Customer Reviews

ผลงานของพนมเทียนที่เขียนไว้นานมาก (ซึ่งถือได้ว่าคุณพนมเทียนมีฝีมือตั้งแต่ยังเด็กเลยทีเดียว) เป็นนิยายรักโรแมนที่จบแบบโศกนาฎกรรม และต้องใช้ความพยายามในการอ่านเป็นอย่างมากเพราะภาษานั้นสูงจนต้องปีนภูเขาอ่านกันเลยทีเดียว คืออ่านไปมึนไปเหมือนกันนะ นอกจากคนที่ชอบอ่านนิยายที่ใช้ภาษาเจ้ามาก่อนก็อาจจะอ่านได้ชิวๆสบายๆ เนื้อเรื่องความรักต้องห้ามของเจ้าหญิงดารารายพิลาส ผู้ที่เกลียดชังความงามของตนเพราะมารดาของสังเวยชีวิตเนื่องจากความงาม และเจ้าชายอริยวรรตที่มีนิสัยมุทะลุ ซึ่งนิสัยนี้เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้นำไปสู่ความตาย เหมือนในหนังสือจะแสดงให้เห็นถึงข้อนี้ด้วย
เรื่องราวความรักที่เรียกว่าประวัติศาสตร์ซ้ำรอบก็ว่าได้ มีแง่คิดอยู่เหมือนกันตรงที่ความรักหากผิดจังหวะหรือรีบร้อนด่วนตัดสินใจ (โดยตัวความรักมันจะเร่งเร้าคนเราอยู่แล้วล่ะ) ก็อาจจะนำพามาซึ่งความเศร้าได้ โดยเจ้าชายอริยวรรตก็แสดงให้เห็นถึงข้อนี้เป็นอย่างนี้
เนื้อเรื่องโดยรวมหากคนชอบแนวนี้ก็ถือว่าสนุก บีบคั้นอารมณ์ดีอยู่เหมือนกัน ถ้าหากเรารับได้กับตอนจบอันแสนเศร้าและพระเอกนางเอกก็ไมได้ครองคู่กันอย่างมีความสุขในอาณาจักรอันกว้างใหญ่ แต่หากเป็นนักเขียนแล้วอยากจะเรียนรู้เรื่องภาษาบอกเลยว่านิยายเรื่องนี้ให้ได้เต็มๆ รวมทั้งอรรถรสอันเพลิดเพลินนี่เก็บได้เต็มร้อย เพราะพนมเทียนเป็นนักเขียนที่มีจุดเด่นเรื่องการบรรยายให้คนอ่านเข้าถึงอารมณ์ได้ดีอยู่แล้ว อีกอย่างที่ชอบคือตอนจบที่ไม่ได้สุขสมหวังเสมอไป มันให้ความเจ็บปวดหัวใจดี หรือว่าเราจะเป็นซาดิสถ์ก็ไม่ร็นะเนี่ย

ผลงานของพนมเทียนที่เขียนไว้นานมาก (ซึ่งถือได้ว่าคุณพนมเทียนมีฝีมือตั้งแต่ยังเด็กเลยทีเดียว) เป็นนิยายรักโรแมนที่จบแบบโศกนาฎกรรม และต้องใช้ความพยายามในการอ่านเป็นอย่างมากเพราะภาษานั้นสูงจนต้องปีนภูเขาอ่านกันเลยทีเดียว คืออ่านไปมึนไปเหมือนกันนะ นอกจากคนที่ชอบอ่านนิยายที่ใช้ภาษาเจ้ามาก่อนก็อาจจะอ่านได้ชิวๆสบายๆ เนื้อเรื่องความรักต้องห้ามของเจ้าหญิงดารารายพิลาส ผู้ที่เกลียดชังความงามของตนเพราะมารดาของสังเวยชีวิตเนื่องจากความงาม และเจ้าชายอริยวรรตที่มีนิสัยมุทะลุ ซึ่งนิสัยนี้เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้นำไปสู่ความตาย เหมือนในหนังสือจะแสดงให้เห็นถึงข้อนี้ด้วย
เรื่องราวความรักที่เรียกว่าประวัติศาสตร์ซ้ำรอบก็ว่าได้ มีแง่คิดอยู่เหมือนกันตรงที่ความรักหากผิดจังหวะหรือรีบร้อนด่วนตัดสินใจ (โดยตัวความรักมันจะเร่งเร้าคนเราอยู่แล้วล่ะ) ก็อาจจะนำพามาซึ่งความเศร้าได้ โดยเจ้าชายอริยวรรตก็แสดงให้เห็นถึงข้อนี้เป็นอย่างนี้
เนื้อเรื่องโดยรวมหากคนชอบแนวนี้ก็ถือว่าสนุก บีบคั้นอารมณ์ดีอยู่เหมือนกัน ถ้าหากเรารับได้กับตอนจบอันแสนเศร้าและพระเอกนางเอกก็ไมได้ครองคู่กันอย่างมีความสุขในอาณาจักรอันกว้างใหญ่ แต่หากเป็นนักเขียนแล้วอยากจะเรียนรู้เรื่องภาษาบอกเลยว่านิยายเรื่องนี้ให้ได้เต็มๆ รวมทั้งอรรถรสอันเพลิดเพลินนี่เก็บได้เต็มร้อย เพราะพนมเทียนเป็นนักเขียนที่มีจุดเด่นเรื่องการบรรยายให้คนอ่านเข้าถึงอารมณ์ได้ดีอยู่แล้ว อีกอย่างที่ชอบคือตอนจบที่ไม่ได้สุขสมหวังเสมอไป มันให้ความเจ็บปวดหัวใจดี หรือว่าเราจะเป็นซาดิสถ์ก็ไม่ร็นะเนี่ย

นิยายตาหวาน ที่ช่วงหนึ่งแจ่มใสเคยเอามาตีตลาดจนโด่งดัง แจ้งเกิดนักเขียนวัยใสหลายคน และแสตมป์เบอร์รี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น เราชอบสไตล์ของแสตมป์เบอร์รี่ตรงที่จะเขียนแบบประชดเล็กๆ จิกกัดหน่อยๆ คือถ้าจะหาการจิกกัดแบบนี้ในนิยายผู้ใหญ่จะหายาก เรื่องราวของริบบิ้น(ชื่อน่ารักมาก) สาวใส ซื่อๆ บางทีก็บื้อที่ดันไปเจอหนุ่มเพลย์บอยที่แลดูก็ไม่ค่อยจะเต็มบาทเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าเป็นการกำหนดบุคลิกได้น่ารัก เพราะนางเอกก็ดุซื่อๆง๊องแง๊งๆ พระเอกก็จะคอยดูแล แต่เราชอบประเด็นตอนเปิดเรื่องนะ เหมือนมันแสดงความบื้อของนางเอกได้น่ารักและชัดเจน คือคนปกติขึ้นไปบนรถต้องรู้แหละว่าไม่ใช่รถตัวเอง เพราะยังไงมันก็ไม่มีทางเหมือนกันแน่ๆ ภายในรถ ข้าวของโน่นนี่นั่นก็วางไว้ แต่นางเอกก็ยังหลับหูหลับตาขับไปได้หน้าตาเฉย นับถือจริงๆ จริงๆเราว่าเสน่ห์ของเรื่องนี้อยู่ที่ความใสซื่อและบื้อของนางเอกนี่แหละ และเราว่าแสตมป์เบอร์รี่เขาก็เขียนบุคลิกนางเอกและสิ่งที่แสดงให้เห็นถึงตัวนางเอกได้ค่อนข้างดี
เนื้อเรื่องเป็นสูตรสำเร็จ แต่เก๋หน่อยก็ต้องลูกเล่นเล็กๆน้อยๆที่คนเขียนใส่มา ถือว่าสนุกสนานดีเหมือนกัน เช่นนางเอกนึกว่ากล่องถุงยางคือหมากฝรั่งก็น่ารักดี จริงๆ เราเองก็เคยเข้าใจผิดเหมือนกันนะ ฮ่าๆ ก็ถือว่าเป็นนิยายที่อ่านได้เพลินๆ หากไม่แอนตี้นิยายวัยรุ่นที่มีอิโมละลานตา แต่เนื้อเรื่องบางตอนก็ติดเรตเหมือนกัน (คือไม่ใช่ฉากเลิฟซีน) เป็นเลิฟซ๊นแบบเด็กๆ แต่ก็ติดเรตแบบเด็กๆเหมือนกันนะ ผู้ปกครองต้องคอยดูแลเหมือนกันค่ะ

นิยายตาหวาน ที่ช่วงหนึ่งแจ่มใสเคยเอามาตีตลาดจนโด่งดัง แจ้งเกิดนักเขียนวัยใสหลายคน และแสตมป์เบอร์รี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น เราชอบสไตล์ของแสตมป์เบอร์รี่ตรงที่จะเขียนแบบประชดเล็กๆ จิกกัดหน่อยๆ คือถ้าจะหาการจิกกัดแบบนี้ในนิยายผู้ใหญ่จะหายาก เรื่องราวของริบบิ้น(ชื่อน่ารักมาก) สาวใส ซื่อๆ บางทีก็บื้อที่ดันไปเจอหนุ่มเพลย์บอยที่แลดูก็ไม่ค่อยจะเต็มบาทเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าเป็นการกำหนดบุคลิกได้น่ารัก เพราะนางเอกก็ดุซื่อๆง๊องแง๊งๆ พระเอกก็จะคอยดูแล แต่เราชอบประเด็นตอนเปิดเรื่องนะ เหมือนมันแสดงความบื้อของนางเอกได้น่ารักและชัดเจน คือคนปกติขึ้นไปบนรถต้องรู้แหละว่าไม่ใช่รถตัวเอง เพราะยังไงมันก็ไม่มีทางเหมือนกันแน่ๆ ภายในรถ ข้าวของโน่นนี่นั่นก็วางไว้ แต่นางเอกก็ยังหลับหูหลับตาขับไปได้หน้าตาเฉย นับถือจริงๆ จริงๆเราว่าเสน่ห์ของเรื่องนี้อยู่ที่ความใสซื่อและบื้อของนางเอกนี่แหละ และเราว่าแสตมป์เบอร์รี่เขาก็เขียนบุคลิกนางเอกและสิ่งที่แสดงให้เห็นถึงตัวนางเอกได้ค่อนข้างดี
เนื้อเรื่องเป็นสูตรสำเร็จ แต่เก๋หน่อยก็ต้องลูกเล่นเล็กๆน้อยๆที่คนเขียนใส่มา ถือว่าสนุกสนานดีเหมือนกัน เช่นนางเอกนึกว่ากล่องถุงยางคือหมากฝรั่งก็น่ารักดี จริงๆ เราเองก็เคยเข้าใจผิดเหมือนกันนะ ฮ่าๆ ก็ถือว่าเป็นนิยายที่อ่านได้เพลินๆ หากไม่แอนตี้นิยายวัยรุ่นที่มีอิโมละลานตา แต่เนื้อเรื่องบางตอนก็ติดเรตเหมือนกัน (คือไม่ใช่ฉากเลิฟซีน) เป็นเลิฟซ๊นแบบเด็กๆ แต่ก็ติดเรตแบบเด็กๆเหมือนกันนะ ผู้ปกครองต้องคอยดูแลเหมือนกันค่ะ

เป็นนักเขียนแนวสะท้อนสังคมที่เรียกได้ว่าปล่อยหมัดฮุคซะเกือบทุกเรื่อง หน้าต่างบานแรกเองก็เช่นกัน ที่แม้เล่มจะบางเบา แต่เนื้อหาไม่ได้เบาและบางอย่างขนาดเล่มเลย เนื้อเรื่องเล่าถึงฉายา พระเอกผู้ที่จะเรียกว่าอ่อนต่อโลกก็ได้ เขามองอะไรสวยงามไปหมด และเขาก็มองหนึ่ง เด็กสาวที่อายุเพียงสิบหกว่าสวยงามด้วย จนเมื่อหนึ่งท้องโลกแห่งความเป็นจริงก็เริ่มเผยออกมาทีละนิด ฉายาก็ได้เห็นว่าโลกความจริงนั้นมันไม่ง่ายอย่างที่คิด และเขาเองก็ต้องเรียนรู้ที่จะจัดการมัน แก่นเรื่องถือว่าดีๆ เปรียบชีวิตคนเราไม่รู้หรอกว่าเราจะเจออะไรบ้าง การเจออะไรสักอย่างที่เป็นบทเรียนหรือเรื่องราวในชีวิต ก็เหมือนการเปิดหน้าต่างออกไปเรียนรู้โลกภายนอก และเรามักจะหลงคิดว่าหากเราเปิดหน้าต่างบานแรกออกไปเจออะไร นั่นจะคือโลกความเป็นจริงทั้งหมด แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ ของสวยงามที่เราเห็นอาจจะเป็นเพียงด้านเดียว และอะไรมันก็ไมได้ง่ายอย่างที่คิด และนิยายหน้าต่างบานแรกก็พยายามจะบอกเราอย่างนั้น..เนื้อหาดีเว่อร์ไม่ต้องสงสัย ได้รับรางวัลและเคยทำเป็นละคร (จำได้ว่าตอนนั้นพลอย เฌอมาลย์เล่น) การบรรยายภาษาอะไรไม่ต้องพูดถึง ดีอยู่แล้ว เราอ่านของคุณกฤษณามาหลายเรื่อง ภาษาเรียบง่ายแต่เข้าถึงใจ รับรู้ได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครและเนื้อเรื่องกับภาษาก็ไม่ต้องถึงกับปีนบันได เพราะหน้าต่างบานแรกเป็นนิยายสะท้อนสังคมที่เข้าถึงง่าย ตรงประเด็น จนเรารู้สึกว่าพ่อแม่ควรมีติดบ้านไว้ แล้วพอถึงเวลาก็ควรจะแนะนำให้ลูกอ่าน เพื่อที่เขาจะได้ไม่มองอะไรง่ายและสวยงามเหมือนดังเช่นฉายา พระเอกของเรื่อง

เป็นนักเขียนแนวสะท้อนสังคมที่เรียกได้ว่าปล่อยหมัดฮุคซะเกือบทุกเรื่อง หน้าต่างบานแรกเองก็เช่นกัน ที่แม้เล่มจะบางเบา แต่เนื้อหาไม่ได้เบาและบางอย่างขนาดเล่มเลย เนื้อเรื่องเล่าถึงฉายา พระเอกผู้ที่จะเรียกว่าอ่อนต่อโลกก็ได้ เขามองอะไรสวยงามไปหมด และเขาก็มองหนึ่ง เด็กสาวที่อายุเพียงสิบหกว่าสวยงามด้วย จนเมื่อหนึ่งท้องโลกแห่งความเป็นจริงก็เริ่มเผยออกมาทีละนิด ฉายาก็ได้เห็นว่าโลกความจริงนั้นมันไม่ง่ายอย่างที่คิด และเขาเองก็ต้องเรียนรู้ที่จะจัดการมัน แก่นเรื่องถือว่าดีๆ เปรียบชีวิตคนเราไม่รู้หรอกว่าเราจะเจออะไรบ้าง การเจออะไรสักอย่างที่เป็นบทเรียนหรือเรื่องราวในชีวิต ก็เหมือนการเปิดหน้าต่างออกไปเรียนรู้โลกภายนอก และเรามักจะหลงคิดว่าหากเราเปิดหน้าต่างบานแรกออกไปเจออะไร นั่นจะคือโลกความเป็นจริงทั้งหมด แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ ของสวยงามที่เราเห็นอาจจะเป็นเพียงด้านเดียว และอะไรมันก็ไมได้ง่ายอย่างที่คิด และนิยายหน้าต่างบานแรกก็พยายามจะบอกเราอย่างนั้น..เนื้อหาดีเว่อร์ไม่ต้องสงสัย ได้รับรางวัลและเคยทำเป็นละคร (จำได้ว่าตอนนั้นพลอย เฌอมาลย์เล่น) การบรรยายภาษาอะไรไม่ต้องพูดถึง ดีอยู่แล้ว เราอ่านของคุณกฤษณามาหลายเรื่อง ภาษาเรียบง่ายแต่เข้าถึงใจ รับรู้ได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครและเนื้อเรื่องกับภาษาก็ไม่ต้องถึงกับปีนบันได เพราะหน้าต่างบานแรกเป็นนิยายสะท้อนสังคมที่เข้าถึงง่าย ตรงประเด็น จนเรารู้สึกว่าพ่อแม่ควรมีติดบ้านไว้ แล้วพอถึงเวลาก็ควรจะแนะนำให้ลูกอ่าน เพื่อที่เขาจะได้ไม่มองอะไรง่ายและสวยงามเหมือนดังเช่นฉายา พระเอกของเรื่อง

จริงๆแอบชอบผลงานตั้งแต่เรื่องลิขิตหัวใจในสวนรักเล่มแรกนั้นแล้ว มาเล่มนี้เลยติดตามมา เพราะชอบสำนวนอ่านง่ายและเนื้อเรื่องที่เก๋แบบเชยๆ มาถึงเล่มนี้เรื่องราวของคะนน (นางเอกชื่อประหลาดไม่ค่อยเพราะเท่าไหร่) นางเอกที่น่าสงสาร อยู่แค่มอปลายโดนกลั่นแกล้งโน่นนี่นั่น ด้วยเพราะเป็นลูกเมียน้อยเลยรู้สึกต่ำต้อยด้วย อยู่ในบ้านพ่อก็อึดอัดแต่ก็ต้องทนเพราะแม่เสียชีวิตไปแล้ว ก็ถือว่าเป็นมุขที่ไม่ใหม่เท่าไหร่นัก เรารับรู้ได้ถึงความอึดอัดของนางเอก แต่ก็เป็นการอึดอัดแบบฟีลกู้ดนะ คือไม่ได้ถึงขนาดน่าสงสารอะไรมาก แค่อยู่ในระดับน่าเห็นใจเท่านั้น ยิ่งเมื่อมาเจอพระเอกแสนดีอย่างไตรทศ โลกนางเอกยิ่งสวยงาม เพราะเหมือนตัวพระเอกพานางเอกหลุดมาอยู่ในบ้านสวนแสนสวยคนดีๆมีมากมายนิยายเรื่องนี้จึงถือว่าเป็นนิยายฟีลกู้ดไปเลยทีเดียว มันจึงเหมาะที่จะอ่านในวันสบายๆ จะช่วยให้โลกของคุณสดใสขึ้นไปอีก จะมีข้อเสียบ้างอย่างแรกก็ชื่อนางเอกนี่แหละอ่านแล้วแบบรู้สึกว่านางเอกไม่สวยเลยฮ่าๆ เสียอารมร์นิดหน่อย อีกข้อก็คือการลำดับญาติที่มาอธิบายตอนท้าย คือก็ยังรู้สึกงงๆมึนๆว่าใครเป็นใครกันแน่ แล้วยังมาเฉลยเนื้อเรื่องแผนการทั้งหมดตอนท้ายทีเดียว ทำให้เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันมาอัดอยู่ที่ตอนท้ายไปซะหมด มามึนๆงงๆตอนท้ายเยอะๆ ก็เสียอรรถรสเหมือนกันนะ แต่โดยรวมก็ถือว่าอยู่ในระดับดี อ่านเพลินไม่คิดมาก เฉลยทุกอย่างให้ในตอนจบ ก็โอเค ถือว่าเป็นนิยายที่เหมาะกับวันหยุดพักผ่อนอีกเรื่องหนึ่ง

จริงๆแอบชอบผลงานตั้งแต่เรื่องลิขิตหัวใจในสวนรักเล่มแรกนั้นแล้ว มาเล่มนี้เลยติดตามมา เพราะชอบสำนวนอ่านง่ายและเนื้อเรื่องที่เก๋แบบเชยๆ มาถึงเล่มนี้เรื่องราวของคะนน (นางเอกชื่อประหลาดไม่ค่อยเพราะเท่าไหร่) นางเอกที่น่าสงสาร อยู่แค่มอปลายโดนกลั่นแกล้งโน่นนี่นั่น ด้วยเพราะเป็นลูกเมียน้อยเลยรู้สึกต่ำต้อยด้วย อยู่ในบ้านพ่อก็อึดอัดแต่ก็ต้องทนเพราะแม่เสียชีวิตไปแล้ว ก็ถือว่าเป็นมุขที่ไม่ใหม่เท่าไหร่นัก เรารับรู้ได้ถึงความอึดอัดของนางเอก แต่ก็เป็นการอึดอัดแบบฟีลกู้ดนะ คือไม่ได้ถึงขนาดน่าสงสารอะไรมาก แค่อยู่ในระดับน่าเห็นใจเท่านั้น ยิ่งเมื่อมาเจอพระเอกแสนดีอย่างไตรทศ โลกนางเอกยิ่งสวยงาม เพราะเหมือนตัวพระเอกพานางเอกหลุดมาอยู่ในบ้านสวนแสนสวยคนดีๆมีมากมายนิยายเรื่องนี้จึงถือว่าเป็นนิยายฟีลกู้ดไปเลยทีเดียว มันจึงเหมาะที่จะอ่านในวันสบายๆ จะช่วยให้โลกของคุณสดใสขึ้นไปอีก จะมีข้อเสียบ้างอย่างแรกก็ชื่อนางเอกนี่แหละอ่านแล้วแบบรู้สึกว่านางเอกไม่สวยเลยฮ่าๆ เสียอารมร์นิดหน่อย อีกข้อก็คือการลำดับญาติที่มาอธิบายตอนท้าย คือก็ยังรู้สึกงงๆมึนๆว่าใครเป็นใครกันแน่ แล้วยังมาเฉลยเนื้อเรื่องแผนการทั้งหมดตอนท้ายทีเดียว ทำให้เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันมาอัดอยู่ที่ตอนท้ายไปซะหมด มามึนๆงงๆตอนท้ายเยอะๆ ก็เสียอรรถรสเหมือนกันนะ แต่โดยรวมก็ถือว่าอยู่ในระดับดี อ่านเพลินไม่คิดมาก เฉลยทุกอย่างให้ในตอนจบ ก็โอเค ถือว่าเป็นนิยายที่เหมาะกับวันหยุดพักผ่อนอีกเรื่องหนึ่ง

ไม่รู้ว่าคุณวินทร์ผู้เขียน เขียนหนังสือเล่มนี้มาเพื่อนักเขียนหน้าใหม่หรือเปล่า (รู้สึกได้ถึงความประชดเล็กๆว่านักเขียนหน้าใหม่อาจจะพลอตซ้ำเยอะเกินไป) คุณวินทร์เลยเขียนหนังสือเล่มนี้ออกมาเพื่อจะแนะนำวิธีการหาพลอตที่ไม่ซ้ำชาวบ้านชาวเมืองเขา ในหนังสือจึงเต็มไปด้วย ภาพตัดแปะจากหน้าหนังสือพิมพ์ ภาพเนื้อข่าวทั้งฆาตกรรมทั้งข่าวดาราที่คนเขียนสรรหามา แล้วตัดแปะ จากนั้นก็มีภาพโฆษณาโน่นนั่นโน่นนี่มากมาย แล้วคนเขียนก็บอกว่าให้เอาโน่นนี่นั่นมาโยงกันเพื่อเป็นพลอต อ่านแล้วก็แบบเพลินๆดีนะ แม้ว่าพลอตบางพลอตอาจจะรุนแรง หรือบางพลอตอาจจะแปลกแหวกซะจนเราจะคิดว่า เฮ้ย! มันใช้ได้เหรอ แต่ก็ถือว่ามันเก๋มาก สำหรับคนที่กำลังคิดว่าฉันควรจะผูกเรื่องอย่างไรดีนะ
ข้อเสียคือ ข่าวที่หยิบมานั้น บางข่าวก็เป็นข่าวรุนแรง ซึ่งเป็นข่าวที่เกิดขึ้นจริงๆ ก็เหมือนว่าเราได้อ่านข่าวฆาตกรรมหลายอันทีเดียว อย่างบางคนที่ไม่เคยอ่านข่าวเท่าไรนัก อาจจะรู้สึกว่า เฮ้ย! มีข่าวแบบนี้ด้วยเหรอ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ อาจจะรู้สึกรุนแรง หรือหดหู่ได้ แต่ถ้าใครชอบอ่านข่าวอยู่แล้ว อาจจะถือว่าได้เพิ่มพูนเนื้อข่าวในสมองได้ดีเลยล่ะ
โดยรวมหากใครชอบอะไรที่แบบเก๋ไก๋ คิดตามได้ ก็ถือว่าหนังสือเล่มนี้ตอบโจทย์ได้ค่อนข้างดี แต่ใครที่ไม่ชอบก็อาจจะมองว่ามันคือหนังสืออะไร ไม่เห็นมีเรื่องราวอะไรเป็นแก่นสาร แต่โดยส่วนตัวเราชอบครึ่งไม่ชอบครึ่ง ที่ชอบคือการแนะนำในการผูกเรื่อง ที่ไม่ชอบคือ ไม่อยากอ่านข่าวที่โหดร้ายให้เสียจิตสักเท่าไหร่ ส่วนคนที่ลังเลว่าจะหยิบมาอ่านดีมั้ย ก็แล้วแต่ชอบเลยนะ ลางเนื้อชอบลางยา

ไม่รู้ว่าคุณวินทร์ผู้เขียน เขียนหนังสือเล่มนี้มาเพื่อนักเขียนหน้าใหม่หรือเปล่า (รู้สึกได้ถึงความประชดเล็กๆว่านักเขียนหน้าใหม่อาจจะพลอตซ้ำเยอะเกินไป) คุณวินทร์เลยเขียนหนังสือเล่มนี้ออกมาเพื่อจะแนะนำวิธีการหาพลอตที่ไม่ซ้ำชาวบ้านชาวเมืองเขา ในหนังสือจึงเต็มไปด้วย ภาพตัดแปะจากหน้าหนังสือพิมพ์ ภาพเนื้อข่าวทั้งฆาตกรรมทั้งข่าวดาราที่คนเขียนสรรหามา แล้วตัดแปะ จากนั้นก็มีภาพโฆษณาโน่นนั่นโน่นนี่มากมาย แล้วคนเขียนก็บอกว่าให้เอาโน่นนี่นั่นมาโยงกันเพื่อเป็นพลอต อ่านแล้วก็แบบเพลินๆดีนะ แม้ว่าพลอตบางพลอตอาจจะรุนแรง หรือบางพลอตอาจจะแปลกแหวกซะจนเราจะคิดว่า เฮ้ย! มันใช้ได้เหรอ แต่ก็ถือว่ามันเก๋มาก สำหรับคนที่กำลังคิดว่าฉันควรจะผูกเรื่องอย่างไรดีนะ
ข้อเสียคือ ข่าวที่หยิบมานั้น บางข่าวก็เป็นข่าวรุนแรง ซึ่งเป็นข่าวที่เกิดขึ้นจริงๆ ก็เหมือนว่าเราได้อ่านข่าวฆาตกรรมหลายอันทีเดียว อย่างบางคนที่ไม่เคยอ่านข่าวเท่าไรนัก อาจจะรู้สึกว่า เฮ้ย! มีข่าวแบบนี้ด้วยเหรอ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ อาจจะรู้สึกรุนแรง หรือหดหู่ได้ แต่ถ้าใครชอบอ่านข่าวอยู่แล้ว อาจจะถือว่าได้เพิ่มพูนเนื้อข่าวในสมองได้ดีเลยล่ะ
โดยรวมหากใครชอบอะไรที่แบบเก๋ไก๋ คิดตามได้ ก็ถือว่าหนังสือเล่มนี้ตอบโจทย์ได้ค่อนข้างดี แต่ใครที่ไม่ชอบก็อาจจะมองว่ามันคือหนังสืออะไร ไม่เห็นมีเรื่องราวอะไรเป็นแก่นสาร แต่โดยส่วนตัวเราชอบครึ่งไม่ชอบครึ่ง ที่ชอบคือการแนะนำในการผูกเรื่อง ที่ไม่ชอบคือ ไม่อยากอ่านข่าวที่โหดร้ายให้เสียจิตสักเท่าไหร่ ส่วนคนที่ลังเลว่าจะหยิบมาอ่านดีมั้ย ก็แล้วแต่ชอบเลยนะ ลางเนื้อชอบลางยา

นิยายที่เขียนเป็นร้อยกรอง กึ่งๆ ผสมร้อยแก้ว (ไม่แน่ใจว่าถ้าเรียกลักษณะนี้จะถูกมั้ย) คือมีคำคล้องจองแบบร้อยกรอง แต่การจัดวางเหมือนนิยายที่เราอ่านทั่วไป ซึ่งต้องถือว่าผู้เขียนเก่งมากๆที่เขียนได้ขนาดนี้ เกิดมาเพิ่งเคยเจอ เพราะต้องเป็นคนที่มีความเชี่ยวชาญทางด้านภาษาไทยมากๆถึงจะทำได้ แล้วเขียนแบบนี้ไปทั้งเล่ม ถือว่าไม่ธรรมดามากๆค่ะ
ขวัญสงฆ์เล่าเรื่องเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้งไว้หน้าวัด แล้วมีหลวงตาเก็บมาเลี้ยง เกิดเป็นความผูกพันของหลวงตาและเจ้าตัวน้อย ซึ่งหากมองว่าเนื้อหาธรรมดาก็คงจะไม่ผิด แต่ในความธรรมดามีลูกเล่นมีความเข้าใจ ซึ่งเราคิดว่าการที่จะหาหนังสือที่เข้าใจเด็ก และเขียนให้เรารู้ว่าเด็กวัยนั้นวัยนี้คิดอย่างไร อะไรที่เขาต้องการ และเขียนออกมาได้อย่างน่ารักน่าชัง
ขวัญสงฆ์ดำเนินเรื่องด้วยเรื่องราวธรรมดาที่มีรายละเอียดของความรู้สึก ความรู้สึกของเด็กกำพร้าที่บางครั้งก็อยากมีโน่นอยากมีนี่ บางทีเวลาอ่านไปก็แอบเห็นใจขวัญสงฆ์ ทั้งสงสารทั้งเอ็นดู รู้สึกเหมือนเข้าใจทั้งหัวใจของเด็กและหัวใจของเด็กที่เป้นกำพร้าได้อย่างดี
อีกอย่างที่ชอบคือถ้าอ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว น่าจะได้ความน่ารักของภาษาที่เขียนเป็นร้อยกรองด้วย อ่านแล้วรู้สึกว่าไม่ใช่แค่ตัวละครที่น่าเอ็นดู แต่ภาษาก็น่าเอ็นดู ยอมรับและนับถือในฝีมือของคนเขียนมากๆเลย
ถือว่าเป็นหนังสือที่แนะนำให้อ่าน แนะนำทั้งผู้ใหญ่อ่าน และแนะนำให้มีไว้สำหรับติดบ้านไว้อ่านให้ลูกหลานฟัง เสริมสร้างทั้งคุณธรรมและพัฒนาการที่ดีได้อย่างดีแน่นอนค่ะ

นิยายที่เขียนเป็นร้อยกรอง กึ่งๆ ผสมร้อยแก้ว (ไม่แน่ใจว่าถ้าเรียกลักษณะนี้จะถูกมั้ย) คือมีคำคล้องจองแบบร้อยกรอง แต่การจัดวางเหมือนนิยายที่เราอ่านทั่วไป ซึ่งต้องถือว่าผู้เขียนเก่งมากๆที่เขียนได้ขนาดนี้ เกิดมาเพิ่งเคยเจอ เพราะต้องเป็นคนที่มีความเชี่ยวชาญทางด้านภาษาไทยมากๆถึงจะทำได้ แล้วเขียนแบบนี้ไปทั้งเล่ม ถือว่าไม่ธรรมดามากๆค่ะ
ขวัญสงฆ์เล่าเรื่องเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้งไว้หน้าวัด แล้วมีหลวงตาเก็บมาเลี้ยง เกิดเป็นความผูกพันของหลวงตาและเจ้าตัวน้อย ซึ่งหากมองว่าเนื้อหาธรรมดาก็คงจะไม่ผิด แต่ในความธรรมดามีลูกเล่นมีความเข้าใจ ซึ่งเราคิดว่าการที่จะหาหนังสือที่เข้าใจเด็ก และเขียนให้เรารู้ว่าเด็กวัยนั้นวัยนี้คิดอย่างไร อะไรที่เขาต้องการ และเขียนออกมาได้อย่างน่ารักน่าชัง
ขวัญสงฆ์ดำเนินเรื่องด้วยเรื่องราวธรรมดาที่มีรายละเอียดของความรู้สึก ความรู้สึกของเด็กกำพร้าที่บางครั้งก็อยากมีโน่นอยากมีนี่ บางทีเวลาอ่านไปก็แอบเห็นใจขวัญสงฆ์ ทั้งสงสารทั้งเอ็นดู รู้สึกเหมือนเข้าใจทั้งหัวใจของเด็กและหัวใจของเด็กที่เป้นกำพร้าได้อย่างดี
อีกอย่างที่ชอบคือถ้าอ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว น่าจะได้ความน่ารักของภาษาที่เขียนเป็นร้อยกรองด้วย อ่านแล้วรู้สึกว่าไม่ใช่แค่ตัวละครที่น่าเอ็นดู แต่ภาษาก็น่าเอ็นดู ยอมรับและนับถือในฝีมือของคนเขียนมากๆเลย
ถือว่าเป็นหนังสือที่แนะนำให้อ่าน แนะนำทั้งผู้ใหญ่อ่าน และแนะนำให้มีไว้สำหรับติดบ้านไว้อ่านให้ลูกหลานฟัง เสริมสร้างทั้งคุณธรรมและพัฒนาการที่ดีได้อย่างดีแน่นอนค่ะ

จริงๆหาอ่านนิทานเวตาลมานานมาก ค่อนข้างดีใจที่เรื่องนี้ได้รับการวมเล่มเสียที กับเรื่องราวการเล่าเรื่องของเวตาลที่เล่านิทานเพื่อหลอกล่อท้าวตรีวิกรมเสน ไม่ให้นำตนเองไปให้โยคีเจ้าเล่ห์ เราจึงจะได้เห็นนิทานสมัยเก่ากึ่งพุทธกาล แฝงด้วยปรัชญาอยู่ในเรื่องราวของนิทานเวตาล
อ่านไปก็แอบขัดใจกับเรื่องราว ด้วยวัฒนธรรมความคิดในเรื่องนั้นเป้นของคนสมัยเก่า บางครั้งเราจะเกิดตั้งคำถามว่า เฮ้ย! ทำไมทำอย่างนี้ล่ะ ทำอย่างนี้ได้อย่างไรเนี่ย มันไม่ใช่ ด้วยเพราะคนสมัยใหม่อาจจะมองบางเรื่องว่ามันไม่ยุติธรรม อีกทั้งเหตุที่เกิดนั้น บางครั้งก็ทำให้เกิดผลที่นำมาซึ่งความสลดหดหู่ใจ เพราะฉะนั้นหากใครหวังจะอ่านปรัชญาโก้เก๋นั้น กรุณามองข้ามเรื่องนี้ไปได้เลย
ในเรื่องปรัชญาที่แฝงไว้นั้น อาจจะต้องแล้วแต่ตีความกันไป แต่ก็ถือว่ามันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของเรื่องนี้เหมือนกันเพราะทำให้เราแอบคิดตามไปด้วยว่าเวตาลกับท้าวตรีวิกรมเสนจะมีความคิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไร จะเหมือนกับที่เราคิดหรือเปล่า ทำให้เรื่องนี้เพลิดเพลินขึ้นเยอะ
สำนวนการเขียน ถือว่าใช้ได้ โอเค แต่ก้ต้องทำใจกับศัพท์แสงบางอย่างที่เป็นเหมือนภาษาเฉพาะ หรือคำพูดสมัยโบราณที่อาจจะทำเราให้มึนๆหน่อย แต่ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นปัญหาอะไรมากมาย ยังไม่เสียอรรถรส
โดยรวมถือว่าเป็นหนังสือที่น่าอ่านแม้จะขัดใจไปบ้างในส่วนเนื้อหา แต่มองอีกมุมก็เหมือนเราได้เห็นความคิดของคนสมัยโบราณว่าเขามีมุมมองกับเรื่องต่างๆอย่างไร ก็ถือว่าเป็นหนังสือที่สมควรมีเก็บไว้อ่านค่ะ

จริงๆหาอ่านนิทานเวตาลมานานมาก ค่อนข้างดีใจที่เรื่องนี้ได้รับการวมเล่มเสียที กับเรื่องราวการเล่าเรื่องของเวตาลที่เล่านิทานเพื่อหลอกล่อท้าวตรีวิกรมเสน ไม่ให้นำตนเองไปให้โยคีเจ้าเล่ห์ เราจึงจะได้เห็นนิทานสมัยเก่ากึ่งพุทธกาล แฝงด้วยปรัชญาอยู่ในเรื่องราวของนิทานเวตาล
อ่านไปก็แอบขัดใจกับเรื่องราว ด้วยวัฒนธรรมความคิดในเรื่องนั้นเป้นของคนสมัยเก่า บางครั้งเราจะเกิดตั้งคำถามว่า เฮ้ย! ทำไมทำอย่างนี้ล่ะ ทำอย่างนี้ได้อย่างไรเนี่ย มันไม่ใช่ ด้วยเพราะคนสมัยใหม่อาจจะมองบางเรื่องว่ามันไม่ยุติธรรม อีกทั้งเหตุที่เกิดนั้น บางครั้งก็ทำให้เกิดผลที่นำมาซึ่งความสลดหดหู่ใจ เพราะฉะนั้นหากใครหวังจะอ่านปรัชญาโก้เก๋นั้น กรุณามองข้ามเรื่องนี้ไปได้เลย
ในเรื่องปรัชญาที่แฝงไว้นั้น อาจจะต้องแล้วแต่ตีความกันไป แต่ก็ถือว่ามันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของเรื่องนี้เหมือนกันเพราะทำให้เราแอบคิดตามไปด้วยว่าเวตาลกับท้าวตรีวิกรมเสนจะมีความคิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไร จะเหมือนกับที่เราคิดหรือเปล่า ทำให้เรื่องนี้เพลิดเพลินขึ้นเยอะ
สำนวนการเขียน ถือว่าใช้ได้ โอเค แต่ก้ต้องทำใจกับศัพท์แสงบางอย่างที่เป็นเหมือนภาษาเฉพาะ หรือคำพูดสมัยโบราณที่อาจจะทำเราให้มึนๆหน่อย แต่ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นปัญหาอะไรมากมาย ยังไม่เสียอรรถรส
โดยรวมถือว่าเป็นหนังสือที่น่าอ่านแม้จะขัดใจไปบ้างในส่วนเนื้อหา แต่มองอีกมุมก็เหมือนเราได้เห็นความคิดของคนสมัยโบราณว่าเขามีมุมมองกับเรื่องต่างๆอย่างไร ก็ถือว่าเป็นหนังสือที่สมควรมีเก็บไว้อ่านค่ะ

ไม่ใช่ว่าอยู่ๆหัวคนเราจะกลายเป็นแตงโมหรอกนะ..ชอบมากๆ สำหรับหนังสือการ์ตูนเรื่องนี้ที่ทั้งประชดเสียดสี สะท้อนและสอนอะไรหลายๆอย่าง มีแง่มุมประเด็นที่น่าสนใจจนเราต้องซื้อมาเก็บไว้เกือบทุกเล่ม แม้ว่าบางตอนอ่านแล้วอาจจะไม่เข้าใจความหมายที่เขานำเสนอก็เถอะ ภาพวาดการ์ตูนขาวดำ มันให้ความรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่เข้าไปนั่งในใจคนที่มอง การเล่าเรื่องง่ายๆ สั้นๆ ผ่านตัวการ์ตูนที่มีหัวเป็นแตงโมช่วยให้เรื่องราวที่บางครั้งเป็นเรื่องจริงที่เราต้องยอมรับนั้นดูเบาบางลงแต่ก็ยังกระแทกใจคนอ่านได้ดี
โดยส่วนตัวเราชอบตอนที่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งทำงานร้านสะดวกซื้อถูกแทงข้างหลัง มันให้ความรู้สึกเจ็บปวดที่น่ารัก ขมขื่นใจแต่ก็ต้องยิ้มเศร้าๆ อ่านแล้วเจ็บจี๊ดๆ ชอบมากๆ กับการนำเสนอที่พยายามจะบอกว่า คนเราเดี่ยวนี้ไว้ใจไม่ได้ บางครั้งสีหน้าแสดงว่าเป็นเพื่อน ยิ้มแย้มให้ทุกวัน แต่พอลับหลังกลับถือมีดมาแทงข้างหลังว่าร้ายนินทากัน
พอเราเอาประเด็นพวกนี้มานำเสนอในรูปแบบการ์ตูนเหมือนมันเรียกคนให้สนใจอ่านได้ดีกว่า โดยเฉพาะวัยรุ่นที่คงไม่ชอบอ่านบทความอะไรยาวๆแนววิชากร ถือว่าหัวแตงโมเป็นหนังสือที่หาวิธีการเสนอประเด็นหนักให้เบาลงได้อย่างดีเยี่ยม
จริงๆมีอีกหลายตอนมากๆที่ชอบ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่บอกเราว่าคนที่รักตัวเราได้ดีที่สุดก็คือตัวเราเอง ประเด็นที่คนเขียนตั้งคำถามกลับให้คนอ่าน และอีกมากมายหลายข้อคิดที่จะได้จากหนังสือเล่มนี้ จึงเป็นหนังสือที่อยากแนะนำ ให้อ่าน เอาให้เพื่อนอ่าน ให้คนในครอบครัวอ่าน ด้วยความเต็มใจ

ไม่ใช่ว่าอยู่ๆหัวคนเราจะกลายเป็นแตงโมหรอกนะ..ชอบมากๆ สำหรับหนังสือการ์ตูนเรื่องนี้ที่ทั้งประชดเสียดสี สะท้อนและสอนอะไรหลายๆอย่าง มีแง่มุมประเด็นที่น่าสนใจจนเราต้องซื้อมาเก็บไว้เกือบทุกเล่ม แม้ว่าบางตอนอ่านแล้วอาจจะไม่เข้าใจความหมายที่เขานำเสนอก็เถอะ ภาพวาดการ์ตูนขาวดำ มันให้ความรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่เข้าไปนั่งในใจคนที่มอง การเล่าเรื่องง่ายๆ สั้นๆ ผ่านตัวการ์ตูนที่มีหัวเป็นแตงโมช่วยให้เรื่องราวที่บางครั้งเป็นเรื่องจริงที่เราต้องยอมรับนั้นดูเบาบางลงแต่ก็ยังกระแทกใจคนอ่านได้ดี
โดยส่วนตัวเราชอบตอนที่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งทำงานร้านสะดวกซื้อถูกแทงข้างหลัง มันให้ความรู้สึกเจ็บปวดที่น่ารัก ขมขื่นใจแต่ก็ต้องยิ้มเศร้าๆ อ่านแล้วเจ็บจี๊ดๆ ชอบมากๆ กับการนำเสนอที่พยายามจะบอกว่า คนเราเดี่ยวนี้ไว้ใจไม่ได้ บางครั้งสีหน้าแสดงว่าเป็นเพื่อน ยิ้มแย้มให้ทุกวัน แต่พอลับหลังกลับถือมีดมาแทงข้างหลังว่าร้ายนินทากัน
พอเราเอาประเด็นพวกนี้มานำเสนอในรูปแบบการ์ตูนเหมือนมันเรียกคนให้สนใจอ่านได้ดีกว่า โดยเฉพาะวัยรุ่นที่คงไม่ชอบอ่านบทความอะไรยาวๆแนววิชากร ถือว่าหัวแตงโมเป็นหนังสือที่หาวิธีการเสนอประเด็นหนักให้เบาลงได้อย่างดีเยี่ยม
จริงๆมีอีกหลายตอนมากๆที่ชอบ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่บอกเราว่าคนที่รักตัวเราได้ดีที่สุดก็คือตัวเราเอง ประเด็นที่คนเขียนตั้งคำถามกลับให้คนอ่าน และอีกมากมายหลายข้อคิดที่จะได้จากหนังสือเล่มนี้ จึงเป็นหนังสือที่อยากแนะนำ ให้อ่าน เอาให้เพื่อนอ่าน ให้คนในครอบครัวอ่าน ด้วยความเต็มใจ

กุ้งแก้ว แม่สาวจอมเปิ่นที่คนเขียนพยายามจะเน้นว่าเธอช่างเป็นคนดีเลยทำให้มีเสน่ห์เหลือเกิน คือความดีของเธอนั่นแหละเป็นเสน่ห์ เป็นแก่นเรื่องของสาวเปิ่นเจ้าเสน่ห์ซึ่งคนเขียนพยายามจะเสนอการยึดหลักความดีของผู้หญิงคนหนึ่ง ถึงเธอจะไมได้สวยเลิศเลอ แต่เธอมีความดีที่สามารถเอาชนะใจผู้ชายในฝันของหลายๆคนได้
โสภี พรรณราย เป็นนักเขียนที่เราจะเห็นว่านิยายได้ทำเป็นละครบ่อยๆ ทำให้ตัวนักเขียนเองมีชื่อเสียงขึ้นมา สำหรับสาวเปิ่นเจ้าเสน่ห์นั้นเดินเรื่องค่อนข้างเร็วกระชับ ฉับไว แม้จะเล่มหนา แต่ก็ไม่ยืดยาดอืดอาดบรรยายเยอะ โดยส่วนตัวค่อนข้างชอบ เพราะไม่ชอบอะไรที่ยืดเยื้อ พอเดินเรื่องเร็วก็รู้สึกว่านิยายมันแคล่วคล่องว่องไวอ่านง่าย สนุกสนานดี เนื้อเรื่องไม่มีอะไรให้ต้องเคร่งเครียด เพราะเป็นนิยายเบาๆ อ่านเอาเพลิน ไม่ต้องดราม่าให้วุ่นวาย เนื้อเรื่องนั้นก็สนุกตามประสา โดยนางเอกนั้นก็ช่างแสนดี แม้จะเปิ่นๆเอ๋อๆ (แต่พอมาทำละครเอานุ่น ศิรพันธ์มาเล่นนี่ก็นะ แอบรู้สึกว่านางเอกเปิ่นๆ ห้าวๆ) กุ้งแก้วเองก็ถือว่าเป็นนางเอกที่น่ารักเป็นคนดี ดี๊ดี แบบฉบับนางเอก คือถ้าชอบนางเอกดีนี่จะไม่มีอะไรให้ขัดใจเลย แต่บางทีพระเอกก็ดูลอยๆ เหมือนว่าในชีวิตจริงคงไม่เจอคนอย่างนี้ง่ายๆแต่ก็นั่นแหละ นิยายก็ดีตรงที่มีชายในฝันนั่นแหละ ฮ่าๆ โดยรวมถือว่าสนุกดีใช้ได้ เหมาะแก่วันพักผ่อน และคนที่ไม่ชอบอะไรหนักๆ มีพระเอกนางเอกตัวร้ายและตอนจบที่สวยงาม

กุ้งแก้ว แม่สาวจอมเปิ่นที่คนเขียนพยายามจะเน้นว่าเธอช่างเป็นคนดีเลยทำให้มีเสน่ห์เหลือเกิน คือความดีของเธอนั่นแหละเป็นเสน่ห์ เป็นแก่นเรื่องของสาวเปิ่นเจ้าเสน่ห์ซึ่งคนเขียนพยายามจะเสนอการยึดหลักความดีของผู้หญิงคนหนึ่ง ถึงเธอจะไมได้สวยเลิศเลอ แต่เธอมีความดีที่สามารถเอาชนะใจผู้ชายในฝันของหลายๆคนได้
โสภี พรรณราย เป็นนักเขียนที่เราจะเห็นว่านิยายได้ทำเป็นละครบ่อยๆ ทำให้ตัวนักเขียนเองมีชื่อเสียงขึ้นมา สำหรับสาวเปิ่นเจ้าเสน่ห์นั้นเดินเรื่องค่อนข้างเร็วกระชับ ฉับไว แม้จะเล่มหนา แต่ก็ไม่ยืดยาดอืดอาดบรรยายเยอะ โดยส่วนตัวค่อนข้างชอบ เพราะไม่ชอบอะไรที่ยืดเยื้อ พอเดินเรื่องเร็วก็รู้สึกว่านิยายมันแคล่วคล่องว่องไวอ่านง่าย สนุกสนานดี เนื้อเรื่องไม่มีอะไรให้ต้องเคร่งเครียด เพราะเป็นนิยายเบาๆ อ่านเอาเพลิน ไม่ต้องดราม่าให้วุ่นวาย เนื้อเรื่องนั้นก็สนุกตามประสา โดยนางเอกนั้นก็ช่างแสนดี แม้จะเปิ่นๆเอ๋อๆ (แต่พอมาทำละครเอานุ่น ศิรพันธ์มาเล่นนี่ก็นะ แอบรู้สึกว่านางเอกเปิ่นๆ ห้าวๆ) กุ้งแก้วเองก็ถือว่าเป็นนางเอกที่น่ารักเป็นคนดี ดี๊ดี แบบฉบับนางเอก คือถ้าชอบนางเอกดีนี่จะไม่มีอะไรให้ขัดใจเลย แต่บางทีพระเอกก็ดูลอยๆ เหมือนว่าในชีวิตจริงคงไม่เจอคนอย่างนี้ง่ายๆแต่ก็นั่นแหละ นิยายก็ดีตรงที่มีชายในฝันนั่นแหละ ฮ่าๆ โดยรวมถือว่าสนุกดีใช้ได้ เหมาะแก่วันพักผ่อน และคนที่ไม่ชอบอะไรหนักๆ มีพระเอกนางเอกตัวร้ายและตอนจบที่สวยงาม

ถือว่าเป็นเล่มแรกๆของนิ้วกลม นักเขียนรุ่นใหม่ที่มีชื่อเสียงในแวดวงเด็กและนักคิดรุ่นใหม่ เป็นการเล่าเรื่องของคนเขียน(นิ้วกลม) ได้เดินทางไปเที่ยวโตเกียวด้วยเงินจำนวนไม่มากนักกับเพื่อนที่ออฟฟิศอีกคนนึง และได้นำเรื่องราวประสบการณ์ที่ได้พบเจอมาถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือ
พูดถึงด้านการเขียน ถือว่าดีทีเดียว สามารถเขียนเรื่องญี่ปุ่นในแบบใหม่ที่นอกเหนือจากการบอกว่าญี่ปุ่นมีที่เที่ยวอะไรบ้าง เปลี่ยนมาเป็นมุมที่เหมือนได้สัมผัสไปถึงใจของญี่ปุ่นจริงๆ มีการเล่าเรื่องที่เจ้าตัวได้รับน้ำใจจากเพื่อนที่ญี่ปุ่น และจากคนญี่ปุ่น มีการสร้างดราม่าด้วยการไปนอนที่ป้ายรถเมล์ แบบพิสูจน์กันไปเลยที่เขาว่าญี่ปุ่นมีความปลอดภัยสูงนั้นจริงหรือเปล่า นั่นจึงกลายเป็นเสน่ห์ของหนังสือเล่มนี้ เพราะมันให้ความรู้สึกว่าเรียล แบบว่าไปจริงๆนะ ฉันไปสัมผัสญี่ปุ่นในด้านคน ด้านคน ไปเรียนรู้ว่าคนเขาเป็นแบบนี้ สังคมเขาเป็นประมาณนี้ ไม่ใช่ว่าไปแค่เพื่อจะให้เห็นสถานที่ท่องเที่ยวว่ามีที่นั่นที่นี่ที่ไหนสวยแล้วเอามาเขียนหนังสือ ก็ถือว่าเป็นความแปลกใหม่ในแวดวงหนังสือท่องเที่ยว สำนวนการเขียนสนุกดี ตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน เหมือนอ่านละครชีวิต จริงๆนิ้วกลมอาจจะเขียนนิยายดราม่าได้ดีก็ได้ หากเขาอยากลอง มีหลายมุมมองในหนังสือที่น่าสนใจและน่าเรียนรู้ เห็นบางคนบอกว่าเล่มแรกๆของนิ้วกลมนี่ดูประดิดประดอยน้อยที่สุดแล้ว ควรหามาอ่าน เพราะฉะนั้นหากใครอยากลองเปิดประสบการณ์ไปเที่ยวญี่ปุ่นมุมอื่นๆที่เป็นมุมเล็กมุมน้อยที่คุณอาจจะไม่เคยได้อ่านหรือสัมผัสมาก่อน ก็น่าจะลองเปิดหนังสือเล่มนี้ดูค่ะ

ถือว่าเป็นเล่มแรกๆของนิ้วกลม นักเขียนรุ่นใหม่ที่มีชื่อเสียงในแวดวงเด็กและนักคิดรุ่นใหม่ เป็นการเล่าเรื่องของคนเขียน(นิ้วกลม) ได้เดินทางไปเที่ยวโตเกียวด้วยเงินจำนวนไม่มากนักกับเพื่อนที่ออฟฟิศอีกคนนึง และได้นำเรื่องราวประสบการณ์ที่ได้พบเจอมาถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือ
พูดถึงด้านการเขียน ถือว่าดีทีเดียว สามารถเขียนเรื่องญี่ปุ่นในแบบใหม่ที่นอกเหนือจากการบอกว่าญี่ปุ่นมีที่เที่ยวอะไรบ้าง เปลี่ยนมาเป็นมุมที่เหมือนได้สัมผัสไปถึงใจของญี่ปุ่นจริงๆ มีการเล่าเรื่องที่เจ้าตัวได้รับน้ำใจจากเพื่อนที่ญี่ปุ่น และจากคนญี่ปุ่น มีการสร้างดราม่าด้วยการไปนอนที่ป้ายรถเมล์ แบบพิสูจน์กันไปเลยที่เขาว่าญี่ปุ่นมีความปลอดภัยสูงนั้นจริงหรือเปล่า นั่นจึงกลายเป็นเสน่ห์ของหนังสือเล่มนี้ เพราะมันให้ความรู้สึกว่าเรียล แบบว่าไปจริงๆนะ ฉันไปสัมผัสญี่ปุ่นในด้านคน ด้านคน ไปเรียนรู้ว่าคนเขาเป็นแบบนี้ สังคมเขาเป็นประมาณนี้ ไม่ใช่ว่าไปแค่เพื่อจะให้เห็นสถานที่ท่องเที่ยวว่ามีที่นั่นที่นี่ที่ไหนสวยแล้วเอามาเขียนหนังสือ ก็ถือว่าเป็นความแปลกใหม่ในแวดวงหนังสือท่องเที่ยว สำนวนการเขียนสนุกดี ตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน เหมือนอ่านละครชีวิต จริงๆนิ้วกลมอาจจะเขียนนิยายดราม่าได้ดีก็ได้ หากเขาอยากลอง มีหลายมุมมองในหนังสือที่น่าสนใจและน่าเรียนรู้ เห็นบางคนบอกว่าเล่มแรกๆของนิ้วกลมนี่ดูประดิดประดอยน้อยที่สุดแล้ว ควรหามาอ่าน เพราะฉะนั้นหากใครอยากลองเปิดประสบการณ์ไปเที่ยวญี่ปุ่นมุมอื่นๆที่เป็นมุมเล็กมุมน้อยที่คุณอาจจะไม่เคยได้อ่านหรือสัมผัสมาก่อน ก็น่าจะลองเปิดหนังสือเล่มนี้ดูค่ะ

มีช่วงนึงที่นิยายรักนักศึกษาโด่งดังมาก วัยรุ่นชอบกันหนักหนา ด้วยเนื้อหาที่สะกิดใจคนวัยรักนักศึกษา และอาจจะสะกิดใจวัยที่เลยพ้นนักศึกษามาแล้ว แต่ยังมีความทรงจำดีๆเก็บไว้นั่นเอง เวลาผ่านไป สำนักพิมพ์ A Day หยิบต้นฉบับมาปัดฝุ่น แล้วนำเอามาตีพิมพ์ใหม่
เสน่ห์ที่มากมายของนิยายรักนักศึกษาคือสำนวนที่กระจุ๋มกระจิ๋มน่ารัก แบบที่วัยรุ่นชอบพูดชอบแซวกันในรั้วมหาวิทยาลัย เล่าเรื่องความรักเฟลๆ สุขเศร้าเคล้าน้ำตา แต่ละตอนสั้นๆ ไม่ยืดเยื้อ กระชับฉับไวเดินเรื่องรวดเร็ว ไม่ยืดเยื้อให้ยุ่งยากน่ารำคาญ (อาจจะเป็นเพราะนักเขียนแอบสืบมาก็ได้ว่านักศึกษาไม่ชอบอ่านอะไรยืดเยื้อ(ฮ่าๆ)) อีกอย่างคือการต่อปากต่อคำในบทสนทนาที่แสนจะน่ารักน่าหยิก เหมือนดูละครพ่อแง่แม่งอนพระเอกหยิกและหยอกกับนางเอกอย่างไรอย่างนั้น แบบนี้ใครล่ะจะไม่ชอบ โดยมีฉากหลังเป็นมหาวิทยาลัย สถานที่อบอวลด้วยมิตรภาพและความสัมพันธ์ต่างๆมากมาย จึงทำให้หนังสือเล่มนี้เป็นที่นิยมได้ไม่ยาก
ส่วนฉบับที่A day เอามาตีพิมพ์นี้ยิ่งเด็ดใหญ่ เคยอ่านบทสัมภาษณ์เขาบอกว่าขอต้นฉบับจากนักเขียนมาคัดเอาเรื่องเด็ดๆมาตีพิมพ์ ทำให้ฉบับที่ตีพิมพ์กับ A day นั้นเป็นเรื่องที่ถูกคัดมาแล้วว่าสนุกและน่ารัก โดนใจคนอ่านแน่นอน เนื่องจากเมื่อก่อนนั้นที่ตีพิมพ์ก็จะมีบางตอนที่คนเขียนบอกว่ามันอาจจะออกทะเลไปบ้าง A Day จึงคัดเอาเนื้อๆมาตีพิมพ์ให้อ่านกันเป็นนิยายรักนักศึกษา 1 และ 2 เพราะฉะนั้นหากใครอยากจะย้อนรำลึกความหลังจะหยิบขึ้นมาสัมผัสกลิ่นอายรุ่นแรกรักในรั้วมหาวิทยาลัยก็คงจะไม่ผิดหวังค่ะ

มีช่วงนึงที่นิยายรักนักศึกษาโด่งดังมาก วัยรุ่นชอบกันหนักหนา ด้วยเนื้อหาที่สะกิดใจคนวัยรักนักศึกษา และอาจจะสะกิดใจวัยที่เลยพ้นนักศึกษามาแล้ว แต่ยังมีความทรงจำดีๆเก็บไว้นั่นเอง เวลาผ่านไป สำนักพิมพ์ A Day หยิบต้นฉบับมาปัดฝุ่น แล้วนำเอามาตีพิมพ์ใหม่
เสน่ห์ที่มากมายของนิยายรักนักศึกษาคือสำนวนที่กระจุ๋มกระจิ๋มน่ารัก แบบที่วัยรุ่นชอบพูดชอบแซวกันในรั้วมหาวิทยาลัย เล่าเรื่องความรักเฟลๆ สุขเศร้าเคล้าน้ำตา แต่ละตอนสั้นๆ ไม่ยืดเยื้อ กระชับฉับไวเดินเรื่องรวดเร็ว ไม่ยืดเยื้อให้ยุ่งยากน่ารำคาญ (อาจจะเป็นเพราะนักเขียนแอบสืบมาก็ได้ว่านักศึกษาไม่ชอบอ่านอะไรยืดเยื้อ(ฮ่าๆ)) อีกอย่างคือการต่อปากต่อคำในบทสนทนาที่แสนจะน่ารักน่าหยิก เหมือนดูละครพ่อแง่แม่งอนพระเอกหยิกและหยอกกับนางเอกอย่างไรอย่างนั้น แบบนี้ใครล่ะจะไม่ชอบ โดยมีฉากหลังเป็นมหาวิทยาลัย สถานที่อบอวลด้วยมิตรภาพและความสัมพันธ์ต่างๆมากมาย จึงทำให้หนังสือเล่มนี้เป็นที่นิยมได้ไม่ยาก
ส่วนฉบับที่A day เอามาตีพิมพ์นี้ยิ่งเด็ดใหญ่ เคยอ่านบทสัมภาษณ์เขาบอกว่าขอต้นฉบับจากนักเขียนมาคัดเอาเรื่องเด็ดๆมาตีพิมพ์ ทำให้ฉบับที่ตีพิมพ์กับ A day นั้นเป็นเรื่องที่ถูกคัดมาแล้วว่าสนุกและน่ารัก โดนใจคนอ่านแน่นอน เนื่องจากเมื่อก่อนนั้นที่ตีพิมพ์ก็จะมีบางตอนที่คนเขียนบอกว่ามันอาจจะออกทะเลไปบ้าง A Day จึงคัดเอาเนื้อๆมาตีพิมพ์ให้อ่านกันเป็นนิยายรักนักศึกษา 1 และ 2 เพราะฉะนั้นหากใครอยากจะย้อนรำลึกความหลังจะหยิบขึ้นมาสัมผัสกลิ่นอายรุ่นแรกรักในรั้วมหาวิทยาลัยก็คงจะไม่ผิดหวังค่ะ

นิยายของทมยันตีที่ฮือฮาพอสมควร ด้วยเนื้อหาที่รุนแรงและกล้าหาญมากทีเดียวของผู้เขียน เสนอประเด็นความเจ็บปวดของการข่มขืน ซึ่งเราค่อนข้างชอบ ไม่ใช่ชอบเพราะเห็นดีเห็นงามกับการข่มขืน แต่เดี๋ยวนี้จะหานักเขียนที่เขียนหนังสืออธิบายเรื่องการข่มขืนว่าเป็นเรื่องเลวร้ายได้น้อยเต็มที เห็นแต่พระเอกข่มขืนนางเอกแล้วจบลงอย่างมีความสุข เป็นการสร้างทัศนคติที่ผิดๆเกี่ยวกับการข่มขืนให้เกิดขึ้นในสังคมไทย ทั้งที่ความจริงเรื่องข่มขืนเป็นประเด็นทางเพศที่เลวร้าย
ล่าเล่าเรื่องแม่ที่ตามล่าพวกผู้ชายใจโฉดที่ข่มขืนตัวเองและลูกสาว ความเจ็บปวดแผ่กระจายอยู่ทั่วทุกมุมในเนื้อเรื่อง อ่านแล้วก็ไม่รู้จะบอกว่ารู้สึกหดหู่หรือสงสาร เห็นใจ อย่างไหนดีกว่ากัน แต่ในความรู้สึกนั้นก็มีความขัดใจอยู่มาก เพราะรู้สึกว่าตัวเอกของเรื่องไม่ฉลาดเอาเสียเลยที่ปล่อยทรัพย์สมบัติไปให้สามีจนหมด เพียงเพื่อแลกกับการได้ลูกมาอยู่ด้วย จนต้องพาลูกไปอยู่สลัม เพราะไม่มีเงิน ซึ่งในความจริง กรณีที่ผู้ชายนอกใจ หากเป็นเราคงฟ้องหย่ากระเจิดกระเจิง และต้องได้ทั้งลูกทั้งเงิน ต่อให้มันต้องอื้อฉาวขนาดไหน แสดงให้เห็นว่าเราแคร์สังคม (จะรับรู้ว่าตัวเองมีสามีมีเมียน้อย) มากกว่าชีวิตที่ดีของลูก อันนี้ก็เป็นเรื่องที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
ในเรื่องความสนุกก็คงไม่รู้จะบรรยายยังไงเพราะเป็นนิยายหดหู่เสียมากกว่าอ่านสะท้อนความจริง สะท้อนสังคม ไม่ใช่นิยายที่อ่านเอาสนุก เพราะไม่มีความบันเทิงใดๆอยู่ในหนังสือเล่มนี้เลย มีเพียงความเจ็บปวดที่หากคุณอยากรับรู้ก็ลองสัมผัสค่ะ

นิยายของทมยันตีที่ฮือฮาพอสมควร ด้วยเนื้อหาที่รุนแรงและกล้าหาญมากทีเดียวของผู้เขียน เสนอประเด็นความเจ็บปวดของการข่มขืน ซึ่งเราค่อนข้างชอบ ไม่ใช่ชอบเพราะเห็นดีเห็นงามกับการข่มขืน แต่เดี๋ยวนี้จะหานักเขียนที่เขียนหนังสืออธิบายเรื่องการข่มขืนว่าเป็นเรื่องเลวร้ายได้น้อยเต็มที เห็นแต่พระเอกข่มขืนนางเอกแล้วจบลงอย่างมีความสุข เป็นการสร้างทัศนคติที่ผิดๆเกี่ยวกับการข่มขืนให้เกิดขึ้นในสังคมไทย ทั้งที่ความจริงเรื่องข่มขืนเป็นประเด็นทางเพศที่เลวร้าย
ล่าเล่าเรื่องแม่ที่ตามล่าพวกผู้ชายใจโฉดที่ข่มขืนตัวเองและลูกสาว ความเจ็บปวดแผ่กระจายอยู่ทั่วทุกมุมในเนื้อเรื่อง อ่านแล้วก็ไม่รู้จะบอกว่ารู้สึกหดหู่หรือสงสาร เห็นใจ อย่างไหนดีกว่ากัน แต่ในความรู้สึกนั้นก็มีความขัดใจอยู่มาก เพราะรู้สึกว่าตัวเอกของเรื่องไม่ฉลาดเอาเสียเลยที่ปล่อยทรัพย์สมบัติไปให้สามีจนหมด เพียงเพื่อแลกกับการได้ลูกมาอยู่ด้วย จนต้องพาลูกไปอยู่สลัม เพราะไม่มีเงิน ซึ่งในความจริง กรณีที่ผู้ชายนอกใจ หากเป็นเราคงฟ้องหย่ากระเจิดกระเจิง และต้องได้ทั้งลูกทั้งเงิน ต่อให้มันต้องอื้อฉาวขนาดไหน แสดงให้เห็นว่าเราแคร์สังคม (จะรับรู้ว่าตัวเองมีสามีมีเมียน้อย) มากกว่าชีวิตที่ดีของลูก อันนี้ก็เป็นเรื่องที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
ในเรื่องความสนุกก็คงไม่รู้จะบรรยายยังไงเพราะเป็นนิยายหดหู่เสียมากกว่าอ่านสะท้อนความจริง สะท้อนสังคม ไม่ใช่นิยายที่อ่านเอาสนุก เพราะไม่มีความบันเทิงใดๆอยู่ในหนังสือเล่มนี้เลย มีเพียงความเจ็บปวดที่หากคุณอยากรับรู้ก็ลองสัมผัสค่ะ

บ้านอัญชันเป็นเรื่องสั้นของกิ่งฉัตร ซึ่งเป็นนักเขียนที่เราชื่นชอบและติดตามผลงานมาตลอดค่ะ โดยในหนังสือจะรวมเอาเรื่องสั้นหลายๆเรื่องเอาไว้ เรื่องแรกก็คือเรื่องบ้านอัญชันตามชื่อของปกหนังสือ หากจะพูดถึงความสนุกก็คงต้องบอกว่าเฉยๆ เพราะเรารู้สึกว่าจับทางได้ถูก ไม่ใช่ทางของกิ่งฉัตรนะคะ หมายถึงทางของเนื้อเรื่องว่าจะดำเนินไปทางไหนและจบอย่างไร จึงไม่ตื่นเต้นอะไรเท่าไรนัก โดยเนื้อเรื่องเป็นเรื่องของชายหนุ่มที่บังเอิญไปอยู่บ้านติดกับสาวน้อยหน้าหวานน่ารักที่ถูกทารุณจากผู้เป็นแม่ โดยเขาได้ยินเสียงทารุณทุกคืน จึงพยายามหาทางช่วยเธอ เอาแค่ว่าเปิดอ่านก็น่าจะเดาเรื่องได้แล้วสำหรับคนที่อ่านมาเยอะ แต่หากใครจะอ่านเพลินๆไม่คิดมาก ก็สนุกดีค่ะ ความน่าติดตามพอใช้ได้ ส่วนเรื่องสั้นเรื่องอื่นก็แค่พอใช้ได้ อย่างเรื่องคราวเคราะห์รู้สึกเหมือนมันไม่มีที่มาที่ไปเท่าไรนัก จะมีนางเรื่องที่เรารู้สึกว่า จะใส่มาทำไม เหมือนไม่ใช่เรื่องสั้น เหมือนเป็นแค่งานเขียนที่บรรยายความรู้สึกไปเรื่อย อย่างเรื่องแม่กา ที่เป็นเหมือนเขียนบรรยายเกี่ยวกับคนที่เก็บเด็กมาเรื่องโดยเขียนเหมือนรำพึงรำพัน ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นงานจับฉ่ายรวมเล่มหาทิศหาทางไม่เจอเท่าไรนัก เหมือนอยากจะหยิบเอางานเขียนอะไรใส่มาก็ใส่ เลยผิดหวังเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าจะเอาคอนเซปไหน เหมาะแค่อ่านเพลินๆเล่นๆในวันหยุดเท่านั้น หากจะอ่านเอาอรรถรสก็อ่านแค่เรื่องสั้นสองเรื่องแรกพอ หลังจากนั้นเหมือนของแถม คืออ่านก็ได้ ไม่อ่านก็ไม่เสียดายอะไร

บ้านอัญชันเป็นเรื่องสั้นของกิ่งฉัตร ซึ่งเป็นนักเขียนที่เราชื่นชอบและติดตามผลงานมาตลอดค่ะ โดยในหนังสือจะรวมเอาเรื่องสั้นหลายๆเรื่องเอาไว้ เรื่องแรกก็คือเรื่องบ้านอัญชันตามชื่อของปกหนังสือ หากจะพูดถึงความสนุกก็คงต้องบอกว่าเฉยๆ เพราะเรารู้สึกว่าจับทางได้ถูก ไม่ใช่ทางของกิ่งฉัตรนะคะ หมายถึงทางของเนื้อเรื่องว่าจะดำเนินไปทางไหนและจบอย่างไร จึงไม่ตื่นเต้นอะไรเท่าไรนัก โดยเนื้อเรื่องเป็นเรื่องของชายหนุ่มที่บังเอิญไปอยู่บ้านติดกับสาวน้อยหน้าหวานน่ารักที่ถูกทารุณจากผู้เป็นแม่ โดยเขาได้ยินเสียงทารุณทุกคืน จึงพยายามหาทางช่วยเธอ เอาแค่ว่าเปิดอ่านก็น่าจะเดาเรื่องได้แล้วสำหรับคนที่อ่านมาเยอะ แต่หากใครจะอ่านเพลินๆไม่คิดมาก ก็สนุกดีค่ะ ความน่าติดตามพอใช้ได้ ส่วนเรื่องสั้นเรื่องอื่นก็แค่พอใช้ได้ อย่างเรื่องคราวเคราะห์รู้สึกเหมือนมันไม่มีที่มาที่ไปเท่าไรนัก จะมีนางเรื่องที่เรารู้สึกว่า จะใส่มาทำไม เหมือนไม่ใช่เรื่องสั้น เหมือนเป็นแค่งานเขียนที่บรรยายความรู้สึกไปเรื่อย อย่างเรื่องแม่กา ที่เป็นเหมือนเขียนบรรยายเกี่ยวกับคนที่เก็บเด็กมาเรื่องโดยเขียนเหมือนรำพึงรำพัน ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นงานจับฉ่ายรวมเล่มหาทิศหาทางไม่เจอเท่าไรนัก เหมือนอยากจะหยิบเอางานเขียนอะไรใส่มาก็ใส่ เลยผิดหวังเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าจะเอาคอนเซปไหน เหมาะแค่อ่านเพลินๆเล่นๆในวันหยุดเท่านั้น หากจะอ่านเอาอรรถรสก็อ่านแค่เรื่องสั้นสองเรื่องแรกพอ หลังจากนั้นเหมือนของแถม คืออ่านก็ได้ ไม่อ่านก็ไม่เสียดายอะไร

เป็นนิยายของภาคินัย ที่ใครๆหลายคนตั้งให้เป็นเจ้าพ่อเรื่องสยองขวัญไปเสียแล้ว จากผลงานช่วงหลังที่หันมาเอาดีด้านนิยายสยองขวัญ และโรงมหรศพก็เป็นหนึ่งในหลายเรื่องสยองขวัญของภาคินัยที่ผู้อ่านหยิบมาสัมผัส
และแน่นอนว่าชื่อเรื่องก็บอกอยู่แล้วว่าน่าจะเป็นเรื่องผีที่เกิดขึ้นในแวดวงการแสดง และภาคินัยก็หยิบเอานางงิ้วมาเป็นตัวละครสยองขวัญ ซึ่งก็ถือว่าแปลกใหม่ดีเหมือนกับการเขียนให้ผีนั้นเป็นงิ้ว
ในด้านความสนุก เรายอมรับเลยว่า เนื้อเรื่องนั้นสนุกและตื่นเต้น ชวนให้ติดตามตลอดเรื่อง ลุ้นระทึก ในส่วนนี้ภาคินัยทำได้ดีมากค่ะ เพราะเราอ่านแล้วก็อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ อยากจะรู้เรื่องว่าใครและเพราะอะไรจึงเกิดการฆาตกรรมขึ้นจนต้องมีวิญญาณมาตามทวงความยุติธรรม เนื้อเรื่องจะเผยปมบอกเราทีละนิด แต่บางทีก็เป็นปมหลอก ให้คนอ่านงงงวยไปบ้างก็ถือว่าเป็นลูกเล่นที่สนุกดี แต่ถ้าถามว่าไม่ชอบอะไรก็คงจะบอกว่าไม่ชอบตอนจบ เพราะเราสังเกตหลายเรื่องแล้วว่าภาคินัยจะพยายามหักมุม ไม่เฉลยฆาตกรตัวจริง แต่ก็ยังไม่มีชั้นเชิงพอ เพราะการหักมุมแบบคิดว่าคนนี้ฆ่า แต่ยังฆ่าไม่ตายแล้วมีอีกคนมาฆ่าต่อนี่มันทำให้กร่อยไปมากทีเดียว มิหนำซ้ำบางครั้งมันยังทำลายความดีของเนื้อเรื่องไปอีกด้วย ทั้งที่การดำเนินเรื่องในตอนต้นก็สร้างความระทึกมาได้เรื่องๆ และที่ไม่ชอบก็คือการย้อนไปย้อนมา มันเหมือนเราต้องมาอ่านอะไรซ้ำๆในหนังสือเล่มหนาๆ ย้อยซักสามรอบก็แอบรู้สึกว่าขาดทุนแล้ว แต่ถ้าหากใครไม่ซีเรียสเรื่องพวกนี้ อ่านเอาสนุก ระทึกขวัญก็ถือว่าโอเคค่ะ

เป็นนิยายของภาคินัย ที่ใครๆหลายคนตั้งให้เป็นเจ้าพ่อเรื่องสยองขวัญไปเสียแล้ว จากผลงานช่วงหลังที่หันมาเอาดีด้านนิยายสยองขวัญ และโรงมหรศพก็เป็นหนึ่งในหลายเรื่องสยองขวัญของภาคินัยที่ผู้อ่านหยิบมาสัมผัส
และแน่นอนว่าชื่อเรื่องก็บอกอยู่แล้วว่าน่าจะเป็นเรื่องผีที่เกิดขึ้นในแวดวงการแสดง และภาคินัยก็หยิบเอานางงิ้วมาเป็นตัวละครสยองขวัญ ซึ่งก็ถือว่าแปลกใหม่ดีเหมือนกับการเขียนให้ผีนั้นเป็นงิ้ว
ในด้านความสนุก เรายอมรับเลยว่า เนื้อเรื่องนั้นสนุกและตื่นเต้น ชวนให้ติดตามตลอดเรื่อง ลุ้นระทึก ในส่วนนี้ภาคินัยทำได้ดีมากค่ะ เพราะเราอ่านแล้วก็อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ อยากจะรู้เรื่องว่าใครและเพราะอะไรจึงเกิดการฆาตกรรมขึ้นจนต้องมีวิญญาณมาตามทวงความยุติธรรม เนื้อเรื่องจะเผยปมบอกเราทีละนิด แต่บางทีก็เป็นปมหลอก ให้คนอ่านงงงวยไปบ้างก็ถือว่าเป็นลูกเล่นที่สนุกดี แต่ถ้าถามว่าไม่ชอบอะไรก็คงจะบอกว่าไม่ชอบตอนจบ เพราะเราสังเกตหลายเรื่องแล้วว่าภาคินัยจะพยายามหักมุม ไม่เฉลยฆาตกรตัวจริง แต่ก็ยังไม่มีชั้นเชิงพอ เพราะการหักมุมแบบคิดว่าคนนี้ฆ่า แต่ยังฆ่าไม่ตายแล้วมีอีกคนมาฆ่าต่อนี่มันทำให้กร่อยไปมากทีเดียว มิหนำซ้ำบางครั้งมันยังทำลายความดีของเนื้อเรื่องไปอีกด้วย ทั้งที่การดำเนินเรื่องในตอนต้นก็สร้างความระทึกมาได้เรื่องๆ และที่ไม่ชอบก็คือการย้อนไปย้อนมา มันเหมือนเราต้องมาอ่านอะไรซ้ำๆในหนังสือเล่มหนาๆ ย้อยซักสามรอบก็แอบรู้สึกว่าขาดทุนแล้ว แต่ถ้าหากใครไม่ซีเรียสเรื่องพวกนี้ อ่านเอาสนุก ระทึกขวัญก็ถือว่าโอเคค่ะ

รีวิว
พู่กลิ่นกานน
ถือว่าเป็นนักเขียนที่ติดทำเนียบมีแฟนเยอะเหมือนกัน สำหรับแอลลี่ ไม่ว่าจะออกเล่มไหนมาก็มีแฟนให้การต้อนรับเป็นอย่างดี เลยเลือกจะลองหยิบมาอ่านดูเสียหน่อย อยากพิสูจน์เสียงลือเสียงเล่าอ้างดูสักที
พู่กลิ่นกานน ชื่อแปลกๆเก๋ๆมาจากชื่อพระเอกนางเอก ดูเหมือนทุกเรื่องของแอลลี่ จะนำเอาชื่อพระเอกและนางเอกมาต่อกัน แต่ก็มีบางเรื่องนะที่ไม่ได้ทำอย่างนี้ (อย่างเช่นทัวร์หัวใจ ไอเลิฟยู) พู่กลิ่นกานนเป็นเรื่องของพู่กลิ่นสาวน้อยที่ไร้เดียงสาม๊ากมาก ชนิดที่คนอ่านอาจจะคาดไม่ถึง เพราะตัวผู้อ่านเองก็คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าในชีวิตจะได้เจอผู้หญิงที่ไร้เดียงสาจนถึงไร้ปัญญาขนาดนี้หรือเปล่า นี่ไม่ได้ประชดนะ บอกเลย คือต้องมาอ่านเองแล้วจะเข้าใจจริงๆ
เนื้อเรื่องคร่าวๆก็ประมาณว่าพู่กลิ่นกับกานนนั้นเป็นคู่หมั้นกัน พ่อเจ้าประคุณพระเอกน่ะรู้เรื่องมาแต่ไหนแต่ก็เก็บเงียบไว้ไม่ยอมบอกใคร ส่วนแม่สาวไร้เดียงสาก็ไม่ต้องทำอะไร เพียงแค่ทำตัวสวยใสให้พระเอกปกป้องไปตามเรื่องราว
ซึ่งหากว่าใครชอบนิยายประเภทสาวน้อยตากลมแสนใสซื่อมีพระเอกรูปหล่อคอยปกป้อง และจบแบบสวยงามพระเอกนางเอกได้ครองรักกันอย่างมีความสุข ก็ถือว่าเหมาะกับนิยายเรื่องนี้มากๆ แต่ถ้าหากใครชอบอะไรที่สมจริงเสียหน่อย อาจะจะโบกมือลาเลยก็ได้ เพราะมีตอนที่เหลือเชื่ออยู่หลายตอนทีเดียว โดยเฉพาะฉากที่พระเอกมีอะไรกับนางเอก แต่นางเอกกลับคิดว่าตัวเองคงแค่ฝันไป คุณพระคุณเจ้า! ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ หลายครั้งด้วย แล้วนางเอกผู้ใสซื่อก็คิดว่าตัวเองฝันไปทุกครั้ง คือนางเอกต้องเป็นคนหลับลึกมากๆ และไร้เดียงสาจนเกือบๆจะไร้สติเลยทีเดียว ตอนที่อ่าน เราเองก็ไม่แน่ใจว่ามันใช่จริงๆเหรอ แอบเลื่อนกลับมาอ่านหลายครั้งว่าเราไม่ได้เข้าใจเนื้อหาผิด ก็ยืนยันว่า ฉากนี้คนเขียนเขียนอย่างนั้นจริงๆ
เพราะฉะนั้นเราจึงบอกว่า หากใครไม่ถูกจริตกับอะไรแบบนี้ อย่าหยิบมาอ่านดีกว่า แต่ใครชอบอะไรที่เนื้อเรื่องน่ารัก ไม่ต้องคิดมาก (เหมือนนางเอกในเรื่องที่ไม่เคยคิดอะไรเลย ไม่เคยคิดสงสัยว่าตัวเองเสียตัวด้วย) ก็หยิบมาอ่านได้เพลินๆ สนุกสนาน ไม่ต้องซีเรียสอะไรมากมาย อ่านเอาความน่ารัก เอาเสียงกรี๊ดให้พระเอกที่รักนางเอกมากเหลือเกิน ซึ่งอาจจะถูกใจสาวๆที่ชอบถามหาเจ้าชายในฝันก็เป็นได้ค่ะ ซึ่งตรงนี้ก็คงแล้วแต่จริตความชอบของใครของมัน แต่โดยส่วนตัว ไม่ค่อยถูกจริตกกับรักหวานจ๋าอะไรขนาดนี้ เลยมึนๆอยู่มากเหมือนกันค่ะ

รีวิว
พู่กลิ่นกานน
ถือว่าเป็นนักเขียนที่ติดทำเนียบมีแฟนเยอะเหมือนกัน สำหรับแอลลี่ ไม่ว่าจะออกเล่มไหนมาก็มีแฟนให้การต้อนรับเป็นอย่างดี เลยเลือกจะลองหยิบมาอ่านดูเสียหน่อย อยากพิสูจน์เสียงลือเสียงเล่าอ้างดูสักที
พู่กลิ่นกานน ชื่อแปลกๆเก๋ๆมาจากชื่อพระเอกนางเอก ดูเหมือนทุกเรื่องของแอลลี่ จะนำเอาชื่อพระเอกและนางเอกมาต่อกัน แต่ก็มีบางเรื่องนะที่ไม่ได้ทำอย่างนี้ (อย่างเช่นทัวร์หัวใจ ไอเลิฟยู) พู่กลิ่นกานนเป็นเรื่องของพู่กลิ่นสาวน้อยที่ไร้เดียงสาม๊ากมาก ชนิดที่คนอ่านอาจจะคาดไม่ถึง เพราะตัวผู้อ่านเองก็คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าในชีวิตจะได้เจอผู้หญิงที่ไร้เดียงสาจนถึงไร้ปัญญาขนาดนี้หรือเปล่า นี่ไม่ได้ประชดนะ บอกเลย คือต้องมาอ่านเองแล้วจะเข้าใจจริงๆ
เนื้อเรื่องคร่าวๆก็ประมาณว่าพู่กลิ่นกับกานนนั้นเป็นคู่หมั้นกัน พ่อเจ้าประคุณพระเอกน่ะรู้เรื่องมาแต่ไหนแต่ก็เก็บเงียบไว้ไม่ยอมบอกใคร ส่วนแม่สาวไร้เดียงสาก็ไม่ต้องทำอะไร เพียงแค่ทำตัวสวยใสให้พระเอกปกป้องไปตามเรื่องราว
ซึ่งหากว่าใครชอบนิยายประเภทสาวน้อยตากลมแสนใสซื่อมีพระเอกรูปหล่อคอยปกป้อง และจบแบบสวยงามพระเอกนางเอกได้ครองรักกันอย่างมีความสุข ก็ถือว่าเหมาะกับนิยายเรื่องนี้มากๆ แต่ถ้าหากใครชอบอะไรที่สมจริงเสียหน่อย อาจะจะโบกมือลาเลยก็ได้ เพราะมีตอนที่เหลือเชื่ออยู่หลายตอนทีเดียว โดยเฉพาะฉากที่พระเอกมีอะไรกับนางเอก แต่นางเอกกลับคิดว่าตัวเองคงแค่ฝันไป คุณพระคุณเจ้า! ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ หลายครั้งด้วย แล้วนางเอกผู้ใสซื่อก็คิดว่าตัวเองฝันไปทุกครั้ง คือนางเอกต้องเป็นคนหลับลึกมากๆ และไร้เดียงสาจนเกือบๆจะไร้สติเลยทีเดียว ตอนที่อ่าน เราเองก็ไม่แน่ใจว่ามันใช่จริงๆเหรอ แอบเลื่อนกลับมาอ่านหลายครั้งว่าเราไม่ได้เข้าใจเนื้อหาผิด ก็ยืนยันว่า ฉากนี้คนเขียนเขียนอย่างนั้นจริงๆ
เพราะฉะนั้นเราจึงบอกว่า หากใครไม่ถูกจริตกับอะไรแบบนี้ อย่าหยิบมาอ่านดีกว่า แต่ใครชอบอะไรที่เนื้อเรื่องน่ารัก ไม่ต้องคิดมาก (เหมือนนางเอกในเรื่องที่ไม่เคยคิดอะไรเลย ไม่เคยคิดสงสัยว่าตัวเองเสียตัวด้วย) ก็หยิบมาอ่านได้เพลินๆ สนุกสนาน ไม่ต้องซีเรียสอะไรมากมาย อ่านเอาความน่ารัก เอาเสียงกรี๊ดให้พระเอกที่รักนางเอกมากเหลือเกิน ซึ่งอาจจะถูกใจสาวๆที่ชอบถามหาเจ้าชายในฝันก็เป็นได้ค่ะ ซึ่งตรงนี้ก็คงแล้วแต่จริตความชอบของใครของมัน แต่โดยส่วนตัว ไม่ค่อยถูกจริตกกับรักหวานจ๋าอะไรขนาดนี้ เลยมึนๆอยู่มากเหมือนกันค่ะ