กลีบรัก (ว. เกตุสุทธิ)

INTRO

“คุณจะหนีผมไปไหน”

“ไม่! ไม่นะ! อย่าทิ้งผม”

 

            ‘เหอะ! เหอะ!’ เหตุการณ์เลวร้ายในวันเก่าตามตอกย้ำผมอยู่เสมอ ภาพภรรยาคนสวยตีสีหน้านิ่งเฉยไม่รู้สึกผิด ต่างจากผมที่คลั่งเพราะความกลัว

            ‘คุณมันใจร้าย’ ผู้หญิงนิยมความสะดวกสบายอย่างลียา ต่อให้พยายามสร้างครอบครัวมากแค่ไหน เธอก็ไม่พอใจสักที  

            ‘ปึง! ปึง!’ เคาะประตูเรียกหวังเอาเรื่อง ตั้งแต่วันนั้นผมก็เหมือนคนบ้า ติดอยู่กับเรื่องเดิมๆ โกรธแต่เรื่องเดิมๆ

            “มีอะไรคะอธิป ดึกปานนี้แล้ว...ไม่นอนหรือไง” เสียงงัวเงียเอ่ยถาม ผมกระชากตัวเธอสุดแรง เหวี่ยงร่างบางกระแทกลงเตียงด้วยความโกรธ

            “ปล่อย! จะทำอะไรอีก” ความสงสัยหวาดกลัวเข้ามาแทนที่ ลียาถอยหนีเหมือนผมเป็นคนแปลกหน้า ไม่แปลกหรอกถ้าเธอจะกลัว เพราะทุกครั้งที่ผมมาหาเธอ มันมีแต่ความแค้น...

            “ทำหน้าที่ผัวคุณไง”

            “พอเถอะค่ะ ฉันเพลียเหมือนจะไม่สบาย”

            “อย่ามาสำออย! เป็นเมียผมคงแย่สำหรับคุณซินะ ไม่เป็นไร...เดี๋ยวผมหาคนมาช่วยคุณเอง”

            สายตาด่าทอสวนกลับทันที ความน้อยใจเข้าแทนที่ความหวาดกลัว ผมยิ้มเย้ยสะใจที่ได้ทำร้ายเธออีกครั้ง อยากทำให้เธอรู้สึกต้อยต่ำ เสียใจ เมื่อคนเคยรักทำร้ายมันรู้สึกอย่างไร อยากทำเหมือนที่เธอเคยทำ แม้ตอนนี้ความรักของเราอาจไม่มีเหลือแล้ว

            “จัดการมันซะ ก่อนที่ผมจะบังคับคุณ” ร่างบางถูกกดลงล่าง ผมชันตัวขึ้นคร่อม ฝ่ามือหนาบีบกรอบหน้าสวยให้จ้องค้าง นิ้วหัวแม่มือคลึงกลีบปากเรียว ลงแรงบีบย้ำจนหน้าเธอแดงกร่ำ

            มืออีกข้างรีบถอดกางเกงเลออก โชว์แท่งอ่อนนิ่มใต้ดงขนหยาบ เธอเบี่ยงหน้าหนีไม่ยอมทำอย่างเคย ท่าทางขยักแขยงจนน่าหมันไส้ จิกเส้นผมสลวยให้หน้าลียาเชิดสูง ถูไถพวงอ่อนนิ่ม ยามที่กลางหว่างขามีหน้าสวยของภรรยาเหยเกไม่สบอารมณ์ ส่งให้ผมรู้สึก...ชนะ

            “ทำซิ! เมียสับปลับอย่างคุณ เหมาะกับเรื่องแบบนี้แหละ” ผมได้ใจจ้องเหยียด พูดเย้ย มือหนาจิกทึ้งเส้นผมกดร่างตัวเองลงทับหน้าสวย

            ปากเรียวอ้ารับพ่วงอ่อนนิ่ม ดูดดุนไม่นานแท่งแข็งที่ซ่อนอยู่ก็เผยร่างออกมา ความยาวไซส์มาตรฐานสอดลึกลงไปถึงคอหอย เธออึดอัดสำลัก หน้าแดงกร่ำ หางตามีน้ำซึม ผมยิ่งได้ใจกดย้ำลึกเข้าไปอีก

            ผมขยับเข้าออก ครูดเอ็นแข็งเสียดสีริมฝีปากสวยสุดแรง สองก้อนเต่งตึงฟาดใส่ริมฝีปากเธอซ้ำๆ เธออึดอัดพยายามผลักออกแต่ก็ไม่เป็นผล ขย่มอยู่นานจนความสงสารวูบเข้ามา

            “นอกจากโกหกตอแหลไปวันๆ นี่แหละ...อีกอย่างที่คุณทำได้ดี” กลั้วขำพูดคำดูแคลน

            “เห้อๆ! เกลียดลียามาก ก็เลิกกันซิคะ!” กอบโกยอากาศหายใจ สะบัดเสียงตัวสั่น

            ผมกลายเป็นคนบ้าเสพติดน้ำตา ไม่ว่าจะวิธีใดหรือคำพูดไหน หากมันทำให้เธอเสียใจ...ผมก็จะทำ

            “หย่ากันเลยไหม คุณจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าฉัน”

            “เลิกหรอฝันไปเถอะ” พูดเสียงในลำคอ ราวกับพูดให้ตัวเองฟัง

             “ความตายเท่านั้นที่จะพาคุณหนีจากผมได้ จำเอาไว้!”

            “งั้นก็ฆ่าฉันซะ”

            ลียาพูดท้าทาย แววตาตัดพ้อแสดงความเสียใจต่อเนื่อง ผมรับรู้ได้ เพียงแต่ไม่เชื่อว่าเธอเสียใจจริงๆ ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน เธอยังเลือกจะหนีผม นี่หรือ...คนที่เคยรักกัน

            “งั้นก็จงตาย ด้วยอาวุธแท่งนี้ละกัน” เอ็นแข็งชูชันชี้หน้า เมื่อคำเสียดสีจบลง ความดุร้ายราวสัตว์ป่าก็เริ่มทำงาน หน้าซุกไซ้ฟัดผิวซอกคอ ขบกัดฝากรอยฟันเน้นๆ มือบีบคลึงจนขึ้นรอยแดงจ้ำ กระชากชุดนอนซีทรูจนขาดวิ่น

            แสงจันทร์นวลสลัวตกกระทบบนร่างขาวโพลน เม็ดยอดชมพูเด่นตัดก้อนกลมอวบ ขย้ำคมฟันกัดเนื้อเต้าจนร่างลียาสะดุดเฮือก เธอจิกเล็บแสดงความเจ็บปวดออกมา เมื่อรู้ตัวว่าเผลอรุนแรงเกินไป ผมจึงเลียลิ้นสากปลอบประโคม

            ความเย็นชื้นจากน้ำลายทำให้เลือดซิบคมฟันแสบสัน ลียาสะอื้นแต่ยังกลั้นเสียงเจ็บปวดไว้ เราสบตาท้าทายกันไปมา เกมส์หื่นสนองอารมณ์ดำเนินต่อ จนเธอน้ำตาซึม

            ‘สวบ! เฮือก!’ กดแท่งแข็งเข้าปากทางระอุ ลียาสะดุ้งตัวพยายามดิ้นหนีออกห่าง

            “เอาออกไป ฉันเจ็บ”

            “เจ็บหรอ...ไม่มั้งลียา ผมว่าคุณชอบมากกว่า”

            หน้าเหยเก แววตาน้อยใจส่ายหน้าไปมาตามแรงสะเทือน แท่งเอ็นร้อนเข้าออกเน้นๆ รูหลังกำลังถูกใช้เกินหน้าที่ ผมขย่มสุดตัวรวบสองขาเธอพาดบ่า เน้นให้ภายในเราเสียดสีกันแน่นขึ้น

            “เจ็บ! ปล่อยนะ!”

            “ปล่อยก็ได้ ถ้าคุณจะขึ้นให้ผม...จนเสร็จ” ผมเอ่ยเสียงหยอกล้อบอกข้อเสนอเอาแต่ใจ ยิ้มหน้าระรื่นสื่ออารมณ์ชนะอีกครั้ง เธอไม่มีทางปฏิเสธแน่ เพราะผู้หญิงอย่างลียาอ่อนแอบอบบาง เกินกว่าจะทนความเจ็บปวดได้

            “ค่ะ ฉันยอมทุกอย่าง” ลียาสะอื้นตอบ คราบน้ำตากลบดวงตาคู่สวย โผล่เข้ากอดร่างเธอ มือเกลี่ยเช็ดริ้วน้ำใส ประกบหน้าเราสอง ดวงตาจ้องกันแทนคำพูด ร่างบางยังสั่นเทาจนผมต้องกระชับวงแขนปลอบ

            “อย่าลีลา เร็วๆ เข้า” เมื่อคนใดรู้สึกมากกว่า ความแพ้จะเข้ามาเยือนทันที ผมไม่ยอมแพ้อีก จึงเปลี่ยนจากบทอ่อนโยนเป็นกักขฬะในเสี้ยววินาทีนั้น

            พลิกร่างลียาขึ้นข้างบน เธอเริ่มขยับตัวทีละน้อย แต่ยังเบี่ยงหน้าไม่ยอมสบตาผม สองเราเล้าโลมจากจังหวะเนิบนาบ เร่งไปจนถึงกระชั้นถี่ ยามที่เมียคนสวยเคลื่อนย้ายร่าง ขับดันความดิบหื่นในส่วนลึกออกมาทางกาย เป็นภาพตราตรึงชวนหลงใหล

            “อธิป!” จวนเจียนปลดปล่อย ผมแกล้งดึงท่อนแข็งออก เธอสะบัดเสียงเสียดาย หอบระรวยอยู่บนอกผม

            ‘เฮือก!’ ผมกระแทกแท่งแข็งเข้ารูหลังลียาอีกครั้ง เธอปรือตาห้าม แต่คงไม่ทันเพราะครึ่งหนึ่งมุดหายเข้าไปในตัวเธอแล้ว

            “เจ็บ! เอาออกไป!”

            “เจ็บแค่นี้...ไม่เท่ากับที่คุณทำร้ายผมหรอก ทนหน่อยนะลียา...เดี๋ยวมันก็จะจบ”

            เสียงอ่อนหวานพูดอ้อน มือบางกอดผมแน่น ไม่ได้ผลักไส้เหมือนตอนแรก ผมกอดปลอบตอบกลับเสียงนุ่มนวล ใจนึกถึงสิ่งต่อไปที่ผมจะทำ

            “อ๊ะ! อ๊าซ.. อ๊ะ! อืม.. อธิป” ร่างบางฟุบหน้าลงหมอน คว่ำตัวชันบั้นท้ายขึ้นสูง ยอมให้ผมกระแทกแท่งเข้าออกตามใจ เราเล้าโลม เร่งจังหวะถี่ใส่กัน ลียาครางหวานหู กระตุกตัวปลดปล่อยหลายครั้ง ผมเร่งสุดตัวจนความหื่นในร่าง ทะลักออกมา

            เช้าวันใหม่ ร่างภรรยาคนสวยนอนซุกตัวอยู่ในอ้อมกอด หลับสนิทอมยิ้มมุมปากไม่รู้ว่าฝันดีเรื่องอะไร ผมเผลอยิ้มตาม ใจเต้นสั่นไหวกับภาพตรงหน้า ก่อนความทรงจำเก่าจะเข้ามาตอกย้ำ

            “อุ๊ย!”

            “ตกใจอะไร”

            ป้าศรี แม่บ้านอยู่ประจำที่นี่เจอผมที่ประตูหน้าห้องพอดี ท่าทางช่างสงสัยของหญิงวัยชราทำให้ผมเอ่ยถาม

            “ป้ามาปลุกคุณลียาค่ะ ไม่นึกว่าจะเจอคุณอธิปที่นี่”

            “ไม่ต้องปลุก ปล่อยเธอนอนเถอะ ออ! ฝากจัดห้องด้วย เดี๋ยวจะมีสมาชิกใหม่มาอยู่กับเรา”

            “ใครคะ”

            “เมียผมอีกคน”