครั้ง และช่วงปิดเทอมใหญ่ของทุกปีสายสมรก็จะพาเธอไปเรียนภาษาเพิ่มเติมและถือโอกาสเยี่ยมเยียนลูกชายคนเล็กไปในตัว โดยช่วงตอนที่เธอเรียนชั้นมัธยมนั้นเวลาสายสมรพาเธอไปอังกฤษท่านจะอยู่เป็นเพื่อนจนเธอเรียนจบคอร์สภาษา แต่พอเธอเข้ามหาวิทยาลัยท่านก็จะไปส่งเธอและอยู่ด้วยแค่1-2สัปดาห์ หลังจากนั้นก็จะทิ้งเธอไว้กับธามไทคนหน้าดุตามลำพังเป็นแรมเดือน ท่านบอกว่ามีพี่ธามคอยดูแลอยู่ท่านเลยวางใจ ท่านคงไม่รู้หรอกว่าลูกชายคนเล็กของท่านทำท่าจะกินหัวเธอมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ใช่ว่าเขาจะใจร้ายตลอด เพราะบางทีชายหนุ่มก็ใจดีจนเธอทำตัวไม่ถูก เธอเคยแอบนินทาธามไทอยู่หลายครั้งว่าอารมณ์เขาไม่ต่างจากผู้หญิงวัยหมดประจำเดือน หรือไม่แน่ธามไทอาจจะเป็นโรคอารมณ์สองขั้วหรือที่เรียกอีกอย่างว่าไบโพล่าร์โดยที่เขาไม่รู้ตัวเองก็ได้ (Bipolar disorder)

เฮ้ออ บัวชมพูถอนใจออกมาอย่างกลัดกลุ้มเมื่อนึกไปถึงว่าอีกไม่กี่เดือนธามไทก็จะเดินทางกลับมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวรแล้ว แค่คิดว่าจะต้องอยู่ร่วมบ้านกับเขาขึ้นมาก็ทำเอาเธอสยองจนขนลุกขนชันไปหมด

ธามไทได้เดินทางไปศึกษาต่อปริญญาโทด้านวิศวกรรมโยธาและปริญญาเอกด้านวิศวกรรมโครงสร้างที่ประเทศอังกฤษและอยู่ทำงานหาประสบการณ์ต่ออีก 2-3 ปี คุณป้าของเธอบอกว่าลูกชายคนเล็กไม่ชอบงานด้านบริหาร แต่โชคดีไปที่เธียรธรรมชอบงานด้านนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นธุรกิจรับเหมาก่อสร้างขนาดใหญ่ของตระกูลคงจะไม่มีผู้บริหารมาสืบทอดกิจการแน่ๆ

"เป็นอะไรไปจ๊ะป้าเห็นเราเอาแต่นั่งใจลอยแล้วก็ถอนหายใจมานานสองนานแล้วนะ" เสียงที่ดังขึ้นทำคนนั่งเหม่อสะดุ้งตกใจ พอหันมาเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มหวานประจบ

"ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะคุณป้าขา บัวแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย" ร่างเล็กขยับตัวก่อนจะล้มตัวนอนหนุนตักนุ่มของผู้เป็นป้าที่เดินมานั่งอยู่ข้างๆ สายสมรมองคนตัวเล็กอย่างไม่ค่อยจะเชื่อคำนักแต่ก็ไม่คิดจะคาดคั้นเอาคำตอบ เธอเห็นหลานสาวคนโปรดออกมานั่งอ่านหนังสือที่ศาลาริมน้ำ แต่แทนที่จะจะตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือเหมือนปกติ กลับเห็นหน้าจิ้มลิ้มมองออกไปที่กลางบึงอย่างเหม่อลอยและก็ถอนหายใจออกมาหลายต่อหลายครั้งเหมือนคนกำลังคิดไม่ตกกับอะไรสักอย่าง

"เอาเถอะจ้ะไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก แล้วนี่โตเป็นสาวขนาดนี้แล้ว ยังจะชอบมาอ้อนป้าเป็นเด็กๆอยู่ได้" สุ้มเสียงเหมือนบ่นว่าแต่ใบหน้ากลับเปี่ยมไปด้วยความสุขพร้อมกับมืออวบอูมลูบไปที่เส้นผมนุ่มสลวยเบาๆอย่างเอ็นดู

"ก็บัวรักคุณป้านี่คะ รักที่สุด ถ้าไม่มีคุณป้าบัวก็คงจะไม่มีวันนี้" เสียงหวานออดอ้อน

"ไม่ต้องมาทำเป็นปากหวานเลย แล้วนี่ป้าบอกไปหลายครั้งแล้วนะจ๊ะว่าให้หยุดคิดมากได้แล้ว เพราะถ้าไม่มีหนูบัวป้าก็คงจะเป็นคนแก่ขี้เหงาอยู่เฝ้าบ้านคนเดียว" คำพูดของผู้เป็นป้าทำให้บัวชมพูใช้แขนเรียวโอบรัดเอวของสายสมรก่อนจะซุกหน้ากับเอวหนาที่มีหน้าท้องน้อยๆนั้น

"คุณป้าไม่ต้องห่วงนะคะ บัวจะคอยดูแลคุณป้าและจะไม่มีวันปล่อยให้คุณป้าเหงาเด็ดขาดค่ะ"  เสียงอู้อี้บอกแนบติดกับหน้าท้องของสายสมร

"หยุดอ้อนคุณแม่พี่ได้แล้วน้องบัว แค่นี้คุณแม่พี่ก็หลงหลานสาวจนลูกชายแบบพี่กลายเป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว" เสียงที่ดังขึ้นทำให้สองสาวต่างวัยหยุดอารมณ์ซาบซึ้งและหันไปมองต้นเสียง บัวชมพูหัวเราะคิกคักออกมาอย่างชอบใจ ส่วนมารดาก็ได้แต่ค้อนตาคว่ำ

"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลยเราน่ะ ทำอย่างกับว่าเคยอยู่บ้านให้แม่ชื่นใจนักนี่"

"โถคุณแม่ครับก็ผมต้องทำงานนี้ครับ ไว้รอลูกชายคนเล็กของคุณแม่กลับมาเมื่อไหร่ผมจะกลับมาอ้อนคุณแม่แข่งกับน้องบัวบ่อยๆ" เธียรธรรมเดินเข้ามาหอมแก้มมารดาก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ยาวอีกฝั่งที่ว่างอยู่

"แล้วทำไมวันนี้กลับมาเร็ว ปกติไม่เคยกลับก่อนสองทุ่ม" ฟังดูเหมือนประชดแต่เธียรธรรมรู้ว่ามารดาถามเพราะสงสัย

"ผมกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้านะครับ พอดีเย็นนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับลูกค้าที่โรงแรม"

"เพลางานลงบ้างนะลูก แม่เห็นเธียรกลับบ้านดึกมาหลายวันแล้ว แบ่งงานให้คุณพิบูลย์กับคุณเกษมช่วยดูบ้างก็ได้"  พูดเสร็จก็แอบบ่นในใจ 'อายุก็ปาไปจะ 35 แล้ว แต่ยังบ้างานไม่คิดจะหาลูกสะใภ้มาให้แม่ สงสัยเธอคงจะต้องหาเมียให้ลูกชายคนโตเสียทีกระมังจะได้เพลาๆงานลงบ้าง' เธอรู้ดีว่าลูกชายคนโตเป็นคนบ้างานแค่ไหน ถึงแม้จะมีผู้ช่วยที่ไว้ใจได้อยู่หลายคน โดยเฉพาะคุณพิบูลย์กับคุณเกษมซึ่งเป็นรุ่นน้องและเคยทำงานเป็นผู้ช่วยของสามีเธอ แต่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นพี่เลี้ยงและผู้ช่วยให้กับลูกชายคนโตของเธอแทนหลังจากที่สามีเธอเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน

"ผมไหวครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับอีกอย่างรอเจ้าธามกลับมางานผมก็คงเบาลงไปเยอะ"

"ธามจะไปช่วยอะไรเธียรได้เยอะ น้องชอบงานบริหารเสียที่ไหน กลับมาก็คงจะร่อนไปทำงานที่ไซต์ต่างจังหวัดนั่นแหละ คงจะไม่ยอมมานั่งเป็นผู้บริหารอยู่ที่นี่หรอก"

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณแม่ มันจะไปไหนได้ไกลในเมื่อ......." หยุดพูดก่อนจะหลุบตามองคนที่นอนหนุนตักมารดาและพูดต่อ

"....อยู่ที่นี่" มารดาที่เห็นสายตาของลูกชายคนโตก็ยิ้มกริ่มออกมาอย่างเข้าใจดีว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไร ส่วนคนตัวเล็กแต่อวบอิ่มที่นั่งฟังแม่ลูกคุยกันอย่างเพลิดเพลินก็คิ้วขมวดขึ้นมาเมื่อได้ยินพี่ชายพูดประโยคขาดๆ

"ใครอยู่ที่นี่หรอคะ" เสียงใสถามออกไปอย่างสงสัย ทำให้ผู้สูงวัยกว่าสองคนมองสบตากันพร้อมรอยยิ้มประดับใบหน้า

"เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่เกี่ยว"  คนตัวเล็กเมื่อได้ยินคำพูดพี่ชายก็ลุกขึ้นมานั่งพร้อมทำหน้าบูดบึ้งแสนงอน

"คุณป้าขาดูพี่เธียรสิคะ ทำมาเป็นมีความลับกับบัว" เสียงใสกระเง้ากระงอดมือเล็กเกาะต้นแขนของผู้เป็นป้าเขย่าไปมาทำตัวเหมือนเด็กขี้ฟ้อง หญิงสูงวัยยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูก่อนจะยกมือลูบไปบนศีรษะเล็กเบาๆ

"เรื่องบางเรื่องก็ยังไม่ถึงเวลาที่หนูบัวควรจะรู้นะจ๊ะ"

หน้ากลมใสยู่ขึ้นอย่างขัดใจที่ปกติผู้เป็นป้าจะคอยเข้าข้างเธอตลอด แต่คราวนี้กลับอยู่ข้างลูกชาย

"บัวคิดว่าคุณป้าจะอยู่ข้างบัวเสียอีก" ใบหน้าแสนงอนที่เห็นทำให้พี่ชายอดใจไม่ไหวต้องเอื้อมมือไปบีบแก้มยุ้ยๆ อย่างมันเขี้ยว จนคนโดนบีบต้องร้องโอดครวญออกมาพร้อมกับยกมือลูบที่แก้มตัวเองป้อยๆ

"ตลอดเลย บัวไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะคะที่จะมาบีบแก้มบัวเล่นอย่างนี้" บ่นอุบอิบ

"ไม่ต้องมาบ่นเลย ก็ใครใช้ให้แก้มยุ้ยน่าบีบอย่างนี้ล่ะ" 

"หยุดแหย่น้องได้แล้วเธียร" มารดาปรามเพราะสงสารแก้มยุ้ยๆที่โดนบีบจนแดง บัวชมพูเป็นคนผิวบางโดนบีบนิดบีบหน่อยก็ขึ้นเป็นจ้ำแดง

 "ครับๆ ผมไม่แตะหลานรักของคุณแม่แล้วครับ ผมไปเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า อยู่ไปก็ไม่มีใครรักใครสน" แกล้งบ่นออกมาอย่างน้อยใจ

"จ้ะ ไปเถอะ"

"โห...ไล่ลูกเลยนะครับ ไหนใครนะเมื่อกี้ยังบ่นน้อยใจที่ผมกลับบ้านดึกๆอยู่เลย"

"แน่ะยังจะมาแซ็วแม่อีก เดี๋ยวจะโดนตัดออกจากกองมรดกไม่รู้ตัว"

"โถคุณแม่ครับ ถ้าคุณแม่ตัดผมออกจากกองมรดก แล้วสาวที่ไหนจะเหลียวแลผมละครับ คงจะไม่มีผู้หญิงที่ไหนสนใจหนุ่มหล่อแต่จน แล้วที่นี้ถ้าผมหาเมียไม่ได้คุณแม่ก็อดได้หลานนะครับ"

"พอๆหยุดเลยจะไปไหนก็ไปเลยไป" สายสมรโบกมือไล่พร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอากับความทะเล้นของลูกชายคนโต ทำไมนะคนบนฟ้าถึงไม่แบ่งนิสัยขี้เล่นของเธียรธรรมไปให้ธามไทบ้างรายนั้นก็เคร่งขรึมเสียเหลือเกิน

"ครับไปแล้วครับ คุณแม่"

"พี่ไปก่อนนะยัยแก้มยุ้ย เสาร์นี้พี่ต้องไปดูงานที่ชลบุรี แล้วจะซื้อข้าวหลามหนองมนมาฝาก" คนที่ยังแง่งอนอยู่เมื่อกี้ พอได้ยินคำว่าของฝากก็ยิ้มจนแก้มแทบปริ

"ค่ะพี่เธียร บัวขอปลาหมึกแห้งอบน้ำผึ้งด้วยนะคะ" เธียรธรรมส่ายศีรษะไปมาอย่างระอา

"ยัยเด็กเห็นแก่กิน" พูดเสร็จก็รีบเดินจากไปเพราะรู้ทันทีว่าคงจะโดนคนตัวเล็กบ่นไล่หลังมาแน่ๆ

"คุณป้าดูสิคะพี่เธียรว่าบัว" บ่นกระปอดกระแปด

"พี่เขาก็แหย่เล่นไปอย่างนั้นแหละลูก แล้วนี่อ่านหนังสือไปถึงไหนแล้ว" ลูบผมนุ่มสลวยของคนหน้ายู่อย่างเอ็นดู

"ใกล้เสร็จแล้วค่ะคุณป้า"

"ถ้างั้นเดี๋ยวป้าเข้าไปดูในครัวก่อน ไม่รู้วันนี้พวกเด็กๆทำอะไรให้เราทานกันบ้าง หนูบัวอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม"

"ไม่ค่ะคุณป้า"

"จ้ะ นั้นก็อ่านหนังสือให้เสร็จจะได้ไปทานข้าวกัน"

"ค่ะคุณป้า" จากนั้นสายสมรก็เดินจากไปส่วนบัวชมพูก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่ออย่างตั้งใจ และก็ลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้ตัวเองกำลังนั่งวิตกกังวลเกี่ยวกับการกลับมาของใครบางคนอยู่