เคียงเดือน

 

                หล่อนไม่คิดที่จะรักใครอีกหลังจากถูกคนรักหักอก แต่พระเจ้าก็ยังส่งผู้ชายจอมตื๊ออย่างเขามาให้หล่อน อย่างนี้จะใจแข็งอยู่ได้อย่างไรกันเล่า…

 

 

 

                                                                ด้วยรัก

                                                                สุชีรา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1…

                เคียงเดือนถึงกับตะลึงนิ่งอึ้งเมื่อภาพตรงหน้าปรากฏชัดในม่านตา หล่อนไม่คิดว่าจะเห็นภาพเช่นนี้ในห้องพักของชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก หล่อนคบกับเขามานานกว่า 2 ปีเขาเคยขอให้หล่อนมานอนที่ห้องพักกับเขาแต่หล่อนไม่ยอมให้เหตุผลว่ารอให้ถึงวันแต่งงานแล้วหล่อนจะยอมทุกอย่างแต่แล้วเขาก็รอหล่อนไม่ได้

                “เดือน..เอ่อ..เดือนมาได้ไง”

                เขาหน้าซีดเมื่อเห็นหน้าเคียงเดือนยืนเด่นอยู่หน้าเตียงนอนซึ่งขณะนี้เขาไม่ได้นอนคนเดียวแต่มีผู้หญิงอีกคนนอนอยู่ในสภาพเปลือยด้วยกันทั้งคู่ เพียงเท่านี้เคียงเดือนก็ไม่ต้องเอ่ยถามให้เสียเวลา หล่อนทิ้งช่อดอกไม้ที่ตั้งใจเอามาให้เขาในวันเกิดลงกับพื้นแล้วหมุนร่างสูงระหงวิ่งออกจากห้องไป

                “เดือน..เดือนฟังผมก่อน”

                เขาร้องเรียกหล่อนแต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเพราะหล่อนไม่หยุดหันมามองเขาและไม่มาให้เขาเห็นหน้าอีกเลย แม้ว่าเขาตามไปง้อขอคืนดีและอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นหล่อนก็ไม่ฟัง

                “เราเลิกกันเถอะค่ะกริชในเมื่อคุณรอฉันไม่ได้ คุณชอบผู้หญิงคนนั้นก็เชิญคุณตามสบาย”

                “เดือนผมไม่ได้จริงจังกับ..”

                “คุณอย่ามาแก้ตัว และอย่าพูดอย่างนี้เพราะถ้าเธอคนนั้นมาได้ยินจะเสียใจและฉันก็ไม่ได้รักผู้ชายใจโลเลอย่างคุณอีก กลับไปได้แล้วค่ะกริชแล้วอย่ามาหาฉันอีก”

                หลังจากวันนั้นหล่อนก็ขอลาออกจากบริษัทที่ทำงานอยู่และหาสมัครงานใหม่ พยายามลืมเรื่องคนรักและบอกกับตัวเองว่าจะไม่รักใครอีก

                เคียงเดือนถูกเรียกสัมภาษณ์ในอาทิตย์ต่อมาและหล่อนก็ได้ทำงานที่บริษัทแห่งใหม่เป็นงานเกี่ยวกับบัญชีทั้งหมด หล่อนรู้สึกสนุกกับงานใหม่จนลืมความเจ็บปวดในหัวใจ

                “เดือน เอาเล่มนี้ไปทำให้พี่หน่อยนะจ๊ะเร่งมือนิดนึงเพราะหัวหน้าต้องการตรวจด่วน”

                แขไขลุกจากเก้าอี้เดินมาที่โต๊ะทำงานของเคียงเดือนพร้อมคำสั่งแกมขอร้องกับหญิงสาวซึ่งเพิ่งเข้ามาเป็นลูกน้องของหล่อนได้หนึ่งเดือนเต็ม

                “ได้ค่ะพี่แข แต่เอ.หัวหน้าจะตรวจด่วนนี่ด่วนแค่ไหนคะพี่ หนึ่งชั่วโมงหรือหนึ่งวัน”

                เคียงเดือนเงยหน้าขึ้นถามพร้อมทำหน้าจริงจังกับคำพูดจนแขไขร้องว่า

                “นี่ๆ อย่ามาพูดเล่นอยู่นะเร่งด่วนจริงๆ ภายในครึ่งชั่วโมง”

                “เร็วไปค่ะพี่ เดือนทำไม่ทัน”

                หญิงสาวส่ายหน้าไปมาขณะก้มมองแผ่นกระดาษในแฟ้มที่แขไขส่งให้

                “ไม่ทันก็ส่งมาทางนี้ครึ่งนึงสิเดือน พี่จะช่วย”

                นภัสส่งเสียงแทรกมา เคียงเดือนเหลียวไปมองแล้วยิ้ม

                “ดีค่ะพี่ภัส ถ้าให้เดือนทำคนเดียว 3 ชั่วโมงจะเสร็จรึเปล่ายังไม่รู้เลย”

                “แหม.พอมีคนช่วย ยิ้มหน้าบานเชียวนะ เก่งจริงก็ทำไมไม่ทำคนเดียวล่ะ รบกวนคนอื่นเขาทำไม”

                ชาลิสาขัดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเป็นมิตรนัก แขไข นภัสและรชดา หันมามองพร้อมกันแล้วเหลียวไปที่เคียงเดือน

                “เดือน ไม่ต้องไปฟังเสียงนกเสียงกาแถวนี้ รีบส่งงานมาพี่จะช่วยอีกคน”

                รชดาพูดอย่างหมั่นไส้ชาลิสาและตั้งแต่ชาลิสาเข้ามาทำงานในห้องนี้หล่อนก็สร้างแต่ปัญหาและเรื่องงานก็ไม่ค่อยจะเร่งเท่าไหร่ถ้าไม่มีคำสั่งจากแขไขแบบเป็นงานเป็นการ หล่อนเป็นเด็กฝากที่คิดว่าตัวเองเก่งแต่ความจริงแล้วหล่อนแทบจะหยิบจับอะไรไม่เป็นเอาเลย

                “เอ๊ะ พี่ดา มาว่าลิสาเป็นนกกาได้ยังไงคะ”

                “พี่ไม่ได้ว่าเธอนะอย่าร้อนตัวสิ”

                รชดาเหลือบมองชาลิสาแล้วหันมาสนใจจอคอมพิวเตอร์เช่นเดิม

                “ลิสาไม่ได้ร้อนตัวพี่ดาว่าลิสา”

                “ยัยลิสา พี่ว่าเราทำงานของเราไปเถอะนะเดี๋ยวพี่จะขอดูก่อนเอาไปให้คุณกรเซ็น”

                แขไขส่งเสียงออกมาด้วยความรำคาญ ชาลิสาจึงเงียบและทำกระฟัดกระเฟียดแสดงความไม่พอใจชัดเจน แขไขถอนใจแล้วส่ายหน้าอย่างเอือมระอา นภัสยิ้มเนือยๆ เช่นกัน

                เคียงเดือนเข้ามาทำงานวันแรกก็ถูกชาลิสาพูดกระแนะกระแหนให้แต่หล่อนไม่ใส่ใจชาลิสาก็เงียบไป แต่ก็ยังไม่วายที่จะพูดกระทบให้หงุดหงิดบ่อยครั้ง มีรชดา นภัส คอยโต้กลับและแขไขที่เป็นหัวหน้าสายงานคอยปรามไว้ ชาลิสาจึงไม่กล้ามากนักแต่หล่อนก็ไม่ค่อยชอบหน้าเคียงเดือนไม่ทราบว่าเพราะอะไร อาจจะเพราะเคียงเดือนดูน่ารักกว่า ทำงานเก่งกว่าก็เป็นได้

                “คุณแข งานที่ผมสั่งเสร็จรึยัง”

                เสียงยศกรดังมาทางเครื่องโทรศัพท์ติดต่อภายใน แขไขกดรับแล้วตอบกลับไป

                “ใกล้แล้วค่ะขอเวลาอีก  10 นาทีนะคะ”

                “ได้ แต่ต้อง 10 นาทีเท่านั้นนะเพราะผมต้องไปธุระข้างนอก”

                “ค่ะหัวหน้า”

                แขไขมองหน้าเคียงเดือนทันทีซึ่งหญิงสาวก็รีบก้มศีรษะรับโดยที่ไม่ต้องเอ่ยปากออกคำสั่งไม่ถึง 10 นาทีงานที่สั่งก็เสร็จเรียบร้อย แขไขหอบแฟ้มงานเดินเข้าไปในห้องหัวหน้าซึ่งมีประตูติดกับห้องที่หล่อนนั่งทำงานนั่นเอง

                “คุณแข  พนักงานใหม่เป็นไง พอจะทำงานได้คล่องรึยัง”

                “สบายมากค่ะ ยัยเดือนเคยทำงานด้านบัญชีมาก่อนใช้เครื่องคอมพิวเตอร์เก่งมากค่ะ”

                “เหรอ  เออดี  ผมจะได้ขึ้นเงินเดือนได้ถูก แล้วคุณชาลิสาล่ะดีขึ้นบ้างรึเปล่า”

                “จะให้รายงานกันตามตรงมั้ยล่ะคะหัวหน้า”

                แขไขย้อนถามเสียงไม่ค่อยพอใจนักแค่นี้ยศกรก็พอจะทราบคำตอบดีจึงยิ้ม

                “เสียงอย่างนี้แสดงว่าระอาเต็มทนใช่มั้ย”

                “หัวหน้ารู้ได้ยังไงคะว่าดิฉันระอา”

                “เดือนแรกคุณรายงานผมยังไงเดือนที่สองและสามก็เหมือนกันแล้วเดือนที่สี่นี่จะไม่เหมือนได้ยังไง”

                “เดือนนี้ดีกว่าเดิมนิดเดียวค่ะคือไม่ออกก่อนเวลา”

                “คุณแขคิดว่าผมจะขึ้นเงินเดือนดีมั้ย”

                “ก็แล้วแต่หัวหน้าสิคะ ดิฉันออกความเห็นไม่ได้ ไหนๆ ยัยลิสาก็เป็นลูกสาวเพื่อนหัวหน้าจะขึ้นให้สักนิดก็คงไม่มีใครว่าหรอกค่ะ”

                “นี่คุณกำลังประชดผมใช่มั้ย ผมเองก็ไม่อยากรับเด็กเส้นเด็กฝากนักหรอกแต่จะทำไงได้ในเมื่อผมเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อยัยลิสา”

                “ถ้าอย่างนั้นหัวหน้าก็ตัดสินใจเองเถอะค่ะอย่าขอความเห็นจากดิฉันเลยค่ะ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

                แขไขเดินกลับออกมาจากห้องยศกรตรงไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง

                “พี่แข ทำไมหน้าบึ้งถูกดุรึเปล่าพี่” นภัสถามเสียงเบา

                “เปล่า ไม่ได้ถูกดุหรอก คุยเรื่องพนักงานนิดหน่อย”

                “ทำไมเหรอพี่ หัวหน้าถามถึงใครเหรอ”

                รชดาแทรกทันที ทำให้ชาลิสาเงยหน้ามองอย่างอยากรู้แต่เคียงเดือนพิมพ์งานเพลิน

                “ไม่มีอะไร ทำงานไปเถอะเดี๋ยวพักเที่ยงไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือกัน”

                “พี่เลี้ยงรึเปล่า” นภัสถามอีกแล้วหัวเราะร่วน

                “ตัวใครตัวมันย่ะ เอาไว้พี่ถูกหวยก่อนแล้วจะเลี้ยง”

                “เอารางวัลที่เท่าไหร่ดีคะพี่แข หรือว่าสองตัวดีคะ”

                ชาลิสาอดที่จะสอดไม่ได้แต่แขไขก็ไม่ได้โกรธอะไรเพราะรู้นิสัยของหล่อนดี

                “กี่ตัวก็ได้ทั้งนั้นแหละขอให้ถูกเถอะ”

                “ยัยเดือนพูดอะไรบ้างสิยะเดี๋ยวน้ำลายเหม็นบูดหมดหรอก”

                นภัสหันไปมองหน้าเคียงเดือนที่สนใจงานจนลืมเพื่อนร่วมงานในห้อง

                “ไม่รู้จะพูดอะไรค่ะฟังอย่างเดียวพอ”

                “ฟังก็หยุดมือบ้างไม่ใช่หูฟังแต่มือทำงาน พักเหนื่อยบ้างก็ได้”

                รชดาเอ่ยท้วงอีกคน

                “กลัวไม่ผ่านงานน่ะสิคะพี่ภัส”

                ชาลิสาพูดเหน็บแนมเคียงเดือนอีกจนได้

                “ยัยลิสา ไม่ต้องว่าคนอื่นตัวเธอเองน่ะเอาให้รอดก่อนเถอะ”

                แขไขขัดเสียงไม่ค่อยจะดีนักชาลิสาจึงเงียบแล้วก้มหน้าพิมพ์งานต่อ

                เคียงเดือนมองหน้าแขไขคล้ายจะถามอะไรสักอย่างแต่พอเห็นสายตาของชาลิสาที่มองมาดังกับเป็นคู่อริแล้วหล่อนจึงเปลี่ยนใจหันกลับมาทำงานต่อโดยไม่พูดอะไรกับใครอีกเลย

                “พักเที่ยงแล้วออกไปกินข้าวกันดีกว่า”

                แขไขเอ่ยขึ้นเมื่อถึงเวลาพัก เคียงเดือนปิดเครื่องเก็บงานที่วางเกะกะแล้วลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ นภัสกับรชดาแต่งหน้าเพิ่มอีกนิดส่วนชาลิสายังคงนั่งพิมพ์งานเฉยเหมือนกับว่าหล่อนไม่ต้องการพักเช่นนั้น

                “ลิสาไม่พักเหรอ” นภัสเหลียวไปมองพร้อมคำถาม

                “พักสิคะแต่ไม่ใช่ตอนนี้”

                “แล้วจะพักตอนไหนยะแม่คุณ”

                รชดาถามด้วยความหมั่นไส้ท่าทางของหญิงสาว

                “ตอนไหนก็เรื่องของลิสาไม่เกี่ยวกับพี่ดา”

                หล่อนตอบกลับด้วยท่าทีเช่นเดิม รชดาถึงกับหน้าตึงเพราะคำพูดของชาลิสา

                “ย่ะ ฉันก็ไม่อยากเกี่ยวกับเธอนักหรอก ไปเถอะยัยภัส”

                สาววัยสามสิบเศษลุกจากที่นั่งพยักหน้าชวนเพื่อนรุ่นเดียวกันให้ลุกตาม พอดีเคียงเดือนเดินออกมาจากห้องน้ำรชดาจึงดึงแขนให้ออกไปด้วยกัน แขไขนั้นเดินออกไปก่อนนานแล้ว

                “จริงๆ นะยัยภัส ถ้าฉันไม่กลัวจะถูกตัดเงินเดือนละก็ฉันทะเลาะกับยัยลิสาไปหลายรอบแล้ว เด็กบ้าอะไรไม่รู้จักรุ่นพี่รุ่นน้องนึกว่าสวยตายละเที่ยวยิ้มหวานให้ผู้ชายทั่วบริษัท”

                รชดาหงุดหงิดไม่หายขนาดมานั่งที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วยังอดที่จะพูดถึงชาลิสาไม่ได้

                “อย่าไปใส่ใจเลยน่าดา ยัยลิสาอยู่ไม่นานหรอกคงต้องย้ายสักวันถ้าพี่แขทนไม่ไหว” นภัสเอ่ยขึ้น เคียงเดือนจึงถามว่า

                “ทำไมพี่แขทนไม่ไหวคะพี่ภัส”

                “ก็นิสัยไม่เอางานแถมชอบแอบโทรศัพท์โทรฯหาหนุ่มๆน่ะสิ”

                เคียงเดือนพยักหน้ารับรู้แล้วก้มหน้าลงมองก๋วยเตี๋ยวในชามก่อนจะรับประทาน รชดายังไม่หยุดพูดถึงชาลิสาต่อ

                “ตอนเข้ามาวันแรกทำเป็นอ่อนน้อมถ่อมตนพูดจาดีทุกคำแต่พอรู้ว่าพี่แขเป็นหัวหน้าคุมในห้องคนเดียว พี่กับยัยภัสเป็นแค่ลูกน้องเท่านั้นแหละยัยเดือนเอ๊ย”

                “ทำไมคะพี่”

                “จะทำไมล่ะ  ยัยบ้านั่นก็วางตัวเป็นเด็กเส้นกับพี่น่ะสิ พี่ไม่ชอบหน้าตั้งแต่แรกเห็นแล้ว”

                “ไม่เหมือนเธอยัยเดือนพี่เห็นหน้าก็ชอบทันที เธอน่ารักกว่ายัยลิสาตั้งเยอะ”

                นภัสเอ่ยขึ้นรชดาพยักหน้าเห็นด้วยแล้วต่ออีกนิดว่า

                “ใช่.แต่พี่สองคนนะเดือน พี่แขก็ชอบเธอไม่งั้นไม่ขอเธอเข้ามาอยู่ในห้องกับพวกเราหรอก”

 

******